Απαλλοτρίωση οικειοθελώς

.

Ανησυχητικές διαστάσεις λαμβάνει το φαινόμενο της πώλησης από πλευράς ελληνικής καταγωγής κατοίκων στις περιοχές του Αργυροκάστρου της ακίνητης περιουσίας. Ο λόγος κυρίως για γεωργικές γαίες σε χωριά της Δρόπολης.

Πρόκειται για διαδικασίες που είχαν και στο παρελθόν παρατηρηθεί αλλά αφορούσαν σε επιφάνειες δίπλα στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο ή σε περιοχές που μπορούσαν να αποκτήσουν αξία ως δομήσιμες επιφάνειες. Τώρα τα πράγματα είναι ακόμη πιο ανησυχητικά και τούτο δια μερικούς λόγους.

Πρώτα – πρώτα η πληθώρα των περιπτώσεων. Τα συμβολαιογραφικά γραφεία στο Αργυρόκαστρο διεκπεραιώνουν δεκάδες περιπτώσεις ανά εβδομάδα. Η πώληση αγροτικής καλλιεργήσιμης γης, στην ουσία η οικειοθελή παραίτηση από ιδιοκτησιακά δικαιώματα, έχει μετατραπεί σε κύρια οικονομική δραστηριότητα στην περιοχή με συνέπειες που καθένας αντιλαμβάνεται.

Και μιλούμε για οικειοθελή παραίτηση απ’ τις ιδιοκτησίες δεδομένης της εξευτελιστικής τιμής με την οποία πωλούνται εκατοντάδες εάν όχι χιλιάδες στρέμματα ιδιαίτερα γόνιμης γης. Προφανώς δεν είναι εύκολο να εισδύσει κανείς στο δικαίωμα του κάθε κατοίκου να διαχειρίζεται το περιουσιακό του. Ωστόσο όμως μπορεί κανείς να σχολιάσει ότι με τις τιμές με τις οποίες δεκάδες οικογένειες πωλούν τα χωράφια δεν είναι ανταπόκριση στο χρέος έναντι της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Η τιμή οικειοθελούς απαλλοτρίωσης το δεύτερο που θα σημειώναμε.

Ένα τρίτο αφορά στις συνέπειες στην κοινότητα. Οι αγοραστές δεν είναι κάτοικοι της περιοχής και προφανώς διαθέτουν κάποια δυνατότητα χρηματοδότησης. Είναι λογικό συμπέρασμα δεδομένου ότι όταν κανείς απ’ τους γηγενείς κατοίκους δεν βλέπει προοπτική να επενδύσει στην ακίνητη περιουσία και ειδικά αγροτικές γαίες πως μπορεί να αποβλέπει σε όφελος ένας συνηθισμένος κάτοικος από άλλη περιοχή; Συνήθως σε ακίνητη περιουσία και ειδικά σε κατοχή αγροτικών τεμαχίων επενδύουν συμφέροντα που δεν αποβλέπουν σε άμεση κερδοφορία. Η αγορά δε μικρών αποσπασματικών τεμαχίων, όπου πωλούνται, χωρίς συνοχή μεταξύ τους ενιαίας ιδιοκτησίας, αφήνει επίσης υπονοούμενο ότι δια των νησίδων αυτών θα προσδιοριστεί και η συνέχεια της «διαδικασίας». Εκεί προκύπτουν και κοινοτικές ευθύνες, εάν για κάτι τέτοιο θα υπήρχε συνείδηση, για όσους επί πινακίου φακής πωλούν τα χωράφια τους. Δεν είναι ότι χάνουν τα δικά τους δικαιώματα μόνο αλλά μετατρέπονται άθελα σε μηχανισμό πίεσης και για τους παρακείμενους γείτονες.

Ενώ το φαινόμενο έχει τεράστιες διαστάσεις και ακόμη τραγικότερες θα είναι οι συνέπειες του στο άμεσο μέλλον, προφανώς δεν υπάρχουν επαρκή μέσα αναχαίτισης. Σε πολύ μεγάλο βαθμό επαφίεται στη συνείδηση των κατοίκων και στα διδάγματα της ιστορίας. Όλα αυτά τα χωράφια προ της απαλλοτρίωσης είχαν αγοραστεί με πολλές μεγάλες θυσίες και ξενιτιές. Σήμερα πωλούνται και κάτω των 1000 Ευρώ ανά στρέμμα, εισόδημα τουλάχιστον για δύο μήνες βιοτικό κόστος.

Χιλιάδες στρέμματα εξ αυτών των γαιών υπήρξαν μοναστηριακές ιδιοκτησίες και σήμερα χάνονται ιστορικά δικαιώματα από ανευθυνότητα και εντελώς λάθος οικονομική συμπεριφορά. Για περίπου δέκα στρέμματα σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες δεν προκύπτει όφελος πλέον των 7000 Ευρώ!!! Για τα κτήματα αυτά, όχι περισσότερο από αιώνα πριν ξοδεύτηκαν κοινοτικοί πόροι ώστε να απαλλαχθούν τα χωριά από καθεστώς τσιφλικιού και άλλα παρόμοια. Σήμερα πωλούνται ανεύθυνα και απερίσκεπτα.

Αυτά είναι κάποια πράγματα που σαν κοινότητα θα πρέπει να έχουμε το θάρρος να τα κουβεντιάσουμε σταράτα, τα κάνουμε θέμα καθημερινής συζήτησης και να μην στρουθοκαμηλίζουμε. Θέλει θάρρος να αντικρίσουμε την κατάσταση και όχι άλλο τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί. Αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να μυρίζουν…

Πηγή: Tachydromos