ΑΒΕΡΩΦ

Διαδικτυακό Θωρηκτό

  • Ἡ Ἱστορία,ΔΕΝ ἀλλάζει !

  • Ἡ Μακεδονία εἶναι Ε Λ Λ Α Δ Α

  • Πρόσφατα άρθρα

  • Kατηγορίες

  • Υπέρ της ζωής, κατά των εκτρώσεων

  • ΓΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ

  • Η ΒΟΡ.ΗΠΕΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

  • Ἀπό τήν Φλωρεντία,στήν ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

  • ΜΕΤΑΜΟΥΣΕΙΟΝ – Θ/Κ «Γ.ΑΒΕΡΩΦ»

  • Μαθαίνουμε…

  • ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ

  • ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΝ

  • ΝΕΩΤΕΡΟ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ «ΗΛΙΟΥ»

  • ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ (Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ)

  • ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΣΥΧΙΟΥ

  • ΛΕΞΙΚΟΝ «LIDDEL-SCOTT»

  • ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

  • ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ

  • 324 – 1453

  • ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

  • 1 8 2 1

  • Ἀπομνημονεύματα Ἡρώων τοῦ 1821

  • Ὁ ΕΛΛΗΝΟ – ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ τοῦ…

  • ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ (1904-8)

  • ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ’12- ’13

  • ΤΟ ΠΝ ΤΙΜΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ

  • Α’ ΠΠ (1914-18)

  • Μ.ΑΣΙΑ (1919-22)

  • O X I (1940-41)

  • ΙΩΑΝ.ΜΕΤΑΞΑΣ

  • ΕΑΡΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΙΣ (9-24 Μαρ.1941)

  • Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ (1941)

  • Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (1941)

  • Β’ ΠΠ (1 9 4 1 – 4)

  • ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Θ/Κ «ΓΕΩΡ. ΑΒΕΡΩΦ»

  • ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

  • ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

  • ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

  • ΕΓΕΡΤΗΡΙΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ

  • Πρόσφατα σχόλια

    Η πλάνη της επικράτη… στη Η πλάνη της επικράτησης της Δυ…
    Μέλια στη Αβέρωφ: Δώδεκα χρόνια στη θάλα…
    ΘΑΝΟΣ ΚΟΥΚ στη Αβέρωφ: Δώδεκα χρόνια στη θάλα…
    Η θρησκευτική πολιτι… στη Η θρησκευτική πολιτική του Μ.…
    Ο Αλέξιος Ε΄ Δούκας… στη Ο Αλέξιος Ε΄ Δούκας ο Μούρτζου…
  • Ὁ Γκρεμιστής Κωστῆ Παλαμᾶ

  • Θ/Κ «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» ΣΗΜΑ 3 Δεκ.1912

  • ΟΡΚΟΣ ΕΦΗΒΩΝ

  • ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ

  • ——————————

  • ΦΟΡΕΣΙΕΣ καί ΑΡΜΑΤΑ τοῦ ’21

  • Η ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΝΥΚΑ (1838)

  • ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ (1974) …ἡ ταινία

  • ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑΙ ΩΜΟΤΗΤΕΣ

  • Μία ἀνοικτή πληγή Μνήμης 1914-23

  • Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

  • ——————————

  • Ζημίαι τῶν ἀρχαιοτήτων έκ τοῦ πολέμου καί τῶν στρατευμάτων κατοχῆς (1946)

  • Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ

  • ΘΑ ΑΝΟΙΞΗι Ο ΦΑΚΕΛΛΟΣ ;

  • ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!

  • 1944-49

  • ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑ

  • ΣΕΜΝΩΝ ΘΕΩΝ

  • ΟΙ ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

  • ΔΙΟΛΚΟΣ,ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ

  • ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

  • ΟΧΙ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ

  • M.K.I.E.

  • Γιά ἀποπληρωμή ἐξωτ.χρεῶν,μόνο…

  • Ἡ ἔξοδός μας,εἶναι ἡ Κ_ _ _ά _α τους !

  • ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ…

  • INSIDE JOB

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΕΝΑΣ ΕΠΙΖΉΣΑΣ ΤΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ

Posted by Μέλια στο 6 Αυγούστου, 2012

 ΓΡΑΦΕΙ: ΧΡΥΣΤΑ ΝΤΖΑΝΗ*

Φωτογραφία από:horsebackarcherygr.blogspot.com

   Ο KEIJIRO MATSUSHIMA ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΉ ΤΑΞΗ, ΟΤΑΝ Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕ ΤΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ. ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ, ΕΙΧΕ ΔΕΙ ΤΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΡΙΞΑΝ. ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΕΠΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ.

 Τη μέρα της έκρηξης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, στις 6 Αυγούστου 1945, ο 16χρονος τότε μαθητής Keijiro Matsushima ήταν μόνος στην πόλη. Η μητέρα του είχε φύγει και κατοικούσε σε ένα χωριό, απ’ όπου καταγόταν ο σύζυγός της, που είχε πεθάνει από ασθένεια τον προηγούμενο Απρίλιο.

Οι άλλοι δυο της γιοι πολεμούσαν με το ναυτικό κι ο Keijiro είχε μείνει μόνος στη Χιροσίμα, όπου πέντε μόλις μέρες πριν είχε αρχίσει μαθήματα στην πρώτη τάξη του Τεχνικού Κολλεγίου, δύο χιλιόμετρα νότια από το επίκεντρο του βομβαρδισμού, για να γίνει μηχανικός.

Η μητέρα του είδε το γιγάντιο μανιτάρι που υψώθηκε πάνω από τα βουνά κι άκουσε ύστερα τους κατοίκους του χωριού να λένε πως μια μεγάλη βόμβα είχε χτυπήσει τη Χιροσίμα και πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν. Σκέφτηκε πως κι ο μικρότερός της γιος θα ήταν νεκρός και αποφάσισε την επόμενη μέρα να πάει στην πόλη να τον αναζητήσει.

Κόντευε μεσάνυχτα όταν, το ίδιο βράδυ, ο Keijiro Matsushima έφτασε στο χωριό και της χτύπησε την πόρτα, έχοντας περπατήσει αμέτρητα μίλια και αιμορραγώντας από παντού, αφού θραύσματα γυαλιών είχαν καρφωθεί στο δέρμα του.

Η μητέρα του δεν πίστευε στα μάτια της: Ο Keijiro όχι μόνο ήταν ζωντανός, αλλά έκτοτε δεν σταμάτησε ποτέ να διηγείται στον κόσμο πώς έζησε τη φρίκη της πρώτης ατομικής βόμβας, πώς επέζησε,

αλλά και πώς είδε την πόλη γύρω του να ισοπεδώνεται και τους κατοίκους της να αργοσβήνουν, καλώντας τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να συνεργαστούν ενάντια στη χρήση των πυρηνικών και των όπλων γενικά.

 ΔΥΟ ΟΜΟΡΦΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ…

 Συναντήθηκα με τον 83χρονο σήμερα κ. Matsushima σε κεντρικό ξενοδοχείο της Λευκωσίας, ενόψει της σημερινής του ομιλίας, σε εκδήλωση της Βουλής για τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας άνθρωπος πράος και ευγενικός, με καλή διάθεση και εξαιρετική μνήμη. Μου αφηγήθηκε την ιστορία του και μου ζήτησε να τονίσω πως θεωρεί μεγάλη τιμή του την πρόσκληση στην Κύπρο.

Χωρίς ίχνος υπερβολής ή μνησικακίας, ξεκίνησε την αφήγησή του για τη μέρα που σήμανε το τέλος του πολέμου, αλλά και την αρχή μιας τρομακτικής νέας μέρας για την ανθρωπότητα. Το πρωί της 6ης Αυγούστου βρισκόταν στη σχολική τάξη, στον δεύτερο όροφο του ξύλινου κτηρίου του σχολείου του.

Στις 8:15, όταν έπεσε η βόμβα “Little Boy” που είχε ρίξει το αμερικανικό βομβαρδιστικό Enola Gay, είχε ήδη αρχίσει το πρώτο μάθημα. “Αν το μάθημα άρχιζε στις 8:30, θα ήμουν μάλλον στον δρόμο, στο κέντρο της πόλης, θα είχα καεί και σκοτωθεί σε μια στιγμή. Πόσο τυχερός ήμουν!”, λέει, εξηγώντας πώς μια σειρά από συγκυρίες τού έσωσαν τη ζωή.

Στην τάξη του ήταν περίπου 70 αγόρια και ο ίδιος καθόταν στην πρώτη γραμμή, δίπλα σε ένα παράθυρο που έβλεπε προς τα νότια. Δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη, έτυχε να κοιτάζει αφηρημένα έξω από το παράθυρο και πρόσεξε δύο βομβαρδιστικά B-29 που πετούσαν πολύ ψηλά στον αέρα. Θυμάται πώς έλαμπαν στο πρωινό φως και έμοιαζαν πολύ όμορφα. Νόμιζε πως ήταν μια πτήση ρουτίνας και δεν έδωσε σημασία.

Την επόμενη στιγμή όμως, τον τύλιξε μια πορτοκαλί λάμψη, ένα κύμα θερμότητας και μια τεράστια δόνηση. “Στη θέση που βρισκόμουν, η θερμότητα πρέπει να ήταν πολύ λιγότερη απ’ ό,τι στο επίκεντρο της έκρηξης. Λένε πως ήταν πάνω από 4000 βαθμοί Κελσίου. Ξέρετε πως το σίδερο λιώνει στους 1500 βαθμούς”, λέει. Αντιλαμβανόμενος πως πρόκειται για βομβαρδισμό, κρύφτηκε αμέσως κάτω από το θρανίο και κάλυψε με τα χέρια του τα μάτια και τα αφτιά του. “Μετά από αυτό, ακολούθησε ένας τεράστιος θόρυβος σαν εκατοντάδες αστραπές.

Ύστερα, έγιναν όλο τόσο σιωπηλά και ολοσκότεινα. Παρόλο που υπήρχαν πολλοί μαθητές, κανείς δεν φώναζε, δεν ακουγόταν κιχ. Νεκρική σιγή και σκοτάδι πίσσα. Σερνόμουν στο πάτωμα μες στο σκοτάδι σαν τυφλός, ώσπου κατάλαβα ότι όλο μου το σώμα αιμορραγούσε, απ’ την κορφή ώς τα νύχια, και τα ρούχα μου είχαν σκιστεί. Φοβόμουν τόσο πολύ, σκέφτηκα πως θα σκοτωνόμουν και απλά προσευχόμουν λέγοντας “βοήθα με, μητέρα, βοήθα με, Βούδα! Τι κόλαση!”, λέει.

 ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ

 Πρέπει να πέρασαν ένα-δυο λεπτά, θυμάται σήμερα, ώσπου φάνηκε μια αχτίδα φωτός και κατάλαβε πως είχε καταρρεύσει η οροφή πάνω τους. Ήταν όμως τυχερός – η θέση του ήταν πολύ κοντά στην πόρτα και έτσι κατάφερε να βγει από το κτήριο. Εξάλλου, ο τραυματισμός του δεν ήταν σοβαρός – η αιμορραγία προερχόταν από πολλές μικρές πληγές που του είχαν προκαλέσει τα θραύσματα από το παράθυρο, όμως δεν είχε σπάσει κάποιο κόκαλο και μπορούσε να περπατήσει και άρα να σωθεί.

Όταν βγήκε απ’ το κτήριο, κοίταξε σοκαρισμένος γύρω του – όλα τα σχολικά κτήρια είχαν καταρρεύσει και εκατοντάδες τραυματισμένοι μαθητές κάθονταν ή ήταν ξαπλωμένοι στο γρασίδι. Ένας φίλος του μάλιστα τον πλησίασε για βοήθεια – είχε ένα βαθύ κόψιμο στο κεφάλι. Ο Keijiro τού έδεσε το κεφάλι και τον βοήθησε να φτάσει στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού, 200 μέτρα βορειότερα. Στη διαδρομή, η καταστροφή φαινόταν πιο έντονα: τα σπίτια γύρω είχαν διαλυθεί και τα ερείπια ήταν διασκορπισμένα τριγύρω.

Σε μια παρακείμενη λεωφόρο, τα αυτοκίνητα ήταν σταματημένα εδώ κι εκεί, οι πυλώνες φωτισμού είχαν καταρρεύσει, καλώδια κρέμονταν και παντού υπήρχε καπνός. Τότε πρόσεξε πως από το κέντρο της πόλης πλησίαζαν άνθρωποι, πολλοί, περπατώντας σε μια μεγάλη γραμμή, καθώς απομακρύνονταν από το βομβαρδισμένο κέντρο τηςΧιροσίμα προς κάθε κατεύθυνση.

Εκατοντάδες τραυματισμένοι άνθρωποι – πολλοί από αυτούς είχαν φριχτά εγκαύματα. “Το δέρμα τους, καρβουνιασμένο και γκρίζο, είχε σχεδόν ξεφλουδιστεί από τα πρόσωπα, τον λαιμό, τα χέρια τους, απ’ όλο τους το σώμα. Μπορούσα μέχρι και τους μυς τους να δω από κάτω. Όλοι τους ανεξαιρέτως κρατούσαν τα χέρια τους μπροστά”, περιγράφει γλαφυρά, καθώς μιμείται την κίνηση, με τις παλάμες προς το σώμα. “Ίσως ήταν απ’ τον πόνο. Τέτοιες παρελάσεις φαντασμάτων υπήρχαν παντού, σ’ όλα τα προάστια της πόλης σ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της μέρας”.

Στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού της Χιροσίμα επικρατούσε επίσης χάος. Η μπροστινή αυλή είχε γεμίσει από καμένους και τραυματισμένους ανθρώπους. Ακόμη και οι γιατροί κι οι νοσοκόμες είχαν τραυματιστεί και μόνο μερικοί από αυτούς προσπαθούσαν να ανακουφίσουν εκατοντάδες τραυματίες με λίγα φάρμακα.

Μπροστά σ’ αυτό το θέμα, ο Keijiro αποφάσισε να πάρει τον φίλο του πίσω στο σχολείο. Εκεί, τον παρέλαβε λίγο αργότερα ένα όχημα διάσωσης και έτσι επέζησε. Ο ίδιος, πήρε το απόγευμα το τρένο για τον σταθμό Kaitaichi και κατέβηκε λίγο μετά, για να φτάσει περπατώντας, τα μεσάνυχτα, στο σπίτι της μητέρας του.

Την επόμενη μέρα, εμφάνισε ψηλό πυρετό και διάρροια, πιθανότατα λόγω της μεγάλης έκθεσής του σε ραδιενέργεια.Σε δέκα μέρες όμως τα συμπτώματα είχαν περάσει. Όπως λέει σήμερα, το γεγονός ότι εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως τη Χιροσίμα βοήθησε πολύ. Έκτοτε αρρώστησε πολλές φορές, όμως πάντα ξεπερνούσε τις ασθένειές του. Το μόνο που του έμεινε είναι πως έχει πάντα χαμηλά λευκά αιμοσφαίρια.

Άλλοι άνθρωποι όμως που έμειναν στην πόλη υπέφεραν για πολλά χρόνια. Μια – δυο ώρες μετά τον βομβαρδισμό, έπεσε μια μεγάλη, μαύρη βροχή στα δυτικά της πόλης, με σκόνη από την έκρηξη, που προκάλεσε πολλά προβλήματα στους κατοίκους, που υποφέρουν μέχρι σήμερα. Ο ίδιος, όμως, είχε περπατήσει προς τα ανατολικά και γλίτωσε.

Άλλοι πέθαναν υποφέροντας, από τα εγκαύματα και τις πληγές που λόγω των υψηλών θερμοκρασιών του καλοκαιριού υποτροπίαζαν γρήγορα. Άλλοι, που έμοιαζαν να είναι καλά, αρρώσταιναν ξαφνικά με περίεργα συμπτώματα και πέθαναν.

Περίπου 140.000 πέθαναν εξαιτίας της ατομικής βόμβας μέχρι το τέλος του χρόνου, ενώ πολλές έγκυες γυναίκες έφεραν στον κόσμο παιδιά με νοητικά ή σωματικά προβλήματα. Μάλιστα, για πολλά χρόνια, οι επιζήσαντες της Χιροσίμα ήταν αδύνατο να παντρευτούν, εξαιτίας του φόβου ότι θα κληροδοτούσαν γενετικά προβλήματα στους απογόνους τους, λόγω της έκθεσής τους σε τεράστιες ποσότητες ραδιενέργειας.

 ΘΥΜΟ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΜΒΑ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ

 Ο Keijiro Matsushima δεν έμαθε ποτέ τι απέγιναν οι συμμαθητές του. Μετά τον βομβαρδισμό, άλλαξε πόλη και σχολείο και αποφάσισε να γίνει δάσκαλος. Ο ίδιος κατάλαβε σύντομα πως το χτύπημα που είχε ισοπεδώσει τη Χιροσίμα δεν είχε προκληθεί από μια απλή βόμβα, όπως πίστευαν οι περισσότεροι συμπατριώτες του, αλλά από μια νέα, πολύ πιο ισχυρή βόμβα, την ατομική.

“Η κυβέρνησή μας είχε πει ότι οι Αμερικανοί επιτέθηκαν στη Χιροσίμα με μια “βόμβα νέου τύπου” και ότι είχαμε “κάποιες ζημιές” – “κάποιες ζημιές”! Όμως όταν έφυγα από το σχολείο και άρχισα να περπατώ, πέρασα από μια γέφυρα κι από κει μπορούσα να δω και τις δύο πλευρές του ποταμού. Έβλεπα ακόμα καπνούς μέχρι ψηλά και κατάλαβα πως όλη η πόλη είχε διαλυθεί, πέθαινε. Θυμήθηκα τότε πως είχα διαβάσει σε ένα αγορίστικο περιοδικό ότι οι Αμερικανοί είχαν εφεύρει αυτή τη βόμβα, την έλεγαν “ατομική βόμβα”. Έλεγε ότι μια βόμβα σε μέγεθος σπιρτόκουτου μπορούσε να καταστρέψει μια ολόκληρη πόλη!

Τότε κατάλαβα πως μας είχαν ρίξει ατομική βόμβα. Σκέφτηκα πως είναι πολύ δύσκολο να κερδίσουμε τον πόλεμο, όμως δεν πίστεψα πως πρέπει και να παραδοθούμε”, λέει. Ο εφιάλτης της πυρηνικής καταστροφής ξύπνησε πάλι πέρσι, όταν έγινε το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα. “Όταν άκουσα τα νέα για τη Φουκουσίμα ένιωσα ότι η Ιαπωνία δέχθηκε επίθεση από την ατομική βόμβα, το θυμήθηκα ξανά. Και, ξέρετε, σκέφτηκα ότι ήμασταν απροετοίμαστοι για τη φριχτή πραγματικότητα της πυρηνικής ενέργειας, ακόμα και σε μορφή ηλεκτρισμού. Είναι και πάλι πυρηνική ενέργεια, άρα πολύ επικίνδυνη, δύσκολο να τη διαχειριστείς”, λέει.

Λίγο πριν αποχωριστούμε, τον ρωτώ αν τρέφει άσχημα αισθήματα για τους Αμερικανούς, που προξένησαν τόσο κακό στη χώρα του. “Μέχρι το τέλος του πολέμου οι Αμερικανοί ήταν βεβαίως ο εχθρός”, λέει. “Μετά τον πόλεμο, και ακόμα και σήμερα έχουμε πολύ θυμό για την ατομική βόμβα, όμως ο κόσμος δεν νομίζω πως πια έχει θυμό για τους Αμερικανούς. Δεν έχω ακούσει ποτέ να λένε κάτι τέτοιο. Ίσως υπάρχουν πολλοί λόγοι, όμως τώρα είναι η ώρα για όλους εμάς όχι να μισούμε ο ένας τον άλλο, αλλά να συνεργαστούμε, να σκεφτούμε ένα ειρηνικό μέλλον για τον κόσμο”.

INFO: Η ημερίδα “Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. 10 χρόνια φρίκης, 81 εκατομμύρια χαμένες ζωές” θα λάβει χώρα σήμερα, μεταξύ 10 π.μ.-6 μ.μ. στο ξενοδοχείο Χίλτον.

 *ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ ΣΤΟΝ “ΠΟΛΙΤΗ” ΣΤΙΣ 23/5/2012

Πηγή: `12 ΜΟΝΑΧΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

52 Σχόλια to “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΕΝΑΣ ΕΠΙΖΉΣΑΣ ΤΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ”

  1. Καλημερα σε ολη την παρεα

    » και τωρα έγινα ο Θανατος,ο καταστροφέας του κοσμου » ειπε ο δημιουργός τις βομβας Οπενχαιμερ
    με την ατομική βόμβα ο άνθρωπος ξέφυγε απο όρια συμβατά και μεταπήδησε σε μια εποχή όπου μπορεί να εξαφανίσει οτιδήποτε ζωντανό υπάρχει στον πλανήτη.
    η αυτοκαταστροφή ειναι πλέον εφικτή
    » δεν ξέρω με τη όπλα θα γινει ο 3Π.Πολεμος αλλά ξέρω οτι ο 4 ΠΠ θα γίνει με δόρατα και τόξα » ειπε ο Αινσταιν.

    • ΒΡΑΧΟΣ said

      Αν δεν κάνω λάθος, το είπε ο Οπενχάϊμερ, αλλά είναι Ινδικό…
      Καλημέρα.

      • Καλημερα ,καλη βδομαδα Καπτεν.
        Δεν γνωρίζω για Ινδικο, θεωρώ ομως οτι βρήκε κυριολεκτικά τον ιδανικό εκφραστή με τον Οπενχαιμερ

      • Μέλια said

        Κάποιος είπε:
        «Δεν μπορείς να πεις ότι ο πολιτισμός δεν προοδεύει. Σε κάθε πόλεμο σε σκοτώνουν με καινούργιους τρόπους».

      • ΒΡΑΧΟΣ said

        h**p://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%84_%CE%93%CE%BA%CE%AF%CF%84%CE%B1
        Ινδικό.

        Τα όπλα έχουν την καλή συνήθεια να μην δουλεύουν να κάποιος δεν τα χρησιμοποιήσει.
        Οι Αμερικανοί εξετέλεσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων για παραδιεγματισμό και τρομοκράτηση…
        Από το Δ.Δ, δεν τιμωρήθηκε κανείς…
        Ουδέν σχόλιον.

      • ΒΡΑΧΟΣ said

        Λάθη επί λαθών…
        Αν κάποιος…
        Παραδειγματισμός…
        Θα συνέλθω, που θα πάει…

      • ΒΡΑΧΟΣ said

        Μέλια, η έρευνα στην πολεμική «βιομηχανία», από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι έρευνα στην τεχνολογία και πολύ χρήσιμη και προσοδοφόρα ενασχόληση.
        Πολλά πραγματάκια που χρησιμοποιούμε σήμερα, αναπτύχθηκαν ως αποτέλεσμα έρευνας στα πολεμικά…
        Άλλο αν έχουν μετατραπεί ορισμένοι σε ειρηνιστές και φλώρους…

      • Μέλια said

        …..και μιζαδόρους…που κυκλοφορούν άνετοι ανάμεσά μας…

      • ΒΡΑΧΟΣ said

        Πρέπει να «δοκιμάσουμε» τα προϊόντα τους…
        Τίποτα καλύτερο στην έρευνα, από την πειραματική εφαρμογή των προϊόντων της…
        :mrgreen:

      • Κόριννα said

        Μέλια καλημέρα,

        Αὐτὸ δὲν εἶναι πολιτισμὸς,εἶναι τεχνολογία.

        Πολιτισμὸς ὑπῆρχε, ὅταν ὁ Ἀρχιμήδης ἀρνιόταν νὰ χρησιμοποιήση τὰ ὅπλα πού εἶχε ἐφεύρει γιὰ νὰ μὴ κάνη κακὸ.

        Σήμερα ἔχουμε τελείως ἀλλάξει τὸ νόημα τῶν λέξεων.
        Δέν μᾶς συμφέρουν βεβαίως οἱ πραγματικές ἔννοιες.

        Ζοῦμε σὲ ἐποχή βαρβαρότητος ὅπου βασιλεύει τὸ χρῆμα καὶ ἡ τεχνολογία τοῦ πολέμου.

        «Τὸ Σιδηροῦν γένος» εἴμαστε·δυστυχῶς!

      • Μέλια said

        Κόριννα θα συμφωνήσω μαζί σου.
        Στις μέρες μας πολιτισμός = πόλεμος = βία = εξόντωση = τρόμος === και πάει λέγοντας!
        Τι κρίμα!

    • Μέλια said

      Καλημέρα παιδιά.

      Λένε ότι ασχολήθηκε με την κατασκευή της ατομικής βόμβας και μετά μετάνιωσε, για το επιστημονικό επίτευγμά του, όταν είδε τα «πυρηνικά μανιτάρια» στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

      Να σημειώσω ότι στα νιάτα του, είχε επιχειρήσει να δηλητηριάσει έναν καθηγητή του, αφήνοντας στο γραφείο του ένα μήλο με κυανιούχο άλας.

    • Κόριννα said

      Θὰ ἀργήση ὅμως πολύ ὁ 4ΠΠ διότι ὥσπου νὰ ξαναγεννηθῆ ζωὴ στὸν πλανήτη θὰ περάσουν 100ετίες καὶ δέν ξέρουμε τὶ εἴδους ζωή θὰ δημιουργηθῆ.

      Ἴσως δέν ξανακάνει τὸ ἴδιο λάθος ὁ Δημιουργὸς!

      • Μέλια said

        Κόριννα καλημέρα.
        Μήπως θα ήταν καλύτερα, αυτός ο γαλάζιος, ταλαιπωρημένος πλανήτης…. να σβήσει από τον χάρτη;;;
        Έτσι που τον καταντήσαμε;;;;;

      • Κόριννα said

        Μέλια,
        ὁ πλανήτης θά σβήση ὅταν καί ὅπως τὸ θελήση ὁ Θεὸς.

        Ὁ ἄφρων ἄνθρωπος θὰ κατορθώση μόνο νὰ σβήση ὅ,τι ζῆ καί κινεῖται πάνω σέ αὐτὸν τὸν ὡραῖο πλανήτη.

        Δὲν ἔχουμε ἀκόμη καταλάβει ὅτι ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ ἔχουμε τὴν ἴδια ἀξία μέ τὸ πιό ταπεινὸ ζωάκι ἤ φυτὸ καὶ δείχνουμε ἀσυγχώρητη ἔπαρσι.

        Ἔχω ἕναν φίλο,κάτοικο USA πού μοῦ εἶπε,ὅταν τελευταίως τὸν συνάντησα,ὅτι ἡ Ἀμερικὴ δὲν θὰ σταματήση τοὺς πολέμους γιατί εἶναι ὁ μόνος τρόπος πού γνωρίζει γιὰ νὰ κερδίζει χρήματα.
        Τὰ ἔργα εἰρήνης δὲν ἀποδίδουν τόσα κέρδη.

        Κατὰλαβες ποῦ ἔχει πέσει ἡ ἀνθρωπότητα;

      • Μέλια said

        Παγιδεύτηκε…..
        Θυσία ιδανικών και ηθικών αξιών στον βωμό του χρήματος,

      • Astillais said

        Οι και αι τας Αθήνας και άλλας μεγαλουπόλεις κατοικούντες
        έχουν στρεβλή εικόνα της γαλάζιας υδρογείου ΜΑΣ
        Ως εκ τούτου,παρακαλώ πολύ να ανα-θεωρήσετε τα περί σβησίματος
        Μια ματιά με το γκουγκλ ερθ πείθει και τον πλέον απαισιόδοξο
        Πρασινογάλανη η υδρόγειος και ολοφώτεινη
        Οι μερικοί σαχλαμαράκηδες οπενχαδενξέρωγώ το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι τοπικές καταστροφές
        Τοπικές
        Καταστροφές σιγουρώτατα αλλλλάαααα τοπικές

  2. ΒΡΑΧΟΣ said

    Στείλτε τον άνθρωπο και απέναντι,στο Ακούγιου…
    Ένα τσιγάρο δρόμος είναι…
    Αλήθεια αυτή η «ελληνική» (τι γράφω Κύριε…)γρινπίς, τι λέει για τα πυρηνικά της τουρκιάς ή μόνο τα φωτοβολταϊκά του Σκάει είναι ενδιαφέροντα;
    Ε;
    Κανείς οικωλόγος;

    • Astillais said

      Ελα βρε
      υπάρχουν και οι στεκάμενες ανεμογεννήτριες
      Στεκάμενες;
      Και βεβαίως
      Τις είδα με τις ματάρες μου και δεν ήμουν μόνη
      Λυσσομανούσε ο αέρας κι αυτές ακούνητες αμίλητες αγέλαστες
      Τις μόνες που είδα να κινούνται ήταν στην Σαμοθράκη
      παληά πολύ παληά
      ισα με μια εικοσαετία

      • ΒΡΑΧΟΣ said

        Eίκοσι χρόνια;
        Ε, τότε είναι για ανακύκλωση…
        Ειδικότητα του Σκάει Τιβι…Τώρα και ψηφιακά.!
        Τα νεύρα μου…

  3. φωτεινη said

    η γεννηση ενος νταβατζη.
    αυτο ειναι το γεγονος στη Χιροσιμα.

    ενος στυγνου ,παγκοσμιου, νταβατζη.

  4. ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ. said

    Hiroshima, mon amour. Πενηντατόσα χρόνια , πρίν (θαρρώ, η ταινία βγήκε το ’59).

    Το αριστούργημα του Alain Resnais, με την ανεπανάληπτη Emmanuelle Riva,

    σε ‘σενάριο’ της Marguerite Duras.

    Μιά πόλη καμμένη,πυρπολημένη, σπαρμένη με ανελέητο καρκίνο.

    Γιά τον πλούτο. Γιά την δύναμη . Γιά τον θρίαμβο του κακού ,επί του αγαθού.

    Γιά την βεβαιότητα και την εμπέδωση (στους αφελείς εγκεφάλους) , πως το αγριότερον

    των ζώων, το βαρβαρότερον , το καταστροφικότερον , είναι ο άνθρωπος.

    Τώρα ; Τώρα σέρνονται και ζητούν υποκριτικά συγγνώμη . Οι ποιοί ;

    Οι ίδιοι μεταμεληθέντες , που βρήκαν πιό απαλά (σαν χάδι ) μέσα καταστροφής.

    Το Μαι Λάι, απείρως πιό ευνοημένο , δέχτηκε μόνο βόμβες Ναπάλμ. Με συνέπεια ,

    να ανθίσει η βιομηχανία του Hollywood , από την ενοχική αριστερή διανόηση

    των ΗΠΑ , που έδωσε το Platoon, το Deer Hunter, το 4th of July. Κι εμείς εδώ ;

    Ε ! Εμείς κλάψαμε, βρίσαμε , καταραστήκαμε και διαδηλώσαμε έξω από την US.Embassy,

    ένα βολικό 6-8 μμ , γιατί μετά έπρεπε να πάμε στο (σινέ) Embassy , στη Ράτκα και οι πιό

    σεκλετισμένοι , σε ρεμπετάδικο.

    Σέβας , ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ.

    • Μέλια said

      Σπάρτακε καλησπέρα.

      Από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
      Η 6η Αυγούστου έμοιαζε να’ναι μια μέρα ίδια με τις άλλες ίσως λίγο πιο ηλιόλουστη απ’ ο,τι συνήθως. Κανείς δεν έδωσε σημασία στον αδύναμο βόμβο που έκαναν πετώντας τα τρία βομβαρδιστικά. Στις 8. 15’ το πρωί η ατομική βόμβα εξερράγη 580 μέτρα πάνω από το κέντρο της Χιροσίμα με εκρηκτική δύναμη που πλησίαζε τους 20 χιλιάδες τόνους ΤΝΤ. Όταν το βομβαρδιστικό πλησίασε ως την άκρη της πόλης για να εκτιμήσει τις ζημιές, o δεύτερος πιλότος Ρόμπερτ Λούις αναφώνησε: “Θεέ μου, τι είναι αυτό που κάναμε!”
      Ήταν όμως αργά για τη Χιροσίμα και τους κατοίκους της. Σε μια στιγμή η βόμβα σκότωσε τουλάχιστον εκατόν πενήντα χιλιάδες ανθρώπους.

  5. Και όμως…
    Αυτός ο Λαός ο νικημένος,ο κατεστραμμένος, το πειραματόζωο των Αμερικάνων ορθοπόδησε.
    Μέσα από τα απόλυτα συντρίμμια του κατάφερε και μεγαλούργησε…
    Είναι τρομερή η ιστορία της Ιαπωνίας μετά τον Β’ΠΠ…πρέπει να μας διδάξει πολλά.

    Μακάρι να μην υπάρξουν ποτέ στιγμές σαν το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα.

    • Μέλια said

      Καλησπέρα Αμετανόητε.

      Απάνθρωπο έγκλημα….δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου.
      Έχω διαβάσει τόσα πολλά αυτές τις μέρες…. και έχω αρρωστήσει..

      Κάθε χρονιά, στις 6 Αυγούστου, μια επιτροπή επιζώντων κατεβαίνει στο κενοτάφιο και προσθέτει μερικά ακόμα ονόματα στο μεγάλο κατάλογο των θυμάτων, αυτών που εξακολουθούν να πεθαίνουν από τις συνέπειες της ατομικής βόμβας. Κι αυτό γιατί ‘ φαίνεται πως μια κατάρα βαραίνει τους επιζώντες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Το 1960 γεννήθηκε στο Ναγκασάκι και έζησε 20 ώρες ένα κοριτσάκι με την κρανιακή κοιλότητα εντελώς άδεια. Οι γονείς του την ημέρα της καταστροφής ήταν 15 και 13 χρονών αντίστοιχα. Μεταξύ του 1945 και 1954 είχαν γεννηθεί στο Ναγκασάκι 25 παιδιά χωρίς καθόλου εγκέφαλο…..

    • Eχω στο προσωπικό μου αρχείο, από διάφορες εφημερίδες, ιστορίες των επιζόντων…
      Δεν θέλω να μεταφέρω ιστορίες και στοιχεία που γνωρίζω…είναι μία φρίκη.
      Και εγώ αρρώστησα όταν τα διάβαζα…

      Είπαμε.Ανθρωπος.
      Το αγριότερο ζώο που δημιούργησε Ο Θεός…
      Και σήμερα είναι Του Σωτήρος…

  6. Καλησπέρα!
    Σε πρόταση των συμβούλων του να γίνει επίδειξη της βόμβας σε μη κατοικημένη περιοχή, ο δολοφόνος πρόεδρος Τρούμαν απάντησε κυνικά ότι δεν υπάρχουν λεφτά για πέταμα.
    Ο δε πιλότος του βομβαρδιστικού πέρασε όλη του την ζωή σε ψυχιατρικό ίδρυμα.
    👿

    • φωτεινη said

      τι να πω;

      εσωσε τουλαχιστον την ψυχη του.

    • Μέλια said

      Καλησπέρα παιδιά.

      Μεγάλο φορτίο κουβαλούσε μέσα του…. δεν το αντέχει ανθρώπου νους.

    • φωτεινη said

      οπως παντα αγενης.

      καλησπερα παιδια.

    • Μία ανακρίβεια,ο κυβερνήτης πιλότος Τίμπετς πέθανε 92 ετών
      αμετανόητος για την όποια συμμετοχή του.
      Ο δεύτερος πιλότος Λιούϊς ήταν που αντιμετώπιζε
      σε όλη την υπόλοιπη ζωή του ψυχολογικά προβλήματα.
      👿

      • Μέλια said

        ….είμαι αυτός που επέζησε, φίλε Οπενχάιμερ!
        Τα χέρια μου και τα πόδια μου τα `χω ξεθάψει
        από τη Χιροσίμα.
        Τα χείλη μου γίνηκαν σκόνη και πέσανε.
        Το άσπρο μου σαν ασβεστωμένο πρόσωπο,
        δεν μπορεί πια να κλάψει, να γελάσει, να `χει
        ένα όνομα….
        ‘Στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ’
        Νικηφόρος Βρεττάκος[από τα Λουλούδια της Χιροσίμα, της Εντίτα Μόρις, εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ 1975]

      • Καλημερα σε οοολη την παρεα

        πως να μην παθει ο κακομοιρης ο πιλοτος ψυχολογικο με το αεροπλανο που πετουσε,το ελεγαν Ενολα Γκευ,συμβολισμος 100%,να τα ψυχολογικα.

      • Μέλια said

        Τώρα μάλιστα!
        Έτσι εξηγούνται όλα!

        Γεια σου Γιώργο.

      • γεια σου αγαπητη Μελια,,,,,,ξερεις ,,οι Αμερικανοι ειναι απογονοι και των Βρετανων οι οποιοι ειναι λιγο ,,δηθεν,,τους παει λιγο κληρονομικο το κουσουρι.

      • Μέλια said

        Το πάνε το γράμμα Γιώργο!!!

    • sxoliastes said

      Kαλημέρα σε όλο το πλήρωμα και τους επιβάτες του Αβέρωφ.
      Μανώλη φίλε, μήπως είναι φήμες το πού κατέληξε ο Τίμπετς; Νομίζω έφυγε Νοέμβρη του 2007, δες λίγο εδώ:
      Πέθανε την Πέμπτη σε ηλικία 92 ετών ο Πολ Τίμπετς, πιλότος του αμερικανικού βομβαριστικού αεροσκάφους B-29 το οποίο στις 6 Αυγούστου 1945 έριξε την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα.

      Το B-29 έφερε το όνομα Enola Gay, που ήταν το όνομα της μητέρας του. Από την έκρηξη της ατομικής βόμβας πέθαναν ακαριαία 70.000 με 100.000 άνθρωποι και δεκάδες χιλιάδες άλλοι στα επόμενα χρόνια – μέχρι και σήμερα – από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας.

      Όπως έλεγε ο ίδιος ο Τίμπετς, που ποτέ δεν μετάνιωσε για την πράξη του, επρόκειτο για πατριωτικό καθήκον. Έλεγε, ακόμα, ότι κοιμόταν ήρεμος τα βράδια.

      Το 2005 είχε δηλώσει σχετικά σε εφημερίδα του Κολάμπους του Οχάιο, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια, ότι «έπρεπε να βάλουμε τα συναισθήματά μας στο περιθώριο. Γνωρίζαμε ότι η βόμβα θα σκότωνε κόσμο αριστερά και δεξιά».

      Μετά τον πόλεμο είχαν κυκλοφορήσει ψευδείς φήμες, που τις γνώριζε και ο ίδιος και έπρεπε να αντιμετωπίσει όπως έλεγε, για το ότι είχε τρελαθεί ή ότι ήταν αλκοολικός. Εν τω μεταξύ, ο Τίμπετς διοικούσε το Εθνικό Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων στο Πεντάγωνο. Αποστρατεύτηκε τελικά το 1966.

      Σύμφωνα με τα όσα είπαν φίλοι του, έπασχε από προβλήματα υγείας και τους τελευταίους δύο μήνες ήταν σε άσχημη κατάσταση. Επιθυμία του ήταν να μην γίνει κηδεία και είναι εμφανής ο τάφος του ώστε να μην γίνεται χώρος διαμαρτυριών. Είχε επίσης ζητήσει οι στάχτες του να σκορπιστούν στη Θάλασσα της Μάγχης αλλά οι οικείοι του δεν έχουν αποφασίσει ακόμη τι θα πράξουν.
      13178
      13177
      πηγη : aegeantimes.gr

      Βέβαια, λίγη σημασία έχει η τελική του κατάληξη, μπορώ μόνο να τον χαρακτηρίσω ως ενα λυσσασμένο σκυλί του πολέμου που μετά το αίμα και τον όλεθρο της πράξης του, μπορούσε να κοομηθεί ήσυχος τα βράδια…

      • Κόριννα said

        Ἐγώ θὰ τὸν χαρακτήριζα Anglo-Saxon pig μέ παντελῆ ἀπουσία συναισθηματικοῦ κόσμου.

        Ἕνας κινούμενος σάκκος ἀπὸ σάρκα καὶ κόκκαλα πού ξέχασε ὁ Δημιουργὸς νὰ τοῦ προσθέση τὴν ψυχή.

      • ΒΡΑΧΟΣ said

        Δεν ξέχασε.
        Είναι ανώφελο.
        Κατασπατάληση δυνάμεων.
        Ούτε ο Θεός…

      • Sxoliastes!!!Το ανασκεύασα πιο πάνω
        λάθος πληροφόρηση, ο Τίμπετς αμετανόητος και κακό σκυλί.
        Ο συγκυβερνήτης πιλότος ειχε ψυχολογικά μετά,
        προσπαθώντας με διάφορες αγαθοεργίες
        να κατευνάσει τις τύψεις πούχε.
        Καλό μεσημέρι!
        👿

      • sxoliastes said

        «Η Στόμου Καγιάμα, 49 χρονών νοικοκυρά: “. . . Ξαφνικά ένιωσα μια ριπή ανυπόφορης ζέστης που ερχόταν από το κέντρο. Βγήκα αμέσως έξω περισσότερο απορημένη παρά τρομοκρατημένη και αντίκρισα κάτι το απίστευτο, άντρες και γυναίκες κατάμαυρους, καψαλισμένους, μισόγυμνους, χωρίς μαλλιά. Έβλεπες πρόσωπα να λιώνουν σαν κερί. Κι ούτε μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους δυστυχισμένους ν’ ανέβουν στα κάρα, γιατί ήταν χωρίς δέρμα. Μόνο που τους αγγίζαμε, ούρλιαζαν σαν τρελοί.” …

        O ένας πιλότος ανταμοίφθηκε για τις καλές υπηρεσίες του αναλαμβάνοντας τη διοίκηση Εθνικών κρίσεων στο Πεντάγωνο, και ο άλλος που φώναξε Θεέ μου τί κάναμε, κατάντησε ανθρώπινο ράκος σε ψυχιατρείο προσπαθώντας να συνδράμει στη ζωή του αναξιοπαθούντες.
        Οταν η τέχνη του παραλόγου διδάσκεται απο την ίδια τη ζωή..

        Καλό απόγευμα σε καθέναν σας ξεχωριστά.

  7. Γιάννης Μ. said

    Στην Χιροσίμα, υπάρχει ένα πάρκο στην μνήμη των θυμάτων, καθώς κι ένα μουσείο. Στο πάρκο μια καμπάνα που χτυπούν οι επισκέπτες για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές ίσως είναι ότι σημαντικότερο. Στο μουσείο μια πλάκα νεκροταφείου με αποτυπωμένη μια σκιά πάνω της είναι ότι απόμεινε από έναν Ιάπωνα που ήταν μπροστά στην πλάκα τη στιγμή της έκρηξης. Μέσα από το πάρκο περνάει ένα ποτάμι, ποτάμι ευχών που στέλνουν όσοι θυμούνται. Τα γνωστά μας χάρτινα καραβάκια

    • Μέλια said

      Καλημέρα σ’ όλους.

      Η Sadako Sasaki ήταν ένα κορίτσι απ’ την Ιαπωνία που γεννήθηκε το 1943 κοντά στη Χιροσίμα και πέθανε το 1955.

      Διαγνώστηκε ότι έπασχε από λευχαιμία, από τη ραδιενέργεια της βόμβας.

      Βάλθηκε λοιπόν να φτιάξει 1000 οριγκάμι με την ευχή να γιατρευτεί.

      Οι συμμαθητές της στο σχολείο άρχισαν κι αυτοί να φτιάχνουν οριγκάμι για να ξαναβρει η Sadako την υγειά της.

      Η μικρή πέθανε πριν ολοκληρωθούν τα 1000 οριγκάμι.

      Ωστόσο, οι συμμαθητές της συνέχισαν να διπλώνουν χαρτιά, τούτη τη φορά για την ειρήνη.

      Έμεινε από τότε συνήθειο σχολειά απ’ όλο τον κόσμο να στέλνουν στη Χιροσίμα οριγκάμι εις μνήμην του μικρού κοριτσιού στην επέτειο της ρίψης της βόμβας.

Σχολιάστε