Ο Εθνικός Ευεργέτης Σπυρίδων Ματσούκας και η απόκτηση των Αντιτορπιλικών “Νέα Γενεά” και “Κεραυνός”

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Ιωάννη Θ. Φακή

.

Ο ποιητής Σπυρίδων Ματσούκας, ίσως ο μόνος άνθρωπος αυτού του είδους, που κάποτε συνάντησε η Ιστορία, δεν ήταν τόσο γνωστός, όσο άλλοι λογοτέχνες της εποχής του, αλλά η προσφορά του στην Ελλάδα και κυρίως στον Στρατό και στο Ναυτικό, υπήρξε σημαντικότατη και καθοριστική στην νικηφόρα έκβαση των Βαλκανικών πολέμων. Ζούσε μ’ ένα όνειρο, όπως γράφει ο ίδιος:

Έχω όνειρο μεγάλο, γη και ουρανό!
Την Ελλάδα μου να ψάξω, να την δω τρανή.
Πλειό τρανή ακόμη και από την παλιά.
Με χρυσή κορώνα την Αγιά Σοφιά.

Γεννήθηκε στην Υπάτη, της Φθιώτιδας το 1873 και ακολούθησε Νομικές σπουδές στην Νομικής Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1896, με την έκρηξη της Κρητικής Επανάστασης , φεύγει εθελοντής για την Επαναστατημένη Κρήτη. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του Μαλακάση, για τον ακούραστο αγωνιστή ποιητή:

«Ο Ματσούκας βρέθηκε από τους πρώτους στην Κρήτη και πολέμησε με ανδρεία με τους υπόλοιπους εξεγερμένους. Στις μάχες τραγουδούσε θούρια και άσματα, άνοιγε πρώτος το «χορό» των τουφεκισμών και πήγαινε τελευταίος να ξεκουραστεί μετά από κάθε μάχη…»…

Επιστρέφει το 1897 στην ελεύθερη Ελλάδα και παίρνει μέρος στον άτυχο Ελληνοτουρκικό πόλεμο, στον οποίο η απροετοίμαστη Ελλάδα, ηττήθηκε και κλήθηκε να πληρώσει αποζημιώσεις ,καθώς και να παραχωρήσει μικρό κομμάτι της Θεσσαλίας, στην Τουρκία.Το γεγονός αυτό , τον πληγώνει βαθύτατα. Όταν έλαβε το πτυχίο της Νομικής, άνοιξε δικηγορικό γραφείο, αλλά η Θέμιδα δεν ασκούσε επάνω του καμία γοητεία. Το 1899 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή «γλυκοχαράματα», την οποία αφιέρωσε, στον Αθανάσιο Διάκο.

Tο υποβρύχιο “Γλαύκος” στην κόλαση της Μάλτας

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Γιώργου Απιδιανάκη

.

Η ιστορία του υποβρυχίου Γλαύκος (Υ-6) ξεκινά τον Νοέμβριο του 1925, όντας το τρίτο υποβρύχιο τύπου Loire-Simonot de 730 Tonnes που παραγγέλθηκε στα ναυπηγεία Chantiers Navals Francais στο Μπλαινβίλ της Γαλλίας, με τα άλλα δύο (Πρωτεύς-Νηρεύς) να έχουν παραγγελθεί στα ναυπηγεία Ateliers et Chantiers de la Loire. Η σημαντική καθυστέρηση που επέδειξαν τα ναυπηγεία στην κατασκευή του υποβρυχίου οδήγησαν τελικά στην παράδοσή του στα τέλη του 1930, ως τέταρτο και τελευταίο, αφού στο μεταξύ είχε παραγγελθεί ένα επιπλέον υποβρύχιο στα Ateliers et Chantiers de la Loire και είχε ήδη παραδοθεί, το Τρίτων (Υ-5).

Ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος βρήκε τον Γλαύκο (Πλωτάρχης Δ. Ζέππος) σε προγραμματισμένη μακρά επισκευή. Ο σημαντικός φόρτος εργασίας των συνεργείων, για τη διατήρηση του αξιόμαχου των υπολοίπων υποβρυχίων που εκτελούσαν πολεμικές περιπολίες εκ περιτροπής, δεν επέτρεψαν την έγκαιρη ενεργοποίηση του Γλαύκου. Σας αποτέλεσμα, ο πρώτος του πλους ήταν η διαφυγή προς την Αλεξάνδρεια, στις παραμονές της κατάληψης της Αθήνας από τους Γερμανούς τον Απρίλιο του 1941. Τα γεγονότα που μεσολάβησαν κατά την αποδημία του Γλαύκου ήταν αντίστοιχα του ανώμαλου επικρατούντος κλίματος αλλά αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος. Τελικά, μετά από διαδοχικές αλλαγές Κυβερνητών, στις 9 Ιουνίου 1941, παρέλαβε Κυβερνήτης ο Πλωτάρχης Αρσλάνογλου με το δύσκολο έργο της τελικής ενεργοποίησης του υποβρυχίου και της έναρξης συμμετοχής του σε περιπολίες να βρίσκεται μπροστά του.

Οι Έλληνες και οι Μεγάλες Εξερευνήσεις. Η περίπτωση του πρώτου Περίπλου της Γης.

Victoria, το μοναδικό πλοίο του Μαγγελάνου που ολοκλήρωσε τον πρώτο περίπλου της γης. Λεπτομέρεια από χάρτη του Ortelius,1590

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Ζήση Φωτάκη

 

Οι Μεγάλες Ανακαλύψεις είχαν ως αφετηρία πρωτοβουλίες των Ιβήρων και έδωσαν ώθηση στη σταδιακή πολιτικο-οικονομική ενοποίηση του πλανήτη. Στόχος του παρόντος ευσύνοπτου κειμένου είναι η σκιαγράφηση του σημαντικότερου εξερευνητικού επιτεύγματος της παγκόσμιας ναυτικής ιστορίας, του πρώτου περίπλου της γης, καθώς και της ελληνικής συμβολής σε αυτό. Στο ξεκίνημα των Νέων Χρόνων οι γεωγραφικές γνώσεις των Ευρωπαίων εδράζονταν στο ογκώδες σώμα των αστρονομικών και μαθηματικών υπολογισμών του Έλληνα αστρονόμου και μαθηματικού Κλαύδιου Πτολεμαίου που έζησε στην Αίγυπτο τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το σύστημα του Πτολεμαίου ανασύρθηκε από τη λησμονιά το 1410 και πάνω σε αυτό βασίστηκε ο πρώτος χάρτης της Γης που τυπώθηκε στην πανεπιστημιούπολη της Μπολόνια το 1477. Το Πτολεμαïκό σύστημα ενθάρρυνε την ανάληψη εξερευνητικών πρωτοβουλιών με την ορθή εκτίμησή του περί της σφαιρικότητας της Γης. Διευκόλυνε δε ακόμα περισσότερο την ανάληψη των πρωτοβουλιών αυτών μέσω της εσφαλμένης εκτίμησής του ότι η Γη ήταν πολύ μικρότερη απ’ ό,τι πραγματικά είναι. Δημιούργησε δηλαδή τη λανθασμένη εντύπωση στους εξερευνητές ότι οι αποστάσεις που είχαν να διανύσουν ήταν πολύ μικρότερες από τις πραγματικές. Χωρίς το σφάλμα αυτό ίσως οι Ευρωπαίοι να μην είχαν αποδυθεί σε τόσο δύσκολα εξερευνητικά εγχειρήματα.

Τα τελευταία πλοία του Στόλου που αποδήμησαν λίγο πριν την κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς

Βομβαρδισμός του Ναυστάθμου Σαλαμίνος

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Ηρακλή Καλογεράκη

.

Την περίοδο 6 με 10 Απριλίου 1941, έγιναν 6 νυκτερινές και 2 ημερήσιες αεροπορικές επιδρομές στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, στον Κόλπο Ελευσίνας και στο λιμάνι του Πειραιά με ανελέητους βομβαρδισμούς και ναρκοθέτηση των προσβάσεων του.

Λόγω των συχνών αυτών αεροπορικών επιθέσεων, η παραμονή των πολεμικών πλοίων στο Ναύσταθμο και στα αγκυροβόλια διασποράς στην Ελευσίνα, ήταν επισφαλής και επειδή ο «πλήρως μηχανοκίνητος» Γερμανικός στρατός προχωρούσε πολύ γρήγορα στους στόχους του, συγκλήθηκε το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο (ΑΝΣ) και αποφάσισε την αποδημία του Στόλου στην Αλεξάνδρεια για να συνεχίσει τον αγώνα του από εκεί σε συνεργασία με τους Συμμάχους.

Η απόφαση του ΑΝΣ τέθηκε υπ’ όψη του πρωθυπουργού Κορυζή για έγκριση και μετά εκδόθηκε η διαταγή που έλεγε «όλα τα αντιτορπιλικά και υποβρύχια, καθώς και ένας αριθμός επίτακτων και βοηθητικών πλοίων, θα πρέπει να είναι συνεχώς έτοιμα για άμεσο απόπλου και πλήρως εφοδιασμένα σε καύσιμα, πυρομαχικά και τρόφιμα».

Τα πολεμικά άρχισαν σταδιακά να αναχωρούν, αφού είχαν ήδη μεταφέρει το χρυσό της Τράπεζας της Ελλάδος στην Κρήτη με τα αντιτορπιλικά Βασ. Γεώργιος και Βασ. Όλγα, και στην ευρύτερη περιοχή του Σαρωνικού είχαν μείνει μόνο τέσσερα αντιτορπιλικά (ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ, ΥΔΡΑ, ΠΑΝΘΗΡ και ΙΕΡΑΞ) για την μεταφορά της Κυβέρνησης και άλλων κρίσιμων υλικών. Στην ουσία, η τότε κυβέρνηση, ήθελε τα πολεμικά μας πλοία να είναι κοντά για να εξασφαλιστεί η ασφαλής διαφυγή από τη χώρα, των υπουργών και αριθμού ανωτέρων κρατικών λειτουργών, μετά των οικογενειών τους. Χαρακτηριστικά, ο ναύαρχος Καββαδίας, αρχηγός Στόλου τότε, έγραψε στο βιβλίο του ότι μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμένει ολόκληρος ο Στόλος στον Σαρωνικό. Ωστόσο, «η κυβέρνηση εθεώρει ότι τα Ελληνικά Αντιτορπιλικά δεν έχουσιν άλλην αποστολήν από του να την μεταφέρωσιν εις Κρήτη»

Τα πλοία που παρέμειναν έπλεαν συνεχώς κοντά στα νησάκια της περιοχής προσπαθώντας να καλυφτούν από τις βραχονησίδες και να μην γίνουν αντιληπτά από τα πληρώματα των Γερμανικών αεροπλάνων που συνεχώς πετούσαν στον ουρανό και βομβάρδιζαν την περιοχή. Επίσης παρέμεναν και μερικά τορπιλοβόλα στην περιοχή από Βούλα μέχρι Φλέβες, για έλεγχο των φραγμάτων και της ναυσιπλοΐας.

Ναυμαχίες Έλλης – Λήμνου: Επτά διδάγματα για “αχαρτογράφητα” ύδατα της διεθνούς πολιτικής…

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Περικλή Σταμπουλή

.

Αυτή την εποχή του χρόνου τιμώνται δυο σημαντικές επέτειοι. Των ναυμαχιών Έλλης (3 Δεκεμβρίου) και Λήμνου (5 Ιανουαρίου). Με αυτή την αφορμή κατακλύζουν το μυαλό τρεις φαινομενικά άσχετες σκέψεις:

Σκέψη 1η: Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ φέρεται να έλεγε πως όσο πιο πολύ πίσω πάμε στο παρελθόν, τόσο πιο μακριά στο μέλλον μπορούμε να δούμε. Δεν είναι όμως μόνο η αρχαία ή η βυζαντινή ιστορία μια δεξαμενή διδαγμάτων. Ο ελληνικός 20ος αιώνας αποτελεί μια εξίσου γοητευτική και «κινηματογραφική» αλληλουχία γεγονότων. Αυτό μας το θυμίζουν τα κάθε λογής επετειολόγια. Μάλιστα, η μελέτη της πρόσφατης ιστορίας έχει το πλεονέκτημα ότι οι πηγές και τα πρόσωπα είναι περισσότερο προσβάσιμα από τα αντίστοιχα παλαιοτέρων εποχών.

Σκέψη 2η: Ο αθλητικός όρος «φουνταριστός» χρησιμοποιείται στην υδατοσφαίριση και το ποδόσφαιρο. Αναφέρεται στον προωθημένο επιθετικό που παρενοχλεί την αντίπαλη άμυνα, αλλά και υπομένει την παρενόχληση των αντιπάλων αμυντικών. Είναι αυτός που περιμένει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί οποιοδήποτε κενό ή μια ευνοϊκή μεταβίβαση από τους συμπαίκτες του και να «κάνει τη ζημιά» όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Απαραίτητα προσόντα για μια τέτοια θέση αποτελούν, φυσικά, η αθλητική διάπλαση και η τεχνική ικανότητα να «σκοράρει».

Σκέψη 3η: Στην θεωρία της Ναυτικής Στρατηγικής υπάρχει ο όρος της «αποφασιστικής ναυμαχίας». Πρόκειται για εκείνη τη σύγκρουση, το αποτέλεσμα της οποίας προσφέρει στον νικητή τον θαλάσσιο έλεγχο (Sea Control) μιας περιοχής, δηλαδή την ακώλυτη χρήση της θάλασσας για τους σκοπούς του. Ο ηττημένος έχει υποστεί σοβαρότατες απώλειες σε υλικό (έμψυχο και άψυχο), καθώς και στο ηθικό του, ενώ έχει απωλέσει τον θαλάσσιο έλεγχο της διαφιλονικούμενης περιοχής.

Από τον Αρχιμήδη στον Τερμίτη. Η διαχρονική προσπάθεια εξισορρόπησης της ναυτικής ισχύος από την ξηρά.

Σκαραμαγκάς, προβλήτα Παλάσκα, 1973. Ναύτες κατευθύνουν τη δέσμη των κατόπτρων προς το ξύλινο πλοίο, με τις οδηγίες του Ιωάννη Σακκά.

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Θεόδωρου Μπαζίνη

.

6 Νοεμβρίου 1973, στο Ναυτικό Οχυρό Σκαραμαγκά, 70 ναύτες είναι παραταγμένοι στον προβλήτα του Κέντρου Εκπαίδευσης Παλάσκα. Ο καθένας κρατάει ένα επίπεδο, επιχαλκωμένο κάτοπτρο, διαστάσεων 70Χ170εκ και σημαδεύει υπό τις εντολές του μηχανικού Ιωάννη Σακκά, ένα ξύλινο πλοιάριο, αντίγραφο ρωμαϊκού πλοίου του 2ου πχ αιώνα. Το πλοιάριο βρίσκεται στο κέντρο του όρμου σε απόσταση 100 μέτρων. Δίνονται συνεχείς εντολές για την κατάλληλη διάταξη των κατόπτρων, προκειμένου να συγκεντρωθεί η ανάκλαση της ηλιακής δέσμης επί του πλοιαρίου. Πράγματι, αυτό συμβαίνει, οι ακτίνες συγκεντρώνονται και η δέσμη δημιουργεί θερμότητα, με αποτέλεσμα το πλοιάριο να τυλιχθεί στις φλόγες. Ένα αφήγημα της αρχαιότητας είχε αποδειχθεί [;]. Το «Φλεγόμενο γυαλί» του Αρχιμήδη ήταν υπαρκτό! Το επίτευγμα, θα τύχει ευρύτερης απήχησης, καθώς έφτασε να δημοσιευτεί και στο περιοδικό Times στις 26 Νοεμβρίου 1973.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο ιστορικός Ε. Σταμάτης, βασιζόμενος σε αναφορές αρχαίων πηγών [Πλούταρχος («Μάρκελλος»), Λουκιανός και Ανθέμιος Τραλλιανός (Περί παράδοξων μηχανημάτων) κ.α.] θέλησε με τη βοήθεια του μηχανικού Ε. Σακκά να αποδείξει την εφικτότητα της ιστορίας, σχετικά με το γυάλινο κάτοπτρο του Αρχιμήδη. Από το 1966 ξεκινούν μια σειρά πειραμάτων με σκοπό να αποδείξουν την ιστορία. Πριν από αυτόν, το ζήτημα είχε απασχολήσει προηγούμενους φυσικούς και μηχανικούς όπως ο Kircher, Descartes οι οποίοι το θεώρησαν αδύνατο, ενώ ο Γάλλος Georges-Louis Leclerc de Buffon πραγματοποίησε το 1747 επιτυχημένη επίδειξη της τεχνικής, προκαλώντας, με τη βοήθεια καθρεπτών, φωτιά σε ένα κομμάτι ξύλου σε απόσταση 60 μέτρων.

Το θωρηκτό “Αβέρωφ” στη Μ. Ανατολή και την Ινδία (1941-1943) μέσα από το φωτογραφικό αρχείο του ναύτη Α. Δούκη.

.

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο των Λεωνίδα Τσιαντούλα
και Θάνου Παπαδημητρόπουλου

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο 2ο τεύχος (2021) του επιστημονικού περιοδικού Folio, που εκδίδει η Ελληνική Αρχειακή Εταιρεία. 

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΡΧΕΙΟΥ

Το φωτογραφικό αρχείο του Ναύτη Αντώνιου Δούκη, ο οποίος υπηρέτησε στο Θωρηκτό «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ» την περίοδο 1941-1944, παραδόθηκε από συγγενείς του στο Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας (ΕΛ.Ι.Ν.ΙΣ) για αξιολόγηση, τεκμηρίωση και ψηφιοποίηση, με την προοπτική να παραδοθεί σε κατά κρίση μας κατάλληλο φορέα, ώστε να τεθεί στη διάθεση των ερευνητών και του κοινού. Το συγκεκριμένο αρχείο αποτελείται από 121 ασπρόμαυρες φωτογραφίες καλής ποιότητας, οι οποίες αφορούν κυρίως την περίοδο Σεπτεμβρίου 1941 έως και Νοεμβρίου 1943, κατά την οποία ο Αβέρωφ εστάλη στον Ινδικό Ωκεανό με αποστολή την συνοδεία νηοπομπών. Οι φωτογραφίες δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για την καθημερινότητα του πληρώματος ενός πεπαλαιωμένου πολεμικού πλοίου, σε πρωτόγνωρες συνθήκες, κλιματολογικές και επιχειρησιακές, στις οποίες όμως ανταπεξήλθε ικανοποιητικά. Επίσης, απεικονίζουν την πόλη της Βομβάης κατά την εποχή εκείνη, η οποία φάνταζε εξωτική στα μάτια των Ελλήνων ναυτικών. Οι περισσότερες φωτογραφίες του αρχείου μπορούν θεματικά να χωριστούν σε 2 ομάδες: Τις ατομικές και ομαδικές αναμνηστικές φωτογραφίες των μελών του πληρώματος και τις φωτογραφίες που απεικονίζουν την καθημερινή ζωή και τα αξιοπερίεργα της Βομβάης, ιδωμένα μέσα από τα μάτια του παραγωγού του αρχείου.

Y/B Παπανικολής. Σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα.

.

Κείμενο – επιμέλεια: Λεωνίδας Τσιαντούλας

Στην έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το υποβρύχιο “Παπανικολής” είχε ξεπεράσει το όριο της επιχειρησιακής του ζωής και έπρεπε να έχει παροπλιστεί. Λόγω των προπολεμικών οικονομικών δυσχερειών της χώρας, υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις αμοιβων και αυτό φάνηκε στη διάρκεια των 4 ετών του πολέμου. Όμως, παρά τις τεράστιες τεχνικές αντιξοότητες, το υποβρύχιο είχε πολύ σημαντικές επιχειρησιακές επιτυχίες.

Το 1938 ανέλαβε καθήκοντα Κυβερνήτου του Παπανικολή ο Μίλτος Ιατρίδης. Προηγήθηκαν άλλοι 5 Κυβερνήτες. Εκείνος όμως θα είναι ο πρώτος που η μοίρα θα ορίσει να βρεθεί με το πλοίο του σε πολεμική δράση.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της διαφοράς, να πούμε ότι ο Ιταλικός Στόλος αποτελείτο από 330 μάχιμα πλοία (εκ των οποίων τα 131 ήταν υποβρύχια) και χιλιάδες αεροσκάφη. Εναντίον αυτής της τεράστιας ναυτικής δύναμης, το Ελληνικό Ναυτικό είχε να αντιπαρατάξει 32 μόνο πλοία εκ των οποίων τα αξιόμαχα ήταν μόνο 6 αντιτορπιλικά και 6 Υ/Β, που απετέλεσαν όμως κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου μια συνεχή απειλή για τις νηοπομπές εφοδιασμού του Αλβανικού μετώπου. Αθόρυβο το έργο του ΠΝ. Χρειαζόταν ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα.

25/3/1952. Η ομαδική απείθεια των μαθητών της Σχολής Ναυτοπαίδων

αναδημοσίευση από το navalhistory.gr
άρθρο του Ελευθερίου Σφακτού

.

Η ζωή στη μεταπολεμική Σχολή του Πόρου

Η πειθαρχία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την εύρυθμη λειτουργία κάθε κοινωνικής ομάδας, πόσο μάλλον όταν αυτή αφορά στρατιωτική οργάνωση. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή, κάθε άτομο θυσιάζει την ατομικότητά του, «απορροφάται» ως άτομο πειθαρχώντας σε ένα σύνολο όπου η απόλυτη αφοσίωσή του προδικάζει την επιτυχία της ομάδας και μέσω αυτής του συνόλου. Επίσης το πρόβλημα της υπακοής είναι μια αναμέτρηση δύο δυνάμεων που έρχονται σε σύγκρουση. Η πρώτη «πιέζει», η δεύτερη «ενεργοποιεί» το αίσθημα αντίδρασης και αυτοάμυνας της απειλούμενης ελεύθερης προσωπικότητας. Η επιζητούμενη ισορροπία αυτών των δύο δυνάμεων επιτυγχάνεται όταν η υπηρεσία δεν είναι απόμακρη των προβλημάτων της ομάδας και ο «πιεζόμενος» απολαμβάνει δίκαιης μεταχείρισης.

Εκείνο όμως που προβλημάτιζε τους μαθητές αφορούσε την καριέρα τους, Από τους προηγούμενους απόφοιτους της σχολής μάθαιναν ότι πηγαίνοντας στο στόλο, για τρία χρόνια μέχρι να γίνουν Υπαξιωματικοί «χάνονταν» μέσα στο σύνολο του στρατεύσιμου πληρώματος και δεν υπήρχε καμία διάκριση μεταξύ των. Επίσης γνώριζαν, ότι στις Σχολές του ΚΠΠ (Κεντρικό Προγυμναστήριο Πόρου), αποφοιτούσαν, μετά από ταχύρυθμη εκπαίδευση ολίγων μηνών και άλλες κατηγορίες στελεχών του Π.Ν. με το βαθμό του Διόπου ή Υποκελευστή Β΄, ενώ αυτοί μετά από τρία χρόνια μαθητείας αποφοιτούσαν απλοί ναύτες Β΄. Επίσης οι Υπαξιωματικοί του επιτελείου της Σχολής, όλοι τους «ναυμάχοι» του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, που μόλις είχε τελειώσει, παρέμεναν στον αυτό βαθμό μέχρι και δέκα χρόνια. Αυτό τους προβλημάτιζε πάρα πολύ.

Όλα αυτά δημιουργούσαν μια συνεχή μελαγχολική ψυχοσύνθεση και συναισθηματική φόρτιση στους μαθητές που ήταν στο κρίσιμο στάδιο της εφηβικής ηλικίας, αποκομμένοι και από το «χωνευτήρι» της οικογένειας. Και επρόκειτο για «σκληραγωγημένους» έφηβους που στη παιδική τους ηλικία βίωσαν τη σκληρή κατοχική περίοδο.