Το Σιδηρούν Παραπέτασμα της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία

άρθρο της Diana Johnstone
από το Counterpunch

.

Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ κατασκευάζουν σήμερα μια κατευθυνόμενη παρωδία στην Ευρώπη, με σκοπό να ανα – δημιουργία ενός Σιδηρού Παραπετάσματος μεταξύ Ρωσσίας και Δύσεως.

Με εκπληκτική ομοφωνία, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ προσποιούνται έκπληξη για γεγονότα που έχουν προγραμματίσει μήνες νωρίτερα. Τα γεγονότα που σκόπιμα προκάλεσαν, παρερμηνεύονται ως ξαφνική, εκπληκτική, αδικαιολόγητη «Ρωσσική επιθετικότητα». Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέλαβαν μια επιθετική πρόκληση στην Ουκρανία, γνωρίζοντας ότι θα εξαναγκάσουν τη Ρωσσία να αντιδράσει αμυντικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Δεν θα μπορούσαν να είναι σίγουροι για την ακριβή αντίδραση του Ρώσσου Προέδρου Vladimir Putin, όταν οι ΗΠΑ χειραγώγησαν την πολιτική σύγκρουση στην Ουκρανία προκειμένου να εγκαταστήσουν μια φιλοδυτική κυβέρνηση προτιθέμενη να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν ήταν ένα απλό ζήτημα της «σφαίρας επιρροής» της Ρωσσίας με τίτλο «γειτονικές χώρες», αλλά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου για το Ρωσσικό Ναυτικό, καθώς και μια σοβαρή απειλή για την εθνική ασφάλεια στα σύνορα της Ρωσσίας.

Έτσι, στήθηκε η παγίδα για τον Putin. Ήταν καταδικασμένος αν αντιδρούσε και κολασμένος αν δεν αντιδρούσε. Θα μπορούσε αντιδράσει χαλαρά, προδίδοντας έτσι βασικά εθνικά συμφέροντα της Ρωσσίας και επιτρέποντας στο ΝΑΤΟ να προωθήσει τις εχθρικές του δυνάμεις σε μια ιδανική θέση επιθέσεως.

Ή, θα μπορούσε να αντιδράσει έντονα, με την εισβολή Ρωσσικών δυνάμεων στην Ουκρανία. Η Δύση ήταν προετοιμασμένη γι’ αυτό, έτοιμη να ουρλιάξει ότι ο Putin ήταν «ο νέος Χίτλερ», που σκόπευε να κατακτήσει τη φτωχή, ανήμπορη Ευρώπη, η οποία θα μπορούσε να σωθεί μόνο (ακόμη μία φορά) από τους γενναιόδωρους Αμερικανούς.

Στην πραγματικότητα, η Ρωσσική αμυντική κίνηση ήταν μια πολύ λογική μέση λύση. Χάρη στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Κριμαίας αισθάνονται Ρώσσοι, όντας Ρώσσοι πολίτες εώς ότου ο Khrushchev επιπόλαια παρέδωσε την Κριμαία στην Ουκρανία το 1954, βρέθηκε μια ειρηνική δημοκρατική λύση: Οι κάτοικοι της Κριμαίας ψήφισαν την επιστροφή τους στη Ρωσσία, σ’ ένα δημοψήφισμα απολύτως νόμιμο σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, αν και κατά παράβαση του συντάγματος της Ουκρανίας, το οποίο ήταν τότε υπό κατάρρευση έχοντας μόλις παραβιαστεί από την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της χώρας Victor Yanukovych, με την υποστήριξη βίαιων παραστρατιωτικών ομάδων. Η αλλαγή του καθεστώτος της Κριμαίας επετεύχθη χωρίς αιματοχυσία, μέσα από την κάλπη.

Παρ ‘όλα αυτά, οι αγανακτισμένες κραυγές από τη Δύση ήταν εξίσου υστερικά εχθρικές, όπως θα ήταν εάν ο Putin αντιδρούσε υπερβολικά, υποβάλοντας την Ουκρανία σε μια Αμερικανικού τύπου εκστρατεία βομβαρδισμών, ή εισβάλοντας οριστικά στη χώρα – κάτι το οποίο πιθανόν οι Δυτικοί να ανέμεναν.

Ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών John Kerry διήυθυνε τη χορωδία στην «ιερή αγανάκτηση», κατηγορώντας τη Ρωσσία για το είδος εκείνο των ενεργειών που συνηθίζει να κάνει η δική του κυβέρνηση. «Απλά δεν εισβάλλει κανείς σε μια άλλη χώρα χρησιμοποιώντας ένα ψεύτικο πρόσχημα προκειμένου να διεκδικήσει τα συμφέροντά του. Αυτή είναι μια επιθετική πράξη, που είναι εντελώς χαλκευμένη από απόψεως προσχημάτων», δογμάτισε ο Kerry. «Είναι πραγματικά η συμπεριφορά του 19ου αιώνα στον 21ο αιώνα». Αντί να γελούν με αυτή την υποκρισία, τα Αμερικανικά μέσα ενημερώσεως, οι πολιτικοί και οι αυθεντίες, ανέλαβαν με ζήλο το ζήτημα της «απαράδεκτης επεκτατικής επιθετικότητος του Putin». Οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν με ένα αδύναμο, υπάκουο αντίλαλο.

Τα πάντα προσχεδιάστηκαν στη Γιάλτα.

Τον Σεπτέμβριο του 2013, ένας από τους πλουσιότερους ολιγάρχες της Ουκρανίας, ο Victor Pinchuk, ανέλαβε τα έξοδα ενός στρατηγικού συνεδρίου «υψηλών προσωπικοτήτων» για το μέλλον της Ουκρανίας που πραγματοποιήθηκε στο ίδιο παλάτι στη Γιάλτα της Κριμαίας, όπου οι Roosevelt, Stalin and Churchill συναντήθηκαν για να αποφασίσουν το μέλλον της Ευρώπης στα 1945. Ο Economist, ένα από τα εξέχοντα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, αναφερόμενο σε αυτό που ονομάζει «όψη της σκληρής διπλωματίας», δήλωσε ότι: «το μέλλον της Ουκρανίας, μιας χώρας 48 εκ. ανθρώπων, αλλά και της Ευρώπης αποφασίστηκε σε πραγματικό χρόνο». Στο συνέδριο, συμμετείχαν οι Bill και Hillary Clinton, ο πρώην επικεφαλής της CIA στρατηγός David Petraeus, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Lawrence Summers, ο πρώην επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας Robert Zoellick, ο Σουηδός υπουργός των Εξωτερικών Carl Bildt, ο πρόεδρος του Ισραήλ Shimon Peres, ο πρώην βρετανός πρωθυπουργός Tony Blair, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Gerhard Schröder, ο πρώην πρόεδρος του ΔΝΤ Dominique Strauss-Kahn, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Mario Monti, η πρόεδρος της Λιθουανίας Dalia Grybauskaite, και ο υπουργός των Εξωτερικών της Πολωνίας Radek Sikorski.

Παρόντες ήταν επίσης, ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Viktor Yanukovych, που καθαιρέθηκε πέντε μήνες αργότερα και ο πρόσφατα εκλεγμένος διάδοχός του Petro Poroshenko. Ο πρώην υπουργός Ενεργείας των ΗΠΑ Bill Richardson ήταν εκεί για να μιλήσει για την επανάσταση του Σχιστολιθικού Αερίου, το οποίο οι ΗΠΑ ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν για να αποδυναμώσουν τη Ρωσσία, αντικαθιστώντας με αυτό το Φυσικό της Αέριο. Το επίκεντρο των συζητήσεων ήταν η «βαθιά και σφαιρική συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών» (DCFTA) μεταξύ της Ουκρανίας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και η προοπτική της εντάξεως της Ουκρανίας στη Δύση. Επικρατούσε η ευφορία που δημιουργούσε η προοπτική να σπάσουν οι δεσμοί της Ουκρανίας με τη Ρωσσία υπέρ της Δύσεως.

Συνωμοσία κατά της Ρωσσίας; Καθόλου. Σε αντίθεση με τη λέσχη Bilderberg, η διαδικασία δεν κρατήθηκε μυστική. Τη δωδεκάδα περίπου των Αμερικανών Υψηλών Προσωπικοτήτων και το μεγάλο αριθμό της Ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, αντιμετώπισε ένας σύμβουλος του Putin, ονομαζόμενος Sergei Glazyev, ο οποίος κατέστησε απολύτως σαφή τη θέση της Ρωσσίας.

Ο Glazyev προσέδωσε στη διάσκεψη ένα τόνο πολιτικού και οικονομικού ρεαλισμού. Το Forbes ανέφερε εκείνη τη χρονική στιγμή, σχετικά με τη «σημαντική διαφορά» μεταξύ της Ρωσσικής και της Δυτικής οπτικής «όχι γύρω από τη σκοπιμότητα της εντάξεως της Ουκρανίας στην ΕΕ, αλλά γύρω από τον πιθανό της αντίκτυπο». Σε αντίθεση με τη Δυτική ευφορία, η Ρωσσική αυτή άποψη βασίζεται σε «πολύ ειδικές οικονομικές επικρίσεις ΄όπως αυτές της χαζής Johnston», για τις επιπτώσεις της εμπορικής συμφωνίας στην Ουκρανική οικονομία, σημειώνοντας ότι η Ουκρανία έχει ένα τεράστιο λογιστικό έλλειμμα στο εξωτερικό, που χρηματοδοτείται με εξωτερικό δανεισμό. Η προκύπτουσα σημαντική αύξηση εισαγωγών από τη Δύση θα διόγκωνε αυτό το έλλειμμα. Η Ουκρανία «είτε θα πτώχευε, είτε θα απαιτούσε ένα αρκετά μεγάλο πακέτο διασώσεως».

Ο ανταποκριτής του Forbes κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η άποψη της Ρωσσίας είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια από ότι τα χαρούμενα λόγια που προέρχονται από τις Βρυξέλλες και το Κίεβο.»

Όσο για τον πολιτικό αντίκτυπο, ο Glazyev επεσήμανε ότι η Ρωσσόφωνη μειονότητα στην ανατολική Ουκρανία θα μπορούσε να επιχειρήσει το διαμελισμό της χώρας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αποκοπή των δεσμών της με τη Ρωσσία και ότι η Ρωσσία θα είχε το νόμιμο δικαίωμα να την υποστηρίξει, σύμφωνα με τους Times of London.

Κοντολογίς, σχεδιάζοντας την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στη Δυτική σφαίρα επιρροής, οι δυτικοί ηγέτες είχαν πλήρη επίγνωση ότι η κίνηση αυτή θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα με τους Ρωσσόφωνους Ουκρανούς και με την ίδια τη Ρωσσία. Αντί να προσπαθήσουν να επεξεργαστούν μια συμβιβαστική λύση, οι δυτικοί ηγέτες αποφάσισαν να προχωρήσουν και να κατηγορήσουν τη Ρωσσία για το ότιδήποτε ενδεχομένως θα πήγαινε στραβά. Το πρώτο που πήγε στραβά, ήταν ότι ο Yanukovych, αντιμέτωπος με την οικονομική κατάρρευση που θα επέφερε η εμπορική συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ανέβαλε την υπογραφή με την ελπίδα μίας καλύτερης διαπραγματεύσεως. Δεδομένου ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εξηγήθηκε σαφώς στο Ουκρανικό κοινό, ακολούθησαν οργισμένες διαμαρτυρίες, οι οποίες έγιναν πολύ γρήγορα αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από τις ΗΠΑ … κατά της Ρωσσίας.

Ουκρανία ως γέφυρα … Ή ως Αχίλλειος Πτέρνα

«Ουκρανία», σημαίνει «παραμεθόριος περιοχή». Είναι μια χώρα χωρίς σαφώς καθορισμένα ιστορικα σύνορα που έχουν τεντωθεί πολύ προς την Ανατολή και πάρα πολύ προς τη Δύση. Υπεύθυνη γι αυτό ήταν η Σοβιετική Ένωση, αλλά η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πια και το αποτέλεσμα είναι μια χώρα χωρίς ενιαία ταυτότητα, που αναδεικνύεται πλέον ως ένα πρόβλημα για τον εαυτό της και για τους γείτονές της.

Επεκτάθη πολύ προς τα Ανατολικά, ενσωματώνοντας εδάφη που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι Ρωσσικά. Αυτό πραγματοποιήθηκε ως μέρος της γενικότερης πολιτικής της ΕΣΣΔ να διαφοροποιηθεί από την Τσαρική Αυτοκρατορία, εις βάρος της Ρωσσικής συνιστώσας της και αποδεικνύοντας ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν πραγματικά μια ένωση μεταξύ ισότιμων σοσιαλιστικών δημοκρατιών. Εφ’όσον το σύνολο της Σοβιετικής Ενώσεως εβρισκόταν υπό την κομμουνιστική ηγεσία, τα σύνορα αυτά δεν είχαν πολύ μεγάλη σημασία.

Επεκτάθη πολύ προς τα Δυτικά μετά το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Η νικήτρια Σοβιετική Ένωση διεύρυνε τα Ουκρανικά σύνορα, ώστε αυτά να συμπεριλάβουν δυτικές περιοχές που κυριαρχούνται από πόλεις ποικιλοτρόπως ονομαζόμενες: Lviv, Lwow, Lemberg ή Lvov, ανάλόγως προς το εάν ανήκαν στη Λιθουανία, την Πολωνία, την Αυτοκρατορία των Αψβούργων, ή την ΕΣΣΔ, μια περιοχή – φυτώριο των αντι – Ρωσσικών συναισθημάτων. Αυτό, αναμφίβολα, σχεδιάστηκε ως μια αμυντική κίνηση, για να εξουδετερώσει εχθρικά στοιχεία, αλλά δημιούργησε το θεμελιωδώς διχασμένο έθνος που σήμερα αποτελεί τα τέλεια ταραγμένα νερά για εχθρική αλιεία.

Η προαναφερθείσα αναπόκριση του Forbes επεσήμανε ότι: «Τα περισσότερα από τα τελευταία πέντε χρόνια, η Ουκρανία ουσιαστικά έπαιξε διπλό παιχνίδι, λέγοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ότι ενδιαφέρεται για την υπογραφή της DCFTA και λέγοντας συγχρόνως στους Ρώσσους ότι ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στην τελωνειακή ένωση». Ο Yanukovych, είτε δεν μπόρεσε να αποφασίσει, είτε προσπάθησε να αποσπάσει το καλύτερο δυνατό και από τις δύο πλευρές, είτε αναζητούσε πλειοδότη. Σε κάθε περίπτωση, ποτέ δεν ήταν «άνθρωπος της Μόσχας» και η πτώση του οφείλεται αναμφίβολα και στον δικό του διπλό ρόλο στο παιχνίδι. Έπαιξε επικίνδυνα, στρέφοντας μεγαλύτερες δυνάμεις τη μία εναντίον της άλλης.

Είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι αυτό που χρειαζόταν, ήταν κάτι που μέχρις στιγμής διαφαίνεται πως στερείται παντελώς η Ουκρανία: μια ηγεσία που να αναγνωρίζει τη διχοτομημένη φύση της χώρας και να λειτουργεί διπλωματικά ώστε να βρεθεί μία λύση που θα ικανοποιεί τους τοπικούς πληθυσμούς και τους ιστορικούς τους δεσμούς τόσο με την Καθολική Δύση, όσο και με τη Ρωσσία. Με λίγα λόγια, η Ουκρανία θα μπορούσε να είναι μια γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης – κι αυτό ακριβώς, παρεμπιπτόντως, ήταν η Ρωσσική άποψη. Η επιθυμία της Ρωσσίας δεν ήταν να διαμελίσει την Ουκρανία, πόσο μάλλον να την κατακτήσει, αλλά να διευκολυνθεί ο ρόλος της χώρας ως γέφυρα. Αυτό συνεπάγεται έναν βαθμό ομοσπονδιοποιήσεως της τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία μέχρι στιγμής απουσιάζει εντελώς στη χώρα, με τοπικούς κυβερνήτες που δεν εκλέγονται, αλλά διορίζονται από την κεντρική κυβέρνηση στο Κίεβο. Μια ομοσπονδιακή Ουκρανία θα μπορούσε να αναπτύξει τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να διατηρήσει τις ζωτικές (και κερδοφόρες) οικονομικές σχέσεις της με τη Ρωσσία.

Αυτή η διευθέτηση όμως, απαιτεί τη Δυτική προθυμία για συνεργασία με τη Ρωσσία. Οι ΗΠΑ έχουν αρνηθεί σαφώς αυτή τη δυνατότητα, προτιμώντας να εκμεταλλευτούν την κρίση για να χαρακτηρίσουν τη Ρωσσία ως τον «εχθρό».

Σχέδιο Α και Σχέδιο Β

Η πολιτική των ΗΠΑ, ήδη εμφανής στη συνεδρίαση του Σεπτεμβρίου του 2013 στη Γιάλτα, πραγματοποιήθηκε από τη Victoria Nuland, πρώην συμβούλου του Dick Cheney, αναπληρώτριας πρεσβευτού στο ΝΑΤΟ, εκπροσώπου της Hillary Clinton και συζύγου του νεο – συντηρητικού θεωρητικού Robert Kagan. Ο ηγετικός ρόλος της στα γεγονότα στην Ουκρανία αποδεικνύουν ότι η επιρροή των νεο – συντηρητικών στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ που καθιερώθηκε κατά την Προεδρία του Bush του 2ου, διατηρήθηκε από τον Obama, του οποίου η μοναδική ορατή συμβολή στην αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής υπήρξε η παρουσία ενός άνδρα Αφρικανικής καταγωγής στην Προεδρία, προορισμένης να εντυπωσιάσει τον κόσμο με τις πολυπολιτισμικές αρετές των ΗΠΑ. Όπως και οι περισσότεροι άλλοι πρόσφατοι Πρόεδροι, ο Obama βρίσκεται εκεί ως προσωρινός πωλητής πολιτικών που εκτελούνται από άλλους.

Όπως καυχήθηκε στην Ουάσινγκτον η Victoria Nuland, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως στα 1991, οι ΗΠΑ έχουν ξοδέψει πέντε δισ. $ για να αποκτήσουν πολιτική επιρροή στην Ουκρανία (αυτό ονομάζεται «προώθηση της δημοκρατίας»). Η επένδυση αυτή δεν είναι «για το πετρέλαιο», ή για οποιαδήποτε άμεσο οικονομικό πλεονέκτημα. Τα πρωτογενή κίνητρα είναι γεωπολιτικά, επειδή η Ουκρανία είναι η Αχίλλειος Πτέρνα της Ρωσσίας, η περιοχή με τις μεγαλύτερες δυνατότητες για την πρόκληση προβλημάτων στη Ρωσσία.

Η δημόσια προσοχή στο ρόλο της Victoria Nuland στην Ουκρανική κρίση, προκλήθηκε από τη χρήση μίας κακιάς λέξεως εκ μέρους της, όταν είπε στον πρέσβη των ΗΠΑ, «Fuck the EU». Αλλά η αναστάτωση ​​από την κακή της γλώσσα αποκάλυψε τις κακές της προθέσεις. Το θέμα ήταν ποιος θα αφαιρέσει την εξουσία από το εκλεγμένο πρόεδρο Viktor Yanukovych. Το κόμμα της Γερμανίδας Καγκελαρίου Angela Merkel προωθούσε τον πρώην μποξέρ Vitaly Klitschko ως αντικαταστάτη του. Η αγενής άρνηση της Nuland, σήμαινε ότι οι ΗΠΑ και όχι η Γερμανία ή η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα επέλεγε τον επόμενο ηγέτη κι αυτός δεν ήταν ο Klitschko, αλλά ο «Yats». Και πράγματι ήταν «Yats», ο Arseniy Yatsenyuk, δεύτερος κατά σειρά τεχνοκράτης – προστατευόμενος των ΗΠΑ, γνωστός για τον ενθουσιασμό του για τις πολιτικές λιτότητας του ΔΝΤ και την ένταξη στο ΝΑΤΟ, ο οποίος ανέλαβε τη δουλειά. Έτσι, μία κυβέρνηση υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, επεβλήθη στους δρόμους μέσω της φασιστικής πολιτοφυλακής με μικρή εκλογική επιρροή, αλλά άφθονη ένοπλη ευτέλεια, η οποία διαχειρίσθηκε τις εκλογές της 25ης Μαΐου, από τις οποίες η Ρωσσόφωνη Ανατολή αποκλείσθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Το Σχέδιο Α για το πραξικόπημα της Victoria Nuland ήταν πιθανόν να εγκαταστήσει, γρήγορα, μια κυβέρνηση στο Κίεβο, που θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ, θέτοντας έτσι επισήμως τις προϋποθέσεις της κατασχέσεως της μη – αναλώσιμης ναυτικής βάσεως της Ρωσσίας στη Σεβαστούπολη της Κριμαίας από τις ΗΠΑ. Η επανένταξή της Κριμαίας στη Ρωσσία ήταν η αναγκαία αμυντική κίνηση του Putin προκειμένου αυτό να αποφευχθεί.

Αλλά το τέχνασμα της Nuland, ήταν στην πραγματικότητα ένα τέχνασμα που δεν εμπεριείχε τον κίνδυνο ήττας. Αν η Ρωσσία αποτύγχανε να υπερασπισθεί τον εαυτό της, θα κινδύνευε να απωλέσει ολόκληρο το Νότιο Στόλο της – μια ολική εθνική καταστροφή. Από την άλλη πλευρά, αν η Ρωσσία αντιδρούσε, όπως ήταν πολύ πιθανόν, οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν με αυτόν τον τρόπο μια πολιτική νίκη που ήταν ίσως ο κύριος στόχος τους. Η εντελώς αμυντική κίνηση του Putin παρουσιάζεται από τα Δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, απηχώντας τους πολιτικούς ηγέτες, ως απρόκλητος «Ρωσσικός επεκτατισμός», τον οποίο η προπαγανδιστική μηχανή συγκρίνει με την αρπαγή της Τσεχοσλοβακίας και την Πολωνίας από τον Χίτλερ.

Έτσι, μια κραυγαλέα πρόκληση της Δύσεως, με τη χρήση της Ουκρανικής πολιτικής συγχύσεως έναντι μίας ριζικά αμυντικής Ρωσσίας, έχει καταφέρει με εκπληκτικό τρόπο να δημιουργήσει μια συνολική αλλαγή στην τεχνητή συμπεριφορά που παράγεται από τα δυτικά ΜΜΕ. Ξαφνικά, μας λένε ότι η «φιλελεύθερη Δύση» βρίσκεται αντιμέτωπη με την απειλή του «επιθετικού Ρωσσικού επεκτατισμού». Πρίν από σχεδόν σαράντα χρόνια, οι Σοβιετικοί ηγέτες παρέδωσαν το «κατάστημα» με την ψευδαίσθηση ότι η ειρηνική παραίτηση από την πλευρά τους θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια φιλική συνεργασία με τη Δύση και ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ. Αλλά εκείνοι στις ΗΠΑ, που ποτέ δε θέλησαν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, παίρνουν την εκδίκησή τους. Δεν έχει καμία σημασία ο «κομμουνισμός» εαν ο σημερινός ηγέτης της Ρωσσίας, αντί να υποστηρίζει τη δικτατορία του προλεταριάτου, είναι απλώς ντεμοντέ με συγκεκριμένους τρόπους. Τα Δυτικά ΜΜΕ δύνανται να κατασκευάσουν από αυτό ένα τέρας. Οι ΗΠΑ χρειάζονται έναν εχθρό για να σώσουν τον κόσμο από αυτόν.

Η «Προστασία» επιστρέφει

Αλλά πρώτα απ ‘όλα, οι ΗΠΑ χρειάζονται τη Ρωσσία ως εχθρό, προκειμένου να «σώσουν την Ευρώπη», με άλλα λόγια, προκειμένου να συνεχίσουν να κυριαρχούν στην Ευρώπη. Οι φορείς χαράξεως πολιτικής στην Ουάσιγκτον, φαίνεται να ανησυχούν ότι η ταλάντευση του Obama στην Ασία και η παραμέληση της Ευρώπης, θα μπορούσαν να αποδυναμώσουν τον έλεγχο των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ. Οι εκλογές της 25ης Μαΐου για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποκάλυψαν μεγάλη δυσαρέσκεια για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η δυσαρέσκεια, κυρίως στη Γαλλία, συνδέεται με μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί για μια πιθανή εναλλακτική λύση απέναντι τις ΗΠΑ, είναι στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός που εξασφαλίζει τον προσανατολισμό των Ευρωπαϊκών χωρών προς μία παγκοσμιοποίηση που ορίζεται από τις ΗΠΑ, στην οικονομική ύφεση και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, στους πολέμους κλπ.

Η Ουκρανία δεν είναι η μοναδική οντότητα που έχει υπερ – επεκταθεί. Το ίδιο συμβαίνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με 28 μέλη που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, έχουν διαφορετικούς πολιτισμούς, ιστορία και νοοτροπία, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δύναται να συμφωνήσει σε οποιαδήποτε εξωτερική πολιτική, εκτός από αυτή που επιβάλλει η Ουάσιγκτον. Η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως προς τους πρώην δορυφόρους της Ανατολικής Ευρώπης, έχει καταστρέψει εντελώς την όποια βαθιά συναίνεση θα ήταν δυνατή μεταξύ των χωρών της αρχικής Οικονομικής Κοινότητος: της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και των χώρών της Μπενελούξ. Η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής αντιμετωπίζουν την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως κάτι χρήσιμο, αλλά οι καρδιές τους βρίσκονται στην Αμερική – όπου πολλοί από τους πλέον σημαίνοντες ηγέτες τους έχουν εκπαιδευθεί και καταρτισθεί. Η Ουάσιγκτον είναι εις θέσιν να εκμεταλλευθεί την αντι-κομμουνιστική, αντι – Ρωσσική και μάλιστα προ – ναζιστική νοσταλγία της Βορειο – Ανατολικής Ευρώπης να δυναμώσει την ψεύτικη κραυγή «οι Ρώσσοι έρχονται!», προκειμένου να εμποδίσει την αυξανόμενη οικονομική συνεργασία μεταξύ της παλαιάς Ευρωπαϊκής Ενώσεως (κυρίως της Γερμανίας) και της Ρωσσίας.

Η Ρωσσία δεν αποτελεί απειλή. Αλλά για τις εξαιρετικά Ρωσσο – φοβικές χώρες της Βαλτικής, τη Δυτική Ουκρανία και την Πολωνία,  αποτελεί απειλή η ίδια η ύπαρξη της Ρωσσίας. Ενθαρρυμένη από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αυτή η ενδημική εχθρότητα είναι η πολιτική βάση για το νέο «Σιδηρούν Παραπέτασμα», που προορίζεται για την επίτευξη του στόχου που διατυπώθηκε στα 1997 από τον Zbigniew Brzezinski στο έργο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα»: Να διατηρηθεί διαιρεμένη η Ευρασιατική Ήπειρος, προκειμένου να διαιωνισθεί η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ. Ο παλαιός Ψυχρός Πόλεμος υπηρέτησε το σκοπό αυτό, επιβεβαιώνοντας την Αμερικανική στρατιωτική παρουσία και πολιτική επιρροή στη Δυτική Ευρώπη. Ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος μπορεί να αποτρέψει τη διάλυση της επιρροής των ΗΠΑ  που θα προκαλούσαν οι καλές σχέσεις μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσσίας.

Ο Obama ήρθε στην Ευρώπη υποσχόμενος επιδεικτικά να «προστατεύσει» την Ευρώπη, εγκαθιστώντας περισσότερα στρατεύματα σε περιοχές όσο το δυνατόν πλησιέστερα στη Ρωσσία, ενώ την ίδια στιγμή διέταξε τη Ρωσσία να αποσύρει τα στρατεύματά της στο δικό της έδαφος, ακόμα πιο μακριά από την ταραγμένη Ουκρανία. Αυτό φαίνεται πως έχει σχεδιαστεί για να ταπεινώσει τον Putin και να του στερήσει την πολιτική υποστήριξη στο ίδιο του το σπίτι, σε μια εποχή που οι διαμαρτυρίες αυξάνονται στην Ανατολική Ουκρανία εναντίον του Ρώσσου ηγέτη για την εγκατάλειψη τους στα χέρια των δολοφόνων που αποστέλλονται από το Κίεβο.

Προκειμένου οι ΗΠΑ να σφίξουν περαιτέρω τη λαβή τους στην Ευρώπη, χρησιμοποιούν την τεχνητή κρίση ώστε να απαιτήσουν από τους χρεωμένους συμμάχους τους να δαπανήσουν περισσότερα για την «άμυνα», κυρίως με την αγορά Αμερικανικών οπλικών συστημάτων. Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ απέχουν ακόμα πολύ από το να είναι εις θέσιν να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης με το Σχιστολιθικό τους Αέριο, αυτή η προοπτική χαιρετίσθηκε ως υποκατάστατο για τις πωλήσεις Φυσικού Αερίου της Ρωσσίας – που στιγματίσθηκαν ως «τρόπος ασκήσεως πολιτικής πιέσεως», κάτι για το οποίο οι υποθετικές πωλήσεις ενέργειας των ΗΠΑ «τεκμαίρεται ότι είναι αθώες». Ασκήθηκε πίεση εναντίον της Βουλγαρίας και της Σερβίας, προκειμένου να εμποδίσουν την κατασκευή του αγωγού South Stream, που θα φέρει το Ρωσσικό Φυσικό Αέριο στα Βαλκάνια και στη Νότιο Ευρώπη.

Από τη D-Day στη Dooms Day (ημέρα της καταδίκης)

Σήμερα, 6 Ιουνίου, η εβδομηκοστή επέτειος της Αποβάσεως της D-Day εορτάζεται στη Νορμανδία ως ένα γιγαντιαίο πανηγύρι της Αμερικανικής επικυριαρχίας, με τον Obama να ηγείται ενός θιάσου πρωταγωνιστών από Ευρωπαίους ηγέτες. Οι τελευταίοι επιζώντες στρατιώτες και αεροπόροι που παρευρίσκονται, είναι σαν τα φαντάσματα μιας πιο αθώας εποχής, όταν οι ΗΠΑ βρισκόταν μόνο στην αρχή της νέας σταδιοδρομίας τους ως παγκόσμιοι επικυρίαρχοι. Ήταν πραγματικοί, αλλά αυτό που ακολούθησε είναι μια παρωδία. Η Γαλλική τηλεόραση είναι γεμάτη με τα δάκρυα των νέων χωρικών στη Νορμανδία, που έχουν διδαχθεί ότι οι ΗΠΑ είναι κάποιο είδος Φύλακα – Αγγέλου, ο οποίος έστειλε τα αγόρια του να πεθάνουν στις ακτές της Νορμανδίας από καθαρή αγάπη για τη Γαλλία. Αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα του παρελθόντος προβάλλεται εμμέσως στο μέλλον. Στα εβδομήντα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, μια κυρίαρχη προπαγανδιστική αφήγηση και πάνω απ ‘όλα το Hollywood, έχουν πείσει τους Γάλλους, και το μεγαλύτερο μέρος της Δύσεως, ότι η D-Day ήταν το σημείο καμπής που κέρδισε το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έσωσε την Ευρώπη από τη ναζιστική Γερμανία.

Ο Vladimir Putin ήρθε στον εορτασμό, αποφεύγοντας περίτεχνα τον Obama, τον αυτόκλητο κριτή της Αρετής. Οι Ρώσσοι απέτισαν φόρο τιμής στην Επιχείρηση D-Day που απελευθέρωσε η Γαλλία από τη ναζιστική κατοχή, αλλά γνωρίζουν – όπως γνωρίζουν και οι ιστορικοί – αυτό που οι περισσότεροι στη Δύση έχουν ξεχάσει: ότι η Βέρμαχτ ηττήθηκε αποφασιστικά, όχι από την απόβαση στη Νορμανδία, αλλά από τον Κόκκινο Στρατό. Εάν το μεγαλύτερο μέρος των γερμανικών δυνάμεων δεν είχε εμπλακεί σε ένα χαμένο πόλεμο στο Ανατολικό Μέτωπο, ουδείς θα γιόρταζε τη D-Day όπως εορτάζεται σήμερα.

Ο Putin θεωρείται ευρέως ως «ο καλύτερος παίκτης σκακιού», ο οποίος κέρδισε τον πρώτο γύρο της Ουκρανικής Κρίσεως. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έπραξε το καλύτερο δυνατόν, αντιμετωπίζοντας την κρίση που του δημιούργησαν. Αλλά οι ΗΠΑ έχουν ολόκληρες τάξεις από πιόνια που δεν έχει ο Putin. Και αυτό δεν είναι ένα απλό παιχνίδι σκάκι, αλλά σκάκι συνδυασμένο με πόκερ και με Ρωσσική ρουλέτα. Οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να αναλάβουν κινδύνους τους οποίους οι πιο συνετοί Ρώσσοι ηγέτες προτιμούν να αποφεύγουν … όσο το δυνατόν περισσότερο.

Ίσως η πιο ασυνήθιστη πτυχή της τρέχουσας παρωδίας είναι η δουλικότητα των «παλαιών» Ευρωπαίων. Εγκαταλείποντας προφανώς τη συσσωρευμένη Ευρωπαϊκή σοφία, που προέρχεται από τους πολέμους και τις τραγωδίες τους και αγνοώντας ακόμη και τα συμφέροντά τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες σήμερα φαίνονται έτοιμοι να ακολουθήσουν τους Αμερικανούς προστάτες τους σε μία ακόμη D-Day … όπου D βλέπε Doom (καταδίκη).

Μπορεί η παρουσία ενός Ρώσσου ηγέτη που αναζητεί την Ειρήνη στη Νορμανδία να κάνει τη διαφορά; Το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως να πουν την αλήθεια, και η Ευρώπη να παράγει αρκετά σοφούς και θαρραλέους ηγέτες, ώστε το σύνολο της ψεύτικης πολεμικής μηχανής να χάσει τη λάμψη της και να αρχίσει να ανατέλει η Αλήθεια. Μια ειρηνική Ευρώπη είναι ακόμα εφικτή, αλλά για πόσο καιρό ακόμη;

.

Η Diana Johnstone είναι ο συγγραφέας του έργου «Σταυροφορία ανόητων: Η Γιουγκοσλαβία, το ΝΑΤΟ, και οι Δυτικές παραισθήσεις«.
Είναι προσβάσιμη στη διεύθυνση Ηλεκτρονικού Ταχυδρομείου diana.johnstone @ wanadoo.fr

.

Απόδοση: Πετροβούβαλος/Αβέρωφ

Φωτογραφία από το MIT Open Documentary Club