Εθνική Ανεξαρτησία και Οικονομική Κρίσις

♦ του Κωνσταντίνου Κόλμερ

.

Η συμβατική σοφία υποστηρίζει ότι η δημοσιονομική κατάρρευσις ενός κράτους συνεπάγεται τον περιορισμό της εθνικής του κυριαρχίας. Αν και τα δύο «μεγέθη», Οικονομική Κρίσις και Εθνική Ανεξαρτησία, είναι εννοιολογικώς ανεξάρτητα, εις σχέσιν αιτίου πρός αιτιατόν, εν τούτοις το παράδειγμα της χώρας μας επιβεβαιώνει εκ πρώτης όψεως τον κανόνα: η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας οδηγεί στην παρατεταμένη οικονομική κρίσι και όχι αντιστρόφως.

Ουδέποτε άλλοτε η χώρα μας υπέστη τόσην μεγάλην απώλεια εθνικής κυριαρχίας, όσον όταν «διεσώθη» από της χρεωκοπίας , το 2010 – εις σημείον μάλιστα που να μην δύναται σήμερον να ξεφύγει από την «παγίδα λιτότητος». Απώλειαν εθνικής ανεξαρτησίας υπέστη και η Κύπρος πέρυσι και ιδού τ’αποτελέσματα: συζητεί το σχέδιον Ανάν που απέρριψεν προ 10ετίας ο Ελληνοκυπριακός λαός με 75% στο δημοψήφισμα…

Αντιθέτως, το παράδειγμα της Ρωσσίας το 1999, της Αργεντινής το 2001 και της Ισλανδίας το 2007, αποδεικνύει ότι μία χώρα ημπορεί να έχει χρεωκοπήσει και να διατηρεί την εθνική κυριαρχία ανέπαφη, ούτως ώστε να εκφύγη της «μαύρης τρύπας» του χρέους και να επαναλάβη την οικονομική ανάπτυξιν από μόνη της.

Η Αργεντινή αναπτύσσεται σήμερον με ετήσιον ρυθμό 3% και η Ισλανδία επανήλθε στις αγορές κεφαλαίων και δεν επτοήθη από τον πολεμικό στόλο, τον οποίον απείλησε η Βρεταννική κυβέρνησις ότι θα στείλει όταν οι Ισλανδικές Τράπεζες ηρνήθησαν να καταβάλλουν τις καταθέσεις Βρεταννών και Ολλανδών.΄Οσον διά την Ρωσσία, η ανεξαρτησία υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του Βλαδιμήρου Πούτιν, με θετικά αποτελέσματα διά την οικονομία της. Το ρούβλι ανατιμάται και η Κριμαία έγινε πάλι Ρωσσική επαρχία.

Απομένει όμως ν’αποδειχθή εάν η εγγενής έλλειψις εθνικής ανεξαρτησίας μιας χώρας, ως η ιδική μας, και η υστέρησις αυτοσυνειδησίας του λαού της, ευθύνονται διά την συχνή εμφάνισι της κρίσεως εις ολόκληρον το σώμα της εθνικής οικονομίας.

Πρός απόδειξιν, εξετάζω: α) την διαχρονική συσχέτισι εθνικής ανεξαρτησίας και οικονομικής κρίσεως, β) την κρατούσα άποψι στην οικονομική θεωρία περί εξόδου από της οικονομικής υφέσεως, και γ) δυνητικούς τρόπους ανακτήσεως της εθνικής ανεξαρτησίας και εξόδου εκ της οικονομικής στασιμότητος.

Πολιτική Εξάρτησις και Κρίσις

Η απόκτησις κολοβής εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος, μετά την ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 και του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου το 1829, με τα περιορισμένα όρια της νεωτέρας Ελληνικής Πολιτείας, δεν επέτρεψε την ανάπτυξι ενός αυτοδυνάμου και αυτάρκους κράτους, ιδίως μετά την δολοφονία του κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια.

Ως αποτέλεσμα, εσημειώθη η πρώτη χρεωκοπία του Ελληνικού κράτους το 1844, με συνέπεια την αποστέρησι σημαντικών πόρων και της ανεξαρτησίας της εξωτερικής πολιτικής του τότε πρώτου βασιλέως της Ελλάδος, Όθωνος.

Η πρόωρος ένταξις της χώρας το 1864 στην Λατινική Νομισματική ΄Ενωσι, μαζί με άλλα 6 ευρωπαϊκά κράτη και τον διμεταλλικόν κανόνα χρυσού-αργύρου συναλλάγματος, ήταν η πρώτη απώλεια νομισματικής ανεξαρτησίας της χώρας. Ως συνέπεια είχε όχι μόνον την επαναφορά της αναγκαστικής κυκλοφορίας της μη μετατρεψίμου δραχμής το 1866, αλλά και την αμετάκλητο πρόσδεσι της χώρας στο άρμα της μεγάλης Βρεταννίας, η οποία έθεσε ως προϋπόθεσι διά την εγκαθίδρυσι της νέας δυναστείας των Γκλύκσμπουργκ στην Ελλάδα, την υποταγή του Ελληνικού θρόνου στα κελεύσματα του Φόρεϊν Όφις, ιδίως όσον αφορά στο «Ανατολικόν Ζήτημα», ενώ ο ύποπτος δια φιλορωσσισμό βασιλεύς Όθων εξεθρονίσθη.

Το 1893 εσημειώθη μία παλινδρόμησις της σχέσεως οικονομικής καταρρεύσεως και περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, με το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαρ.Τρικούπη. Αλλ’ η μοιραία ήττα του 1897 επανέφερε τον κανόνα να προηγείται η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας της οικονομικής κρίσεως, με τον διεθνή οικονομικό έλεγχο και την καχεξία του Ελληνικού λαού, μέχρις ότου η Επανάστασις του Στρατού το 1909 ανέκτησε και πάλιν μέρος της χαμένης εθνικής ανεξαρτησίας , υπό τους Βενιζελείους όμως περιορισμούς της αναθεωρητικής και όχι συντακτικής συνελεύσεως, ως απήτησεν ο ξένος παράγων.

Ο εθνικός διχασμός του 1916 ήταν άλλο ένα επεισόδιο περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, με τα δύο Ελληνικά «κράτη» – ένα στην Θεσσαλονίκη και τ’άλλο αποκλεισμένον εν Αθήναις, αλλά τουλάχιστον η οικονομική κρίσις απεφεύχθη με την απελευθέρωσι της Μακεδονίας, οπότε προσετέθη στην Ελλάδα ο απαραίτητος «ζωτικός χώρος», δι’ ένα αυτοδύναμο κράτος.

Την επανεμφάνισι της οικονομικής κρίσεως προεκάλεσε η Μικρασιατική Καταστροφή, με δύο αλλεπάλληλες χρωκοπίες το 1922 και 1924 , εξ αιτίας της εμπλοκής της Ελλάδος στον Γαλλοβρεταννο-τουρκικό ανταγωνισμό για τον έλεγχο της Συρίας και των πετρελαίων του Ιράκ (βλ.συμφωνία Σάϊκς-Πικώ στο βιβλίο μου Τα Πετρέλαια Της Ελλάδος, εκδόσεις Λιβάνη 2005).

Το παγκόσμιον κράχ του 1928-32 προεκάλεσε νέα χρεωκοπία του Ελληνικού κράτους, εκ της αδυναμίας του Ελευθερίου Βενιζέλου να προστατεύσει το εθνικόν νόμισμα από την Αγγλική λίρα και τον χρυσούν κανόνα το 1933, με τον οποίον είχε συνδεθή η δραχμή κατ’απαίτησιν της Κοινωνίας των Εθνών.

Εκτός της απωλείας της εθνικής ανεξαρτησίας στην οικονομική πολιτική, η Ελλάς ερωτοτροπούσε απαισίως με την φασιστική Ιταλία, όπερ επέφερε την πτώσι του Βενιζέλου.

Εχρειάσθη η έλευσις του Ιωάννου Μεταξά, το 1936, διά ν’ ανακτήσει η χώρα την εθνική της ανεξαρτησία. Ερρυθμίσθη το δημόσιον χρέος υπό του Κυριάκου Βαρβαρέσου το 1939, στο 45% της αξίας του και άνευ της καταβολής τόκων, με τίμημα βεβαίως πάλιν την πρόσδεσι της Ελλάδος στο άρμα της Μεγάλης Βρεταννίας και την είσοδο των Άγγλων στην Μακεδονία, θανόντος περιέργως του Μεταξά.

Η Γερμανική εισβολή του Απριλίου 1941 επέφερε την παντελή ακύρωσι της εθνικής κυριαρχίας, με αποτέλεσμα την πείνα της Κατοχής, που εξέθρεψε τον αριστερισμό στην χώρα μας.

Τρείς «γύροι» κομμουνιστικής ανταρσίας στην Ελλάδα, με στόχον την απώλεια της Μακεδονίας, προεκάλεσαν το αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσεως του 1944-49 , όποτε η χώρα συνετηρείτο αποκλειστικώς υπό της ξένης βοηθείας. Εάν η Ελλάς δεν αντιμετώπιζε στην περίοδο 1946-49 τον τρίτο κομμουνιστικό «γύρο», ίσως σήμερον να ήταν περισσότερον ανεπτυγμένη και ανεξάρτητος απ’ ό,τι η Τουρκία ή το Ισραήλ.

Η νομισματική μεταρρύθμισις των Μαρκεζίνη-Βαρβαρέσσου το 1953, με την υποτίμησι της νέας δραχμής κατά 50% στην ισοτιμία των 30 δρχ. ανά δολλάριον, εσήμανε μίαν άνευ προηγουμένου αναπτυξιακή ώθησι της χώρας (6% μ.ό. αναπτύξεως του ΑΕΠ με χαμηλόν πληθωρισμόν) που διήρκεσε τουλάχιστον μέχρις του 1974, οπότε πάλιν η υστέρησις της εθνικής πολιτικής από τους στόχους της εθνικής ανεξαρτησίας προεκάλεσε την Κυπριακή τραγωδία και επανέφερε τον παλαιοκομματισμόν, μ’ όλα τα δεινά: την «σοσιαλομανία» του Συντάγματος 1975, (άρθρ.106), την αρχήν ενός «ανδρός», την οικογενειοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις των «χαρισματικών» ηγετών.

Μετά το 1981, εσπάρη ο σπόρος της εθνικής χρεωκοπίας του 2009 υπό του Ανδρέα Παπανδρέου και των επιγόνων του, διά του αλογίστου εξωτερικού δανεισμού.

Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας στην Κύπρον, διά της υιοθεσίας του ευρώ, επέφερε την οικονομική κρίσι του 2013 και έπεται… συνέχεια με την αναβίωσι του σχεδίου Ανάν επί των ημερών μας.

Εξ ιδίου πταίσματος…

Εδώ πρέπει ν’αναφερθώ και στις ευθύνες του Ελληνικού λαού γιά την χρεωκοπία: παρά το γεγονός ότι ο Α.Παπανδρέου εσύρθη στα δικαστήρια το 1989 γιά το σκάνδαλον Κοσκωτά και διέπραξε πολλά άλλα ατοπήματα, αν όχι πολιτικά εγκλήματα κατά του έθνους («Mea culpa» κλπ), εψηφίσθη υπό του Ελληνικού λαού κατ’επανάληψιν κ α ι μετά το 1993, το δε ΠαΣοΚ εκυβέρνησε την χώρα τα ¾ της τελευταίας 20ετίας, με «δανεικά και αγύριστα».

Επίσης, η κοινοβουλευτική δημοκρατία κατεσπατάλησε την κοινοτική βοήθεια άνω των 100 δις. ευρώ, χάριν της εξαγοράς της λαϊκής ψήφου.

Η έλλειψις αυτογνωσίας των ψηφοφόρων αποτελεί το πολιτικόν ανάλογον της οικονομικής κρίσεως εις προσωπικόν επίπεδο. Ως λίαν επιγραμματικώς είπεν ο κ. Θόδωρος Πάγκαλος, «μαζί τα φάγαμε»!..

Αλλά τώρα καλούμεθα ξεχωριστά ο καθ’ένας φορολογούμενος, να τα πληρώσουμε.

Η Παγίς Λιτότητος στην Μακροοικονομία

Στην οικονομικήν θεωρίαν επικρατεί η Κεϋνσιανή άποψις (Πώλ Κρούγκμαν και νομπελίστας Στήγκλις αλλά και ο Μίλτων Φρήντμαν ειπών «είμεθα όλοι Κεϋνσιανιστές») ότι το κράτος οφείλει ν’αυξάνει τις δημόσιες επενδύσεις και να μειώνει τους φόρους και τα επιτόκια, όταν η οικονομία εισέρχεται στην φάσι της Υφέσεως, πολλώ δε μάλλον της οικονομικής καταπιέσεως (Depression).

Επίσης, έχει γίνει διεθνώς αποδεκτόν ότι ένα αποθεματικό νόμισμα ως το ευρώ δεν αρμόζει δι’όλας τας εθνικάς οικονομίας (one size fits all), με διαφορετικόν βαθμόν εξειδικεύσεως στις εξαγωγές, απασχόλησεως, επιτόκιων και δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Διαφορετικώς, το ενιαίο νόμισμα οδηγεί τα κράτη-μέλη εις οικονομική διαταραχή, δημοσιονομικά και εμπορικά ελλείμματα, εν τέλει στην κοινωνικώς επικίνδυνη διόγκωσι της ανεργίας (βλ.σχ. Ευρώπη Γιγάντωσις της Ανεργίας υπό του γράφοντος, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ το έτος 2000 (!).

Σήμερον, η ευρωζώνη έχει 27 εκατομμύρια ανέργους, και ορισμένες χώρες, ως η Ισπανία και η Ελλάς, υποφέρουν από ανεργία άνω του ενός τρίτου του εργατικού πληθυσμού.

Η απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας, η οποία εκχωρείται εις Βρυξέλλας και κυρίως στην Φραγκφούρτη, όπου εδρεύει η πανίσχυρος και ήκιστα δημοκρατική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αποτελεί ευθύ προηγούμενον της χρηματοπιστωτικής κρίσεως στην Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρον και Ελλάδα.

Εδώ θα ημπορούσε να τελειώσει το άρθρον μου με το Ευκλείδιον «Όπερ Έδει Δείξαι».

Διαφορετικές αιτίες ιδίου αποτελέσματος

Εν τούτοις, προβάλλεται ενίοτε το επιχείρημα ότι, στην οικονομική κρίσι, συνέβαλον τα ίδια τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, με την χαλαρή δημοσιονομική πολιτική των και την απώλειαν ανταγωνιστικότητος. Είμαι συνεπώς υποχρεωμένος να συνεχίσω, διά την ανασκευή του ισχυρισμού.

Ναι μεν η μείωσις της ανταγωνιστικότητος αποτελεί «παράπλευρη απώλεια» του ενιαίου νομίσματος, αλλά κάθε χώρα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της πτωχεύσεως διαφορετικά :

Η Ιρλανδία λόγω καταρρεύσεως της Αμερικανικής Τραπέζης Λήμμαν Μπράδερς το 2008.

Η Πορτογαλία λόγω της σοβαράς επιβραδύνσεως της αναπτύξεως ήδη προ του 2009.

Η Ισπανία υποφέρει από την υπερέκθεσι των Τραπεζών της στα στεγαστικά δάνεια.

Η Ιταλία εξ αιτίας της αυξήσεως των διαφορικών επιτοκίων εις αδιατήρητα επίπεδα του δημοσίου χρέους.

Η Κύπρος διότι είχε την απρονοησίαν αγοράς Ελληνικών ομολόγων υψηλής αποδόσεως, που όμως περικόπησαν το 2011 κατά 85% και

Η Ελλάς λόγω της αδυναμίας εξυπηρετήσεως του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που το 2008 είχε φθάσει στο 112% του ΑΕΠ. Πρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείον ήταν ο υπερδανεισμός και η διαφθορά στον δημόσιο τομέα, όπου έχουν διορισθή ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι.

Εν τούτοις, υποστηρίζεται υπό τινών ερευνητών (βλ.Dr. Bekakos, Dr.Karkamanis and Anastasios Retzios, Phd στο stenisk@gmail.com) ότι η Ελληνική κρίσις δεν οφείλεται τόσον στην διαφθορά, στον υπερπληθυσμό των δημοσίων υπαλλήλων και στα πελατειακά κόμματα, όσον στο γεγονός ότι οι αγοραστές ηρνήθησαν να επενδύσουν στα Ελληνικά ομόλογα μ’ απόδοσι κατωτέρα του 7% το 2009.

Παρενθετικώς, οι ανησυχίες των αγορών για τις αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας αναφέρονται στην εξαιρετικώς χαμηλή συσσώρευσι επενδυτικού κεφαλαίου, στην αποεπένδυσι της παγκοσμιοποιήσεως και στην απώλειαν ανταγωνιστικότητος, λόγω των ισχυρών συνδικάτων που δεν εδέχθησαν τις στοχαστικές προσαρμογές τις οποίες απαιτούσε το ευρώ.

Αν και μερικώς οι αιτίες αυτές της Ελληνικής νόσου είναι υπαρκτές, δεν επαρκούν να εξηγήσουν την σφοδρότητα και διάρκεια της Ελληνικής οικονομικής κρίσεως, που εισήλθε στο 6^ον έτος της, με απώλεια του ενός τετάρτου του εθνικού προϊόντος – πρωτοφανή γιά ειρηνική περίοδο!

Ισχυρίζομαι ότι άλλη ήταν η αφορμή της Ελληνικής κρίσεως, και δη η έλλειψις επαρκούς σθένους της κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή το 2009.

Όταν τον Ιανουάριον ενεφανίσθησαν οι πρώτες δυσκολίες χρηματοδοτήσεως του Ελληνικού δημοσίου χρέους, που ήταν τότε μόλις 109% του ΑΕΠ, η κυβέρνησις της πνευματικής ραστώνης, αντί να προβή εις αύξησιν της αποδόσεως των ομολόγων άνω του 7% και να δανεισθή όλες τις λήξεις του έτους και του 2010 (περίπου 35 δις. ευρώ, δανεισμού, απολύτως εφικτού τότε) και εν συνεχεία να χαράξη περιοριστικό κρατικό προϋπολογισμό με πρωτογενές πλεόνασμα, προσέφυγε (τον Αύγουστο του 2009) στον κ. Ζάν Κλώντ Τρυσσέ, διοικητή της ΕΚΤ, και του εζήτησεν χρηματοδοτική βοήθεια, δηλαδή την δευτέρα απώλεια εθνικής κυραρχίας, μετά την ένταξι στην Ευρωζώνη το 2002.

Ο δόλιος Τρυσσέ

Ο κ.Τρυσσέ υπεκρίθη τότε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αναχρηματοδοτήσεως της Ελληνικής οικονομίας – αρκεί, ως είπε, να εκδοθούν Ελληνικά ομόλογα, να δοθούν στις Ελληνικές εμπορικές τράπεζες και αυτές να τα προεξοφλήσουν στην ΕΚΤ με τις συνήθεις διαδικασίες.

Έτσι, όμως, εμολύνθησαν οι τότε «υγιείς» Ελληνικές τράπεζες με τοξικά κρατικά ομόλογα. Όταν το γεγονός του αναξιοχρέου της Ελλάδος εγώσθη διεθνώς, οι αγορές κεφαλαίων «εκουμπώθησαν» κατά το κοινώς λεγόμενον και ο Κ. Καραμανλής έχασε τις εκλογές του Νοεμβρίου, τις οποίες εκέρδισε ανελπίστως ο Γιώργος Παπανδρέου με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», το οποίον επίστευσαν αφελώς οι ψηφοφόροι.

Τον επόμενο Ιανουάριον απεδείχθη ότι τα ταμεία του κράτους ήταν άδεια και η Ελλάς παρομοιάσθη με το «ναυάγιον του Τιτανικού». Η χώρα οδηγήθη τον Μάρτιο στα Καυδιανά Δίκρανα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το ανέμιξε στην Ελληνική κρίσι εξ αιτίας των πολιτικών αδυναμιών αλλά και σκοπιμοτήτων της Γερμανίδος καγκελλαρίου Άγκελα Μέρκελ – ενώ η υπόθεσις του Ελληνικού χρέους θα ημπορούσε να διακανονισθή άλλως.

Πώς; «Ενδοοικοικογενειακώς» μέσα στην Ευρωζώνη. Διά της παροχής ρευστότητος υπό της ΕΚΤ στην Ελλάδα, με εγγύησι των 16 κρατών μελών της Ευρωζώνης, μέχρις ότου σταθεροποιηθή η σχέσις Ελληνικού χρέους/ΑΕΠ, που ήταν κατωτέρα πολλών άλλων χωρών της Ευρωζώνης τότε.

Η αναλαβούσα την Ελληνικήν υπόθεσιν «Τρόϊκα», υπό την διεύθυνσι του «ανθρωποφάγου» Τόμσεν του ΔΝΤ, αξίωσε σειρά παραχωρήσεων της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος, για να εγκρίνη την χορήγησι των …Ευρωπαϊκών διασωστικών δανείων και την συμμετοχή του ΔΝΤ εις αυτά, που δεν ήταν απρόσκοπτος.

Η κυβέρνησις ΓΑΠ ευρέθη πρό διλήμματος: να κηρύξη πτώχευσι είτε να αποδεχθή τους όρους της Τρόϊκας, που «τρώει τα Ελληνόπουλα» διά της εσωτερικής υποτιμήσεως ως ο Κρόνος τα παιδιά του. Προτίμησε την δεύτερη επιλογή και υπετάγη στο πρώτο μνημόνιο.

Το άσχετον χρέος

Οι περισσότεροι όροι των μνημονίων είναι άσχετοι με την αποπληρωμή του Ελληνικού χρέους, το οποίον από 109% του ΑΕΠ το 2009 ηυξήθη στο 175% το 2013, δηλαδή στα 321 δισ. ευρώ, μάλιστα παρά την περικοπή του ιδιωτικού χρέους κατά 150 δισ. ευρώ. Και τούτο λόγω του αναδανεισμού του χρέους και του ανατοκισμού με υψηλά σχετικώς επιτόκια και της μειώσεως του «παρανομαστού», του ΑΕΠ.

Η «παγίδα λιτότητος» στην οποία εισήλθε ο Ελληνικός λαός, εξ αιτίας της αναμίξεως του ΔΝΤ, προκάλεσε, λόγω των υψηλών φόρων και της καταστροφής του πιστωτικού συστήματος, μείωσι του ΑΕΠ 27% τα 5 τελευταία μέχρις του 2013 και απώλειαν του 1/3 του πλούτου των Ελλήνων.

Η ανεργία εξετοξεύθη από 8% το 2009 στο 28% του ενεργού πληθυσμού στα τέλη του παρελθόντος έτους και 1,5 εκατομμύριον άνεργοι΄Ελληνες αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνης, ως επί Γερμανικής Κατοχής! Η αξία των ακινήτων στην χώρα έπεσε κατά 30-50%, απωλέσθησαν 70 δισ. ιδιωτικές καταθέσεις και 150 δισ. ευρώ αξίες ομολόγων των συνταξιοδοτικών Ταμείων.   

Συγχρόνως, οι εγχώριοι συνεργάτες της Τρόϊκας απεδέχθησαν την εκχώρησι εθνικής κυριαρχίας εις Ευρωπαίους υπαλλήλους όπως ο κ. Ράιχενμπαχ και ο Γερμανός υπουργός κ. Φούχτελ, ενώ την φύλαξι των Ελληνικών συνόρων προς ανατολάς ανέλαβε η πολυεθνική ΦΡΟΝΤΕΞ και την διοίκησι των Ελληνικών Τραπεζών υπάλληλοι της Κομισιόν, με το ΤΧΣ.

Τώρα συγχωνεύουν εθνικούς πόρους και πωλούν εισοδήματα εκ της αποκρατικοποιήσεως του νερού, ηλεκτρικού, τουριστικών εγκαταστάσεων. Τα «ασημικά της οικογενείας» τίθενται υπό τον άμεσο έλεγχο του ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίον λέγεται ότι θα εκχωρηθούν και οι πρόσοδοι εκ των μελλοντικών υδρογονανθράκων, προς εξόφλησιν του χρέους.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, τι θ’ απομείνει διά τον Ελληνικό λαόν;

Παραβίασις του Συντάγματος

Καθίσταται φανερόν ότι οι ενέργειες αυτές της κυβερνήσεως Σαμαρά-Βενιζέλου υπήρξαν από πλευράς διεθνούς δικαίου απαράδεκτες, συνταγματικώς άκυρες και οικονομικώς καταστρεπτικές διά την επιβίωσιν του Ελληνικού λαού, ο οποίος επλήττετο συγχρόνως υπό της «φορολογικής παράνοιας» του κ.Στουρνάρα, ως έγραψεν η Γουώλ Στρητ Τζέρναλ.

Όσο για τα έργα του επομένου «τσάρου» της Οικονομίας καθηγητού Γκίκα Χαρδούβελη, το παρελθόν του ως συμβούλου των αλήστου μνήμης Σημίτου και Παπα-δήμιου δεν παρέσχε ελπίδα σωτηρίας.

Στόχος όλων αυτών των «μέτρων» Στουρνάρα κλπ. είναι αποκλειστικώς η εξόφλησις του δημοσίου χρέους και η καταπίεσις του Ελληνισμού.

Αλλ’ουδείς οφειλέτης οδηγείται εις εξόντωσιν επ’ ωφελεία του δανειστού, ως έγραψεν ο Σαίξπηρ στον «Έμπορο της Βενετίας», διά τον λόγον ότι τότε παύει η οφειλή και καταργείται η υποχρέωσις.

Τελευταίον σημείον του άρθρου είναι το δέον γενέσθαι διά την αντιμετώπισι της οικονομικής κρίσεως και την ανάκτησι της εθνικής ανεξαρτησίας.

Από της Πολιτικής στην Οικονομία

Φρονώ ότι, προ πάσης οικονομικής ενεργείας, πρέπει ν’αποκατασταθή η εθνική νομισματική κυριαρχία- υπόθεσι κατ’εξοχήν πολιτική, που απαιτεί:

Ν’αποδοθούν στον Ελληνικό λαόν οι δημοκρατικές ελευθερίες, διά της μεταβάσεως εις κάποιαν μορφήν Αμέσου Δημοκρατίας, με εκλογήν προέδρου απ’ευθείας απ’ τον ψηφοφόρον, με την πλήρη διάκρισι των τριών εξουσιών και την έκφρασι της λαϊκής κυριαρχίας δια δημοψηφισμάτων, πρωτοβουλιών και δυνατότητος ανακλήσεως των ασκούντων εξουσίαν (ως ισχύει σήμερον εν Ελβετία).

Η αποκατάστασις της ανταγωνιστικότητος της Ελληνικής οικονομίας χρειάζεται την υιοθεσία εθνικής πιστωτικής πολιτικής (επανίδρυσις της Νομισματικής Επιτροπής) και την βελτίωσι της συμμετοχής των εργαζομένων στην αύξησι της παραγωγικότητος, περιλαμβανομένης της δημοσίας διοικήσεως, διά της συνεχούς αξιολογήσεως όλων των δημοσίων υπαλλήλων.

Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και η χαμηλή φορολογία είναι εκ των ων ουκ άνευ διά την προσέλκυσι ξένων κεφαλαίων και επενδύσεων, λόγω του διεθνούς ανταγωνισμού χαμηλών φορολογικών συντελεστών.

 Υπάρχουν βεβαίως αντιρρήσεις και φόβοι, αυτονόητοι. Ακόμη και καλόπιστοι παρατηρητές θεωρούν απαραίτητη την συμμετοχή των ξένων στην μεταρρυθμιστική διαδικασία.

Άλλοι πάλιν πιστεύουν ότι θα τεθή εν αμφισβητήσει η παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωσιν, εις περίπτωσιν ανεξαρτοποιήσεως της νομισματικής πολιτικής, και μερικοί εκφοβίζουν τον λαό με την δήθεν έλλειψι πετρελαίου, φαρμάκων και ανταλλακτικών εις την περίπτωσιν εξόδου από την ευρωζώνη.

Οι κίνδυνοι αυτοί είναι υπαρκτοί, αλλά υπερτονίζονται υπό των ευρωμισθάρνων φερεφώνων της ευρωλαγνίας.

Μία συντεταγμένη έξοδος από την ευρωζώνη και η κήρυξις Καταστάσεως Ανάγκης υπό του Ελληνικού κράτους, θα επέτρεπαν την αναστολή πληρωμής του χρέους και την βραδεία ανάκαμψι της οικονομίας,υπό τον όρον βεβαίως μίας υπερκομματικής διακυβερνήσεως, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει η ΄Αμεση Δημοκρατία και όχι τα διχαστικά κόμματα.

Οι Έλληνες διαθέτουν περιουσία ενός τρισεκατομμυρίου δολλαρίων και οφείλουν μόλις 250 εκατομμύρια ιδιωτικού χρέους – πολύ ολιγώτερον απ’ ό,τι οι Αμερικανοί (300% το συνολικό χρέος των ΗΠΑ) ή οι Γερμανοί, Βρεταννοί και Ολλανδοί.

Συνεπώς, οι ΄Ελληνες μπορούν να επιβιώσουν ανεξάρτητοι, ενώ μέσα στον ζουρλομανδία του ευρώ (που κουβαλάει και 2 εκατομμύρια μουσουλμάνους στην χώρα) θα εκπατρισθούν, και πάντως θα παύσουν να νυμφεύονται και δεν θα γεννούν παιδιά.

Όταν ο πληθυσμός της χώρας μειωθή κάτω των 8 εκατομμυρίων και οι ηλικιωμένοι γίνουν άνω του 25%, τότε ο Ελληνισμός θα διατρέξει κίνδυνο βεβαίας εξαφανίσεως από προσώπου Γης. Αυτό διδάσκει η δημογραφία.

Θέλομε πράγματι μία τέτοια εξέλιξι;

Το «μπαλάκι» στον Σόϋμπλε

Μία τελική παρατήρησις: Βεβαίως η Ελλάς θα ημπορούσε να μείνει μέσα στο ευρώ, εφ’όσον η Ευρωζώνη περιέκοπτε το δημόσιον χρέος κατά 75%, περιόριζε το επιτόκιον στο 0,5% και εξάπλωνε την εξόφλησι εις μίαν 75ετία.

Αλλ’ η παραμονή στο ευρώ δεν θα έλυε το πρόβλημα της χαμένης κατά 48% ανταγωνιστικότητος και της ελλείψεως ρευστότητος στις Τράπεζες. ΄Αρα, διά της εις άτοπον απαγωγής, η ανάκτησις της εθνικής νομισματικής ανεξαρτησίας είναι επιβεβλημένη, εκτός εάν η ΕΚΤ επέτρεπε στις Ελληνικές Τράπεζες την προεξόφλησι πολυετών ομολόγων.

Βεβαίως, διά να γνωρίζει ο Ελληνικός λαός, της εθνικής ανεξαρτησίας έπεται η λήψις σειράς σοβαρωτάτων μέτρων οικονομικής πολιτικής, όπως η ισοσκέλισις του κρατικού προϋπολογισμού, η πραγματοποίησις σημαντικών δημοσίων επενδύσεων, με εσωτερική χρηματοδότησι κι’ η αναβάθμισις της διοικήσεως, της δικαιοσύνης και της Παιδείας, μ’ έμφασι στην σύγχρονη Τεχνική-Επαγγελματική εκπαίδευσι.

Ως απέδειξε το κράτος του Ισραήλ, κανένα έθνος δεν είναι πράγματι ανεξάρτητον εάν δεν μάθει τον λαό του να μετράει και πάντως χωρίς την ανάκτησι υπεροπλίας αέρος, στην περιοχή του Αιγαίου εν προκειμένω.

.

Πηγή:ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΕΥΧΟΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2014

.