Μεγάλη Ἑβδομάδα 1941 «Ἡ Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν καί τῆς Σωτηρίας τοῦ Θ/Κ «Ἀβέρωφ»»

.

Νικόλαος Παπανικολόπουλος,
Ὑποναύαρχος Λ.Σ. (ἐ.ἀ.)

Ἡ κήρυξη τοῦ πολέμου τό 1940, βρῆκε τό θρυλικό Θ/Κ «Ἀβέρωφ» στόν Ναύσταθμο, μέ περιορισμένη ἐπιχειρησιακή ἱκανότητα. Μετά τόν βομβαρδισμό τοῦ Ναύσταθμου, τήν 1η Νοεμβρίου 1940, μεθόρμισε στόν κόλπο τῆς Ἐλευσίνας. Τίς δύσκολες μέρες τοῦ Ἀπριλίου τοῦ 1941, μέ τήν εἰσβολή τῶν Γερμανῶν, γιά τό Θ/Κ «Ἀβέρωφ», κυκλοφοροῦσαν φῆμες περί ἐγκατάλειψής του ἤ αὐτοβύθισής του.

Τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου (12/04/1941) δόθηκε διαταγή νά ἐκκενωθεῖ.
Τήν ἑπομένη μέρα, Κυριακή τῶν Βαΐων, ἀποφασίστηκε ἡ ἐκ νέου λειτουργία του.
Τό ἀπόγευμα τῆς Μεγάλης Δευτέρας καί πάλι ἦταν ὅλα ἕτοιμα. Ὅμως, τή Μεγάλη Τέταρτη ἀνακοινώθηκε ἡ ἀναβολή τοῦ ἀπόπλου τῆς νηοπομπῆς στήν ὁποία θά συμμετεῖχε καί τό «Ἀβέρωφ».
Ὁρισμένοι ἀξιωματικοί καί μέλη τοῦ πληρώματος δέν μποροῦσαν νά ἀνεχτοῦν νά τό βυθίσουν ἤ νά τό ἐγκαταλείψουν καί ἀποφάσισαν ἀνεξάρτητα ἀπό διαταγή τοῦ Γ.Ε.Ν. νά ἀποπλεύσουν γιά τήν Κρήτη.
Ἔτσι, ξέσπασε βίαιη κίνηση τοῦ πληρώματος μέ αἴτημα τόν ἄμεσο ἀπόπλου του.

Μείναμε στις 3 υποεξοπλισμένες Belharra…

.

Ενώ η ανάγκη για νέα ισχυρά πλοία για το πολεμικό Ναυτικό είναι άμεση, η απόκτηση ικανού αριθμού εξοπλισμένων μονάδων καθυστερεί συνεχώς.

Μετά την «φραγατιάδα» και την «κορβετιάδα» και το σίριαλ της αναβάθμισης των ΜΕΚΟ, η πολιτική ηγεσία της χώρας αντί να προχωρά στην ενεργοποίηση της οψιόν για την ναυπήγηση της τέταρτης Belharra, προτιμά να σπαταλά τα χρήματα που συγκεντρώνονται από την υπερφορολόγηση των Ελλήνων σε ανούσια κάθε λογής pass και σε «καλάθια» επικοινωνιακού και μόνο χαρακτήρα.

Τα δισεκατομμύρια που σπαταλήθηκαν για τα ανούσια και αχρείαστα pass (Σοβιετικού τύπου), θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά νέων ή επιπλέον εξοπλισμένων πολεμικών πλοίων, ικανών να ανταπεξέλθουν στο σύγχρονο πεδίο μάχης, με τις προδιαγραφές που επιθυμεί το Πολεμικό Ναυτικό, ώστε να μπορέσει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Δυστυχώς, οι μόλις 3 φρεγάτες Belharra που παραγγέλθηκαν δεν έχουν τον απαραίτητο εξοπλισμό, ο οποίος ΘΑ τοποθετηθεί αργότερα, όταν ΘΑ είναι έτοιμοι οι Γάλλοι. Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα εάν ένα οπλικό σύστημα δεν αγοραστεί πλήρες από την αρχή, ΔΕΝ αναβαθμίζεται αργότερα, όταν θα πρέπει. Επομένως, για μια ακόμη φορά, έγινε μισή δουλειά με τις 3 καινούριες φρεγάτες.

ΕΕ και ΝΑΤΟ πιέζουν Ελλάδα και Ισπανία: δωρίστε Patriot και S-300 στην Ουκρανία

.

Μπορεί η Ισπανία να μην χρειάζεται άμεσα τους Patriot που διαθέτει για την άμυνά της, όμως η Ελλάδα χρειάζεται και τους Patriot και τους S-300 όσο η Τουρκία αμφισβητεί την Ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου.

Ντράπηκε και η ντροπή με τους δήθεν συμμάχους της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times που κάνει τον γύρο του κόσμου, την περασμένη εβδομάδα στην σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες, ασκήθηκαν πιέσεις στην Ελλάδα και την Ισπανία να δωρίσουν συστήματα Patriot και S-300 στην Ουκρανία, επειδή δεν τα χρειάζονται και η Ουκρανία τα χρειάζεται περισσότερο!!!

Οι δήθεν σύμμαχοι της Ελλάδας υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να αποδυναμωθεί η αεράμυνα της Ελλάδας, για να ενισχυθεί η Ουκρανία! Οι δήθεν σύμμαχοι της Ελλάδας, θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ξέφραγο αμπέλι, ώστε τα Τουρκικά drone και τα Τουρκικά F-16 να αλωνίζουν χωρίς φόβο όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά και στο Ιόνιο!!!

Η Κατάσταση του ΠΝ και οι Επιπτώσεις της στην Εθνική Ασφάλεια

«εἴη και πόλις καὶ γῆ ἔστ᾽ ἂν διηκόσιαι νέες σφι ἔωσι πεπληρωμέναι»[i]
Ηρόδοτος, 8.61.2

αναδημοσίευση από τον Βελισάριο
Θερμές ευχαριστίες στους κ.κ. Γ.Σ., Μ.Κ. και Δ.Μ.
για τα πολύτιμα σχόλια και παρατηρήσεις τους.

.

Πρόλογος

Από την έναρξη της ελληνικής κρίσης χρέους, περίπου το 2009, και μέχρι σήμερα, η ελληνική στρατιωτική ισχύς επηρεάστηκε δραματικά, ενώ κατά την ίδια περίοδο η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας, ιστορικής απειλής και γεωπολιτικού αντιπάλου της Χώρας, αυξήθηκε σημαντικά. Η διατάραξη του στρατιωτικού ισοζυγίου δεν αποτελεί ούτε αφηρημένη έννοια, ούτε χωρίς πρακτικές πολιτικές επιπτώσεις, όπως φαίνεται να θεωρεί υπορρήτως η ελληνική κοινή γνώμη.

Στόχος του παρόντος είναι να αποτυπώσει σε αδρές γραμμές πως διαμορφώνεται η ελληνική ναυτική ισχύς στο προβλεπτό μέλλον και ποιες είναι οι πρακτικές επιπτώσεις που αυτό θα έχει στην εθνική μας ασφάλεια. Το Μέρος Α’ ασχολείται με την αποτύπωση της παρούσας καταστάσεως ενώ το Μέρος Β’ θα πραγματευτεί τις επιπτώσεις αυτής στο προβλεπτό μέλλον.

Μέρος Α’: Η Κατάσταση του ΠΝ

Η ναυτική ισχύς μίας χώρας συγκροτείται, σε πολύ αδρές γραμμές, από την αριθμητική και ποιοτική ισχύ του στόλου της, την επάνδρωσή του, τις ποικίλες δυνατότητες υποστηρίξεως του στόλου καθώς και την ποιότητα του οργανισμού του. Οι δύο πρώτοι παράγοντες είναι δυνατόν να αποτυπωθούν με σχετική ακρίβεια, με αξιολόγηση του εξοπλισμού του και του προσωπικού του, βάσει των γνωστών από ανοικτά δεδομένα στοιχείων. Οι δυνατότητες υποστηρίξεως και η ποιότητα του οργανισμού του είναι πολύ πιο σύνθετοι και δύσκολο να αξιολογηθούν παράγοντες. Για τις ανάγκες του παρόντος, για την εκτίμηση των δύο τελευταίων χρησιμοποιείται μία έμμεση προσέγγιση, ασφαλώς όχι πολύ ακριβής αλλά που δεν μπορεί να απέχει πολύ από την πραγματικότητα: εξετάζεται η χρηματοδότηση του οργανισμού του ΠΝ, που εν πολλοίς επικαθορίζει πολλές πτυχές της λειτουργίας του.

Σχετικά με το Ενδεχόμενο Εντάξεως Πλοίων Κλάσεως Freedom στον Στόλο

αναδημοσίευση από τον Βελισάριο

.

Θερμές ευχαριστίες στους κ.κ. Γ.Σ., Μ.Κ. και Δ.Μ.
για τα πολύτιμα σχόλια και παρατηρήσεις τους.

Η Υπό Εξέταση Λύση για τη Διοίκηση Φρεγατών

Με δεδομένο το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο Στόλος μετά την παραγγελία των τριών φρεγατών γενικής χρήσεως κλάσεως Belhara και την εξάντληση των πόρων απόκτησης νέων πλοίων, η κυβέρνηση έχει στραφεί σε λύσεις ανάγκης για τη διατήρηση -όχι της οροφής, αλλά- ενός αξιοπρεπούς ελαχίστου αριθμού κυρίων μονάδων προκειμένου να είναι, έστω και προσχηματικά, δυνατή η εξάσκηση θαλασσίου ελέγχου στη ζωτική περιοχή του Αιγαίου Πελάγους. Η λύση ανάγκης που εξετάζεται είναι τα πλοία κλάσεως Freedom του Αμερικανικού Ναυτικού (Αμερ. Ναυτ.), τα οποία έχουν διαγράψει ταραχώδη πορεία στις τάξεις του, και τα οποία το Αμερ. Ναυτ. θέτει εκτός ενεργείας πρόωρα. Βάσει της επιστολής Μπλίνκεν προς Μητσοτάκη, το Αμερικανικό Υπουργείο Αμύνης έχει αποστείλει προς το Κογκρέσσο αίτημα για τη μεταβίβαση «έως τεσσάρων» πλοίων κλάσεως Freedom στην Ελλάδα. Η επιστολή ρητώς αναφέρει πλοία LCS, αλλά δεδομένου ότι από τις δύο κλάσεις της κατηγορίας είναι διαθέσιμα λόγω αποσύρσεως πλοία της κλάσης Freedom, είναι προφανές ότι η προσφορά μεταβιβάσεως αφορά αυτά.

Το πρώτο κτήριο της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στο Ναύπλιο

.

Κείμενο: Ταξχος Δρ Ανδρέας Καστάνης,
Αναπληρωτής Καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας

H πόλη του Ναυπλίου δημιουργήθηκε τον 15ο αιώνα από τους Βενετούς. Αργότερα όμως, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας (α΄περίοδος 1540-1685 και β΄ περίοδος 1715-1822), υπεισήλθαν πολλά στοιχεία της οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Αρχικά, είχε αποτελέσει στρατηγικό σημείο για μια δύναμη που διεκδικούσε τη ναυτική κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο.

Το γεγονός αυτό ήρθε να επιβεβαιωθεί αργότερα, στις αρχές του 18ου αιώνα, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία εδραίωσε την κυριαρχία της. Με τη διαμόρφωση νέων συσχετισμών δυνάμεων, οι τουρκικές Αρχές μεταφέρθηκαν στην Τρίπολη, με αποτέλεσμα το Ναύπλιο να μετατραπεί σε μια απλή επαρχιακή πόλη. Τις παραμονές της Επανάστασης, η αρχιτεκτονική της παρουσίαζε ένα μίγμα βενετικών και οθωμανικών χαρακτηριστικών. Το 1822 η πόλη απελευθερώθηκε και κατέστη έδρα των προσωρινών Ελληνικών Διοικήσεων. Η Επανάσταση δημιούργησε ένα προσφυγικό κύμα, με αποδέκτη το Ναύπλιο. Κατά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, οι πρόσφυγες υπερέβησαν τις στεγαστικές δυνατότητες της πόλης.1

Όταν έφθασε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας, έστρεψε την προσοχή του στον καθαρισμό και την εξυγίανση του Ναυπλίου. Η συσσώρευση χιλιάδων προσφύγων στους στενούς χώρους της πόλης ήταν η κυρία αιτία μολύνσεων. Ο Διευθυντής του Τακτικού Σώματος, Συνταγματάρχης Heideck,2 ανέλαβε τον καθαρισμό των δρόμων από τις ακαθαρσίες, την απομάκρυνση των υπαίθριων μαγαζιών, εργαστηρίων κ.λπ.3

Τα τελευταία πλοία του Στόλου που αποδήμησαν λίγο πριν την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς

Βομβαρδισμός του Ναυστάθμου Σαλαμίνος

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Ηρακλή Καλογεράκη

.

Την περίοδο 6 με 10 Απριλίου 1941, έγιναν 6 νυκτερινές και 2 ημερήσιες αεροπορικές επιδρομές στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, στον Κόλπο Ελευσίνας και στο λιμάνι του Πειραιά με ανελέητους βομβαρδισμούς και ναρκοθέτηση των προσβάσεων του.

Λόγω των συχνών αυτών αεροπορικών επιθέσεων, η παραμονή των πολεμικών πλοίων στο Ναύσταθμο και στα αγκυροβόλια διασποράς στην Ελευσίνα, ήταν επισφαλής και επειδή ο «πλήρως μηχανοκίνητος» Γερμανικός στρατός προχωρούσε πολύ γρήγορα στους στόχους του, συγκλήθηκε το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο (ΑΝΣ) και αποφάσισε την αποδημία του Στόλου στην Αλεξάνδρεια για να συνεχίσει τον αγώνα του από εκεί σε συνεργασία με τους Συμμάχους.

Η απόφαση του ΑΝΣ τέθηκε υπ’ όψη του πρωθυπουργού Κορυζή για έγκριση και μετά εκδόθηκε η διαταγή που έλεγε «όλα τα αντιτορπιλικά και υποβρύχια, καθώς και ένας αριθμός επίτακτων και βοηθητικών πλοίων, θα πρέπει να είναι συνεχώς έτοιμα για άμεσο απόπλου και πλήρως εφοδιασμένα σε καύσιμα, πυρομαχικά και τρόφιμα».

Τα πολεμικά άρχισαν σταδιακά να αναχωρούν, αφού είχαν ήδη μεταφέρει το χρυσό της Τράπεζας της Ελλάδος στην Κρήτη με τα αντιτορπιλικά Βασ. Γεώργιος και Βασ. Όλγα, και στην ευρύτερη περιοχή του Σαρωνικού είχαν μείνει μόνο τέσσερα αντιτορπιλικά (ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ, ΥΔΡΑ, ΠΑΝΘΗΡ και ΙΕΡΑΞ) για την μεταφορά της Κυβέρνησης και άλλων κρίσιμων υλικών. Στην ουσία, η τότε κυβέρνηση, ήθελε τα πολεμικά μας πλοία να είναι κοντά για να εξασφαλιστεί η ασφαλής διαφυγή από τη χώρα, των υπουργών και αριθμού ανωτέρων κρατικών λειτουργών, μετά των οικογενειών τους. Χαρακτηριστικά, ο ναύαρχος Καββαδίας, αρχηγός Στόλου τότε, έγραψε στο βιβλίο του ότι μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμένει ολόκληρος ο Στόλος στον Σαρωνικό. Ωστόσο, «η κυβέρνηση εθεώρει ότι τα Ελληνικά Αντιτορπιλικά δεν έχουσιν άλλην αποστολήν από του να την μεταφέρωσιν εις Κρήτη»

Τα πλοία που παρέμειναν έπλεαν συνεχώς κοντά στα νησάκια της περιοχής προσπαθώντας να καλυφτούν από τις βραχονησίδες και να μην γίνουν αντιληπτά από τα πληρώματα των Γερμανικών αεροπλάνων που συνεχώς πετούσαν στον ουρανό και βομβάρδιζαν την περιοχή. Επίσης παρέμεναν και μερικά τορπιλοβόλα στην περιοχή από Βούλα μέχρι Φλέβες, για έλεγχο των φραγμάτων και της ναυσιπλοΐας.

Το “εθνικό πλοίο” μετά τα Ίμια

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Στην κρίση των Ιμίων, το Πολεμικό Ναυτικό βρισκόταν ακόμη στην φάση παραλαβής φρεγατών MEKO 200 που ναυπηγούντο σε ελληνικά ναυπηγεία, είχε παραλάβει αποσυρμένα αντιτορπιλικά και φρεγάτες από τις ΗΠΑ ενώ παραλάμβανε μεταχειρισμένες φρεγάτες τύπου S που απέσυρε η Ολλανδία. Παρόμοια ήταν η κατάσταση και για το τουρκικό ναυτικό, ως προς τις κύριες μονάδες κρούσεως.

Το έτος αυτό, θεμελιώθηκε η ιδεά της ναυπηγήσεως ενός “εθνικού πλοίου”. Στην Τουρκία.

Η ιδέα για “εθνικό πλοίο” (MILGEM) προϋπήρχε, ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης εμπειρίας του τουρκικού ναυτικού στην εγχώρια ναυπήγηση φρεγατών γερμανικής προελεύσεως και της συν τω χρόνω διαπιστώσεως ότι υφίστανται καλές προοπτικές για κάτι συνολικό σε εθνικό επίπεδο. Τις προοπτικές αυτές ενίσχυαν προγράμματα του τουρκικού ναυτικού για συνανάπτυξη συστημάτων μάχης, όπως Τακτικό Σύστημα Μάχης και Σόναρ, που θα μπορούσαν να ολοκληρωθούν σε ένα εγχώριο σχέδιο, αυξάνοντας την εθνική προστιθέμενη αξία. Οι συμβάσεις αυτές με ξένους οίκους, οδήγησαν στην περίπτωση της αμερικανικής Raytheon στο Τακτικό Σύστημα Μάχης GENESIS και με την γαλλική THALES στο Σόναρ YAKAMOZ.

Από το 1994 ήδη, επί πρωθυπουργίας Τανσού Τσιλέρ, είχε εγκριθεί πρόταση ναυάρχου του τουρκικού ναυτικού για έναρξη μελέτης νέας αντιλήψεως στις προμήθειες μονάδων επιφανείας, με βάση τις εθνικές δυνατότητες. Μετά την κρίση των Ιμίων όμως, στην οποία αναδείχθηκε ο ρόλος των μικρότερων μονάδων κρούσεως σε παράκτιο περιβάλλον, ξεκίνησε ουσιαστικά η δραστηριότητα αντιλήψεως MILGEM, με προσανατολισμό μία κορβέτα εκτοπίσματος 1.500 τόννων.

Ναυμαχίες Έλλης – Λήμνου: Επτά διδάγματα για “αχαρτογράφητα” ύδατα της διεθνούς πολιτικής…

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Περικλή Σταμπουλή

.

Αυτή την εποχή του χρόνου τιμώνται δυο σημαντικές επέτειοι. Των ναυμαχιών Έλλης (3 Δεκεμβρίου) και Λήμνου (5 Ιανουαρίου). Με αυτή την αφορμή κατακλύζουν το μυαλό τρεις φαινομενικά άσχετες σκέψεις:

Σκέψη 1η: Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ φέρεται να έλεγε πως όσο πιο πολύ πίσω πάμε στο παρελθόν, τόσο πιο μακριά στο μέλλον μπορούμε να δούμε. Δεν είναι όμως μόνο η αρχαία ή η βυζαντινή ιστορία μια δεξαμενή διδαγμάτων. Ο ελληνικός 20ος αιώνας αποτελεί μια εξίσου γοητευτική και «κινηματογραφική» αλληλουχία γεγονότων. Αυτό μας το θυμίζουν τα κάθε λογής επετειολόγια. Μάλιστα, η μελέτη της πρόσφατης ιστορίας έχει το πλεονέκτημα ότι οι πηγές και τα πρόσωπα είναι περισσότερο προσβάσιμα από τα αντίστοιχα παλαιοτέρων εποχών.

Σκέψη 2η: Ο αθλητικός όρος «φουνταριστός» χρησιμοποιείται στην υδατοσφαίριση και το ποδόσφαιρο. Αναφέρεται στον προωθημένο επιθετικό που παρενοχλεί την αντίπαλη άμυνα, αλλά και υπομένει την παρενόχληση των αντιπάλων αμυντικών. Είναι αυτός που περιμένει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί οποιοδήποτε κενό ή μια ευνοϊκή μεταβίβαση από τους συμπαίκτες του και να «κάνει τη ζημιά» όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Απαραίτητα προσόντα για μια τέτοια θέση αποτελούν, φυσικά, η αθλητική διάπλαση και η τεχνική ικανότητα να «σκοράρει».

Σκέψη 3η: Στην θεωρία της Ναυτικής Στρατηγικής υπάρχει ο όρος της «αποφασιστικής ναυμαχίας». Πρόκειται για εκείνη τη σύγκρουση, το αποτέλεσμα της οποίας προσφέρει στον νικητή τον θαλάσσιο έλεγχο (Sea Control) μιας περιοχής, δηλαδή την ακώλυτη χρήση της θάλασσας για τους σκοπούς του. Ο ηττημένος έχει υποστεί σοβαρότατες απώλειες σε υλικό (έμψυχο και άψυχο), καθώς και στο ηθικό του, ενώ έχει απωλέσει τον θαλάσσιο έλεγχο της διαφιλονικούμενης περιοχής.

Σαράντος Μουτσάτσος- Ένας Λάκωνας ήρωας στην επιχείρηση «ΝΙΚΗ»

.

Ο Σαράντος Μουτσάτσος με καταγωγή από τα Βελανίδια υπηρετεί τις κρίσιμες ώρες για την Κύπρο, το 1974, ως Ναυτίλος με τον βαθμό του Αρχισμηνία της Πολεμικής μας Αεροπορίας και συμμετέχει με καθοριστικό ρόλο στην επιχείρηση Νίκη.

Επιχείρηση ΝΙΚΗ

Επιχείρηση Νίκη είναι η κωδική ονομασία που δόθηκε σε μυστική στρατιωτική αποστολή της Ελλάδος την 21η προς 22α Ιουλίου 1974 προς την Κύπρο με σκοπό την αερομεταφορά καταδρομέων στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η αποστολή ήταν μερικώς επιτυχής και χαρακτηρίσθηκε από τον διεθνή τύπο ως «αποστολή αυτοκτονίας»

Στις 23:15 το αεροσκάφος 144 με χαρακτηριστικό κλήσεως ‘Νίκη 8′ και πλήρωμα: Κυβερνήτης: Νικόλαος Τζανάκος (Επισμηναγός) Συγκυβερνήτης: Δημήτριος Λαυράνος (Ανθυποσμηναγός) Ιπτάμενος Μηχανικός: Βασίλειος Τσιουρής (Ανθυπασπιστής) Ναυτίλος: Σαράντος Μουτσάτσος (Αρχισμηνίας)

Τα αεροσκάφη ακολούθησαν πορεία πάνω από την πόλη των Χανίων, ανέβηκαν σε ύψος 7000 ποδών, πέρασαν από τα Λευκά Όρη, κατέβηκαν στα 500 περίπου πόδια και από εκεί ακολούθησαν μια πορεία νοτιο-ανατολική μέχρι ένα σημείο 34° Β.και 27° Α, και από εκεί γύρισαν ανατολικά με κατεύθυνση την Κύπρο.

Η περιοχή αυτή βρίσκεται κάτω από την συνεχή επιτήρηση της Τουρκικής Αεροπορίας και ο εντοπισμός των Νοράτλας θα σήμαινε και την σίγουρη καταστροφή τους. Τα πληρώματα των Νοράτλας γνώριζαν ότι στο ταξίδι αυτό θα ήσαν μόνοι και δεν θα υπήρχαν Ελληνικά μαχητικά για προστασία τους.

Στη μάνα μου

.

άρθρο του Κωστή Γκορτζή
Αντιναυάρχου Π.Ν. ε.α.

Εικοσιπέντε χρόνια παρά ένα μήνα, σχεδόν. 31 Μαρτίου, 11 το βράδυ.
Ο αξιωματικός επιχειρήσεων μπροστά από τον Χάρτη δίνει τις τελευταίες οδηγίες. «Ο τομέας που θα ψάξετε είναι εδώ –δυτικά της Μήλου- πλοίο ελέγχου Ελικοπτέρων είναι η φρεγάτα Χ, επικοινωνία στη συχνότητα Β. Ο καιρός είναι καλός, αίθριος, με ανέμους μεταβλητούς 2 με τρία μπωφόρ, το φεγγάρι μισό, η ορατότητα καλή».
23:30. Τα δύο Ελικόπτερα απογειώνονται και παίρνουν ύψος πάνω από τη Σαλαμίνα κατευθυνόμενα προς την περιοχή της Άσκησης. Αποστολή τους ο εντοπισμός του «εχθρικού» υποβρύχιου που περιπολεί δυτικά της Μήλου.

Παρένθεση.
Τα Ελικόπτερα, στον Ανθυποβρυχιακό τους ρόλο είναι εξοπλισμένα με τις κατάλληλες συσκευές και όπλα για να εντοπίζουν και να καταστρέφουν υποβρύχια. Κύρια συσκευή εντοπισμού είναι το Σόναρ, συσκευή που εκπέμπει ήχο μέσα στο νερό και αυτός αντανακλάται πάνω στο υποβρύχιο και επιστρέφει διαδοχικά ‘οξύτερος’ αν το Υ/Β πλησιάζει ή ‘βαθύτερος’ αν το Υ/Β απομακρύνεται. Υπάρχει βέβαια και οπτική απεικόνιση σε οθόνη αλλά, για την εποχή που μιλάμε, το αυτί του sonarman εξακολουθούσε να είναι σημαντικός παράγοντας.

Προβληματισμός για πιθανές καθυστερήσεις στις συμβάσεις με Ισραηλινές εταιρείες

αναδημοσίευση από τον Δούρειο Ίππο
άρθρο του Σάββα Δ. Βλάσση

.

Ανησυχία για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην υλοποίηση των συμβάσεων που έχουν ανατεθεί σε εταιρείες του Ισραήλ, λόγω της πολεμικής κινητοποιήσεως της χώρας από την κρίση στην Γάζα και τις προεκτάσεις της, επικρατεί στην Αθήνα. Με το μέτρο της ευρείας επιστρατεύσεως που κήρυξε η χώρα, δεσμεύθηκε ανθρώπινο δυναμικό από όλους τους τομείς ενώ δίνεται προτεραιότητα και στην κάλυψη των εθνικών αναγκών από την παραγωγή της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας.

Ήδη στην Ελλάδα η πραγματικότητα αυτή έγινε αισθητή μετά την, σύμφωνα με πληροφορίες, αποχώρηση λόγω επιστρατεύσεως, του προσωπικού της Elbit στην Καλαμάτα, που υποστήριζε την σύμβαση μετασχηματισμού της 120 Πτέρυγας Εκπαίδευσης Αέρος σε Διεθνές Κέντρο Εκπαίδευσης Πιλότων. Πρόκειται για σύμβαση η οποία ανατέθηκε στις 16 Απριλίου 2021 κι έκτοτε εξελίσσεται ομαλά ενώ όπως έχει γράψει ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ, από τον Μάιο του 2024 αναμένεται η συμμετοχή των αεροσκαφών M-346B Master στο πρόγραμμα εκπαιδεύσεως των Ικάρων.

Η προμήθεια πυραύλων αέρος – εδάφους Rampage και συλλογών βομβών SPICE που εγκρίθηκε λίγες μόλις ημέρες πριν την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, είναι απίθανο ούτως ή άλλως να είχε ξεκινήσει η υλοποίησή της. Εν τούτοις, περισσότερο προχωρημένες ήταν οι διαδικασίες από τις συμβάσεις που ανατέθηκαν για συστήματα SPIKE NMT και SPIKE NLOS προς εφοδιασμό του Ελληνικού Στρατού και του Πολεμικού Ναυτικού, σε συνδυασμό με περιορισμένο εκσυγχρονισμό των ελικοπτέρων AH-64A Apache και τροποποίηση 4 κανονιοφόρων.

Y/B Παπανικολής. Σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα.

.

Κείμενο – επιμέλεια: Λεωνίδας Τσιαντούλας

Στην έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το υποβρύχιο “Παπανικολής” είχε ξεπεράσει το όριο της επιχειρησιακής του ζωής και έπρεπε να έχει παροπλιστεί. Λόγω των προπολεμικών οικονομικών δυσχερειών της χώρας, υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις αμοιβων και αυτό φάνηκε στη διάρκεια των 4 ετών του πολέμου. Όμως, παρά τις τεράστιες τεχνικές αντιξοότητες, το υποβρύχιο είχε πολύ σημαντικές επιχειρησιακές επιτυχίες.

Το 1938 ανέλαβε καθήκοντα Κυβερνήτου του Παπανικολή ο Μίλτος Ιατρίδης. Προηγήθηκαν άλλοι 5 Κυβερνήτες. Εκείνος όμως θα είναι ο πρώτος που η μοίρα θα ορίσει να βρεθεί με το πλοίο του σε πολεμική δράση.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της διαφοράς, να πούμε ότι ο Ιταλικός Στόλος αποτελείτο από 330 μάχιμα πλοία (εκ των οποίων τα 131 ήταν υποβρύχια) και χιλιάδες αεροσκάφη. Εναντίον αυτής της τεράστιας ναυτικής δύναμης, το Ελληνικό Ναυτικό είχε να αντιπαρατάξει 32 μόνο πλοία εκ των οποίων τα αξιόμαχα ήταν μόνο 6 αντιτορπιλικά και 6 Υ/Β, που απετέλεσαν όμως κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου μια συνεχή απειλή για τις νηοπομπές εφοδιασμού του Αλβανικού μετώπου. Αθόρυβο το έργο του ΠΝ. Χρειαζόταν ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα.

25/3/1952. Η ομαδική απείθεια των μαθητών της Σχολής Ναυτοπαίδων

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Ελευθερίου Σφακτού

.

Η ζωή στη μεταπολεμική Σχολή του Πόρου

Η πειθαρχία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την εύρυθμη λειτουργία κάθε κοινωνικής ομάδας, πόσο μάλλον όταν αυτή αφορά στρατιωτική οργάνωση. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή, κάθε άτομο θυσιάζει την ατομικότητά του, «απορροφάται» ως άτομο πειθαρχώντας σε ένα σύνολο όπου η απόλυτη αφοσίωσή του προδικάζει την επιτυχία της ομάδας και μέσω αυτής του συνόλου. Επίσης το πρόβλημα της υπακοής είναι μια αναμέτρηση δύο δυνάμεων που έρχονται σε σύγκρουση. Η πρώτη «πιέζει», η δεύτερη «ενεργοποιεί» το αίσθημα αντίδρασης και αυτοάμυνας της απειλούμενης ελεύθερης προσωπικότητας. Η επιζητούμενη ισορροπία αυτών των δύο δυνάμεων επιτυγχάνεται όταν η υπηρεσία δεν είναι απόμακρη των προβλημάτων της ομάδας και ο «πιεζόμενος» απολαμβάνει δίκαιης μεταχείρισης.

Εκείνο όμως που προβλημάτιζε τους μαθητές αφορούσε την καριέρα τους, Από τους προηγούμενους απόφοιτους της σχολής μάθαιναν ότι πηγαίνοντας στο στόλο, για τρία χρόνια μέχρι να γίνουν Υπαξιωματικοί «χάνονταν» μέσα στο σύνολο του στρατεύσιμου πληρώματος και δεν υπήρχε καμία διάκριση μεταξύ των. Επίσης γνώριζαν, ότι στις Σχολές του ΚΠΠ (Κεντρικό Προγυμναστήριο Πόρου), αποφοιτούσαν, μετά από ταχύρυθμη εκπαίδευση ολίγων μηνών και άλλες κατηγορίες στελεχών του Π.Ν. με το βαθμό του Διόπου ή Υποκελευστή Β΄, ενώ αυτοί μετά από τρία χρόνια μαθητείας αποφοιτούσαν απλοί ναύτες Β΄. Επίσης οι Υπαξιωματικοί του επιτελείου της Σχολής, όλοι τους «ναυμάχοι» του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, που μόλις είχε τελειώσει, παρέμεναν στον αυτό βαθμό μέχρι και δέκα χρόνια. Αυτό τους προβλημάτιζε πάρα πολύ.

Όλα αυτά δημιουργούσαν μια συνεχή μελαγχολική ψυχοσύνθεση και συναισθηματική φόρτιση στους μαθητές που ήταν στο κρίσιμο στάδιο της εφηβικής ηλικίας, αποκομμένοι και από το «χωνευτήρι» της οικογένειας. Και επρόκειτο για «σκληραγωγημένους» έφηβους που στη παιδική τους ηλικία βίωσαν τη σκληρή κατοχική περίοδο.