Πολλή «αγάπη», λίγη αλήθεια.

Στην εποχή μας όπου το ουμανιστικό πνεύμα της Δύσεως έχει διεισδύσει βαθειά στις συνειδήσεις των ανθρώπων, είναι πολύ δύσκολο να δούμε τα γεγονότα, ιδιαιτέρως τα τραγικά, μέσα από το πνεύμα των Γραφών και των Προφητών. Φτάνει η δική μας αγάπη να «ερμηνεύσει» και να «γιατρέψει» τα πάντα. Η δική μας αγάπη όμως έχει όρια και τέλος, διότι ας είμαστε ειλικρινείς, μπροστά στον θάνατο, τον τρόμο και τον πόνο του άλλου βλέπουμε τον δικό μας θάνατο, τον δικό μας πόνο, τον δικό μας τρόμο και αυτά θρηνούμε κατά βάθος.

Ο ουμανισμός ‘παρηγορεί’ και ‘κανακεύει’ τον «εγω-παθή» [κυρίως με την έννοια του ‘εγώ’ που ‘παθαίνει’- δεν μπορούσα να βρω άλλη λέξη] άνθρωπο και δεν έχει τίποτα παραπάνω να του προσφέρει. Ο Θεός όμως βλέπει και μεριμνά για αυτά που εμείς δεν βλέπουμε και δεν μεριμνούμε. Εδώ που βρισκόμαστε είναι χώρος προετοιμασίας για την αιώνια ζωή και όχι θερινών διακοπών. Το πόσο προετοιμασμένοι είμαστε και πόσο βιώνουμε την Πίστη μας φαίνεται κάθε φορά από τα κατεβασμένα μούτρα (τα δικά μας και των άλλων) που βλέπουμε στις κηδείες.

Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τον θάνατο, ό,τι έχει σχέση με τον θάνατο είναι απαραιτήτως κακό για εμάς. Όλα τα βλέπουμε μέσα από τον μικρόκοσμό μας. Λέμε, γιατί να πεθάνει το μικρό παιδάκι; τί φταίει αυτό το παιδάκι για τις αμαρτίες των μεγάλων; δεν τον θέλω αυτόν τον Θεό. Σε όλα αυτά θα πάει εύκολα το μυαλό μας, διότι από πίσω τους κρύβεται η δική μας αδυναμία. Δεν θα σκεφτούμε όμως ότι αυτή τη στιγμή αυτό το παιδάκι είναι ένας φωτεινός άγγελος δίπλα στον Θεό. Δεν θα σκεφτούμε ότι ο θάνατος αυτού του παιδιού ίσως να φέρει κοντά στον Θεό οικείους ανθρώπους του. Δεν θα σκεφτούμε ότι πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει να συμβούν τα κακά που εμείς προκαλούμε για να συνετιστούμε.  

οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σώσω τὸν κόσμον … ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ·

Δεν είναι κακός ο Θεός, δεν μισεί ο Θεός, για την σωτηρία μας εργάζεται η οποία ξεπερνάει το σαρκίο μας. Κάθε φορά όμως που ο Θεός μας παιδαγωγεί εμείς αρνούμαστε να δούμε την παιδαγωγία και προτάσσουμε το γνωστό «ο Θεός είναι αγάπη». Στην ουσία όμως έχουμε κρατήσει μόνο το «αγάπη» κατά τα δικά μας μέτρα και τον Θεό Τον έχουμε στείλει περίπατο. Ο Θεός είναι και Δίκαιος. Ο Θεός, ο Δημιουργός του σύμπαντος ορίζει τους λαούς, ο Θεός ορίζει και την ιστορία και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό τόσο το καλύτερο. 

Φτάνει λοιπόν ο επηρεασμένος από τον ουμανισμό άνθρωπος στο σημείο να κρίνει και να ερμηνεύει τον Θεό δίχως να το καταλαβαίνει με το ζύγι της δικής του μπαζωμένης καρδιάς και κοσμοαντίληψης. Η δική του η καρδιά πονάει και θλίβεται για τα ορατά και τα πρόσκαιρα και δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τα μη ορατά και τα αιώνια. Ο Θεός όμως έχει μιλήσει δια των Προφητών του: η αποστασία του ανθρώπου ήταν, είναι και θα είναι η αιτία μεγάλων καταστροφών. Έχουμε όμως απομακρυνθεί από τον Λόγο του Θεού, έχουμε έρθει πιο κοντά «στα δικά μας» και όλα αυτά μας φαίνονται «ξένα» και «απάνθρωπα».

Μεγάλη ευθύνη για αυτήν την κατάσταση φέρουν πρωτίστως οι ταγοί της Εκκλησίας οι οποίοι μπροστά σε τραγικά γεγονότα δεν έχουν τίποτα πνευματικό να πουν παρά ολοένα και περισσότερο κοσμικοποιούν τον εκκλησιαστικό λόγο με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί αυτή η σύγχυση στο ποίμνιο. Βλέποντάς τους να μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους κοσμικούς άρχοντες αναρωτιέται κανείς ποια επιτέλους είναι η χρησιμότητά τους εκεί που βρίσκονται και τι ρόλο παίζουν.

Καταλήγουμε στο τέλος να βιώνουμε το ένα τραγικό γεγονός μετά το άλλο, κλαίγοντας συνέχεια πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα … αλλά μην ακούσουμε ποτέ κουβέντα για ΜΕΤΑΝΟΙΑ … εκεί, επαναστατούμε.

***

Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ