25η Μαρτἰου 1821 – άγγελμα Σωτηρίας του ανθρώπινου γένους και Ελευθερίας του Ελληνισμού.

άρθρο του Παναγιώτη Μυργιώτη

.

Αγάλλεται και πανηγυρίζει η Ορθοδοξία και σύμπας ο Ελληνισμός. Ξημερώνει η 25η Μαρτίου. Ημέρα που σηματοδοτεί την Ελευθερία του ανθρώπου. Ελευθερώνεται ο άνθρωπος από τα δεσμά της αμαρτίας και ο Έλληνας αποκτά την Λευτεριά του. Τον ευαγγελισμό της Υπεραγίας Θεοτόκου και την έναρξη του αγώνα του 21 για την Ελευθερία πανηγυρίζει ο ελληνισμός πανταχού της γης.

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ με εντολή του Θεού Πατρός μεταφέρει στην Παναγία μας το χαρμόσυνο μήνυμα: θα γίνει η μητέρα του Θεού, του Χριστού μας, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Στην άσημη πόλη της Ναζαρέτ στην 15χρονη, τότε, Μαρία έρχεται η στιγμή της εκπλήρωσης της υπόσχεσης του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. Τη στιγμή της εξόδου των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο ο Πλαστουργός μας έδινε ένα μήνυμα λυτρώσεως του πεπτωκότος ανθρώπου (πρωτευαγγέλιο). Απευθυνόμενος προς τον αρχαίκακο διάβολο με την μορφή του όφεως είπε «Και έχθραν θύσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματος σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής, αυτός σού τηρήσει την κεφαλήν και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν»(Γέν. Γ΄, 15). Ο μονογενής μου Υιός θα συντρίψει το κράτος της διαβολικής αμαρτίας και του σκότους. Θα γεννηθεί από παρθένο. Θα νικήσει το φως, η Ζωή και η Αλήθεια. Την υπόσχεση αυτή εκπληρώνει ο Θεός μας. Ο Πλάστης μας πάντα εκπληρώνει τις υποσχέσεις του. Ψεύτης ο Θεός, μη γένοιτο!! Ο Αρχάγγελος μεταφέρει στην ταπεινή δούλη του Θεού τη χαρμόσυνη είδηση ότι θα γίνει η μητέρα του Υιού του Θεού, με θαυματουργικό τρόπο. Η Πάναγνος παρθένος Μαρία αποδέχεται με περισσή ταπεινοφροσύνη την είδηση λέγουσα «Ιδού η Δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Απλά και ταπεινά. Χωρίς εγωισμούς και επάρσεις.

Η επανάσταση στις Ηγεμονίες (24 Φεβ 1821)

αναδημοσίευση από τα Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας

.

Όταν ο Αλή πασάς ήρθε σε σύγκρουση με το σουλτάνο, οι φιλικοί αποφάσισαν να αρχίσουν την επανάσταση για να επωφεληθούν από τον τουρκικό εμφύλιο πόλεμο που είχε αναστατώσει την Ήπειρο και απασχολούσε μεγάλες τουρκικές δυνάμεις.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ζήτησε άδεια από τον Τσάρο, δήθεν για λουτρά, και κατέβηκε στο Ισμαήλιο της Βεσσαραβίας, όπου σε μια τελευταία σύσκεψη με τους αρχηγούς της εταιρίας (20 Οκτωβρίου 1820) αποφασίστηκε να κηρυχθεί η επανάσταση στις ηγεμονίες και όχι στην Πελοπόννησο, όπως ήταν η αρχική απόφαση.

Αισιόδοξος από τη φύση του ο Υψηλάντης υπολόγιζε στη ρωσική βοήθεια. Ξεκινούσε από την υπόθεση ότι αυτή θα δινόταν ακόμα γρηγορότερα στις Ηγεμονίες και πολύ πιο σίγουρα, αν πετύχαινε να προκαλέσει τους Τούρκους να παραβούν τις συνθήκες, που προέβλεπαν ότι οι δυνάμεις τους δεν έπρεπε να διαβούν τον Δούναβη χωρίς τη άδεια του Τσάρου.

Μετά την απόφαση αυτή οι φιλικοί έστειλαν απεσταλμένους στις διάφορες ελληνικές επαρχίες για να ενημερώσουν τον λαό ότι η επανάσταση θα αρχίσει και ο Παπαφλέσσας, ένας από τους δυναμικότερους φιλικούς, ξεκίνησε για την Πελοπόννησο για να την ξεσηκώσει σ’ επανάσταση χωρίς τον Υψηλάντη.

Ο πόλεμος στις Ηγεμονίες

Το Φεβρουάριο του 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο και ήρθε στο Ιάσιο της Μολδαβίας, όπου τον υποδέχτηκε ο ηγεμόνας Μιχαήλ Σούτσος. Στις 24 Φεβρουαρίου εξέδωσε την πρώτη επαναστατική προκήρυξη, όπου για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες υπήρχε η φράση:

Το πρώτο κτήριο της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στο Ναύπλιο

.

Κείμενο: Ταξχος Δρ Ανδρέας Καστάνης,
Αναπληρωτής Καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας

H πόλη του Ναυπλίου δημιουργήθηκε τον 15ο αιώνα από τους Βενετούς. Αργότερα όμως, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας (α΄περίοδος 1540-1685 και β΄ περίοδος 1715-1822), υπεισήλθαν πολλά στοιχεία της οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Αρχικά, είχε αποτελέσει στρατηγικό σημείο για μια δύναμη που διεκδικούσε τη ναυτική κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο.

Το γεγονός αυτό ήρθε να επιβεβαιωθεί αργότερα, στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία εδραίωσε την κυριαρχία της. Με τη διαμόρφωση νέων συσχετισμών δυνάμεων, οι τουρκικές Αρχές μεταφέρθηκαν στην Τρίπολη, με αποτέλεσμα το Ναύπλιο να μετατραπεί σε μια απλή επαρχιακή πόλη. Τις παραμονές της Επανάστασης, η αρχιτεκτονική της παρουσίαζε ένα μίγμα βενετικών και οθωμανικών χαρακτηριστικών. Το 1822 η πόλη απελευθερώθηκε και κατέστη έδρα των προσωρινών Ελληνικών Διοικήσεων. Η Επανάσταση δημιούργησε ένα προσφυγικό κύμα, με αποδέκτη το Ναύπλιο. Κατά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, οι πρόσφυγες υπερέβησαν τις στεγαστικές δυνατότητες της πόλης.1

Όταν έφθασε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας, έστρεψε την προσοχή του στον καθαρισμό και την εξυγίανση του Ναυπλίου. Η συσσώρευση χιλιάδων προσφύγων στους στενούς χώρους της πόλης ήταν η κυρία αιτία μολύνσεων. Ο Διευθυντής του Τακτικού Σώματος, Συνταγματάρχης Heideck,2 ανέλαβε τον καθαρισμό των δρόμων από τις ακαθαρσίες, την απομάκρυνση των υπαίθριων μαγαζιών, εργαστηρίων κ.λπ.3

1964-2024: 60 χρόνια από τις μαζικές απελάσεις Ελλήνων από την Τουρκία

άρθρο του Λεωνίδα Κουμάκη*

.

Η μακρά πορεία αφελληνισμού των αλησμόνητων πατρίδων η οποία επισφραγίστηκε με την άλωση της Κωνσταντινούπολης την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, απέκτησε μια νέα δυναμική μετά την επανάσταση των Νεότουρκων (1908) μέσα σε ένα σκηνικό χάους από την διάβρωση και τελικά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το κίνημα των Νεότουρκων εναντίον του τυραννικού σουλτανικού καθεστώς που ξεκίνησε από την Μακεδονία, πέτυχε (Ιούλιος 1908) επειδή έδινε πλούσιες υποσχέσεις πολιτικής και κοινωνικής αναγέννησης, υποστηρίζοντας στα λόγια τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας όλων των λαών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Λίγα χρόνια όμως αργότερα στο πρώτο ανοιχτό Συνέδριο του Κόμματος Ένωση και Πρόοδος (Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1911) επιβλήθηκαν οι πιο ακραίες, εθνικιστικές φωνές και αναγγέλθηκαν πολιτικές αφοπλισμού των Χριστιανών, απαγόρευσης αγοράς ακίνητης περιουσίας, μετεγκατάστασης Μουσουλμανικών πληθυσμών και πλήρης εξοθωμανισμός όλων των υπηκόων, διά της πειθούς ή διά της βίας.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η συστηματική επιχείρηση εθνοκάθαρσης των Νεότουρκων για την εξόντωση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, συνεχίστηκε εντατικά τα επόμενα χρόνια με τις μαζικές σφαγές, τους εκτοπισμούς και τις διώξεις Αρμενίων, Ελλήνων του Πόντου, Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και κορυφώθηκε το 1922 με την Μικρασιατική Καταστροφή.

Ο γενναίος μαχητής Παπαφλέσσας προσφέρει τη ζωή του για την ελευθερία του υπόδουλου Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στο Μανιάκι

άρθρο του μαθηματικού Παναγιώτη Μυργιώτη

.

Γρηγόριος Παπαφλέσσας, ο ρασοφόρος αγωνιστής και μάρτυρας της ελευθερίας της Ελλάδος. Σημαντικός πολεμιστής της παλιγγενεσίας του 1821. Πρόσφερε ολοκαύτωμα τον εαυτό του στον αγώνα για του Χριστού την πίστη την αγία και της Ελλάδος την ελευθερία. Ηρωικά πολέμησε στο Μανιάκι, έπεσε μαχόμενος και πέρασε στο πάνθεο των ηρώων.

Το πραγματικό ή το κατά κόσμον όνομα του Παπαφλέσσα ήταν Γεώργιος Δικαίος του Δημητρίου, ένα από τα 28 παιδιά του πατέρα του. Το δε Φλέσσας πιθανολογείται ότι είναι παραφθορά του Εφέσιος ή Εφεσαίος. Έτσι ο παπάς Φλέσσας έγινε Παπαφλέσσας. Τόπος γεννήσεώς του καταγράφεται το χωριό Πολιανή Μεσσηνίας και έτος γεννήσεως το 1786 ή 1788.Δίκαιος Φοίτησε στη περίφημη σχολή της Δημητσάνας αλλά δεν την τελείωσε. Το έτος 1816 προσέρχεται στον μοναχισμό και μονάζει στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιάς στην Καλαμάτα και λαμβάνει το όνομα Γρηγόριος. Πνεύμα ατίθασο έρχεται σε σύγκρουση με τον επίσκοπο Μονεμβασιάς και φεύγει από το μοναστήρι και καταφεύγει στο μοναστήρι της Ρεκίτσας. Εκεί έρχεται σε αντιπαράθεση με τούρκο της περιοχής για τα περιουσιακά στοιχεία της μονής και καταφεύγει στη Ζάκυνθο.

Την εποχή αυτή στη Ζάκυνθο διαβιεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με τον οποίο γνωρίζεται και γίνονται φίλοι. Στην Κωνσταντινούπολη, αργότερα, χειροτονείται αρχιμανδρίτης από τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄. Ο Αναγνωστόπουλος τον μυεί στη Φιλική Εταιρεία στις 18 Ιουνίου 1818 και υπογράφει τα έγγραφα της εταιρείας ως Αρμόδιος και ως διακριτικά χρησιμοποιεί τα αρχικά ΑΜ. Τον Μάιο του 1820 με τον Γεώργιο Λεβέντη στο Βουκουρέστι συντάσσουν το «Σχέδιον Γενικόν». Ο Παπαφλέσσας προτείνει στον Αλέξανδρο Υψηλάντη την έναρξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο και την παρουσιάζει έτοιμη για αυτό τον σκοπό, χρησιμοποιώντας πλαστά έγγραφα. Η σύσκεψη του Ισμαηλίου αποφασίζει να σταλεί ο Παπαφλέσσας στην Πελοπόννησο ως εκπρόσωπος του Αρχηγού.

Οι «πατριώτες Αθηναίοι» και οι ηρωικοί Ψαριανοί

.

Του Στέφανου Μίλεση

Τον Ιούνιο του 1824 καταγράφεται ένα από τα τραγικότερα γεγονότα της νεώτερης Ελλάδας. Η καταστροφή των Ψαρών από τον Οθωμανικό Στόλο. Εξαθλιωμένοι ψαριανοί γυρίζουν ανά την Ελλάδα χωρίς να έχουν κάποιο μέρος να εγκατασταθούν. Προσωρινά αντιπροσωπεία Ψαριανών έχει εγκατασταθεί στην Αίγινα προκειμένου να συγκροτήσει επιτροπές και να εργαστεί προς την κατεύθυνση εξεύρεσης λύσης, ενώ άλλοι έχουν ήδη εγκατασταθεί στην περιοχή της Μονεμβασίας.

Αυτοί οι ήρωες της επανάστασης έχουν γίνει τώρα εξαθλιωμένοι πρόσφυγες ενώ η επίσημη πολιτεία για μια άλλη φορά ακόμα δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το πρόβλημά τους. Οι Ψαριανοί, άνθρωποι του εμπορίου και της θάλασσας, βλέπουν μπροστά στο μέλλον και η επιλογή τους για νέα εγκατάσταση δεν είναι άλλη από τον Πειραιά.

Οικισμός τότε με λιγοστούς κατοίκους και πληθώρα «εθνικής γης», δίνει την ευκαιρία στους ξεριζωμένους αυτούς Έλληνες να ελπίζουν. Το τότε υπουργείο εσωτερικών αναθέτει στον Κωνσταντίνο Δεληγιάννη να ερευνήσει την περίπτωση αυτή μαζί με την αντίστοιχη Επιτροπή των Ψαριανών.

20 Αυγούστου 1823: «Η φονική μάχη στην Αμουργέλα…»

.

Του Γιάννη Κρουσανιωτάκη*

Η Αμουργέλα είναι τοπωνύμιο, βρίσκεται βορειονατολικά της Γέργερης και δεν ταυτίζεται με το χωριό Αμουργέλλες Πεδιάδος.

Τόπος στρατηγικός, λόγω της θέσης του, που δόθηκαν αρκετές μάχες τόσο κατά την Ενετοκρατία όσο και κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας .Ένας από τους κύριους δρόμους που οδηγούσαν στην περιοχή του Ρεθύμνου ήταν η διαδρομή Αγία Βαρβάρα- Γέργερη-Καμάρες – Αμάρι.

Λόγω της μορφολογίας τους εδάφους αλλά και του Δάσους του Ρούβα, για όποιον κατείχε την περιοχή ,ήταν μεγάλο πλεονέκτημα. Για τους λόγους αυτούς η περιοχή, της Πάνω Ρίζας, υπήρξε το άνδρο των Κρητών επαναστατών κι αυτό το πλήρωσε πολύ ακριβά και πολλές φορές.

Ας ανατρέξουμε όμως στο 1823. Ο Υδραίος Εμμανουήλ Τομπάζης έχει έρθει ως Αρμοστής της Επαναστατημένης Κρήτης. «Αρμοστής της Νήσου Κρήτης» ήταν ο επίσημος τίτλος. Τον Φλεβάρη του 1823 σκοτώνεται ο Χασάν πασάς πέφτοντας από το αφηνιασμένο άλογό του. Στην ηγεσία τον διαδέχεται ο Χουσεΐν Μπέης, αγριότερος από τον προκάτοχό του. Οι Τούρκοι του Ηρακλείου παίρνουν θάρρος και αρχίζουν να βγαίνουν από την πόλη του Ηρακλείου και να χτυπούν τα κοντινά χωριά. Δεν επιχείρησαν όμως να προχωρήσουν στη Μεσαρά γιατί οι θέσεις κλειδιά ελέγχονταν από τους επαναστάτες.

Στα μέσα Ιουνίου 1823 ο Χουσεΐν ενισχύεται με ισχυρές δυνάμεις από την Αίγυπτο και στα μέσα Αυγούστου ο εχθρικός στρατός που ανερχόταν σε 12.000 στρατιώτες ξεκίνησε από την Αγία Βαρβάρα, όπου είχε συγκεντρωθεί και προχώρησε δυτικότερα προς τη Γέργερη. Σκόπευε να υποτάξει τη Μεσαρά και στη συνέχεια το Ρέθυμνο και τη δυτική Κρήτη.

Ερεσός: Η πρώτη ναυτική νίκη των Ελλήνων (27 Μαΐου 1821)

άρθρο του Γιάννη Κουζίου
Facebook: Ιστορικό Χρονολόγιο

.

Το πρώτο έτος της επανάστασης το τουρκικό ναυτικό δεν χρησιμοποιήθηκε σε επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας εναντίον των επαναστατών, εξαιτίας του φόβου της επέμβασης των Ρώσων στις Ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας και παρέμενε αγκυροβολημένος στον Βόσπορο. Ο τουρκικός στόλος του 1821 δεν είχε την ίδια ισχύ με αυτόν το 1770, που καταστράφηκε από τους Ρώσους στο Τσεσμέ, δεν έπαυε όμως να είναι πολυάριθμος και βαριά εξοπλισμένος και σε σχέση με τον ελληνικό στόλο, ήταν γιγάντιος. Κάθε τουρκικό πλοίο διέθετε περίπου 74 κανόνια μεγάλου διαμετρήματος εν αντιθέσει με τα βαρύτερα εξοπλισμένα ελληνικά που διέθεταν μόλις 20 κανόνια. Στα μέσα όμως του Μαΐου, αφενός η εδραίωση της επανάστασης στην Πελοπόννησο και αφετέρου η επανάσταση στην Σάμο με τι αποβατικές ενέργειες των Ελλήνων στα μικρασιατικά παράλια, έκαναν τον Σουλτάνο να επίσπευσή τον απόπλου του Τουρκικού στόλου, με κατεύθυνση αρχικά τα στενά της Χίου και κατόπιν την Ερεσό.

Ο ελληνικός στόλος αποτελούνταν από 69 πλοία κυρίως μπρίκια και γολέτες με αρχιναύαρχο τον Γιακουμάκη Τομπάζη. Όταν οι Έλληνες πληροφορήθηκαν την έξοδο του τουρκικού στόλου που αποτελούνταν από 8 πολεμικά απέπλευσαν προς συνάντησή του. Αρχικά η κατεύθυνση του τουρκικού στόλου ήταν τα στενά της Χίου, κατά την διάρκεια όμως της πορείας του άλλαξε ρότα με κατεύθυνση τις ακτές της Ερεσού δυτικά της Λέσβου. Η εμπροσθοφυλακή του στόλου ήταν ένα γιγαντιαίο δίκροτο, ονομαζόμενο Κινούμενον Όρος, με 84 κανόνια βεληνεκούς 1600 μέτρων και πλήρωμα αποτελούμενο από 1000 άνδρες. Ο ελληνικός στόλος μόλις συνάντησε το τεράστιο πολεμικό, επιτέθηκε εναντίον του με κανονιοβολισμούς αλλά αναγκάστηκε άμεσα να υποχωρήσει καθώς τα κανόνια των ελληνικών πλοίων είχαν μικρό βεληνεκές και δεν μπορούσαν να το πλήξουν. Επιτέθηκε σε δεύτερο χρόνο η γολέτα του Τομπάζη με το όνομα Τερψιχόρη, που διέθετε κανόνι 48 λίτρων και μπορούσε να το πλησιάσει και να το κτυπήσει αλλά σύντομα και αυτή αποκρούστηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Η άγνωστη ναυμαχία της Σούδας και το παράπονο του Μιαούλη

αναδημοσίευση από τα Χανιώτικα Νέα
άρθρο της φιλολόγου Μαρίας Μαράκη

.

Δεν φαίνεται να έμεινε ικανοποιημένος ο υδραίος ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης από το αποτέλεσμα της Ναυμαχίας της Σούδας που πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1825 στην είσοδο του λιμανιού, παρά το νικηφόρο για τον Ελληνικό στόλο αποτέλεσμα αυτής.

Αυτό αποδεικνύεται από την επιστολή που έστειλε προς την Ελληνική κεντρική Διοίκηση, μία ημέρα μετά τη διεξαγωγή της, ζητώντας εναγωνίως την ενίσχυση του ελληνικού στόλου σε πυρπολικά. Γράφει λοιπόν ο θρυλικός θαλασσομάχος στην επιστολή αυτή που αποπνέει, κατά τον ιστορικό Σίμψα, το ανικανοποίητο και την ανησυχία του ηγέτη που δεν έχει τα μέσα να φέρει σε πέρας την αποστολή του :« Βλέπετε, λοιπόν, πόση ανάγκη είναι να ετοιμασθούν και να κατασκευασθούν πολλότατα πυρπολικά. Όσο και αν κοστίζουν αυτά είναι το μόνον ισχυρόν όπλον της Ελλάδος κατά της Τουρκίας, μάλιστα εις τον εφετεινόν χρόνον…Ειδεμή σας βεβαιώνω και η ευγενία σας το γνωρίζει καλά, ότι δεν μας ωφελούν τίποτε όλων των εχθρικών στόλων αι τωριναί ζημίαι, όταν ημείς μία φοράν ευρεθώμεν χωρίς πυρπολικά ήγουν άοπλοι».

Και δεν παραπονιόταν άδικα ο Μιαούλης για την απουσία των πυρπολικών καθώς τα πυρπολικά ήταν ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσει ο Ελληνικός στόλος εκείνη τη ν περίοδο τον πολυάριθμο Τουρκοαιγυπτιακό. Τα πυρπολικά, όμως κόστιζαν και τα χρήματα από το δάνειο των Άγγλων είχαν δαπανηθεί κατά τον εμφύλιο πόλεμο.

ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ

Μετά τη νίκη του Ελληνικού στόλου εναντίον του οθωμανικού στη ναυμαχία του Κάβο Ντόρο στις 20 Μαΐου 1825 ο Οθωμανικός στόλος που απόμεινε κατευθύνθηκε προς το λιμάνι της Σούδας. Τα καράβια του Σαχτούρη κυνήγησαν το στόλο αυτό μέχρι το Μαλέα. Από εκεί και κάτω ανέλαβε τη δίωξη τους ο Μιαούλης με τη δική του ναυτική μοίρα. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στη Μήλο από όπου παρακολουθούσε τις κινήσεις του εχθρού προκειμένου να εμποδίσει νέα μελλοντική απόβαση του τουρκοαιγυπτιακού στόλου που βρισκόταν στο λιμάνι της Σούδας στην Πελοπόννησο. Μαζί του ήταν και ο Γεώργιος Ανδρούτσος και ο Νικολής Αποστόλης.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και η μάχη στο Χάνι της Γραβιάς – 7 Μαΐου 1821

άρθρο του Ιωάννη Κουζίου

.

Μετά από τη ήττα των Ελληνικών δυνάμεων στην Αλαμάνα και κυρίως τον μαρτυρικό θάνατο του Αθανάσιου Διάκου που διατελούσε αρχηγός των όπλων της Λιβαδιάς, το ηθικό των Ελλήνων είχε πέσει σε σημαντικό βαθμό. Ο Βασίλης Μπούσγος πρωτοπαλίκαρο του Διάκου, διορίστηκε νέος αρχηγός και προσπάθησε να συγκεντρώσει τους άνδρες που είχαν διασκορπισθεί μετά την μάχη, καταφέρνοντας να ανασυγκροτήσει ένα σώμα από 1000 περίπου άνδρες. Οι στιγμές ήταν πολύ κρίσιμες όχι μόνο για την Βοιωτία και την Ανατολική Ελλάδα, αλλά και για την επανάσταση στην Πελοπόννησο, εάν ο τουρκικός στρατός κατευθυνόταν προς τον Ισθμό.

Όμως ο στρατηγός Ομέρ Βρυώνης είχε άλλα σχέδια κατά νου. Πίστευε ότι εάν κατάφερνε να προσεταιρισθεί σημαντικούς αρματολούς της Στερεάς και τους έπειθε να εκστρατεύσουν μαζί του, τότε η καταστολή της επανάστασης στην Πελοπόννησο θα ήταν μια εύκολη υπόθεση, διότι οι επαναστάτες της Πελοποννήσου θα επηρεάζονταν αρνητικά. Είχε επίσης πληροφορηθεί την άφιξη στην Στερεά του παλιού του γνώριμου Οδυσσέα Ανδρούτσου και ήθελε να τον έχει σύμμαχό του. Ελπίζοντας έτσι στην βοήθεια του, του έγραψε επιστολή με την οποία του ζητούσε την συνδρομή του, κατά των ανταρτών με πλούσια ανταλλάγματα και κυρίως του έδινε την αρχηγία των όπλων ολόκληρης της Ανατολικής Ελλάδας, όριζε δε ως σημείο συνάντησης το Χάνι της Γραβιάς.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος (1790-1825), ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές του αγώνα. Προσωπικότητα ισχυρή με στρατηγικό νου, τραχύς και σκληρός με τους αντιπάλους, γενναίος, παράτολμος και αποφασιστικός στις επιχειρήσεις, ήταν γεννημένος αρχηγός. Μετά τον θάνατο του πατέρα του εισήλθε στην αυλή του Αλή Πασά όπου διέπρεψε για τα σωματικά και στρατιωτικά του προσόντα και παράλληλα μυήθηκε στα τερτίπια και τις δολοπλοκίες των Αλβανών και των Τούρκων, γεγονός που του φάνηκε χρήσιμο κατά την διάρκεια της επανάστασης. Στον πόλεμο που έκανε ο Αλή Πασάς εναντίον του Αργυρόκαστρου, του Γαρδικίου και του Βερατίου, ο Ανδρούτσος διακρίθηκε, τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι κερδίζοντας έτσι την εκτίμηση του του Αλβανού σατράπη, που το 1820 τον πάντρεψε με την Ελένη Καρέλη από τους Καλαρρύτες των Ιωαννίνων. Όμως ο Ανδρούτσος από το 1818 είχε μυήθεί στην Φιλική Εταιρεία και τρία χρόνια αργότερα ήταν έτοιμος για τον μεγάλο αγώνα. Μετά από την αποστασία του Αλή Πασά κατά του Σουλτάνου, ο Ανδρούτσος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το αρματολίκι του και να βρει καταφύγιο στα Επτάνησα.

Στις αρχές Μαΐου του 1821, ο Ανδρούτσος βρίσκεται στο Χάνι της Γραβιάς. Εκεί κατευθύνθηκαν οι Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί Δυοβουνιώτης, Πανουργιάς και Μπούσγος, με 1300 περίπου άνδρες, με σκοπό να σχεδιάσουν την άμυνα κατά των Τούρκων. Είχε γίνει γνωστό πλέον ότι ο Ομέρ Βρυώνης είχε σκοπό να κατέβει από την Λαμία στα Σάλωνα, από εκεί στο Γαλαξίδι και σε συνεννόηση με τον Τουρκικό στόλο να περάσει στην Πελοπόννησο. Η κάθοδος των Τούρκων έπρεπε πάση θυσία να εμποδιστεί. Η γνώμη του Ανδρούτσου ήταν να κλειστούν στο Χάνι έτσι ώστε να αμυνθούν αποφασιστικά και αιφνιδιαστικά εναντίον των τουρκικών δυνάμεων. Αντίθετα ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης υποστήριξαν ότι έπρεπε να πιάσουν τις θέσεις εκατέρωθεν του δρόμου για να υπάρχει η δυνατότητα διαφυγής σε περίπτωση αποτυχίας. Επίσης δεν πίστευαν ότι το εκτεθειμένο σε ανοικτό χώρο και πλινθόκτιστο Χάνι ήταν ικανό να αντέξει τις επιθέσεις των Τούρκων. Ο Ανδρούτσος τελικά, συμφώνησε οι δυο οπλαρχηγοί Πανουργιάς και Δυοβουνιώτης να πιάσουν το αριστερό τμήμα του στενού το ονομαζόμενο Χλωμό και ο Κοσμάς Σουλιώτης το δεξιό.

Αλαμάνα, οι Θερμοπύλες του ’21

άρθρο του Γιάννη Κουζίου

.

Στις 24 Απριλίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος περνά στην αθανασία, μετά από φρικτό και επονείδιστο θάνατο. Ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος του μαρτυρίου που υπέστη. Του δίνεται η ευκαιρία να κερδίσει την ζωή του προδίδοντας πίστη, Χριστό και πατρίδα, παρότι όμως σφαδάζει δεν διστάζει και βαδίζει ηρωικά ως το τέλος, (αυτά κυρίως για τους Νεοεποχίτες που βάλουν κατά της Ορθοδοξίας και της πατρίδας), η πίστη όμως σε αυτές τις αξίες ελευθέρωσε την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σήμερα που θα υπέφερε ανάλογο μαρτύριο για την Ορθοδοξία και την πατρίδα, με αντάλλαγμα την ζωή του. Ας τους τιμάμε τουλάχιστο και ας τους θυμόμαστε γιατί ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί (μη γένοιτο), να τους μιμηθούμε…

Τον Απρίλιο του 1821 ο Χουρσίτ πασάς βρισκόταν στα Γιάννενα και πολεμούσε τον Αλή πασά όταν έμαθε τις επαναστατικές ενέργειες των Ελλήνων στην Πελοπόννησο. Για να καταπνίξει την επανάστασή ο Χουρσίτ, καθώς ο ίδιος αδυνατούσε να εκστρατεύσει, έστειλε τον έμπιστό του Κιοσέ Μεχμέτ με ισχυρή στρατιωτική δύναμη στην Πελοπόννησο δια μέσου της Θεσσαλίας, της Βοιωτίας και του Ισθμού. Μαζί με τον Κιοσέ Μεχμέτ πήρε διαταγή να εκστρατεύσει και ο ικανότατος στρατηγός Ομέρ Βρυώνης, τυπικά κάτω από τις διαταγές του Κιοσέ Μεχμέτ αλλά ουσιαστικά αυτός ήταν ο στρατηγικός νους της εκστρατείας. Στις 17 Απριλίου 1821 οι Τούρκοι στρατηγοί με 8000 άνδρες έφθασαν στο Λιανοκλάδι, μια ώρα απόσταση από την Υπάτη που βρίσκονταν οι Έλληνες οπλαρχηγοί.

Οι Ελληνικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1500 άνδρες, υπό τους Αθ. Διάκο, Δυοβουνιώτη και Πανουργιά, στις 18 Απριλίου αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Υπάτη, φοβούμενοι την περικύκλωση τους από τις εχθρικές δυνάμεις. Μετά την αποχώρηση τους από την Υπάτη οι οπλαρχηγοί, συναντήθηκαν στις 20 Απριλίου στη Χαλκωμάτα με σκοπό να συζητήσουν πως θα αντιμετωπίσουν καλύτερα τα τουρκικά στρατεύματα. Αρχικά ο Δυοβουνιώτης πρότεινε να τοποθετηθούν σε δυο οχυρώματα κοντά στον Γοργοπόταμο και να μην διασπασθούν. Αντίθετα Πανουργιάς και Διάκος υποστήριξαν ότι έπρεπε να πιάσουν τους δυο δρόμους που οδηγούσαν στην Βοιωτία και την Φωκίδα. Έτσι αποφάσισαν ο Δυοβουνιώτης να πιάσει με 400 άνδρες τον Γοργοπόταμο, ο Πανουργιάς με τον Κόμνα Τράκα, τον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα και 600 άνδρες να πιάσουν το χωριό Μουσταφάμπεη και την Χαλκωμάτα και ο Διάκος με 500 άνδρες, να πιάσει την γέφυρα της Αλαμάνας που οδηγούσε στις Θερμοπύλες. Συγκεκριμένα την φύλαξη της γέφυρας ανέθεσε στους Καλύβα και Μπακογιάννη, ενώ ο ίδιος οχυρώθηκε στην Δαμάστα για να ελέγχει καλύτερα τον δρόμο.

Η ΜΑΧΗ

Πριν προφτάσουν οι Έλληνες, να οχυρωθούν στις θέσεις τους, φάνηκε ο στρατός του Ομέρ Βρυώνη. Ο Δυοβουνιώτης αντικρύζοντας την επερχόμενη δύναμη, στην οποία ήταν αδύνατο να αντιπαρατεθεί, αποφάσισε να αλλάξει θέση και οχυρώθηκε στην θέση Δέμα, όπου το ιππικό του Βρυώνη ήταν αδύνατο να καταδιώξει τους Έλληνες λόγω του ανωμάλου εδάφους. Τότε ο Τούρκος στρατηγός επιτέθηκε στο χωριό Μουσταφάμπεη, όμως εκεί ο Κομνας Τράκας με τους άνδρες του είχαν οχυρωθεί στα σπίτια του χωριού, στην εκκλησία και στον μύλο και η αντίσταση υπήρξε σθεναρή, αναγκάζοντας τους Τούρκους να στραφούν προς την Χαλκωμάτα και την γέφυρα της Αλαμάνας. Ο Βρυώνης διαίρεσε τότε τον στρατό του στα τρία, το ένα μέρος επιτέθηκε στην Χαλκωμάτα που βρισκόταν ο Πανουργιάς, το άλλο στην Αλαμάνα και το τρίτο κατέλαβε τα γύρω υψώματα καταδιώκοντας τους Έλληνες που οπισθοχωρούσαν, το σχέδιο του πέτυχε απολύτως.

Ελένη Στάϊκου, μιά ηρωίδα της Εξόδου

Η ηρωίδα Ελένη Στάικου σε μεγάλη ηλικία. Πηγή: mesolongi.webnode.gr

άρθρο του Ιωάννη Κουζίου

.

Στις 11 Απριλίου 1826, ανήμερα της Κυριακής των Βαΐων, οι μαχητές πολιορκημένοι του Μεσολογγίου, αφού είχαν πλέον φθάσει στο έσχατο σημείο της ανθρώπινης αντοχής, αποφάσισαν να κερδίσουν την εσωτερική τους ελευθερία εξερχόμενοι από τα τείχη της πόλης, εκεί όπου τους περίμενε ο θάνατος. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο κορυφαίο και ανολοκλήρωτο ποίημα της ζωής του του Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, περιγράφει συγκλονιστικά την ζωή μέσα στο Μεσολόγγι, « Άκρα του Τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, λαλεί πουλί παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει. Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει. Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει. Έρμο τουφέκι σκοτεινό τι σε έχω γώ στο χέρι; όπου συ μου γινες βαρύ και ο Αγαρηνός το ξέρει».

Στο συμβούλιο που έγινε στον ιερό ναό του Αγ. Σπυρίδωνος υπό την προεδρία του επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ, οι πρόκριτοι και οι οπλαρχηγοί αντιλαμβανόμενοι ότι η ζωή των πολιορκημένων ήταν δραματική καθώς η πείνα και οι αρρώστιες θέριζαν (έτρωγαν σκύλους, γάτες, ποντίκια και ότι άλλο έβρισκαν), αποφάσισαν να πραγματοποιηθεί η Έξοδος την νύκτα της 10ης προς 11ης Απριλίου 1826. Δέκα ή έντεκα χιλιάδες πολεμιστές, γυναικόπαιδα και άμαχοι από τους οποίους μόνο τρεισήμισι χιλιάδες ήταν οπλισμένοι αντιμετώπισαν με σθένος σαράντα χιλιάδες Οθωμανούς, Αλβανούς και Αιγύπτιους κατάφεραν να σωθούν μόνο χίλιοι εξακόσιοι μαχητές, τρακόσιοι άμαχοι και δεκατρείς γυναίκες.

Ανάμεσα στους μαχητές (άνδρες και γυναίκες), που πήραν μέρος στην Έξοδο ήταν και ο Βραχωρίτης οπλαρχηγός Ζαχαράκης Στάικος, μαζί με την κόρη του Ελένη. Ο Στάικος και δίπλα του ως πολεμίστρια η κόρη του, πολεμούσαν τους Αγαρηνούς στους προμαχώνες του Μεσολογγίου. Η Ελένη ήταν τότε είκοσι ετών κοπέλα, όμορφη, ψηλή, αδύνατη με μακριά ξανθά μαλλιά και μαύρα μάτια, σύμφωνα με τις πληροφορίες των απογόνων της οικογένειας. Από το μακελειό που έγινε κατά την διάρκεια της Εξόδου, ο πατέρα της σώθηκε ακρωτηριασμένος ενώ η ίδια αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους. Η Ελένη για να αποφύγει τον βιασμό αποφάσισε να αυτοτυφλωθεί και έτσι να αποφύγει την ατίμωση, καθώς το θέαμα ήταν αποκρουστικό και αποτρεπτικό για τους επίδοξους βιαστές της. Αδιαφορώντας για την ζωή της πήρε ένα πηρούνι και έβγαλε το ένα της μάτι!!! Δεν γλύτωσε όμως τα άγρια βασανιστήρια.

1821: Πώς η «Γραικική Ανεξαρτησία» έγινε μια απίστευτη, ατέρμονη Ελληνική Δουλεία μέσω της μαφίας του χρήματος

Το 1825 οι πατριώτες Ιωάννης Ορλάνδος και Ανδρέας Λουριώτης υπογράφουν για λογαριασμό της παράνομης προσωρινής κυβέρνησης Κουντουριώτη το β’ δάνειο της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ. Για την ιστορία: ο Καποδίστριας το αναγνώρισε, όχι όμως και ο Όθων.

αναδημοσίευση από το Καραβάκι της Ιστορίας

.

Ως γνωστό στην αγγλική ιστοριογραφία και μερικώς στη γαλλική και γερμανική ορολογία δεν υπάρχει ο όρος «Hellenic Revolution». Υπάρχει η φράση «Greek war of Idependence». Κατά τη σχολή αυτή ο αγώνας του 1821 έγινε για να επιτευχθεί «η Ανεξαρτησία των Γραικών (ελληνόφωνων) από την Κωνσταντινούπολη ΚΑΙ το Πατριαρχείο της».

Ο «εμφύλιος» 1824-25 ερμηνεύεται με οποιοδήποτε τρόπο πέρα από τον πραγματικό ΚΑΙ αποσυνδεδεμένος από το α’ και το β’ δάνειο των ιδιωτών Τραπεζιτών του Λονδίνου οι οποίοι άντλησαν τα χρήματα από το Χρηματιστήριο του Λονδίνου προκειμένου να εκβιάζουν (μέσω των χειραγωγημένων ζημιών) τους εντός Αγγλίας και τους συνδεδεμένους με αυτούς «εντός Ελλάδος». Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά, καθώς και με όσα προηγήθηκαν του 21, δηλαδή με τον «εμφύλιο» πόλεμο εντός της Φιλικής Εταιρείας στο διάστημα 1818-1821. Θ’ ασχοληθούμε με το θέμα «εθνική κυριαρχία» από το 1833.
Ιδού τι πραγματικά σημαίνει ο αγγλικός όρος «Ανεξαρτησία των Ελλήνων – Ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος». Η ιστορία είναι πέρα από κάθε φαντασία, αν και τελείως περιληπτική.

Ανεξαρτησία σημαίνει «μερική εξάρτηση» από το 1′ λεπτό της ίδρυσης μέσω της Κεντρικής Τράπεζας που εκδίδει το «εθνικό» νόμισμα. Η εξάρτηση γίνεται ολική σε λιγότερο από 20 χρόνια, πετώντας στα σκουπίδια την τριμερή εγγύηση-προστασία του 1827. Την δεκαετία του 1850 γίνεται μονομερής: η Ελλάδα είναι ένα κράτος απόλυτα εξαρτημένο από την Μ. Βρετανία (δηλαδή στην ομάδα των ιδιωτών τραπεζιτών που βρισκόταν πίσω από τους δανειστές 1824-25) για 100 περίπου χρόνια. Μετά το 1947 πέρασε στις Η.Π.Α. και από το 1979 και το 2000 στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη αντίστοιχα. Το ελληνικό δημόσιο δεν είχε καμιά κυριαρχία επί της δραχμής από το 1850 περίπου. Είχε μια ιστορία ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ επί «εθνικού» νομίσματος (με αντίκρυσμα σε χρυσό και άργυρο). Καταλαβαίνετε τι γίνεται μετά το 2000 επί ευρώ και τι επιθυμούν να πετύχουν με την πλήρη κατάρηση των τραπεζογραμματίων (αϋλοποίηση του χρήματος).

Ανεξαρτησία της Ελλάδος = Πλήρης εξάρτηση του ελληνικού νομίσματος & της ελληνικής οικονομίας από την οικογένεια Rothschild τα κέρδη της οποίας ούτε καν φορολογούνται!!!

Η Εθνοσυνέλευση του Άστρους και το σήμερα

.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Διακόσια χρόνια συμπληρώνονται στις 29 Μαρτίου από την έναρξη της Β΄ Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος της Κυνουρίας. Διήρκεσε 21 ημέρες, έως τις 18 Απριλίου 1823, ημέρα Μεγάλη Τετάρτη. Προφανώς κοινή θέληση των συμμετασχόντων ήταν να κάνουν Πάσχα στα σπίτια τους. Όπως κάθε ιστορικό γεγονός, έτσι και η Β΄ Εθνοσυνέλευση διδάσκει και το σήμερα, έστω και αν οι σύγχρονοι Έλληνες είμαστε σε μερικά θέματα ανεπίδεκτοι μαθήσεως…

Στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου η Επανάσταση ήταν στο ξεκίνημά της και είχαν επιτευχθεί οι πρώτες σημαντικές και στρατηγικής σημασίας νίκες, χάρη κυρίως στον Κολοκοτρώνη. Έτσι η Διακήρυξη και το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήσαν αποτέλεσμα του ενθουσιασμού που είχαν δημιουργήσει αυτές και της κηρύξεως της «Πολιτικής Ύπαρξης και Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους».

Στη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους, με αναπτυσσόμενη σε κάποιο βαθμό την κρατική οντότητα της Ελλαδας, εκδηλώθηκαν από τη μερίδα των ολιγαρχικών (Μαυροκορδάτου, Κωλέττη, Κουντουριώτη κ.α.) οι αδυναμίες, που μας κατατρύχουν έως και σήμερα. Μικροσυμφέροντα, μικροψυχίες, φθόνος, οικογενειοκρατία, αναποδογύρισμα αξιών, εμπάθεια και με κάθε τρόπο αρπαγή της εξουσίας ήσαν τα ζιζάνια που σπάρθηκαν τότε και προκάλεσαν στη συνέχεια την εμφύλια διαμάχη. Η σοφία, η μετριοπάθεια, η ευστροφία και προ πάντων η φιλοπατρία του Κολοκοτρώνη συνετέλεσαν να μην άρχισει ο εμφύλιος στο Άστρος. Σημειώνεται ότι λόγω των επιτυχιών του ο Γέρος του Μοριά ήταν ο κύριος στόχος της φατρίας των ολιγαρχικών…