Από τα ανέκδοτα έγγραφα των Γενικών Αρχείων του Κράτους «Το ταξίδι του Όθωνα στη Σμύρνη»

.

Βασιλεύς Όθων (1η Ιουνίου 1815 – 26 Ιουλίου 1867)

+ Ηλ. Παπαθανασόπουλος

Ένα από τα θέματα που είχαν να  αντιμετωπίσουν η Αντιβασιλεία και η κυβέρνησις μετά την άφιξη του ‘Οθωνος στην Ελλάδα, ήταν και η αποστολή πρεσβευτών στις πρωτεύουσες των προστατίδων Δυνάμεων και ο διορισμός προξένων στους ευρωπαϊκούς κυρίως λιμένες, για την προστασία του εμπορικού μας στόλου.

Τον Απρίλιο του 1833 εστάλη και στην Κωνσταντινούπολη ως πρώτος ‘ Ελλην πρεσβευτής ο Κων. Ζωγράφος, μια και η Τουρκία είχε παραδεχτεί την ανεξαρτησία της Ελλάδος. Το ίδιο έτος, στις 15 Μαίου, έφθασε στην Σμύρνη με το ευρωπαϊκό ατμόπλοιο «Φραγκίσκος Α » , ο διάδοχος του Βαυαρικού θρόνου Μαξιμιλιανός.

Στην ψυχή του ‘ Οθωνος γεννήθηκε η επιθυμία να επισκεφθεί κι αυτός την ιωνική πρωτεύουσα, με την εύλογη δικαιολογία της συναντήσεως με τον αδελφό του. Η κυβέρνησις, δια του Ζωγράφου, ζήτησε από την Υψηλή Πύλη την σχετική άδεια. Ο σουλτάνος Μαχμούτ ως τότε δεν είχε δεχθή ακόμη την επίδοση των διαπιστευτηρίων του Ζωγράφου, ουδέ καν απήντησε στην αίτηση.

Η Αντιβασιλεία όμως, δια του εκεί Ρώσου πρεσβευτού, απέσπασε την έγκρισι του Σουλτάνου, αλλά υπό τον απαράβατο όρο της «ιγκόγνιτο» μεταβάσεως εκεί του ‘ Οθωνος. ‘ Ετσι, στις 5 Ιουνίου, καταπλέει με το «Μαδαγκασκάρη» περιχαρής ο ‘ Οθων, συνοδευόμενος από τον υπασπιστή του Βουδούρη και τους Δ. Μπότσαρη, βαρώνο Στίγκελ και τον αρχίατρο Βίντερ.

Η περιλάλητος «Διακήρυξις Περί της ανεξαρτησίας της Ελληνικής Εκκλησίας» {23 Ιουλίου (4 Αυγούστου) 1833}

Το έμβλημα της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Σταθμοί της ιστορικής πορείας της εν Ελλάδι Εκκλησίας

Εμμανουήλ Ιω. Κωνσταντινίδης

Η δισχιλιετής ιστορική πορεία της Εκκλησίας διά τον ευαγγελισμόν του κόσμου εθεμελιώθη εις τον βασικόν άξονα του κηρύγματος των Αποστόλων από των Ιεροσολύμων μέχρι της Ρώμης «και έως εσχάτου της γης», ως δηλοί o ευαγγελιστής Λουκάς εις τας Πράξεις Αποστόλων (1,8), διότι ο άξων ούτος εκάλυπτε τον ελληνορωμαϊκόν κόσμον και ήνοιγε τας προοπτικάς εις τον ευρύτερον περίγυρον. Η Ελλάς ευρίσκετο εις το κέντρον του άξονος τούτου, διό και ετέθη εις το επίκεντρον της αποστολής του αποστόλου των εθνών Παύλου.

Η κατά την συνεδρίαν λοιπόν της 20ής Ιανοναρίου 1999 ληφθείσα απόφασις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, περί αφιερώσεως των «ΔΙΠΤΥΧΩΝ» του σωτηρίου έτους 2000 εις την επέτειον δύο σημαντικών γεγονότων της ιστορίας αυτής, υπήρξεν ομολογουμένως λίαν επιτυχής.

Είναι δε τα γεγονότα ταύτα: πρώτον μεν η χιλιοστή ενακοσιοστή πεντηκοστή αμφιετηρίς από της ελεύσεως του αποστόλου των Εθνών Παύλου εις την Ελλάδα (49/50 μ.Χ.), η οποία ήνοιξε την οδόν του εκχριστιανισμού όλων των λαών της Ευρώπης, κατά την πρώτην χιλιετίαν του ιστορικου βίου της Εκκλησίας, δεύτερον δε η εκατονταπεντηκονταετής τοιαύτη από της κανονικής Ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1850), το οποίον επέστεψε την μακραίωνα, αδιάκοπον και ενεργόν παρουσίαν της Εκκλησίας του ελλαδικού χώρου εις την δισχιλιετή ακτινοβολίαν της χριστιανικής πίστεως εν τω κόσμω.

3η Σεπτεμβρίου 1843: η αναίμακτη Ελληνική μετάβαση στην συνταγματική μοναρχία

Λάβαρο της επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου

αναδημοσίευση από τα Θέματα Ελληνικής Ιστορίας
άρθρο του Φιλίστωρος (Ι. Β. Δ.)

.

Η Ελλάδα στις παραμονές των γεγονότων της 3ης Σεπτεμβρίου παρουσίαζε μια εικόνα εσωτερικής πολιτικής αναταραχής. Κύρια αιτία της αναταραχής ήταν τα λάθη των Βαυαρών αξιωματούχων (κυρίως του Αρμανσμπέργκ) που κυβερνούσαν την Ελλάδα σαν γερμανικό κρατίδιο αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες της. Οι Οθωνικές κυβερνήσεις δεν σεβάστηκαν το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων απαλλοτριώνοντας την εκκλησιαστική περιουσία και κλείνοντας πολλές μονές. Απέτυχαν να εντάξουν στον νέο ελληνικό στρατό πολλούς Έλληνες αγωνιστές της επανάστασης του 1821 καταδικάζοντας τους στην ανέχεια, απέτυχαν να διανείμουν την αδιάθετη καλλιεργήσιμη γη αποκαθιστώντας πολλούς ακτήμονες που ζούσαν στα όρια της εξαθλίωσης. Γενικότερα ο Όθων πεισματικά αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει Έλληνες σε ανώτερα πολιτικά αξιώματα εμπιστευόμενος κυρίως Βαυαρούς τεχνοκράτες, ενώ και ο ίδιος ασκούσε τα βασιλικά του προνόμια με πείσμα και σχολαστικότητα που άγγιζε την υπερβολή. Με μια σφιχτή οικονομική πολιτική η κυβέρνηση του Όθωνα που ανέλαβε μετά την ενηλικίωση του προσπάθησε να νοικοκυρέψει την οικονομική κατάσταση της χώρας που έβγαινε καταχρεωμένη από τον 7ετή αγώνα ζωής και θανάτου, χρησιμοποιώντας όμως σκληρά φορολογικά μέτρα που αύξησαν την λαϊκή δυσαρέσκεια.

Πάντως οι Οθωνικές κυβερνήσεις δεν διόρισαν αφειδώς οπαδούς τους, δεν ρουσφετολόγησαν, δεν ευνόησε κανέναν αγνοώντας επίμονα τα παλιά «τζάκια» και τους πάλαι ποτέ ισχυρούς οπλαρχηγούς που είχαν οργανωθεί σε τρία κόμματα: «το «Αγγλικό» (Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Ανδρέας Λόντος, Σπυρίδων Τρικούπης), το «Γαλλικό» (Κωλέττης, Δεληγιάννης, Μακρυγιάννης) και το Ρωσικό (Ανδρέας Μεταξάς). Τα κόμματα αυτά είχαν διαφορετικούς λόγους δυσαρέσκειας με την ελέω Θεού βασιλεία του Όθωνα. Οι φιλελεύθεροι του «Αγγλικού κόμματος» επιζητούσαν τον περιορισμό της κρατικής εξουσίας, μείωση της εκκλησιαστικής εξουσίας, επιβεβαίωση των ατομικών ελευθεριών, γραπτό σύνταγμα και κυβερνήσεις εκλεγμένες από κοινοβούλιο. Οι οπαδοί του «Γαλλικού κόμματος» κήρυσσαν έναν επιθετικό αλυτρωτισμό εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αποκατάσταση όλων των αγωνιστών του 1821, το «ρωσικό κόμμα» έθετε την ορθοδοξία ως βασική πηγή εξουσίας, ενώ ήταν κάθετα αντίθετοι στην ύπαρξη συντάγματος. Η εσωτερική οικονομική πολιτική ήταν σε γενικές γραμμές κοινή, ενώ οι προσανατολισμοί τους στην εξωτερική πολιτική υποδηλώνονταν από τις ονομασίες τους.