Συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας: Η Οργάνωση “Χ” και η μάχη του Θησείου

.

Ο συνταγματάρχης Γεώργιος Γρίβας υπήρξε μια από τις σημαντικές μορφές του νεώτερου Ελληνισμού. Κύπριος στην καταγωγή, εντάχθηκε στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού και πολέμησε τόσο στην Μικρά Ασία, όσο και στην Βόρεια Ήπειρο, το 1940-41.

Μετά την κατάρρευση του βορειοηπειρωτικού μετώπου επέστρεψε στην Αθήνα και μη αποδεχόμενος την ήττα ίδρυσε, ήδη από τον Ιούνιο του 1941, μια μικρή αντιστασιακή οργάνωση, στην οποία εντάχθηκαν κυρίως αξιωματικοί. Η αρχική αυτή οργάνωση εξελίχθηκε, το 1943, στην Οργάνωση Χ.

Για την οργάνωση αυτή έχουν γραφεί αρκετά, κυρίως από του φανατικούς πολέμιούς της, οι οποίοι την κατηγορούν ότι συνεργάστηκε με τις δοσιλογικές κυβερνήσεις, ακόμα και με τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Οι κατηγορίες αυτές άρχισαν να διατυπώνονται, κυρίως, μετά την συμμετοχή της Χ στη μάχη της Αθήνας, τον Δεκέμβριο του 1944, κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ωστόσο τόσο η Χ ως οργάνωση καθαυτή, όσο και η συμμετοχή της στα Δεκεμβριανά, είναι μάλλον υπερεκτιμημένη.

Περί τα μέσα του 1943 η οργάνωση του Γρίβα έλαβε την ονομασία Χ. Πυρήνες της οργάνωσης ήταν αξιωματικοί του Στρατού. Σκοπός της ήταν, η εκδίωξη των κατακτητών από την Ελλάδα. Η οργάνωση διατείνονταν ότι δεν είχε πολιτική χροιά, ωστόσο ήταν γνωστό ότι ο Γρίβας ήταν συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων.

Θέμης Μαρίνος, ο ηρωικός σαμποτέρ της Αντίστασης

Ο Θέμης Μαρίνος

.

του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου
ιστορικού

Ο γεννηθείς το 1917 στη Ζάκυνθο, Θέμης Μαρίνος άφησε το στίγμα του στην ιστορία της δεκαετίας του 1940. Πολέμησε το 1940 στον ελληνοιταλικό πόλεμο στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και ακολούθως στη μάχη της Κρήτης τον Μάιο του 1941. Ακολούθως συνελήφθη από τους Γερμανούς αλλά κατόρθωσε να δραπετεύσει στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε αρχικά στην 1η Ελληνική Ταξιαρχία. Κατόπιν εκπαιδεύτηκε από τους συμμάχους στο Βρετανικό Κέντρο Ειδικής Εκπαίδευσης στην Παλαιστίνη.

Η συμμετοχή στον Γοργοπόταμο

Το φθινόπωρο του 1942 εστάλη στα ελληνικά βουνά μαζί με άλλους 11 σαμποτέρ και αξιωματικούς για να πραγματοποιήσουν την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Αυτή η ομάδα αποτέλεσε την πρώτη παρουσία μελών της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής στη χώρα μας. Ο Μαρίνος υπήρξε ο μοναδικός Έλληνας. Η Αποστολή μάταια έψαχνε να έρθει σε επαφή με τους Έλληνες αντάρτες. Όπως γράφει και ο ίδιος στο βιβλίο του «Αποστολή Harling 1942 – η επιχείρηση Γοργοποτάμου», (εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα 1994) οι πληροφορίες που είχαν οι Βρετανοί για την κατάσταση και το αντάρτικο στην Ελλάδα ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Οι Βρετανοί γνώριζαν μόνο για «αντάρτες του Ζέρβα» δηλαδή του ΕΔΕΣ και «του Σεφεριάδη» (ΕΑΜ). Κανέναν δεν βρήκαν όμως, στην περίπτωση του Ζέρβα η SOE είχε ενημερώσει τα μέλη της Αποστολής πως βρισκόταν στο χωριό Πέρα Κράψη αν και ο ίδιος ήταν στο Σακαρέτσι της Ηπείρου! Η χιλιομετρική απόσταση στο χάρτη υπολογιζόταν σε 100 χιλιόμετρα, πρακτικά όμως ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Ο Σεφεριάδης, που θεωρούνταν λανθασμένα ο ηγέτης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ –στην πραγματικότητα αυτός είχε φροντίσει να ενισχύσει με βρετανικές χρυσές λίρες και οπλισμό τους πρώτους αντάρτες του Άρη Βελουχιώτη-, είχε συλληφθεί από τους Ιταλούς.

Όσο για τον Βελουχιώτη οι Βρετανοί αφού έπεσαν με αλεξίπτωτα στα βουνά της Ελλάδας έμαθαν για την ύπαρξή του αλλά αυτός δεν απαντούσε στα μηνύματα που του έστελναν μέσω χωρικών. Έτσι άρχισαν να πιστεύουν πως επρόκειτο για μυθικό πρόσωπο, δημιούργημα των χωρικών των βουνών, κατά τον σαμποτέρ Ντένυς Χάμσον! Ο πρώτος της Αποστολής ωστόσο που ήρθε κατά τύχη σε επαφή με τον Άρη ήταν ο Θέμης Μαρίνος. Συμπτωματικά η μέρα συνάντησης ήταν η 28η Οκτωβρίου 1942. Γράφει ο Μαρίνος:

Οι πλαστογράφοι του Γοργοποτάμου

“Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου απ’ τους αντάρτες μας …”

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Πριν λίγες ημέρες (25-26 Νοεμβρίου) συμπληρώθηκαν 78 έτη από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Για μία ακόμη φορά διαβάσαμε ορισμένα άρθρα που παραποιούν την ιστορική πραγματικότητα. Η ηθελημένη και συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας διατυπώνεται με κάθε ευκαιρία, από αμετανόητους νοσταλγούς της «νικηφόρας επανάστασης που χάθηκε».

Χρόνια τώρα η αριστερόστροφη ιστοριογραφία προσπαθεί να διατηρήσει το αφήγημά της, διατυπώνοντας απίστευτες ανακρίβειες και εντελώς ψευδή γεγονότα που αντιστρέφουν την πραγματικότητα. Από το κάδρο αναθεώρησης της ιστορίας της δεκαετίας του 1940 δεν θα μπορούσε να λείπει και η επιχείρηση ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ο γράφων στο σύγγραμμά του για τον Γοργοπόταμο (εκδόσεις Πελασγός, 2017), έχει αναφερθεί στους μύθους που εδώ και δεκαετίες καλλιεργεί και συντηρεί μετά κόπου η αριστερόστροφη ιστοριογραφία.

Ορισμένοι ιστορικοί, συλλέκτες, αυτόκλητοι ερευνητές και απόγονοι ανταρτών του ΕΛΑΣ αντέδρασαν με τις αποδείξεις που παρουσίασα, οι οποίες βασίζονταν πρωτίστως σε μαρτυρίες προσωπικοτήτων, ανταρτών και στελεχών του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, που σε συγκριτική αντιπαράθεση μεταξύ τους φάσκουν και αντιφάσκουν. Το γεγονός αυτό, της αυτοαναίρεσης δείχνει το ψέμα και την απόλυτη ανειλικρίνεια των όσων γράφουν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αναφέρομαι ενδεικτικά, στην κωλυσιεργία του Άρη Βελουχιώτη όταν έμαθε από την πρώτη στιγμή ότι Βρετανοί σαμποτέρ έπεσαν στη Γκιώνα και έψαχναν να τον συναντήσουν. Οι μαρτυρίες των σαμποτέρ είναι ξεκάθαρες και όλες ταυτίζονται μεταξύ τους για τον ρόλο του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ και του Βελουχιώτη όλο αυτό το διάστημα μέχρι να μάθουν πως ο Ζέρβας έρχεται από την Ήπειρο για να κάνει το σαμποτάζ. Οι αριστερόστροφοι ιστοριογράφοι ωστόσο, επιμένουν να παραχαράσουν την ιστορία για δικούς τους λόγους. Με λίγα λόγια όλες οι μαρτυρίες είναι απέναντι στο αφήγημα της αριστεράς για τον Γοργοπόταμο και όχι μόνο.

Γοργοπόταμος: «Χωρίς τον Ζέρβα δεν θα γινότανε, χωρίς τον Άρη δεν θα πετύχαινε»

.

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά
άρθρο του Ιωάννη Β. Αθανασόπουλου ιστορικού

Η παραπάνω φράση του τίτλου ανήκει στον Κρις Μόνταγκιου Γουντχάουζ, υπαρχηγό της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής, που έπεσε στα βουνά της Γκιώνας το φθινόπωρο του 1942. Η αρχική δύναμη των 12 σαμποτέρ είχε διαταγές για το σαμποτάζ με πληροφορίες εκτός πραγματικότητας για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα.

Ο αξιωματικός της SOE στο Κάιρο που υπέγραφε τη διαταγή ήταν ο συνταγματάρχης Keble. Στη διαταγή δεν γινόταν λόγος για ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, παρά μόνο για ομάδες ανταρτών υπό τη διοίκηση του Σεφεριάδη και του Ζέρβα. Το σχέδιο του Keble ήταν γεμάτο κενά και ανακρίβειες, με πρώτη και πλέον χτυπητή το γεγονός πως ανέφερε τον Σεφεριάδη ως ηγέτη αντιστασιακής ομάδας. Αξίζει να αναφερθεί πάντως πως ο Keble γνώριζε, λόγω προηγούμενης θέσης του, πως ο Ρόμελ δεν ανεφοδιαζόταν από τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης – Αθηνών και τον Πειραιά από τον Αύγουστο του ’42. Ο ανεφοδιασμός του πλέον γινόταν μέσω Ιταλίας. Κι όμως, η επιχείρηση έγινε κανονικά, περισσότερο για να δικαιολογηθούν οι χιλιάδες χρυσές λίρες της SOE κυρίως προς το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Στις 28 Σεπτεμβρίου πέφτουν στην Γκιώνα οι δύο πρώτες ομάδες (4 ατόμων καθεμιά) των Μάγερς και Γουντχάουζ. Περίπου έναν μήνα μετά θα πέσει και η ομάδα του Θέμη Μαρίνου. Στα σημεία όπου έπεσαν οι πρώτες ομάδες θα έπρεπε -σύμφωνα με τις οδηγίες του Keble- να περιμένουν με φωτιές τους Βρετανούς Ελληνες αντάρτες του Σεφεριάδη, του Ζέρβα και του Καραλίβανου. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη.

Τό ΚΚΕ καί ἡ Βόρεια Ἤπειρος.

 Μέχρι τήν ἔναρξη τοῦ Β΄ Π.Π., τό ΚΚΕ εἶναι ἀδιάφορο ὡς πρός τήν Β. Ἤπειρο, ἐφόσον ἡ «μάνα τῶν λαῶν» (ΕΣΣΔ) δέν εἶχε συμφέροντα ἐκεῖ. Ἀλλά, κατά τήν διάρκεια τοῦ πολέμου, ἀλλάζουν τά πράγματα. Τό 1942, ἀκραιφνεῖς Ἕλληνες δημιουργοῦν τό Μέτωπο Ἀπελευθερώσεως Βορείου Ἠπείρου (Μ.Α.Β.Η.), μέ σκοπούς προφανεῖς. Τό Μέτωπο βρέθηκε ἀπό τήν ἀρχή ἐν μέσω δύο πυρῶν: τῶν κομμουνιστῶν ἀνταρτῶν τοῦ Χότζα καί τῶν Τουρκαλβανῶν Τσάμηδων. Οἱ τελευταῖοι, εἶχαν συμμετάσχει στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο μέ δύο τάγματα πεζικοῦ, πού εἶχαν ἐνσωματωθεῖ στόν ἰταλικό στρατό καί κατά τήν διάρκεια τῆς ἰταλικῆς κατοχῆς σχημάτισαν συμμορίες καί δροῦσαν ὡς βοηθοί τῶν κατακτητῶν, κυρίως στήν περιοχή τῆς Θεσπρωτίας, ὅπου ἦταν ἡ «βάση» τους. Οἱ Ἰταλοί εἶχαν ὑποσχεθεῖ ὅτι μετά τόν πόλεμο θά παραχωροῦσαν τήν Ἤπειρο στούς Τουρκαλβανούς, γιά τήν δημιουργία τῆς «Μεγάλης Ἀλβανίας», δορυφόρου τῆς «Μεγάλης Ἰταλίας». Οἱ Τσάμηδες ἀποδείχθησαν ἀντάξιοι τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν Ἰταλῶν. Ἰδού τά ἐγκλήματά τους μέ ἀριθμούς: 630 δολοφονίες, 460 ἀπαγωγές, 210 βιασμοί, 2.330 πυρπολήσεις κατοικιῶν (ἀφοῦ πρῶτα τά λεηλατοῦσαν…) καί χιλιάδες ἁρπαγές ζώων. Ὅπως ἦταν φυσικό κι ἑπόμενο, μετά τήν φυγή τῶν Ἰταλῶν προστατῶν τους, ἔφυγαν (ἤ ἐκδιώχθηκαν) καί οἱ Τσάμηδες, πού ἐγκαταστάθηκαν στήν Ἀλβανία, γιά νά ἀποφύγουν τίς συνέπειες τῶν κακουργημάτων τους εἰς βάρος τῶν Ἑλλήνων. Ἀργότερα, τό 1947, μέ ἀπόφασή τῆς τότε κυβερνήσεως στερήθηκαν τήν ἑλληνική ἰθαγένεια καί δημεύθηκαν οἱ περιουσίες τους, οἱ ὁποῖες ἀποδόθηκαν στά θύματά τους. Σήμερα ἔχουν συστήσει σύλλογο καί μέ τίς εὐλογίες τῆς ἀλβανικῆς κυβερνήσεως, ζητοῦν τήν ἀποκατάστασή τους καί τήν ἀπόδοση τῶν περιουσιῶν τους! Αὐτήν τήν στιγμή, ἀποτελοῦν τήν αἰχμή τοῦ ἀλβανικοῦ ἀνθελληνικοῦ δόρατος…

 Οἱ ἄνδρες τοῦ ΜΑΒΗ εἶχαν ἀποκτήσει ἐπικοινωνία μέ τόν ΕΔΕΣ τοῦ Ν. Ζέρβα καί σέ πολλές περιπτώσεις δροῦσαν ἀπό κοινοῦ. Μετά τίς ὕπουλες ἐπιθέσεις τοῦ ΕΛΑΣ κατά τῶν δυνάμεων τοῦ Ζέρβα (1943) καί τήν ἀποδιοργάνωση πού ἀκολούθησε, οἱ μαχόμενοι Βορειοηπειρῶτες ἀδελφοί μας ἔμειναν ἐκτεθειμένοι στήν δολοφονική μανία τῶν Τσάμηδων, ἀλλά καί τῶν κομμουνιστῶν τοῦ Χότζα. Ὅμως, τήν χαριστική βολή, τούς τήν ἔδωσε τό ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ἐκπρόσωποι τοῦ ὁποίου ὑπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας μέ τούς σφαγεῖς τοῦ ἑλληνισμοῦ καί καλοῦσαν τούς Βορειοηπειρῶτες μέ τήν παρακάτω ἀνακοίνωση, νά συνεργασθοῦν μέ τούς σφαγεῖς τους!

Καραγιώργης: «Οι Έλληνες κομιτατζήδες, Παυλομελάδες, Καπετάν Βαρδαίοι, Τσόντοι και Γαρέφηδες, έσφιγγαν τον λαιμό του «μακεδονικού» λαού»

.,

29 Μαρτίου 1870 γεννήθηκε ο Παύλος Μελάς, ηγετική φυσιογνωμία του Μακεδονικού Αγώνα. Η εμβληματική του μορφή έχει αναγνωριστεί από την Ιστορία, ιδίως για την αφύπνιση που προκάλεσε στον Έλληνες αξιωματικούς για το ευαίσθητο θέμα της Μακεδονίας, αλλά και στον ελληνική κοινή γνώμη γενικότερα.
Ωστόσο όπως προκύπτει από τα έντυπα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, οι ιθύνοντες του κόμματος δεν είχαν την ίδια άποψη. Στην εφημερίδα «Προς τη Νίκη» της 29ης Μαρτίου 1949, ο «σύντροφος» Καραγιώργης παρευρέθη στο ΙΙο Συνέδριο του ΝΟΦ, συμμάχων του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, που είχε ως στόχο να τονίσει την «ενότητα της παλλαϊκής μαχητικής πολεμικής κινητοποίησης του Σλαυομακεδονικού λαού».

Παρατίθεται ο λόγος του αποσπασματικά (τηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Αγαπητοί μου σύντροφοι και συντρόφισσες,

Εκ μέρους ΠΔΚ (Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης) και του ΓΑ του ΔΣΕ, σφίγγω αδελφικά το χέρι του καθ’ ενός και της κάθε μιας.

[…] Το Συνέδριό σας αποτελεί την πιο πιστή, την πιο ωραία απόδειξη για την αδιάρρηχτη ενότητα και αδελφότητα του ελληνικού και σλαβομακεδονικού λαού, μέσα στη φωτιά του αγώνα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία και των δύο λαών. […]

Λίγοι είναι οι τόποι που βασανίστηκαν, στέναξαν τόσο κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς, όσο ο μακεδονικός λαός. Παληότερα, οι Τούρκοι μπέηδες, οι Σέρβοι κομιτατζήδες και οι Έλληνες κομιτατζήδες – οπλαρχηγοί Παυλομελάδες και Καπετάν Βαρδαίοι, Τσόντοι και Γαρέφυδες, του έσφιγγαν την θηλειά στο λαιμό. […]

Η συμφωνία της Βάρκιζας και οι αριστεροί μύθοι

Μαυροσκούφηδες αντάρτες του ΕΛΑΣ κλαίνε για την παράδοση των άχρηστων όπλων τους, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Τα καινούργια όπλα είχαν φροντίσει να τα κρύψουν για «ώρα ανάγκης»..

.

73 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και οι μύθοι συντηρούνται: «η δεξιά δεν τήρησε την συμφωνία (λευκή τρομοκρατία) και η αριστερά στον μονομερή εμφύλιο δεν απαντούσε μέχρι τα τέλη του 1946» -Συνοπτική απάντηση:

Φέτος συμπληρώνονται 73 χρόνια από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας. Εκεί αποφασίστηκε:

1) η εξασφάλιση των ατομικών ελευθεριών και η εκδήλωση των πολιτικών φρονημάτων,
2) η άρση του μέχρι τότε ισχύοντος στρατιωτικού νόμου,
3) η αμνήστευση των πολιτικών αδικημάτων από την 3η Δεκεμβρίου 1944 μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας,
4) η απελευθέρωση των ομήρων πού κρατούσε ο ΕΛΑΣ και οι λοιπές οργανώσεις πού βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του ΚΚΕ,
5) η συγκρότηση του νέου Εθνικού Στρατού,
6) η παράδοση και ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής,
7) η εκκαθάριση του Δημοσίου και των Σωμάτων Ασφαλείας από συνεργάτες των κατακτητών,
8) η διενέργεια δημοψηφίσματος γιά τή λύση του πολιτειακού ζητήματος καί εκλογών.

Για λογαριασμό του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπέγραψαν τη συμφωνία της Βάρκιζας οι Σιάντος, Παρτσαλίδης και Τσιριμώκος.

Παρά την υπογραφή της συμφωνίας ωστόσο η συνέχεια του κατοχικού εμφυλίου (1943-44) δεν μπόρεσε να αποφευχθεί. Οι συγκρούσεις του 1946-49 όμως που οφείλονται; Σύμφωνα με μια άποψη ιστορικών, που ανήκουν στην φιλοεαμική και αριστερόστροφη σχολή, υπεύθυνη για τον εμφύλιο του ’46-’49 είναι η Δεξιά, επειδή δεν εφάρμοσε την συμφωνία.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΚΕ- ΓΚΕΣΤΑΠΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΣΙΑΝΤΟΥ…!! ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΜΦΩΝΗΘΗΚΕ ΜΕΤΑΞΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑΖΙΣΤΩΝ….

«Ύστερα από διαπραγματεύσεις με τη Γερμανική Διοίκηση καταλήξαμε μαζί της σε συμφωνίες που θα πρέπη στο μέλλον να τις εφαρμόσουμε πιστά γιατί αυτό επιβάλλουν τα κομματικά μας συμφέροντα.

Σύμφωνα μ αυτές κάθε «σαμποτάζ» ή οποιαδήποτε άλλη ενέργεια μας ενάντια οπλιτών ή βαθμοφόρων του Στρατού Κατοχής θα γίνεται υστέρα από σχετικές υποδείξεις του αρχηγού της Γκεστάπο.

Ο διορισμός έρχεται

.

από το τμήμα ειδησεογραφίας του psorokostena.gr

Οι γιάπηδες του Σύριζα είναι πραγματικά απίστευτοι. Τελευταίο μνημείο θράσους και κυνικότητας αποτελεί η απάντηση του Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλου, γραμματέα της νεολαίας Σύριζα, στις αποκαλύψεις ότι άρχισε να μοιράζει σε όλο του το σόι παχυλές αργομισθίες στο γκουβέρνο. Από παλιά είχαμε συνηθίσει, όταν γίνονται τέτοιες αποκαλύψεις για ρουσφέτια και βολέματα ημετέρων να ακούμε μισόλογα και μισοσυγγνώμες, προσπάθειες να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα ή να κουκουλωθούν.

Η νέα γενιά του Σύριζα, όμως, τα έσχατα αυτά απομεινάρια του μεταπολιτευτικού πασοκισμού, δε χαμπαριάζει τιποτα. Όχι μόνο δεν απολογήθηκε ο γραμματέας μας, αλλά ζήτησε και τα ρέστα, δικαιολογώντας τα ρουσφέτια που έκανε, με τους αγώνες… των παππούδων και των γιαγιάδων του, στο ΕΑΜ. Έφτασε να δικαιολογήσει τον διορισμό του αδερφού του, με την κούραση που είχε τραβήξει το παλικάρι σε μια κατάληψη της ΑΣΣΟΕ.

Για τους μεταμοντέρνους νεολαίους του Σύριζα, δηλαδή, οι αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, δεν πολέμησαν για να διώξουν τους κατακτητές, δεν πέθαναν για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά για να το ρίξουν τα εγγόνια τους στον νεοφιλελέ χαβαλέ, να ρημάξουν τη χώρα και να πιάσουν τα διάφορα πόστα και τις θεσούλες, ώστε να πίνουν στην υγειά των κορόιδων…

Δεκεμβριανά ( 3 Δεκεμβρίου 1944)

Ο όρος Δεκεμβριανά αναφέρεται σε μία σειρά ένοπλων συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στην Αθήνα το Δεκέμβριο 1944 – Ιανουάριο 1945, ανάμεσα σε δυνάμεις αριστερών οργανώσεων (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ) και δυνάμεις που ανήκαν στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, από την σοσιαλδημοκρατία (όπως ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ηγέτης του «Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος») έως την άκρα δεξιά. Στην σύρραξη ενεπλάκησαν και οι Βρετανοί.

Αφορμή στάθηκαν οι πυροβολισμοί που ρίχθηκαν ενάντια στη διαδήλωση του ΕΑΜ στο κέντρο της Αθήνας, στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, με αποτέλεσμα τον θάνατο 28 διαδηλωτών και τον τραυματισμό 148. Η βαθύτερη αιτία ήταν η διαμάχη ανάμεσα σε δύο δυνάμεις που διεκδικούσαν την εξουσία: Από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ αλλά είχε πολύ ευρύτερη απήχηση, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα και τις τάξεις των διανοουμένων.

Το φιλοσοβιετικό ΕΑΜ, που είχε καταστεί ισχυρότατος πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός όντας η σημαντικότερη αντιστασιακή δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε σε πολλές περιοχές της χώρας de facto την εξουσία στα χέρια του μετά το τέλος του πολέμου και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά καθώς και την τυχόν ανασύσταση δικτατορικού καθεστώτος όπως αυτό της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί το σύνολο των αντικομμουνιστικών ένοπλων δυνάμεων, φιλελεύθεροι και φιλοβασιλικοί, με την υποστήριξη των Άγγλων, που ήθελαν να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και ευνοούσαν την επιστροφή του βασιλιά, ο οποίος παραδοσιακά εξέφραζε την φιλοαγγλική πολιτική. Ωστόσο οι προθέσεις που καταλόγιζε κάθε πλευρά στην αντίπαλη μέσα στο κλίμα της πόλωσης απείχαν από τις πραγματικές προθέσεις.