Το Χρονικό της Γενοκτονίας

Αναδημοσίευση από την σελίδα Lelevose

Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα που είχαν ως αποτέλεσμα τη φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό και τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου, από τις πατρογονικές τους εστίες.

Γεγονότα που πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού

Αριθμός θυμάτων – Απογραφή

Τι έγιναν τα χαμένα παιδιά στη Γενοκτονία των Ποντίων (19 Μαΐου 1919)

Φωτο: Πορεία στην μαρτυρική εξορία…

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
akontogiannidis@yahoo.gr

Η δραματική περίπτωση  της Ποντιοπούλας Παρθένας, που χάθηκε στους διωγμούς το 1920 και βρέθηκε ως  Αϊσέ, μετά από 60 χρόνια!

Η σημερινή μέρα, για τους Τούρκους είναι μεγάλη γιορτή και για τους Έλληνες του Πόντου η αρχή της μεγάλης τραγωδίας, με νέους πιο σκληρούς διωγμούς και μαρτυρίων κατά των Ελληνοποντίων, με εξορίες, βιασμούς παρθένων, σφαγές και εκτελέσεις. Γενοκτονία!

Σαν σήμερα λοιπόν, 19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ φτάνει με φορτηγό πλοίο από την Κωνσταντινούπολη στο λιμάνι της Σαμψούντας, κατευθύνεται σε ξενοδοχείο, βγάζει έναν πύρινο λόγο στους συγκεντρωμένους Τούρκους, ξυπνώντας το μίσος εναντίον των Ελλήνων: «Να έχετε κατά νου τον πλούτο των γκιαούρηδων. Αν τους βγάλετε από τη μέση, θα γίνει δικό σας». Και στο χωριό Καβάκ, γίνεται πιο επιθετικός: «Σκοτώστε κάθε μη Μουσουλμάνο! Σκοτώστε τώρα στα κρυφά. Αργότερα στο φως της ημέρας!»

Γενοκτονία των Ποντίων – Τα «Αμελέ Ταμπουρού»

.

Ο Μουσταφά Κεμάλ έδωσε το σύνθημα:
«σκοτώστε τους γκιαούρηδες!..» κι άρχισαν
οι θηριωδίες των Τούρκων και οι στρατολογήσεις στα
« Αμελέ Ταμπουρού»

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

Ο ποντιακός ελληνισμός,  θυμάται σήμερα και πενθεί τους 353.000 νεκρούς της τουρκικής θηριωδίας της περιόδου 1914-23, ενώ τη μέρα αυτή, οι Τούρκοι γιορτάζουν τα κατορθώματα του σφαγέα των Ποντίων Μουσταφά Κεμάλ.

Σαν χθές, 19-5-1919, ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα, τάχα για να αποκαταστήσει την τάξη στα ελληνικά χωριά που τα ρήμαζαν τουρκικές συμμορίες, σύμφωνα με βρετανό διπλωμάτη, αλλά στην ουσία για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο της ποντιακής γενοκτονίας. Φανάτισε τους Τούρκους, δίδοντας την προσταγή: «σκοτώστε τους  γκιαούρηδες και πάρτε τις περιουσίες τους»

Ξεκίνησε πρώτα με εξορίες, αποστολή στα «Αμελέ Ταμπουρού» («Τάγματα Εργασίας»), από τα οποία ελάχιστοι γύριζαν κι αυτοί  σακάτηδες. Στρατολογούσε σ’ αυτά τους άνδρες για να εργασθούν αμισθί στη διάνοιξη οδών στα ενδότερα της χώρας, υπό την επίβλεψη κτηνωδών τσαούσηδων 18ωρο ημερησίως, να σπάζουν πέτρες, να τις κουβαλούν, να σκάβουν ασταμάτητα, με λίγο ψωμί και νερό.

Δικαστική παρεμπόδιση πρόσβασης σε τουρκόφωνη ιστοσελίδα που μιλά για τον Πόντο…

Δεν θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τα ψέματα σας. Θα συνεχίσουμε να λέμε τις αλήθειες.

Παρεμπόδιση πρόσβασης στην ιστοσελίδα MAVRI THALASSA στην Τουρκία

Μετά από τις ιστοσελίδες  http://www.devrimcikaradeniz.com και  www.devrimcikaradeniz.net, το τρίτο Πρωτοδικείο Άγκυρας στις 5/9/2019, εξέδωσε απόφαση για παρεμπόδιση πρόσβασης στην ιστοσελίδα μας την mavrithalassa.com …

Μετά θάνατον σουνέτ *…

.

Στον καταγόμενο από τα Κοτύωρα Έλληνα Ατζεμ, του έκαναν μετά θάνατον σουνέτ

Μαβι Ειλουλ

Επιθυμώ να σας περιγράψω ιστορία που έζησε ένας αυτόπτης μάρτυρας.Το περιστατικό είναι από αυτά για τα οποία οι μανάδες το περιγράφουν λέγοντας “Να ξερες τι είδαν αυτά τα μάτια” και συνέβη στην περιοχή Περσεμπε του νόμου Κοτυωρας.

Είναι η ιστορία του Ατζεμ που μου περιέγραψε η μάνα μου. Το 1919 ο Ατζεμ ήταν ένα εγκαταλελειμμένο μωρό Ελλήνων που το ονόμασαν έτσι προφανώς για να το προστατέψουν. Το μεγάλωσε κάποιος από το Περσεμπε. Για να μην συνδεθεί με κανέναν ο Ατζεμ του έκαναν ένα σπιτάκι στα ορεινά. Ακόμη υπάρχει εκείνο το έρμο το σπίτι. Του βρήκαν και μία μάνα να το κοιτάξει.

Ο Ατζεμ αγαπούσε πολύ τις γάτες και τα ζώα. Ακόμη και στα βουνά αν ήταν, αυτός τους πήγαινε τροφή. Ντροπαλός όντας δεν παντρεύτηκε.Ο Ατζεμ έζησε και γέρασε μαζί με την “μάνα” του σε εκείνο το έρμο το σπίτι. Όταν έφτασε η ώρα, πέθανε ηρεμα κατά τον τρόπο που έζησε. Όταν όμως έπλυναν το σώμα του, αντιλήφθηκαν ότι δεν του είχε γίνει σουνέτ και τότε στον νεκρό πια Ατζέμ του έκαναν σουνέτ και τον έθαψαν στην αυλή εκείνου του έρμου σπιτιού όπου ζούσε.

Έτον ένα αντάρτικο

.

Γράφει ο Φώτης Κραλίδης.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, και μόνο δυστυχώς, φέρνουμε στην μνήμη μας την Γενοκτονία των Ελλήνων της πανάρχαιας ελληνικής γης του Πόντου, η οποία εκτυλίχθηκε σε τρεις φάσεις την περίοδο 1914-1923 μέσω συστηματικών κρατικών μεθόδων της γείτονος και οδήγησε σύμφωνα με τους πιο έγκυρους ισχυρισμούς ξένων ιστορικών σε περισσοτέρους από 350.000 νεκρούς ποντίους, την στιγμή που ο αγώνας για την διεθνή αναγνώριση της συνεχίζεται αμείωτος.

Όμως αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Βέβαια σε μια εποχή που έχει την τάση όλα να τα θέτει υπό αμφισβήτηση είναι χρήσιμο να αναφέρουμε πλέον ακόμη και τα πιο αυτονόητα. Είναι χρήσιμο να τα αναφέρουμε και να τα επαναφέρνουμε στην μνήμη μας, όχι μόνο εθιμοτυπικά και εν είδη μνημόσυνου, αλλά για να έχουμε πάντα κατά νου ότι ,σε αντίθεση με κείνους τους  Έλληνες, εμείς δεν έχουμε κάνει τίποτα ακόμα για την πατρίδα μας.

Θα κάνουμε λοιπόν ένα άλμα στον ιστορικό χρόνο και θα μεταφερθούμε στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20^ου αι. Η Κεμαλική Τουρκία με την πρόφαση της συμμετοχής στον Α’ Π.Π  στο πλευρό της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας κλιμακώνει τα μέτρα εναντίον του Ελληνισμού και εν γένει του χριστιανικού στοιχείου της Ανατολής, δηλαδή της Ανατολικής Θράκης, της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Προφάσεις πολλές, ο σκοπός προφανής και τα μέσα ποικίλουν. Κηρύσσεται γενική αναγκαστική επιστράτευση του μάχιμου πληθυσμού, δημιουργούνται τα τάγματα εργασίας ή αμελέ ταμπουρού που οδηγούν σε χιλιάδες απάνθρωπες δολοφονίες Ελλήνων στρατιωτών, σπίτια επιτάσσονται ή καταλαμβάνονται, άμαχοι δηλαδή γυναικόπαιδα και γέροντες εκτοπίζονται ή πέφτουν θύματα καθημερινών αγριοτήτων.

Το κρανίο κείτεται στην Κοζάνη και το σώμα στα Λιβερά της Τραπεζούντας

.

Επί εκατό χρόνια δεν έμεινε ούτε σπιθαμή εδάφους σε χωριά πόλεις και κωμοπόλεις του Πόντου που να μην σκάφτηκε. Άραγε τι ψυχολογία έχουν αυτοί οποίοι ψάχνουν για χρυσό, το έχετε σκεφτεί; Υπάρχουν παγκόσμιοι σύλλογοι χρυσοθήρων. Έστω και αν υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι είναι ένα σπορ ή ότι φωτίζει την ιστορία, όταν την ώρα που υπάρχει η επιστήμη της αρχαιολογίας, άτομα τα οποία έχουν ή δεν έχουν σχέση με αυτή την επιστήμη προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τη χρυσοθηρία, αυτό καθίσταται κωμικό.

Σε εμάς άλλωστε δεν έχουν κάποιο ντέρτι περί αθλητισμού ή διαλεύκανσης της ιστορίας. Τρέφονται από το όνειρό του εύκολου πλουτισμού. Αυτές οι λίρες, τα πολύτιμα αντικείμενα ή για να το πούμε καλύτερα τα αντικείμενα τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε χρήματα, σε ποιον ανήκουν;

Αυτά ανήκουν στους χριστιανός Ρωμιούς/Έλληνες που ζούσαν μέχρι πριν από 100 χρόνια στον Πόντο.

Λέγεται ότι κατά τη διάρκειά της υποχρεωτικής εξορίας που ονομάστηκε ανταλλαγή πληθυσμών,  οι άνθρωποι αυτοί μπορούσαν να πάρουν μαζί τους μόνο ότι μπορούσαν να μεταφέρουν. Τα πολύτιμα είδη κάποιοι τα άφησαν ως παρακαταθήκη ,άλλος στον γείτονά του ενώ άλλος τα έθαψε κάπου. Πίστευαν πως θα γυρίσουν μία μέρα. Δεν μπόρεσαν όμως  να επιστρέψουν, άλλοι δολοφονήθηκαν καθ’ οδόν αυτής της εξορίας, ενώ άλλοι έφτασαν ζωντανοί στην Ελλάδα αλλά δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν πίσω.

19 Μαΐου: Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων – Όταν 353.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους

Έλληνες και χριστιανοί. Αυτό ήταν το έγκλημα των Ποντίων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας, στις αρχές του 20ού αιώνα. Και έπρεπε να πληρώσουν.

Τον Δεκέμβριο του 1916 ετοιμάστηκε και επισήμως το σχέδιο εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, αν και ήδη από το 1914 οι άνδρες Πόντιοι δολοφονούνταν με κάθε ευκαιρία.

Οι γυναίκες και τα παιδιά έπεφταν θύματα βιασμού και σφαγής. Και όσοι δεν γνώρισαν το μαχαίρι του φονιά, εξορίστηκαν και ομαδικά εκδιώχθηκαν προς περιοχές όπου πριν φθάσουν πέθαιναν.

Πεθάναμε 353.000 φορές…

.

Ταμερ Τσιλιγγιρ

Εμείς δεν είχαμε ούτε κίτρινα γιλέκα, ούτε κόκκινες η αλλού χρώματος σημαίες, ούτε κάποιο πάρκο να προστατεύσουμε τα δέντρα του.

Μια νύχτα έβγαλαν φιρμάνι, αυτοί που βγήκαν στην Σαμψούντα μαζί με τις συμμορίες όρμηξαν πάνω μας.

Δεν άφησαν πόλη, κωμόπολη και χωριό που να μην πυρπολήσουν. Χωρίς διακρίσεις, γυναίκες, παιδιά, γέρους και τα μωρά μας…

Το έγκλημα μας ήταν πως διαβάζαμε, σπουδάζαμε, υποστηρίζαμε την επιστήμη, το έγκλημα μας ήταν που ήμασταν Ρωμιοί/Έλληνες.

353.000 φορές πεθάναμε
Στις νότιες ακτές του Πόντου…

Ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Φώτιος Καλπίδης που δολοφονήθηκε από αλβανούς κομιτατζήδες (1862– 9 Σεπτεμβρίου 1906)

.

Από τον Πόντο στην Ήπειρο, από τη μια πλευρά του ελληνισμού στην άλλη θα βρεθεί ο Πόντιος ιεράρχης Φώτιος Καλπίδης. Ως μητροπολίτης Κορυτσάς θα κρατήσει ψηλά τη φλόγα της πίστης αλλά και το λάβαρο του εθνικού αγώνα.

Συμπαραστάτης του καταπιεζόμενου ποιμνίου του από Αλβανούς, Βουλγάρους και Ρουμάνους κομιτατζήδες, ο Φώτιος έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος από τις σφαίρες των δολοφόνων, για να ξεσηκώσει τότε ο θάνατός του τον ελληνισμό. Το ποιος ήταν ο Φώτιος Καλπίδης, θα σας εξιστορήσουμε ευθύς αμέσως.

Στο χωριό Τσαγράκ της Κερασούντας μια φτωχή αγροτική ποντιακή οικογένεια θα φέρει στον κόσμο, το 1865, ένα αγόρι που θα του δώσουν το όνομα Φώτιος. Ζει κι αυτό μέσα στη φτώχεια, ακολουθεί και βοηθά τους γονείς του στις αγροτικές ασχολίες, αλλά έχει μια ιδιαίτερη κλίση στα γράμματα που μαθαίνει από τον ιερέα του χωριού.

Το επόμενο βήμα του είναι να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και θα ξεκινήσει έτσι μια αξιοθαύμαστη σταδιοδρομία, αφού το 1890, σε ηλικία 25 ετών, διορίζεται διευθυντής της σχολής αρρένων στην Κερασούντα κι ένα χρόνο μετά προσλαμβάνεται στο Πατριαρχείο και ορίζεται πρωτοκολλητής.

Ο μητροπολιτικός θρόνος στην τουρκοκρατούμενη ελληνική Κορυτσά

Το 1893 γίνεται υπογραμματέας της Ιεράς Συνόδου και το 1897 προάγεται σε αρχιγραμματέα. Την ίδια χρονιά γίνεται αρχιμανδρίτης. Οι ικανότητές του χαίρουν εκτιμήσεως και αναγνωρίσεως. Το 1902, στις 16 Μαΐου ψηφίζεται μητροπολίτης Μοσχοπόλεως, Κορυτσάς και Πρεμετής. Ακούραστος, γεμάτος φλόγα εθνική και ένθεο ζήλο έτρεχε στην περιφέρειά του για να κηρύξει το λόγο του Θεού και να τονώσει το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων.

Η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού: Θυμόμαστε, θυμίζουμε και τιμούμε!

Του Ντίνου Αυγουστή

Μέρα μνήμης η 19η Μαΐου. Μια ακόμη μαύρη επέτειος κατά την οποία μνημονεύεται από τους απανταχού της γης Έλληνες η γενοκτονία των Ελλήνων του Ευξείνου Πόντου. Οι Έλληνες Πόντιοι, αναπόσπαστο συνεκτικό κομμάτι της Ελληνικής Φυλής, με τρισένδοξη Ιστορία, μεγαλούργησαν στο διάβα των αιώνων διατηρώντας παρά τις κακουχίες και τις αφόρητες απειλές αναλλοίωτη την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, την Ελληνική Γλώσσα, στην μορφή της ποντιακής διαλέκτου που μαζί με την Κυπριακή διατηρούν αναρίθμητα στοιχεία της Αρχαίας Ελληνικής (Ιωνικής) προφοράς.

Πολλοί Έλληνες του Πόντου ήταν δάσκαλοι, καθηγητές, τραπεζίτες, γιατροί και άλλοι σπουδαίοι επιστήμονες, Μεγαλούργησαν ακόμη στο εμπόριο, στις τέχνες και στα γράμματα. Έκτισαν δεκάδες Ιερές Μονές που διατηρούσαν επί χρόνια, με πιο γνωστή την Παναγία Σουμελά. που για δεύτερη φορά την έκτισαν στην μητέρα πατρίδα μετά τον αναπάντεχο βίαιο ξεριζωμό που τους οδήγησε στην προσφυγιά.

Γιά γιορτές καί πανηγύρια λαϊκά, ἔχει ὁ χρόνος καί ἄλλες ἡμέρες.

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Στήν Τουρκία ἡ 19η Μαΐου ἔχει καθιερωθεῖ καί ἑορτάζεται φεστιβαλικῶς ὡς »Ἡ Ἡμέρα Νεολαίας». Ἡ ἡμερομηνία αὐτή δέν ἐπιλέχθηκε τυχαίως ἀπό τούς Τούρκους. Εἶναι ἡ ἡμέρα πού ὁ Μουσταφά Κεμάλ κήρυξε τήν ὁλοκλήρωση τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου: 353.000 νεκροί, 100.000 ὀρφανά, 1.500.000 ἐκτοπισμένοι.(*)

Τήν 19η Μαΐου, ὁ θύτης ἔχει γιορτή. Γιορτή τῆς Νεολαίας.
Τήν ἴδια ἡμέρα, τό θῦμα, μετά κόπων καί βασάνων, κατόρθωσε νά καθιερώσει Ἡμέρα Μνήμης. Μνήμης. Ὄχι γιορτῆς. Μέ τόσα θύματα, ποιός Ἕλληνας ἔχει τό ἠθικό δικαίωμα στίς 19 Μαΐου νά προγραμματίζει ἄσχετες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις καί ταυτόχρονα νά ὑψώνει τεῖχος λήθης καί περιφρόνησης τῶν ἀδίκως σφαγιασθέντων προγόνων μας;

Ἡ συμβολή τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ματσούκας Πόντου εἰς τήν σωτηρίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821

.

Πῶς ἡ ζωὴ τῶν κατοίκων σώθηκε ἀντὶ τῶν 15.000 γροσίων

Κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καὶ πρὸ αὐτῆς ἡ συντεχνία τῶν χαλκέων (καζαντζήδων) ἐν Κων/πόλει, εὑρίσκετο εἰς μεγάλας σχέσεις μετὰ πολλῶν ἀρχόντων καὶ αὐλικῶν, ὡς καὶ γενιτσάρων καταγομένων ἐκ Ματσούκας Πόντου καὶ ἀλλαχόθεν (τοῦ Μουσταφᾶ Γενιτσάραγα ἐκ Σπέλιας τῆς Ματσούκας, Ντανγρὶ Μπιλμὲζ ἐκ Καπίκιοϊ, Ὀτοὺζ Πὶρ ἐξ Ἄνω Χορτοκοπίου καὶ ἄλλων κρυπτοχριστιανῶν). Ἡ ὡς ἄνω συντεχνία ἔμαθεν παρ΄αὐτῶν ὅτι ἑτοιμάζεται γενικὴ σφαγὴ τῶν χριστιανῶν καὶ ἐν Πόντῳ, διότι ὁ Σουλτᾶνος ὑποψιάζετο (ἐπειδὴ ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ἀρχηγὸς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, κατήγετο ἐκ Πόντου) μήπως καὶ οἱ Πόντιοι χριστιανοὶ ἐπαναστατήσουν ὡς πατριῶται τοῦ ἀνωτέρω, διὰ τοῦτο καὶ διέταξεν τὴν σφαγὴν τῶν ἐν Πόντῳ χριστιανῶν.

Διὰ νὰ προληφθῆ ἡ ἐξόντωσις τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Ματσούκας ἐστάλη κρυφίως εἰς Ματσούκαν, διὰ νὰ εἰδοποιήση τοὺς ἡγουμένους τῶν Ἱ. Μονῶν Βαζελῶνος, Σουμελᾶ καὶ Ἁγίου Γεωργίου Περιστερεῶτα, ὁ Γεώργιος Τρανταπούρης ἐκ Χορτοκοπίου Ματσούκας, γραμματεὺς τῆς συντεχνίας. Κατωτέρω ἀναφέρονται λεπτομερῶς τὰ διαδραματισθέντα ἐν συνεχείᾳ: Μετὰ τὸν ἀπαγχονισμὸν τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε’ τὸ 1821, ἐστάλη ἐκ μέρους τῆς συντεχνίας τῶν Χαλκέων ὁ τότε γραμματεὺς αὐτῶν Γεώργιος Τρανταπούρης ἐκ Χορτοκοπίου εἰς τὴν Ἐπαρχίαν Βαζελῶνος, διὰ νὰ εἰδοποιήση τοὺς ἡγουμένους τῶν τριῶν Μονῶν, ὅτι ἐξερράγη ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις εἰς τὴν Κάτω Ἑλλάδα καὶ ὅτι ἀπηγχονίσθη ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ εἰς τὴν μεσαίαν πύλην τοῦ Πατριαρχείου τὴν ἡμέραν τοῦ Ἁγίου Πάσχα κατὰ διαταγὴν τοῦ Σουλτάνου.

Ο Εισαγγελέας της Τραπεζούντας εναντίον της ιστοσελίδας Devrimci Karadeniz.

Θ. Μαλκίδης 

Ο Γενικός Εισαγγελέας της Τραπεζούντας ξεκίνησε έρευνα για την ιστοσελίδα Devrimci Karadeniz η οποία απαντά : 

«Ναι, είμαστε Έλληνες του Πόντου»! 

Η ιστοσελίδα Devrimcikaradeniz.com για πολλά χρόνια αναδεικνύει τα ζητήματα του Πόντου και αυτό φαίνεται ότι αποτελεί λόγο για εισαγγελική έρευνα. Έτσι σήμερα πληροφορήθηκα ότι ο Γενικός Εισαγγελέας της Τραπεζούντας ξεκίνησε έρευνα εναντίον της ιστοσελίδας με το σκεπτικό ότι «ενθάρρυνε τους ανθρώπους στο μίσος και την εχθρότητα», προκαλώντας έτσι το φόβο στους αρθρογράφους, μία εκ των οποίων είναι υπό κράτηση στη Σμύρνη.

Ο  Tamer Çilingir σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Devrimci Karadeniz, η οποία ασχολείται με τα ζητήματα του Πόντου σε όλες τις εκφάνσεις τους (Γενοκτονία, πολιτισμός, πρόσωπα, σημερινές διώξεις από την Τουρκία, κλπ) απευθύνει  συγκλονιστικά ερωτήματα προς τον εισαγγελέα. Το κείμενό του σε μετάφρασή μου είναι το εξής : 

«Κύριε εισαγγελέα είναι έτοιμες  οι μουριές με τις κρεμάλες για τους θανάτους μας  στην Αμάσεια;
Χρειάζεστε τώρα μερικούς Τοπάλ Οσμάν!
Μπορείτε να μας εκτελέσετε στην ακτή!

Θα αλλάξετε τη γλώσσα μας, τη θρησκεία μας;