Το τέλος, χαράματα της Τετάρτης 9 Απριλίου 1941

          Τούτες τις μέρες, που στη γενιά του ΄40 ζωντανεύουν οι μνήμες της ηρωικής εκείνης εποχής, ένας από τους γεροντότερους φίλους της ενορίας μας μου αφηγήθηκε τις παρακάτω προσωπικές του αναμνήσεις, μια αληθινή ιστορία, που αξίζει να την καταγράψω χάριν των -αγέννητων τότε- νεωτέρων μας.

          ….Είναι τα χαράματα της Τετάρτης 9 Απριλίου 1941. Έχουν περάσει τρία μερόνυχτα από την Κυριακή 6 Απριλίου, που άρχισε η πισώπλατη επίθεση των Γερμανών στα μακεδονικά οχυρά της ξακουσμένης «γραμμής Μεταξά».

          Η μονάδα του αφηγητή- ανθυπολοχαγού τότε του Πυροβολικού- ήταν έξω από τα οχυρά, στους άγριους βράχους του Μποζ-Νταγ, αντίκρυ στη βουλγαρική μεθόριο, στη Ράβνια· έτσι λεγόταν μια ραχούλα που το όνομά της θα έμενε γνωστό ως τότε μόνο στον πολεμικό χάρτη. Η αποστολή των πυροβόλων του ήταν σαφής· να προστατέψουν, από επιφανειακές διεισδύσεις του εχθρού, το οχυρό Λίσσε, τη στρατηγική διάβαση του Νευροκοπίου. Να το προστατέψουν «μέχρις εσχάτων», χωρίς ιδέα οπισθοχώρησης, ήταν η διαταγή.

21 Φεβρουαρίου 1913 :Αφιέρωμα στην Απελευθέρωση των Ιωαννίνων

Φωτογραφία από:iconology2009.wordpress.com –

Ο Ελληνικός Στρατός του 1912, διαθέτοντας σχετικά περιορισμένες δυνάμεις και όντας υποχρεωμένος να διεξάγει επιχειρήσεις σε δύο μέτωπα, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, δεν ήταν δυνατό να αναλάβει επιθετικές ενέργειες ταυτόχρονα και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Έτσι αποφασίστηκε να δοθεί προτεραιότητα στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, αφού το επέβαλλαν σοβαροί εθνικοί λόγοι.

Στην Ήπειρο διατέθηκε αρχικά δύναμη μιας μεραρχίας περίπου, υπό τον Αντιστράτηγο Σαπουντζάκη Κωνσταντίνο, με αμυντική κυρίως αποστολή που απέβλεπε στην εξασφάλιση της μεθορίου, η οποία άρχιζε από το Άκτιο (στον Αμβρακικό κόλπο), περνούσε από την Άρτα και κατέληγε στα Τζουμέρκα, συνολικού αναπτύγματος 150 χιλιομέτρων περίπου.

Η ιστορία ενός παιδιού

Νεογέννητο κοριτσάκι δύο ωρών

 Αφιερωμένο σ’ όλες τις μητέρες…

Μια φόρα και ένα καιρό, ένα παιδί ήταν η σειρά του να γεννηθεί και να έρθει στην γη. Μια μέρα το παιδί ρώτησε τον Θεό, «Μου λένε ότι θα με στείλεις στην γη αύριο…» «…αλλά πώς να ζήσω εκεί τόσο μικρό και αβοήθητο ;»

Ο Θεός απάντησε, «μέσα στους τόσους αγγέλους, έχω διαλέξει έναν και για σένα, θα σε περιμένει και θα σε φροντίζει στην γη.»

«Αλλά…» είπε το παιδί, «εδώ στον παράδεισο δε κάνω τίποτα άλλο από το να τραγουδώ και να γελώ!» «Μόνο αυτά χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένο.» ο θεός είπε, «ο άγγελος θα σου τραγουδά κάθε μέρα. Θα νιώθεις την αγάπη του αγγέλου σου και θα είσαι ευτυχισμένο».

«Όμως…» είπε το παιδί, «…πως θα μπορώ να καταλαβαίνω όταν οι άνθρωποι μου μιλούν, αφού δεν ξέρω την γλώσσα τους ;»

Οι Παναγίες του Οδυσσέα Ελύτη

Λίγο για μια στιγμή να παίξεις πάνω στην κιθάρα σου

Τα ονόματα της Παναγίας και θα δεις

Ε ε Χρυσομαλλούσα

Ε ε Χρυσοσκαλίτισσα

Να ξεπετιέται πάλι το βουνό με τ’ άσπρο σπίτι στην πλαγιά

Τ’ άλογο με τα δύο φτερά

Και η άγρια φράουλα της θάλασσας

ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ

.

Έταξες να γίνεις γιοφύρι για να περάσει το παιδί σου,

Tι ήταν δύσκολοι oι καιροί σου!

κι έγινες πέρασμα και πέρασαν τ‘ όνειρα, διάβαση και διάβηκαν οι ελπίδες.

Πόρος γίνηκες και πορεύτηκαν οι πόροψες πορθμείο για τα εγώ μου.

Πλήρωσες τα διόδια για την καλύτερη… «την άλλη μέρα τη δική μου».

Αντάλλαγμα ποτέ δε θέλησες· αντιπαροχή δεν έλαβες καμία.

Πόνος παρέμεινες, υπομονή και προσμονή κι άγνωρη, απλέρωτη θυσία…

Την προσφυγιά φόρτωμα κουβάλησες πάνω μου μην ακουμπήσει.

Ριζιμιό, θεμέλιο γίνηκες στης « Άρτας το γεφύρι» Μάνα μου, καλό μόνα μου του Πόντου αποκαΐδι.

Πηγή: Ι.Ν.ΑΓ.ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Κάστρο σπουδαίο κι άπαρτο θάναι για πάντα ο Πόντος!…

«Παιδί’μ τα μάτια σκούπισε,

και πάψε να δακρύζεις,

κι ένα μονάχα να σκεφτείς

και μες στο νου σου βάλε:

Άμα ενωμένοι σαν γροθιά

και δυνατοί σαν βράχοι,

όλη την ιστορία μας

Μαμά μου, μη ξεχνάς !

Μη με παραχαϊδεύεις. Ξέρω πολύ καλά πως δεν πρέπει να μου δίνεις πάντα ό,τι σου ζητώ. Σε δοκιμάζω μόνο για να δω.

Μη διστάζεις να είσαι σταθερή μαζί μου. Το προτιμώ. Με κάνεις να νοιώθω περισσότερη σιγουριά.

Μη με κάνεις να νοιώθω μικρότερος από ό,τι είμαι. Αυτό με σπρώχνει να παριστάνω καμιά φορά το σπουδαίο.

Μη μου κάνεις παρατηρήσεις μπροστά στον κόσμο αν μπορείς. Θα προσέξω περισσότερο αυτά που θα μου πεις, αν μου μιλήσεις ήρεμα μια στιγμή που θα είμαστε οι δυο μας.

Μη μου δημιουργείς το αίσθημα πως τα λάθη μου είναι αμαρτήματα. Μπερδεύονται έτσι μέσα μου όλες οι αξίες που έχω μάθει ν’αναγνωρίζω.

Μην αναστατώνεσαι τόσο όταν σου λέω «δε σε χωνεύω». Δεν απευθύνομαι σε σένα αλλά στη δύναμη που έχεις να μου εναντιώνεσαι.

Μη με προστατεύεις πάντα από τις συνέπειες. Χρειάζεται καμιά φορά να πάθω για να μάθω.

Μη δίνεις μεγάλη σημασία στις μικροαδιαθεσίες μου. Καμιά φορά δημιουργούνται ίσα-ίσα για να κερδίσω την προσοχή που ζητούσα.

Μη μου κάνεις συνεχώς παρατηρήσεις. Γιατί τότε θα χρειαστεί να προστατεύσω τον εαυτό μου κάνοντας τον κουφό.

Μη μου δίνεις επιπόλαιες υποσχέσεις. Νοιώθω πολύ περιφρονημένος όταν δεν τις κρατάς.

Μην υπερτιμάς την τιμιότητά μου. Συχνά οι απειλές σου με σπρώχνουν στην ψευτιά.

Μην πέφτεις σε αντιφάσεις. Με μπερδεύεις έτσι αφάνταστα και με κάνεις να χάνω την πίστη μου σ ’εσένα.

«Σιχάθηκα τέτοια Ελευθερία»

Καθώς βλέπουμε την πολιτική υποκρισία να κυριαρχεί ανερυθρίαστα στους πολιτικούς του τόπου μας και την ανευθυνότητα που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της αβύσσου, αναθυμόμαστε το θρήνο του ελληνόψυχου Μακρυγιάννη. Τον παραθέτουμε όπως τον εκφράζει σε μία επιστολή του το 1844  στην οποία έγραφε:

            « Αποκατέστημεν ελεύθεροι…. Και με μεγάλην προθυμίαν εγκολπώθημεν τον λεγόμενον εξευγενισμόν της πλουσίας και φωτισμένης Ευρώπης. Είμαστε θηρία ανθρωποφάγα, άτιμοι άνθρωποι. Είμαστε τοιούτοι όλοι, ανάξιοι της λευτεριάς….»

και θρηνώντας ομολογεί:

«Σιχάθηκα τέτοια λευθερία……Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη  Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς…. Ο Θεός ας κάμη το έλεος του να μας γλυτώσει από τον μεγάλο γκρεμό όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν…».

            Και ο αγνός ήρωας του 1821 καταλήγει επιλέγοντας: « Ελεεινολογούσα την πατρίδα, ότι ο Θεός δεν είπε να την ελευθερώσει ακόμα  σ’ τ’ αληθινά, και κρίμα στους κόπους μας. Εβγιαστήκαμεν και την πήραμεν εις τον λαιμόν μας…».

            Τι θα έλεγε σήμερα  ο Μακρυγιάννης αν έβλεπε τη σύγχρονη Ελλάδα όπως την κατάντησαν οι πολιτικοί μας; Προετοιμάζουν την άλωση της Ελλάδας εκ των έσω χωρίς πόλεμο, αφού όπως λένε οι επίσημοι οργανισμοί σε τρία, τέσσερα χρόνια από τώρα, στην Ελλάδα θα ζουν 3.500.000 μετανάστες!