Οικουμενισμός και οι πικροί καρποί του…!

 Πορφυρίτης

Προσφάτως, γίναμε αὐτόπτες μάρτυρες μιᾶς δημόσιας ἀντιπαραθέσεως στό διαδίκτυο, μέ ἀνακοινώσεις, κείμενα καί ἀπαντητικές ἐπιστολές, μεταξύ κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καί τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀλβανίας. Συγκεκριμένα, τό ἀντιαιρετικό γραφεῖο τῆς Μητρ. Πειραιῶς[1] (καί ἔπειτα κληρικός τῆς ἴδιας Μητροπόλεως), ἄσκησε κριτική στήν θεολογική σκέψη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου, ἀποδεικνύοντας μέ τά λεχθέντα καί τά πραχθέντα τοῦ κ. Ἀναστασίου, ὅτι ἀποκλίνει τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, καί ταυτίζεται μέ τήν οἰκουμενιστική.

Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, ὅμως, ἡ Ἀρχιεπισκοπή Τιράνων, ὄχι μόνο δέν δέχεται κριτική, ἀλλά ἀντιδρᾶ ἐπιθετικά, θεωρῶντας ἴσως, ὅτι βρίσκεται στό ἀπυρόβλητο, καί ὅτι μπορεῖ νά δρᾶ ὡς αὐθεντία καί ὡς ἐξουσίαν ἔχουσα, χωρίς νά ἀκολουθεῖ τά βήματα τοῦ ὄντως τήν ἐξουσίαν ἔχοντος, Βασιλέως Χριστοῦ. Ἔτσι, θεώρησε «πρωτάκουστη πρωτοτυπία στά ἐκκλησιαστικά χρονικά, ἕνα Γραφεῖο μιᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς Ἑλλάδος νά ἐπιτίθεται προσβλητικά σέ Προκαθήμενο μιᾶς γειτονικῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας»[2]. Ἐκεῖνο πού μᾶς προκαλεῖ ἐρωτηματικά, εἶναι: α) γιατί θεωρεῖ τήν Θεολογική κριτική πρωτάκουστη πρωτοτυπία, καί β) τί ἀκριβῶς θεωροῦν ὡς προσβολή, τό ὅτι ὑπάρχει ξεκάθαρα ἕνα προσανατολισμός, πού ἀποκαλεῖται Οἰκουμενιστικός; Ἤ τό ὅτι γίνονται ὅλοι οἱ μετέχοντες «στούς ἀτελέσφορους καί ἐπιζήμιους Διαθρησκειακούς Διαλόγους ἑκόντες ἄκοντες, ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιά τήν προώθηση τῆς δαιμονικῆς πανθρησκείας»; (Μήπως ἐνοχλεῖ ὁ αὐτονόητος ἐπιθετικός προσδιορισμός «δαιμονικῆς»;)

Απαραίτητη διευκρίνιση για το κείμενο: «Χωρούν και οι αμαρτωλοί στη φάτνη σου, Χριστέ μου;… ή ‘Ένας φανταστικός διάλογος!’»

Πορφυρίτης

Επειδή το κείμενο: «Χωρούν και οι αμαρτωλοί στη φάτνη σου, Χριστέ μου;…[1] ή «Ένας φανταστικός διάλογος!», οδήγησε σε κάποια λανθασμένα συμπεράσματα, αντίθετα από αυτά που θα ήθελα να εννοηθούν, προφανώς από δικό μου σφάλμα, παρακαλώ για την δημοσίευση αυτού του διευκρινιστικού κειμένου.

Αντίθετες εντυπώσεις προκλήθηκαν, και από την ανάρτηση του κειμένου, από ιστολόγια, χωρίς την απαραίτητη παραπομπή[1], (ή την πηγή προέλευσης του κειμένου) άνευ της οποίας δεν μπορεί να κατανοηθεί το κείμενο, όπως επίσης και από την μετάλλαξη του τίτλου του, για λόγους φυσικά, που τα ιστολόγια γνωρίζουν (βλέπε π.χ. : «Πορφυρίτης: Η αγκαλιά του Πατέρα ανοικτή ακόμα και για τους αμαρτωλούς ή μία ψεύτικη ελπίδα;»[2]).

Χωρούν και οι αμαρτωλοί στη φάτνη σου, Χριστέ μου;… ή «Ένας φανταστικός διάλογος!»

 Πορφυρίτης

Χωρούν και οι αμαρτωλοί στη φάτνη σου, Χριστέ μου;…[1] ή «Ένας φανταστικός διάλογος!»

«-Γιατί να μην επιτρέπεται να κοινωνήσεις φέτος τα Χριστούγεννα, Γιάννη μου; Τι δηλαδή, επειδή έχεις σχέσεις με την Ελένη ενώ δεν είστε παντρεμένοι; Καλά, πού νομίζεις ότι ζούμε, στο 1821; Η κοινωνία και η εποχή μας Γιάννη μου, έχουν αλλάξει, έχουν προοδεύσει. Ζούμε σε νέα εποχή! Ο Χριστός της νέας εποχής, είναι ότι νά ‘ναι, τα επιτρέπει όλα!

-Ναί πάτερ μου. Χαίρομαι πολύ που με επιτρέπεις να κοινωνήσω. Πέρυσι δεν κοινώνησα. Ούτε το Πάσχα. Ούτε τον δεκαπενταύγουστο. Ο προηγούμενος πνευματικός μου δεν με άφηνε να κοινωνήσω. Ήταν πολύ σκληρός, αυστηρός, παράξενος, αλλόκοτος! Έλεγε ότι ο Χριστός δεν μπορεί να μπει σε καρδιά αμετανόητη, δεν μπορεί να ενωθεί με την αμαρτία και ότι το Ευαγγέλιο και όλοι οι άγιοι απαγορεύουν τις προγαμιαίες σχέσεις.

-Μην ανησυχείς Γιάννη μου. Άσε τι λέει το Ευαγγέλιο. Μόνο κάτι εικασίες κάνει, εξάλλου και τον απόστολο Παύλο, πολλοί τον αμφισβητούν. Άσε που αν ψάξουμε καλύτερα, θα δούμε ότι με αυτά που λέει για την πορνεία, εννοεί μόνο την, επί πληρωμή, πορνεία. Όταν υπάρχει αγάπη, τελειώνουν όλα. Ο Θεός είναι αγάπη, ο Χριστός είναι αγάπη και όπως σου είπα όταν υπάρχει αγάπη, όλα επιτρέπονται, όλα συγχωρούνται.

Τά Ψευτούγεννα, ἦρθαν καί φέτος!

 Πορφυρίτης

Ἴσως πολλοί νά παραξενευτοῦν ἀπό τόν τίτλο τοῦ ἄρθρου, ἐκτός φυσικά ἀπό αὐτούς πού ἔχουν μάθει νά βασανίζουν τό μυαλό τους, νά προβληματίζονται συχνά, καί νά «κοσκινίζουν» τά ὅσα ἐντέχνως, μᾶς σερβίρονται. Γι’αὐτό χωρίς εἰσαγωγές καί προλόγους, θά προσπαθήσω νά ἐξηγηθῶ.

Κατ’ ἀρχάς, θά ἤθελα νά διευκρινίσω, γιά νά προλάβω κάποιους πού πιθανόν νά τό διανοηθοῦν, ὅτι τά Ψευτούγεννα δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τά Χριστούγεννα, ἀσχέτως ἐάν ἑορτάζονται καί ἀπό βαπτισμένους ὀρθοδόξους χριστιανούς.

Τά Ψευτούγεννα ἑορτάζονται ταυτόχρονα μέ τά Χριστούγεννα, μέ τήν τεράστια διαφορά ὅτι ὅσοι τά ἑορτάζουν, δέν χαίρονται τήν γέννηση τοῦ Φωτός, τῆς Ἀληθείας, τοῦ σαρκωμένου Λόγου· χαίρονται ἤ νομίζουν ὅτι χαίρονται μέ τήν, γιά ἄλλη μιά χρονιά, γέννηση τοῦ Ψεύδους (καί τῶν καρπῶν του) στήν ζωή τους καί οὐσιαστικά τήν ἐμμονή στήν ἀμετανοησία! «Χαίρονται» μέ τό Ψεῦδος καί τόν Πατέρα αὐτοῦ!

Ψευτούγεννα λοιπόν, καί ὅπως εἴπαμε, εἶναι τά ἄκρως ἀντίθετα τῶν Χριστουγέννων. Προσφέρονταν λόγου χάριν, ἡ περίοδος τῆς χριστουγεννιάτικης σαρακοστῆς γιά νηστεία, ἐγκράτεια, πνευματική ἄσκηση, προσευχή, ἐλεημοσύνη, ἀγρυπνία, ἐκκλησιασμό, ἐξομολόγηση καί Θεία Κοινωνία; Ἔ, λογαριάστε τά ἀκριβῶς ἀντίθετα: πολύ φαΐ, κρέατα, γλέντια, πανηγύρια, χοροί, ἀσωτίες, φιληδονίες, ἀσυδοσίες, ὕπνος καί ὅ,τι ἄλλο μπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς. Ὅσο γιά ἐκκλησιασμό, ἀγρυπνίες καί τά σχετικά, ἔ, μιά μέρα ἔχουμε νά κοιμηθοῦμε λίγο παραπάνω, ἐκτός καί ἐάν πρέπει νά ἀγρυπνήσουμε σέ κάποιο ξενυκτάδικο, μέχρι πρωίας! Τότε ἀλλάζει τό θέμα.

Επιστολή προς τους Ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος.

 Πορφυρίτης

Δημοσιεύτηκε στον «ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ», ΑΡ. ΦΥΛ. 2237/30 ΝΟΕ 18

Σκέφτηκα πολύ καί ἀμφιταλαντεύτηκα ἄν θά ἔπρεπε νά ἐξωτερικεύσω, γιά ἄλλη μία φορά, τόν πόνο μου, γράφοντάς τον. Καί νά’ μαι! Ξεκινῶ, βάζοντας μετάνοια σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς Ἱερεῖς, προσκυνώντας τήν Ἱερωσύνη τους! Πέραν τούτου, τούς θαυμάζω, διότι ἀναλώνονται μέρα καί νύχτα στήν διακονία τοῦ Θεοῦ καθώς καί τοῦ δημιουργήματός Του.

Ποιός εἶναι ὁ πόνος μου; Ἡ πατρίδα μας, χρόνια τώρα βάλλεται παντοιοτρόπως και πανταχόθεν. Ἡ πρώτη, μεγαλύτερη καί σημαντικότερη προσβολή, ἦταν αὐτή πρός τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας. Ἀπό ἐκεῖ ξεκινήσαμε. Ἄρχισε τό ξήλωμα σέ κάθε τί πού εἶχε τό ἄρωμα τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ κομβικό σημεῖο τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμβαρίου, καί τῆς Πατρίδος, καί φθάσαμε στό έσχατο σημεῖο, τό μισθολογικό τῶν Ἱερέων. Ποῦ ἤσασταν ὅλα αὐτά τά πέτρινα χρόνια ἅγιοι Ἱερεῖς; Ποῦ ἤσασταν ὅταν προδίδονταν ἡ Πίστη; Κάποιες λίγες φωνές πάντα θά ὑπάρχουν, ὅμως δέν ἀρκοῦν. Εἶναι πράγματι πολύ στεναχωρητικό, συνάξεις ἱερέων καί μεμονωμένοι Ἱερεῖς, πού ποτέ ἄλλοτε δέν μίλησαν, νά μιλοῦν καί νά γράφουν σάν συνδικαλιστές!

Συμβουλές από έναν Άγιο σε μελλοντικό Πατριάρχη.

 Πορφυρίτης

Είναι διαρκής η επιστράτευση των «ημετέρων», για να αποδείξουν την ορθοδοξότητα του Οικουμενικού μας Πατριάρχη. Η προσπάθειά τους βέβαια αυτή, που κύριο στόχο έχει την καλλιέργεια του λαϊκού οικουμενισμού, έχει πετύχει το σκοπό της εν μέρει, διότι βρίσκει το κατάλληλο έδαφος στις αδιάφορες λαϊκές συνειδήσεις. Για τους υπολοίπους, τους συνειδητά Ορθοδόξους, η προσπάθεια αυτή μοιάζει τραγελαφική: ενώ βλέπουν καθαρά το σκότος, που τους επιβάλλεται «άνωθεν», οι επιστρατευμένοι τους λένε : «αυτό δεν είναι σκότος, αλλά φως»! Είναι για γέλια, αδελφοί μου, ή για κλάμματα;

Εσχάτως, δημοσιοποιήθηκε η αλληλογραφία του Πατριάρχη μας, όταν ήταν νεανίας, με τον άγιο Αμφιλόχιο Μακρή. Σκοπός ο ίδιος: η ενίσχυση της ορθόδοξης πλευράς του «εκλεκτού» μας Πατριάρχη. Όσο, όμως, και να επιχειρείται η ορθοδοξοποίησή του, αυτό είναι αδύνατο, διότι τα γεγονότα βοούν και κραυγάζουν.

«…ζητώ, να ανακαλύπτω εντός της χριστιανικής νεολαίας πρόσωπα με χριστιανικά αισθήματα, διά να στολισθή η Εκκλησία του Χριστού και επανέλθη εις την πρώτην της δόξαν, διά να φωτίζη και οδηγή τους βαδίζοντας την αγίαν ταύτην οδόν, που εβάδισαν Απόστολοι, Μάρτυρες και Ιεράρχαι. Η εποχή είναι τοιαύτη, που σπανίζουν οι νέοι εκείνοι, που με συγκίνηση και αγάπη βλέπουν αυτήν την οδόν της αρετής, που εβάδισαν οι Πατέρες μας»[1].

Ἡ προσαρμογή τῆς Θεολογίας στήν ἁμαρτωλή ζωή μας!

 Πορφυρίτης

Εἶναι δύσκολο νά γράψει κανείς, σήμερα, γιά θέματα Πίστεως. Ὅσοι Ἕλληνες Χριστιανοί ἔχουμε ἀπομείνει ἀπό τήν μανιώδη τάση αὐτοκαταστροφής μας, τόσες ἀπόψεις ὑπάρχουν καί περί τῆς ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Το πνευματικό μας «μπάζωμα», κατά τον ἅγιο Παΐσιο τόν ἁγιορείτη, δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε καθαρά τά γεγονότα, ἀφοῦ, ἕνεκα τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν, ὑπάρχει πλήρης σύγχυση στόν νοῦ μας.

Ἕνα χαρακτηριστικό, ἁπλό παράδειγμα, εἶναι ἀρκετό, γιά νά καταλάβουμε τό μέγεθος τῆς συγχύσεώς μας. Ἕνας φυσιολογικός ἄνθρωπος, ἄνδρας ἤ γυναῖκα, θά ντρέπονταν νά κυκλοφορήσει στήν ἀκροθαλασσιά μέ τά ἐσώρουχά του. Ἡ Μόδα ὅμως, ἐφηῦρε τά μαγιό. Τώρα, μέ τά μαγιό, μποροῦμε νά ἀπολαμβάνουμε ἄνετα τά μπάνια μας στήν θάλασσα, χωρίς ντροπή. Τα μαγιό, ὅμως, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἐσώρουχα μέ ἄλλο ὕφασμα! Τό εἶδος τοῦ ὑφάσματος εἶναι αὐτό πού προκαλεῖ τήν ἀνάσχεση τῆς ντροπῆς ἤ ἡ κάλυψη τοῦ σώματός μας; Μέ χοντρό ἀδιαφανές καλσόν, καμιά κοπέλα δέν θά τολμοῦσε νά κυκλοφορεῖ στούς δρόμους· τά πράγματα ἀλλάζουν, ὅταν αὐτό τό ὀνομάσουμε κολάν! Εἶναι πραγματικά ἀδιανόητο, ὅταν κάποιος προσπαθεῖ νά τό ἀναλογισθεῖ. Ἐάν δέν πέσουν τά λέπια ἀπό τούς πνευματικούς ὀφθαλμούς, δέν θά εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε σαφῆ καί κριτική ματιά σέ ὅλα αὐτά πού μᾶς προστάζει ἡ Μόδα καί ὁ Πονηρός δημιουργός της. Δέν θά μπορέσουμε νά καταλάβουμε, ὅτι ὁ «βασιλιάς εἶναι γυμνός» καί τά ταγκαλάκια γελοῦν μαζί μας!

Στρίβειν δια… της «απαξιώσεως»

 Γράφει ο Πορφυρίτης

Τά παλαιότερα χρόνια, οἱ ἀγαπητικοί, εἶχαν ἐφεύρει ἕνα τέχνασμα, τό «στρίβειν διά τοῦ ἀρραβῶνος», γιά νά γλυτώσουν τόν ἅγιο ζυγό τοῦ Γάμου, κι ἔτσι «λεύτεροι νά γλεντοῦν»! Κάτι παρόμοιο θυμίζει ἡ στάση κάποιων ὀρθοδόξων θεολόγων, πού πάντα βρίσκουν κάποια ἀφορμή καί δέν ἐπιχειρηματολογοῦν ὀρθοδόξως σέ δημοσίους διαλόγους.

Ἄλλοτε δέν στηρίζουν ὀρθόδοξα τήν ἄποψή τους, λόγῳ ἀνωνυμίας τοῦ κειμενογράφου, ἄλλοτε διότι δέν καταδέχονται νά ἀπαντήσουν καί ἄλλοτε, ὅπως λένε, διότι ἀπαξιοῦν. Ἔτσι, ὅμως, καταφέρνουν καί ἑλίσσονται, ἀποφεύγοντας νά ἀπαντήσουν στήν οὐσία τοῦ θέματος. Εἶναι παρατηρημένο δέ, ὅτι δέν ἀπαντοῦν τεκμηριωμένα οὔτε σέ ἀνώνυμους, ἀλλά οὔτε σέ ἐπώνυμους.

Αὐτό συνέβη γιά ἄλλη μιά φορά, στό κείμενο πού ὑπέπεσε σήμερα στήν ἀντίληψή μου, τοῦ ἀγαπητοῦ θεολόγου, κ. Κώστα Ζουρδοῦ (μέ τήν εὐκαιρία τῆς ὀνομαστικῆς του ἑορτῆς, τοῦ εὔχομαι καλό Παράδεισο), τόν ὁποῖο δέν ἔχω τήν τιμή νά γνωρίζω, καί γι’ αὐτό δέν μπορῶ νά τόν κρίνω. Μπορῶ ὅμως, νά κρίνω τίς ἀπόψεις του, τίς ὁποῖες θά μποροῦσα φυσικά νά κρίνω καί χωρίς νά γνωρίζω τό ὄνομά του ἢ τήν ὄψη τοῦ προσώπου του.

Τό μελιστάλαχτο ἄρθρο γιά τό ὁποῖο γίνεται λόγος[1], δημοσιεύτηκε στίς 21 Μαρτίου 2018, ὥς ἀπάντηση στό κείμενό μου: «Ὅταν ἡ θεολογία γίνεται ἀγαπολογία»[2]. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, τό μόνο πού ἀπασχολεῖ, τόν καλό θεολόγο, ἀπ’ ὅσα διάβασε, εἶναι τό ὄνομά μου! Ἄν θέλει καί μπορεῖ, ἅς μάς ἐξηγήσει, ποιά ἡ διαφορά, ἐάν ἀντί γιά Πορφυρίτης, διάβαζε ἀπό κάτω τό ὄνομα Γεώργιος, Κωνσταντῖνος ἤ Ἰωάννης; Ποιά θά ἦταν λοιπόν, ἡ οὐσιαστική διαφορά;

Ἔκκληση πρός τήν γυναῖκα νά ξαναβρεῖ τόν σωστό της δρόμο.

 Τό παρόν κείμενο, εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπό τήν πρόσφατη ἐπικαιρότητα· ἀπό τή συγγνώμη πού ζήτησε ἱερέας ἀπό κατοίκους τῶν Ἀμισιανῶν τήν Μεγάλη Παρασκευή, ἐπειδή ἀρνήθηκε νά κοινωνήσει τίς γυναῖκες πού ἦταν στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ, λόγῳ τοῦ ὅτι φορούσαν παντελόνι (καί κατόπιν τούτου, κάλεσε ὅλους τούς πιστούς νά προσέρχονται κανονικά στήν ἐκκλησία χωρίς ὄρους καί προϋποθέσεις)[1]· καί ἀπό τό ἄρθρο μέ τίτλο: «Κι ἑμεῖς ρωτᾶμε γιά τό παντελόνι στήν ἐκκλησία…» [2]. Βλέπετε, καί ἐδῶ τά πράγματα ἀντιστράφησαν· παλαιότερα, οἱ Χριστιανοί ἔπρεπε νά ἀπολογοῦνται στούς αἱρετικούς, ἐνῶ στήν σύγχρονη ἐποχή, ἔχουμε τό θλιβερό «προνόμιο», νά ἐκφράζουμε λόγο ἀντιρρητικό, σέ χριστιανούς.

Ὡστόσο, τό κείμενο αὐτό, δέν ἀπευθύνεται στούς συντάκτες τέτοιων κειμένων. Αὐτοί διαβαίνουν, ἐνσυνείδητα τόν δικό τους δρόμο καί ὁ στόχος τους δέν εἶναι φυσικά νά ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησιές μας, ἀλλά νά γεμίζουν μέ κόσμο πού θά ἔχει ἀλλοιωμένο χριστιανικό φρόνημα[3]. Ἀπευθυνόμαστε στούς καλοπροαίρετους πιστούς, πού δέν γνωρίζουν καί τό πλέον αὐτονόητο, ἐάν δηλαδή ἐπιτρέπεται νά φοροῦν οἱ γυναῖκες ἀνδρικά ροῦχα καί οἱ ἄνδρες γυναικεία(!) καί διαβάζοντας τέτοιες, συγγνώμη γιά τήν λέξη, δέν τό συνηθίζουμε, αὐθαίρετες κοτσανολογίες, εἴτε σκανδαλίζονται εἴτε τούς δημιουργοῦνται διλήμματα καί ἀπορίες.

Ἑμεῖς θά συνεχίσουμε νά γράφουμε, ἀντιπαραθέτοντας λόγο, ὄχι δικό μας, ἀλλά ἁγιογραφικό καί ἁγιοπατερικό! Ἐπομένως, ἐάν ἔχουν νά ἀπαντήσουν κάτι, ὅλοι αὐτοί οἱ «ἐπώνυμοι» καί πολυτιτλούχοι ἀρθρογράφοι (καί φυσικά δέν ἔχουν), ἄς ἀπαντήσουν πρῶτα στόν Κύριό μας, τίς ἐντολές τοῦ ὁποίου καλούμαστε νά ἐκτελοῦμε καί ἔπειτα στούς ἁγίους, τῶν ὁποίων τά λόγια θά χρησιμοποιήσουμε. Ἐκτός καί έάν πιστεύουν ὅτι ἔφθασαν στά «θεολογικά ὕψη» τοῦ Πάπα, καί ἐπομένως μποροῦν νά διορθώσουν τόν ἰδιο τόν Θεό ἤ ἐάν δέν θεωροῦν ἁγίους, τούς ἁγίους καί Πατέρες πού θ’ἀναφέρουμε καί θεωροῦν ἁγιωτέρα τήν δική τους λογική ἤ τήν λογική αὐτῶν πού ἀκολουθοῦν γιά τούς δικούς τους λόγους, στόν δικό τους εὐρύχωρο δρόμο.

Όταν η θεολογία γίνεται αγαπολογία…

 Γράφει ο Πορφυρίτης

Συχνός ο λόγος τινών θεολόγων, αλλά και γενικότερα τινών χριστιανών, για την υπερβολική αγάπη του Χριστού προς τους αμαρτωλούς. Υποστηρίζουν, λόγου χάριν: «Ο Χριστός ήρθε για την πόρνη και έσωσε τον ληστή. Ναι, αυτόν που βίασε, που έκλεψε, που σκότωσε. Μίλησε με τους άρπαγες, με τους παρίες, με τους αλλόθρησκους… Αγαπάει όλους χωρίς όρια. Αγαπάει τον Μουσουλμάνο, τον Βουδιστή, τον Ιεχωβά. Αγαπάει την πόρνη και ας πουλάει κάθε το σώμα της που είναι ναός του. Αγαπάει τον ομοφυλόφιλο…»![1]

Και ο συχνός λόγος για τον απερίγραπτο Λόγο, απ’ ότι φαίνεται, γίνεται για συγκεκριμένο λόγο: για να δικαιολογηθεί και ν’ «αυγατήσει» η αμαρτία και όχι για να εξαλειφθεί. Αφήνεται να εννοηθεί, πως η πολλή, άνευ ορίων, αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο, αγκαλιάζει και την αμαρτία· μη γένοιτο! Με άλλα λόγια, χρησιμοποιείται, η άδολη και θυσιαστική αγάπη του Κυρίου, ως αγάπη «χωρίς όρια», για να δικαιολογήσουμε και να καλλιεργήσουμε τα «Σόδομα και τα Γόμορρα», στα οποία μετατράπηκε η πατρίδα μας.

Από την άλλη, δεν είναι αρεστός ή επιτρεπτός ο θεολογικός διάλογος ή δεν κρίνεται απαραίτητο να ακούγεται η θεολογική, η αγιογραφική και αγιοπατερική κατοχύρωση των αντιπαραθετημένων θέσεων. Για παράδειγμα, γράφουν οι θιασώτες της γραμμής αυτής: «Δεν θα σας πάρω στα σοβαρά. Δεν θα αντιπαραθέσω θεολογικά επιχειρήματα γιατί δεν τα καταλαβαίνετε.»[2] ή «Φυσικά δεν καταδέχομαι να απαντήσω στα του «Ο.Τ.».[3] ή «Δεν πρόκειται να δημοσιεύσουμε τη νέα «απάντησή» του, αφού ο συντάκτης δηλώνει «απλός Ορθόδοξος Χριστιανός», αλλά κρύπτεται πίσω από την ανωνυμία του.»[4]. Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία, αρκεί να μην παρατεθεί τεκμηριωμένος θεολογικός λόγος. Και όταν κάποιες φορές παρατίθεται, χρησιμοποιείται με «μαεστρία», για να επιτευχθεί το αυτό αποτέλεσμα. Παράδειγμα κάποιες αποκομμένες φράσεις του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, για να φανεί ότι ήταν υπέρμαχος της «ενώσεως» με τους Λατίνους.

Ἡ ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου

 Πορφυρίτης

Μεγάλη ἐντύπωση προκάλεσε στούς χριστιανούς, ἡ στάση τοῦ ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν, ὅταν αὐτός ἀρνήθηκε ν’ ἀσπαστεῖ τό Εὐαγγέλιο[1]. Ὅλοι σχεδόν οἱ χριστιανοί, ἔσπευσαν νά κατακρίνουν τήν ἀρνητική κίνηση τοῦ ὑπουργοῦ, πέφτοντας ἀπό τά οὐράνια, ὅπου ζοῦν χρόνια τώρα μέ τήν … φαντασία τους.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ἡ κίνηση αὐτή, πού σημειωτέον, θυμίζει τήν ἄρνηση τῶν Χριστιανῶν Μαρτύρων νά θυσιάσουν στά εἴδωλα ἤ νά ἀσπαστοῦν τό Ἰσλάμ (ἀπ’τήν ἀνάποδη, βέβαια), εἶναι προϊόν μιᾶς συγκεκριμένης καί συνεποῦς πολιτικῆς στάσεως ἡ ὁποία εἶναι γνωστή τοῖς πᾶσι. Ὅλοι αὐτοί ἤ σχεδόν ὅλοι οἱ πολιτικοί τοῦ συγκεκριμένου κόμματος[2], δηλώνουν ἄθεοι καί ὅλοι αὐτοί πού μᾶς κυβερνοῦν, τό κάνουν μέ τήν ἐντολή χριστιανῶν, κυρίως, ψηφοφόρων.

Τό ἐντυπωσιακό ὅμως, δέν εἶναι τόσο αὐτό καθ’ αὐτό τό γεγονός, ὅσο ἥ κατάκρισή του ἀπό τούς χριστιανούς. Βαθύτερες σκέψεις, καταδεικνύουν ἀμείλικτα, ὅτι τό χέρι στό Εὐαγγέλιο, δέν τό ὑψώνουν ἀρνητικά καί ἀπαξιωτικά μόνο οἱ πολιτικοί, ἀλλά ὅλοι ἑμεῖς πού θέλουμε νά λεγόμαστε Χριστιανοί, κλῆρος καί λαός, καί θιγόμαστε ὅταν κάποιος μᾶς κατηγορήσει γιά τό ἀντίθετο. Δέν νομίζουμε νά χρειάζεται αὐτό ἀπόδειξη, μιά ματιά γύρω μας εἶναι ἀρκετή.

Γιά ὅσους ὅμως, συνεχίζουν νά μήν καταλαβαίνουν, «τί θέλει νά πεῖ ὁ ποιητής», θά γίνουμε σαφέστεροι.

Λέμε ὄχι στό Εὐαγγέλιο, ὅταν σκοτώνουμε τά παιδιά μας, γιά «ἰατρικούς» λόγους, μέσω δηλ. τῶν ἐκτρώσεων.

Λέμε ὄχι στό Εὐαγγέλιο, ὅταν ἀπαξιώνουμε τό μέγα Μυστήριο τοῦ Γάμου, νομιμοποιώντας τίς προγαμιαῖες σχέσεις, τόν πολιτικό «γάμο», τά σύμφωνα ἐλεύθερης συμβιώσεως, τά «αὐτόματα» διαζύγια καί τούς μικτούς γάμους.

Λέμε ὄχι στό Εὐαγγέλιο, ὅταν βλασφημοῦμε τόν Χριστό, τήν Παναγία, τά ὅσια καί ἱερὰ τῆς Πίστεώς μας· ὅταν δέν διαμαρτυρόμαστε γιά τίς βλασφημίες.

«Εις ώτα ακουόντων»

 Γράφει ο Πορφυρίτης

Ας μου επιτραπεί να γράψω τις σκέψεις μου για το «βαρύ» και πολυσύνθετο άρθρο : «ΜΑΣΟΝΙΑ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ»1, όπου επιχειρείται η υπεράσπιση και αθώωση, πάση θυσία, όλων όσων εμπλέκονται με την λεγομένη «οικουμενική κίνηση».

Ως απλός Ορθόδοξος Χριστιανός, θα καταφύγω στους απλούς Αγίους της Ορθοδοξίας και θ’ ακολουθήσω αυτούς, που αγωνίστηκαν, καθάρθηκαν, φωτίστηκαν και θεώθηκαν, και ΟΧΙ σίγουρα την «αφεντιά» μου, που καμιά αξία δεν έχει, αλλά ούτε και τους συγχρόνους θεολόγους, «ορθοδόξους και ετεροδόξους», όπως φαίνεται ότι προτιμά ο αρθρογράφος!

Κρίνεται απαραίτητη μια διευκρίνιση σχετικά με τον Οικουμενισμό, διότι υπάρχει μιά παρανόηση, μιά σύγχυση ή, από κάποιους, και μιά διαστροφή του όρου, καθώς τον μπερδεύουν με τον όρο Οικουμενικός. Άλλο είναι ο Οικουμενικός και κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό είναι ο Οικουμενισμός. «Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σημαδοτείται ο όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεση, γιατί σημαίνει απάρνηση βασικών γνωρισμάτων της ορθοδόξου πίστεως, όπως είναι φέρ’ ειπείν η αποδοχή της θεωρίας των κλάδων, ότι δηλαδή κάθε αίρεση, ακόμη και η Ορθόδοξη Εκκλησία, κατέχει ένα τμήμα της αληθείας και πρέπει να ενωθούν ψευδώς όλες οι αιρέσεις με την Ορθόδοξη Εκκλησία, να βάλουν στο τραπέζι τα τμήματα της αληθείας, για να απαρτισθεί η μία αλήθεια. Εμείς, οι Ορθόδοξοι, πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα˙ σ’ αυτό δεν γίνεται συζήτηση. Επομένως, οποιοσδήποτε πρεσβεύει τα αντίθετα, λέγεται οικουμενιστής και επομένως είναι αιρετικός»2. Φυσικά η Ορθοδοξία είναι Οικουμενική, Καθολική Εκκλησία, Εκκλησία όλης της Οικουμένης. Δε νομίζω να χρειάζεται περισσότερη επεξήγηση.

Ο Οικουμενισμός, το μούσι και το «μούσι»

Πορφυρίτης

Περί γενειάδος σήμερα ὁ λόγος, μιᾶς καί ὁ ἑκατοντάχρονος συγχρωτισμός μέ τούς αἱρετικούς Λατίνους καί τά ἤθη τους, ἔχει ἐπηρεάσει καί τήν ἐμφάνιση τῶν κληρικῶν, τῶν ἀνηκόντων στήν Ἐκκλησία. Τό φαινόμενο τοῦ ψαλιδισμοῦ τῶν γενειῶν εἶχε ἀρχίσει ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες, μέ τό ψαλίδι νά μπαίνει ὅλο και πιό βαθειά, σέ σημεῖο, νά μήν διακρίνεται, ἐάν κάποιος εἶναι ἤ δέν εἶναι κληρικός. Εὺτυχῶς, ὑπάρχει ἀκόμη τό ἁγιασμένο ρᾶσο, πού κάνει τήν (ἐμφανισιακή) διαφορά! Στό τέλος θά ξεχάσουμε ποιό εἶναι ὀρθό καί ποιό ὄχι· θά βλέπουμε κάποιον σεβάσμιο κληρικό μέ μακριά γενειάδα, και θά μᾶς φαίνεται ἐξωγήινος!

Ὁ μακαριστός Φώτιος Κόντογλου, ἀναφερόμενος στά γένεια τῶν κληρικῶν καί στούς νεωτεριστές, ἔγραψε: «Τουλάχιστον δὲν φαντάζονται πὼς κ᾿ ἕνα λιοντάρι στὴ φυσική του κατάστασή του, ποὺ τὸ στόλισε ὁ Θεὸς μὲ τὴ μεγαλοπρέπεια τῆς χαίτης του, θὰ γίνη σὰν ἕνα ψωρόσκυλο, ἂν τὸ κουρέψουνε; Μήτε ἕνα τόσο πρακτικὸ πρᾶγμα δὲν βάζουνε στὸν νοῦ τους αὐτοὶ οἱ ‘‘πρακτικοὶ’’ κύριοι; Μὰ τέτοια κεφάλια δὲν γεμίζουνε μήτε μὲ χίλια πράγματα ποὺ μπορεῖ νὰ πῆ κανένας ἀπάνω σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα.»[1]

Στήν πραγματεία «Κόμη καί γένειον παρά τοῖς Κληρικοῖς» τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Καλλινίκου[2], στήν ὁποία πραγματοποιεῖται ἱστορική ἀναδρομή μέ ἀναφορά στήν κόμη καί στά γένεια τῶν κληρικῶν, ὅπως ἄλλωστε φαίνεται καί ἀπό τόν τίτλο της, ἐπιλογικά ἀναγράφεται τό ἐξῆς συμπέρασμα: «…τό γένειον τῶν σημερινῶν κληρικῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει σύμφωνον καί πρό τήν ἀνδρικήν φύσιν καί πρός τάς Γραφάς καί πρός τό ἱστορικόν παρελθόν μας…».

Στήν τροχιά τῆς νέας θεολογικῆς ἐποχῆς!

Πορφυρίτης

«Τό κακό θά σᾶς ἔρθει ἀπό τούς διαβασμένους»
«Οἱ κληρικοί θά γίνουν οἱ χειρότεροι καί οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων»
(προφητεῖες τοῦ ἁγίου Πατροκοσμᾶ)

«καί λέγε λέγε, λέγε λέγε, ὁ χριστιανός μπερδεύτηκα
κι ἀπ’τά πολλά τά λέγε λέγε, χωρίς νά θέλω μπλέχτηκα…»
(λαϊκόν ἄσμα)

«Οἱ Χριστιανικοί λαοί ἀπεκτηνώθησαν διά τῶν ἰσχυρῶν ποτῶν, ἡ νεολαία των ἀπεβλακώθη διά τῶν κλασικῶν σπουδῶν καί διά τῆς προώρου ἀκολασίας, εἰς τήν ὁποίαν τήν ἔχουσιν ὠθήσει οἱ πράκτορές μας»
(ἀπό τό πρῶτο «ἀνύπαρκτο» πρωτόκολλο τῶν σοφῶν τῆς Σιών)

Μέχρι πρίν κάποιες δεκαετίες, μία Νέα Ἐποχή γνωρίζαμε· τήν ἐποχή πού ὁ Θεός Λόγος ἐσαρκώθη καί νοηματοδότησε τήν ἀνθρώπινη ζωή, τήν ἐλευθέρωσε ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀνύψωσε μέ τή σταυρική Του θυσία στόν Παράδεισο. Ἦρθε ὁ Χριστός στήν ἐποχή πού ὁ ἄνθρωπος εἶχε καταντήσει Σάρκα! Ἡ διαστροφή κυριαρχοῦσε στή ζωή του καί οἱ ἀμέτρητοι δαιμονισμένοι σφάδαζαν ὑπό τόν ζυγό τοῦ ἀφεντικοῦ τους· Σόδομα καί Γόμορρα. Κατέβηκε ὁ Θεός καί ἐγκαινίασε τήν Νέα Ἐποχή! Αὐτή τή Νέα Ἐποχή ἀναγνωρίζουμε οἱ Χριστιανοί πού εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.

Βέβαια, ἐσχάτως ξεπήδησε μιά διαφορετική «Νέα Ἐποχή» πού καθόλου νέα δέν εἶναι. Εἶναι τόσο παλιά, ὅσο καί τό ἀφεντικό της, ὁ Διάβολος καί μᾶς γυρίζει στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, γίναμε καί πάλι σάρκες! Αὐτή λοιπόν, ἡ κατ’εὐφημισμόν «Νέα ἐποχή», ἔχει ὡς ἀγαπημένη μέθοδο πρός ἐπίτευξη τῶν σκοπῶν της, τήν διαστρέβλωση τῶν πάντων. Ἔχει ἄλλωστε προφητευθεῖ, ἀπό Προφῆτες καί Πατέρες, αὐτό τό γεγονός καί δέν παραξενεύει τούς ἁγιογραφικους καί ἁγιοπατερικούς μελετητές.