Η ΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ (25 Νοε-6 Δεκ.1940)

(Πολεμικὴ ἀυταπόκρισις)

᾽Επιστρέφων ἀπὸ τὸ Πόγραδετς, τὸ ὁποῖον ἐπισκέφθημεν χθές,βληθέντες μάλιστα ὑπὸ τοῦ ἐχθροῦ εἰς τὰ πρόθυρά του,δύναμαι νὰ σᾶς δώσω μίαν ἰδέαν τῆς μεγάλης νίκης, ἡ ὁποία, διεξαχθεῖσα ἐπὶ μετώπου τριάκοντα χιλιομέτρων καὶ διαρκέσασα νύκτα καὶ ἡμέραν ἐπὶ μίαν ὁλόκληρον ἑβδομάδα, θὰ γραφῇ μὲ χρυσᾶ γράμματα εἰς τὴν ῾Ελληνικὴν Ἰστορίαν.

῾Η μάχη αὐτή, ἡ ὁποία δὲν ἀπέβλεπε μόνον εἰς τὴν κατάληψιν τῆς κωμοπόλεως αὐτῆς, ἀλλὰ κυρίως εἰς τὴν κατοχὴν τῆς ὁδοῦ ἀπὸ τῆς λίμνης Μαλίκης εἰς τὴν λίμνην ᾽Αχρίδα καὶ ἡ ὁποία ἔληξε μὲ τὴν ἐπίτευξιν ὅλων τῶν ἀντικειμενικῶν της σκοπῶν, δύναται νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς μάχη τῆς ᾽Ιταλικῆς μετανοίας. Πράγματι τὸ ᾽Ιταλικὸν στρατηγεῖον μετανοῆσαν, διότι ἀφῆκεν ὀπίσω του τὰς ὀχυρωτάτας θέσεὶς τῆς Μοράβας καὶ τοῦ ᾽Ιβάν, ὑποστὰν οὕτως ἀπώλειαν τὴν ὁποίαν δὲν θὰ δυνηθῇ πλέον νὰ ἐπανορθώσῃ,ἀπεπειράθη νὰ κρατήση μὲ κάθε θυσίαν τὰς στενωποὺς τῆς ὁδοῦ,ἥτις ἀπὸ τῆς λίμνης Μαλίκης ἄγει εἰς τὴν λίμνην τῆς Ἀχρίδος. Εἰς ὡρισμένα σημεῖα ἡ ὁδὸς αὐτὴ διέρχεται μεταξὺ ὑψηλῶν ὀρέων, ἰδίως δὲ εἶναι ἐξαιρετικῶς ὀχυρὰ ἡ μεταξὺ Γκραμποβίτσας καὶ Τσεράβας θέσις, ὅπου τὰ βουνὰ ὑψοῦνται εἰς μέγα ὕψος, καθὼς καὶ ἡ πέραν αὐτῆς θέσις τῆς Ζαρβάσκας.
῞Οταν πρὸ ἑβδομάδος τὰ ἐλαφρὰ τμήματα τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς μας, παρελαύνοντα βορείως τῆς λἴμνης Μαλίκης, ἦλθον εἰς πρώτην ἐπαφὴν μὲ τὴν ὀπισθοφυλακὴν τοῦ ἐχθροῦ,ἐπὶ τῶν πρώτων ὑψωμάτων τῆς περιοχῆς τῆς Πογοδρίας, ἐπιστοποίησαν σοβαρὰς κινήσεις ᾽Ιταλικῶν μονάδων, αἵτινες ἀπέβλεπαν ὄχι μόνον εἰς τὴν διατήρησιν τῶν ὀχυρῶν αὐτῶν θέσεων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν σφοδρὰν ἀντεπίθεσιν.
῾Η ἔγκαιρος πρὸς τὰς στενωποὺς αὐτὰς προέλασις ἰσχυροτέρων ῾Ελληνικῶν στρατευμάτων, πλαισιουμένων ἀπὸ πλαγιοφυλακὰς εἰς τὰ ἑκατέρωθεν ὀχυρὰ ὑψώματα, προέλαβε τὴν τοιαύτην ἐν ἐξελίξει ᾽Ιταλικὴν ἀντεπίθεσιν. ῎Ηρχισεν οὕτως ἡ μάχη, ἡ ὁποία διαρκέσασα ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας καὶ νύκτας καὶ φέρουσα τὰ ῾Ελληνικὰ στρατεύματα ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ὀχυροῦ εἰς τὸ ἄλλο, δύναται νὰ χαρακτηρισθῇ ὡς ἐποποιΐα ἀνταξία τῆς γραφείσης ἐπάνω εἰς τὰ ὄρη τῆς Μοράβας καὶ τοῦ Ἰβάν.῾Η ὁρμὴ τοῦ ῾Ελληνικοῦ πεζικοῦ,ὁ ἀπαράμιλλος ἡρωϊσμὸς τῶν στρατευμάτων μας καὶ ὁ ἄφθαστος συντονισμὸς ὅλων τῶν κατὰ μέρος ἐνεργειῶν εἰς μίαν σπανίαν ὁμαδικὴν προσπάθειαν ἀνέτρεψαν ἕνα πρὸς ἕνα τὰ σημεῖα τῆς ἀντιστάσεως τοῦ ἐχθροῦ.
Τὰ σημεῖα αὐτὰ εἶχον ὀργανωθῆ μὲ ἐντελῶς συγχρονισμένην μέθοδον: ὑπῆρχαν περίβολοι λόχων μὲ σύστημα συρματοπλεγμάτων,πυροβολεῖα, φωλεαὶ πολυβόλων καὶ ὁλμοβόλωυ ἀπὸ μπετὸν ἀρμέ.Σημειωτέον, ὅτι τὰ ἐγκατασταθέντα ἐκεῖ τόσον ἴσχυρῶς ᾽Ιταλικὰ στρατεύματα δὲν ἦσαν τὰ ἴδια, τὰ ὁποῖα εἶχον πανικοβληθῆ εἰς τὴν Μοράβαν καὶ τὸ ᾽Ιβάν, ἀλλὰ νέαι μονάδες, μεταφερθεῖσαι μὲ κάθε δυνατὸν μέσον, ἀκόμη καὶ μὲ ἀεροπλάνα. ῎Ισως ἡ χρησιμοποίησις αὐτή, διὰ τὴν μεταφορὰν τῶυ στρατευμάτων, ἀεροπλάνων, τὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ συνοδευθοῦν ἀπὸ τὰ ἀπαραίτητα καταδιωκτικά, νὰ ἐξηγῇ τὴν ἐξαφάνισιν τῆς ἐχθρικῆς ἀεροπορίας κατὰ τὰς πρώτας ἡμέρας τῆς μάχης, αἱ ὁποῖαι ἦσαν ἐν τούτοις ἡλιόλουστοι. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἔδρασεν, ἦτο τόση ἡ ἀπστυχία της, ὥστε ἔκαμεν ὁ βομβαρδισμός της πολὺ περισσότερον κακὸν εἰς τὰς ᾽Ιταλικὰς ἢ εἰς τὰς ῾Ελληνικὰς γραμμάς.
Οὕτως, ἡ περιοχὴ πέριξ τῆς Γκραμποβίτσας, Τσεράβας καὶ Ζαρβάσκας ἔγινε θέατρον ἐθνικῶν ἀγώνων, κατὰ τοὺς ὁποίους ἐθαυματούργησε πάλιν ἡ ῾Ελληνικὴ λόγχη. Τοιουτοτρόπως,ὀλίγον κατ’ ὀλίγον καὶ ἐφ’ ὅσον ἡ μάχη συνεχίζετο, ὁ πανικὸς καὶ ἡ ἀποσύνθεσις ἤρχισαν πὰλιν νὰ κυριεύουν τὰς νέας μονάδας τῶν᾽Ιταλῶν, ἐνῷ ἀνεπτύσσετο ἀσυγκράτητος πλέον ὁ ἐνθουσιασμὸς τοῦ ἰδικοῦ μας στρατοῦ. Καὶ ὅταν, κατὰ τὴν τελευταίαν τῆς μάχης φάσιν τὸ ἡμέτερα τμήματα ἐπετέθησαν ἐκ τῶν πλαγίων κατὰ τῶν ὀπισθοφυλακῶν τοῦ ἐχθροῦ, αἵτινες προσεπάθουν,μαζὶ μὲ δύο οὐλαμοὺς πυροβολικοῦ καἵ ὁλμοβόλου, νὰ προστατεύσουν τὴν ἄτακτον ὑποχώρησιν τῶν κυρίων σωμάτων τοῦ ἐχθροῦ, ἐπέφεραν νέαν σύγχυσιν εἰς τὰς ἐχθρικὰς τάξεις.Ψῦχος δριμὺ ἐπεκράτει καὶ ἡ χιὼν ἐκάλυπτε τὸ ὀρεινὸν ἕδαφος.Ἀλλὰ παρ’ ὅλα ταῦτα, αἱ φάλαγγές μας ἐπροχώρουν ἀκάθεκτοι διώκουσαι τὸν ἐχθρὸν κατὰ πόδας.
Οὕτως ἔληξε μὲ περίλαμπρον νίκην ἡ μάχη τοῦ Πόγραδετς, ἡ ὁποία δὲν ἐπέτρεψε μόνον εἰς τὸν ῾Ελληνικὸν στρατὸν νὰ κατακτήσῃ ἰσχυρὰ ἐρείσματα ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῆς ᾽Ιταλικῆς ὑποχωρήσεως πρὸς τὸ ᾽Ελβασάν, ἀλλὰ καὶ περιήγαγεν εἰς χεῖρας μας ἄφθονον πολεμικὸν ὑλικόν, ἀκαταμέτρητον ἀκόμη.

Σπύρος Μελᾶς
᾽Εφημερὶς «Καθημερινὴ»

ΠΗΓΗ: Νεοελληνικά Ἀναγνώσματα Β’ Λυκείου (1967)

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ,ΙΤΑΛΟΜΑΧΟΣ ΗΡΩΣ

Ο πορθητής του Πόγραδετς,
Υποστράτηγος Σ.Μουτούσης

Η Ελληνική ιστορία έχει αναδείξει εκατοντάδες γνωστές στρατιωτικές φυσιογνωμίες και αρκετές χιλιάδες λιγότερο γνωστές, όχι γιατί υπήρξε επιλεκτικότητα,αλλά διότι ένα ιστορικό έθνος –όπως το ελληνικό– με μακραίωνες πολεμικές παραδόσεις, που χάνονται στην αχλύ της μυθολογίας, το οποίο γεννά συνεχώς μαχητές,έχει δημιουργήσει ένα κολοσσιαίο πάνθεον ηρώων.
Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν επίλεκτες μορφές με αναμφισβήτητες στρατιωτικές ικανότητες, η σταδιοδρομία των οποίων αξίζει να παρουσιαστεί στο ευρύ κοινό. Ειδικά η καριέρα του Σωτήριου Μουτούση είναι πλήρης πολεμικών συμβάντων, καθώς από νωρίς τέθηκε στην υπηρεσία της πατρίδας, πολεμώντας για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και την εκπλήρωση της Μεγάλης Ιδέας.

Ο υποστράτηγος Σωτήριος Μουτούσης υπήρξε μια διακεκριμένη και ηρωική φυσιογνωμία,μετέχοντας σε όλες τις ιστορικές συγκρούσεις του Ελληνισμού,του 20ού αιώνα. Οι στρατιωτικές του ικανότητες δοκιμάστηκαν και επιβραβεύτηκαν με πλήθος μετάλλια και τιμητικές προαγωγές, από τους Βαλκανικούς πολέμους μέχρι και τον Εμφύλιο. Ο Μουτούσης ανήκε στην επίλεκτη γενιά στρατιωτικών ηγητόρων, η οποία γαλουχήθηκε με το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, το οποίο λίγο έλειψε να πραγματοποιηθεί. Ήταν από εκείνους τους άνδρες που το ήθος τους τους ωθούσε πάντα να μη φοβούνται τις αποφάσεις, όσο βαρύ και αν ήταν το προσωπικό κόστος.
Αυτό επιβεβαιώθηκε όταν μετείχε στην κυβέρνηση Τσολάκογλου, γεγονός που μετά την απελευθέρωση τον οδήγησε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Όμως, η μεταπολεμική δικαίωση επήλθε λόγω των απαράγραπτων επιτυχιών και θριάμβων που πέτυχε στα διάφορα μέτωπα, της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Μικράς Ασίας, πολεμώντας τους εχθρούς του έθνους, συναριθμώντας τον στο πάνθεον των Ελλήνων ηρώων. Ο υποστράτηγος Μουτούσης διακρίθηκε ιδιαίτερα στο μέτωπο της βόρειας Ηπείρου, εκεί όπου απέκτησε το ένδοξο προσωνύμιο του «Ιταλομάχου» πορθητή του Πόγραδετς!

του Iωάννη Σ.Θεοδωράτου

Τον Νοέμβριο του 1940, η ΧΙΙΙ Μεραρχία υπό τη διοίκηση του Υπγου Σ.Μουτούση,ύψωσε τη σημαία στο Πόγραδετς.Οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες (φωτογραφία ΓΕΣ/ΔΙΣ).

ΠΗΓΗ: ΣΤΡΑΤΟΙ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΕΣ (Τεῦχος 35,Σεπ-‘Οκτ.2011)

ΣΑΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΟΣΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ,ΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ

Κοντά στα Αλβανοσκοπιανά σύνορα,στα βουνά του Πόγραδετς, υπάρχουν σκορπισμένα κόκκαλα 300 περίπου Ελλήνων στρατιωτών,από τον πόλεμο του 1940.
Όπως είπε στην «Κάτοψη» ο διακεκριμένος Αλβανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Skender Demolli,ένας ανεπανάληπτος άνθρωπος και εξαιρετικός φιλέλληνας,περισυνελλέγησαν οστά 105 περίπου στρατιωτών, ωστόσο πολλοί ακόμη αγνοούνται.
Η μάχη του Πόγραδετς, από 25 Νοεμβρίου έως και της 6ης Δεκεμβρίου 1940,αποτέλεσε την πανωλεθρία των ιταλικών δυνάμεων στο μέτωπο της περιοχής.

Η πτώση του Πόγραδετς επέφερε σάλο στην στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της Ρώμης. Ο αρχιστράτηγος των εν Αλβανία Ιταλικών δυνάμεων στρατηγός Σοντού, αναφερόμενος την 3η Δεκεμβρίου στο Μουσολίνι για την κατάσταση στο μέτωπο του Πόγραδετς, εξέφρασε την άποψη, ότι οποιαδήποτε αντίδραση των ιταλικών δυνάμεων στην περιοχή είναι πλέον αδύνατος και ότι η διευθέτηση πρέπει να επέλθει με πολιτική παρέμβαση. Με άλλα λόγια ζητεί σύναψη ανακωχής.
Και αυτή όμως η επιτυχία του Ελληνικού στρατού, είχε το ανάλογο κόστος αίματος σε νεκρούς και τραυματίες. Στην διάρκεια από 25 Νοεμβρίου έως και 6 Δεκεμβρίου του 1940, που κράτησαν οι μάχες στα βουνά και τα λαγκάδια της περιοχής Πόγραδετς, έπεσαν υπέρ πατρίδος στα πεδία των μαχών 18 αξιωματικοί και 378 οπλίτες, σύνολο 396.

ΠΗΓΗ