Παλαιστίνη: Η μεθοδευμένη εξαφάνιση ενός έθνους

άρθρο της Catherine Shakdam
από το New Eastern Outlook

.

Ενώ οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι υπήρξαν πάντοτε πρόθυμοι να προβάλλουν την επιθυμία τους για την επίτευξη περιφερειακής ειρήνης στη Μέση Ανατολή, μέσω συνεργασίας με την Παλαιστινιακή Αρχή (ΠA) που θα στοχεύει προς μια πολιτική λύση στο, ολοένα και πιό ακανθώδες ζήτημα του Παλαιστινιακού ζητήματος, η αναστάτωση του Ισραήλ για την απόφαση της Σουηδίας να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κυρίαρχο κράτος υπογραμμίζει την εγγενή Ισραηλινή υποκρισία.

Εάν οι ξένες δυνάμεις και η Κοινή Γνώμη έχουν ξεπέσει τόσο πολύ, ώστε να κλείνουν τα μάτια τους στον αέναο, σπειροειδή εκφυλισμό του Ισραήλ στο σκοτάδι της γενοκτονίας και του φασισμού, ας θυμηθούμε όλοι μας, ότι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκε το Ισραήλ, παραμένει μολυσμένος με το αίμα χιλιάδων Παλαιστινίων ανδρών, γυναίκών και παιδιών. Είναι δύσκολο, σε αυτή τη βάση, να συμβιβασθούν οι ωμότητες που διεπράχθησαν στις 15 Μαΐου του 1948 (σ.Π/β: Μία ημέρα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας Ισραήλ – μαζικές σφαγές σε Παλαιστινιακά χωριά από Ισραηλινούς παραστρατιωτικούς, 700.000 εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι) και οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι θέλει να τερματίσει την αιματοχυσία, – ιδίως με το δεδομένο ότι, το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για πολλές από τις ωμότητες.

Ανατρέχοντας στη μακρά ιστορία των καταχρήσεων και των κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, και στην επίμονη επιθυμία του να εξαφανίσει την Παλαιστίνη και τον λαό της, μόνο και μόνο για να ξαναγράψει την ιστορία του, και, τελικώς, να προφασισθεί «ηθική δικαιοσύνη», μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο «εξοργιστική» υπήρξε η απόφαση της Σουηδίας να άρει το αδιέξοδο στο νομικό κενό του καθεστώτος της Παλαιστίνης και πόσο «προδομένο» αισθάνθηκε ένα κράτος που έχει συνηθίσει να αποσπά από τη διεθνή κοινότητα ακριβώς αυτό που επιθυμεί.

Το Σιδηρούν Παραπέτασμα της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία

άρθρο της Diana Johnstone
από το Counterpunch

.

Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ κατασκευάζουν σήμερα μια κατευθυνόμενη παρωδία στην Ευρώπη, με σκοπό να ανα – δημιουργία ενός Σιδηρού Παραπετάσματος μεταξύ Ρωσσίας και Δύσεως.

Με εκπληκτική ομοφωνία, οι ηγέτες του ΝΑΤΟ προσποιούνται έκπληξη για γεγονότα που έχουν προγραμματίσει μήνες νωρίτερα. Τα γεγονότα που σκόπιμα προκάλεσαν, παρερμηνεύονται ως ξαφνική, εκπληκτική, αδικαιολόγητη «Ρωσσική επιθετικότητα». Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέλαβαν μια επιθετική πρόκληση στην Ουκρανία, γνωρίζοντας ότι θα εξαναγκάσουν τη Ρωσσία να αντιδράσει αμυντικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Δεν θα μπορούσαν να είναι σίγουροι για την ακριβή αντίδραση του Ρώσσου Προέδρου Vladimir Putin, όταν οι ΗΠΑ χειραγώγησαν την πολιτική σύγκρουση στην Ουκρανία προκειμένου να εγκαταστήσουν μια φιλοδυτική κυβέρνηση προτιθέμενη να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν ήταν ένα απλό ζήτημα της «σφαίρας επιρροής» της Ρωσσίας με τίτλο «γειτονικές χώρες», αλλά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου για το Ρωσσικό Ναυτικό, καθώς και μια σοβαρή απειλή για την εθνική ασφάλεια στα σύνορα της Ρωσσίας.

Εκπαιδεύοντας με τον Πέρες

 Άρθρο της Anaconda

.

Οι σοβαροί πολιτικοί φαίνονται εκ του αποτελέσματος: μελετούν, ακουλουθούν συγκεκριμένη στρατηγική, την εφαρμόζουν κατά γράμμα, φεύγουν έχοντας πάρει αυτό που θέλουν.

Δε θα σταθώ στην ψυχολογία της ανωτερότητας -προσωπικοί λόγοι για να αισθάνεται οικείος προς την Ελλάδα λόγω της ιστορίας του πατέρα του- αλλά στα πιο παιδαγωγικά τμήματα της συνέντευξής του στο Mega.

Για να μαθαίνουν τα εγχώρια γίδια.

«Βασικά οι τομείς που μας ενδιαφέρουν αφορούν σε χώρες του μεγέθους μας.»

Ψέμα. Από τα βασικά κείμενα στρατηγικής συνεργασίας ΗΠΑ-Ισραήλ είναι σαφές ότι το Ισραήλ επενδύει σε ακριβώς τα ίδια συγκριτικά πλεονεκτήματα – και καλά κάνει. Την τελευταία φορά που τσέκαρα, οι ΗΠΑ ήταν λίγο μεγαλύτερες σε μέγεθος από την Ελλάδα…

«Και οι δυο μας δεν είμαστε πολύ μεγάλες χώρες, έχουμε μακρά ιστορία, και πρέπει να συνεργαστούμε. Διότι το