Στους Καιρούς της Θύελλας…

 του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

Ήδη από την αποφράδα ημέρα της προδοτικής υπογραφής για το ξεπούλημα της εθνικής μας κυριαρχίας στη Μακεδονία είναι προφανές πως έχουμε εισέλθει πια σε φάση καταφανούς πολιτικής κρίσης – που δεν αποκλείεται να οδηγήσει και σε πολιτειακή ανωμαλία.

Το πλέον ανελέητο και σκοτεινό φασιστικό καθεστώς που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο (και που ταυτόχρονα με την υπογραφή του ουσιαστικού ακρωτηριασμού της χώρας, αμόλησε ξανά τα σιδερόφρακτα κατοχικά λυκόσκυλά του πάνω σε γυναικόπαιδα και λοιπούς αμάχους που είχαν το απύθμενο θράσος να κρατούν ελληνικές σημαίες διαμαρτυρόμενοι για τα αυτονόητα, ενώ και εφεξής συνεχίζει να καθυβρίζει ως φασίστες και τραμπούκους όσους αντιδρούν στο όνειδος των Πρεσπών) αρχίζει να κλυδωνίζεται συθέμελα. Οι 153 που υπέγραψαν το μαύρο βράδυ του Σαββάτου 16 Ιουνίου την ατιμωτική εξουσιοδότηση της εσχάτης προδοσίας, θα πάνε κάποια στιγμή στις εκλογικές τους περιφέρειες (στις οποίες τους διαμηνύεται μαζικά πως είναι ανεπιθύμητοι – και ήδη έχουμε δει και τις πρώτες αντιδράσεις σε όσους αποτολμούν γενικότερα δημόσιες εμφανίσεις), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύβεται επ’ άπειρον στο υπόγειο του Μεγάρου του (και της μακαριότητάς του), παραβλέποντας συστηματικά το προφανές του καθήκον έναντι του Συντάγματος και του Λαού (όσα…παράσιτα κι αν του παρεμβάλλουν πάτρωνες, στοές και λοιπά… ιδρύματα), τα λαομίσητα πλέον φασιστοειδή που υποδύονται πρωθυπουργούς, ΥΠΕΞ, ΥΕΘΑ και λοιπούς αμερικανογερμανοτσολιάδες της χώρας, δεν μπορούν επ’ άπειρον να κυκλοφορούν δορυφορούμενοι έκαστος από 15 διμοιρίες πραιτωριανών.

Το καζάνι της οργής και του αποτροπιασμού που από καιρό σιγόβραζε, είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι πλέον θα αρχίσει να οδηγείται σε εκρήξεις. Κάποιοι επέλεξαν, ως ευνουχισμένοι δούλοι στις μισελληνικές ψυχώσεις τους, ως υποχείρια σε άθλια συμφέροντα και στην καρεκλολαγνεία τους και ως πειθήνια σκυλάκια στα ξένα αφεντικά τους, να σπείρουν άγριους ανέμους. Είναι προφανές πως και οι θύελλες δεν απέχουν πια πολύ.

Ενώ όμως η προδοσία της πατρίδας βρίσκεται εν πλήρει εξελίξει και μαζί και η εκτέλεση του «συμβολαίου θανάτου» της από μία αδίστακτη ομάδα «πολιτικών δολοφόνων» (καθώς θυμίζουμε πως πλην του «Μακεδονικού», συνεχίζονται ακάθεκτα οι νομοθετήσεις της κάθε διαστροφής, ο λαθροεποικισμός, η οικονομική εξόντωση της κοινωνίας κλπ), δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συνεχίζεται και η προδοσία της πίστης μας. Και αν στις 17 Ιουνίου του 2018 κάποια άθλια νεοταξίτικα όργανα (υπό τη ξεκάθαρη εποπτεία και προστασία των ΗΠΑ, του Ιδρύματος Σόρος, της Μέρκελ και της ΕΕ) πρόδωσαν την πατρίδα μας, πολλοί ξεχνούν (ή ακόμη χειρότερα ακόμη αγνοούν) ότι ακριβώς 2 χρόνια πριν, κατά θαυμαστή σύμπτωση (;) πάλι στις 17 Ιουνίου, κάποια άλλα νεοταξίτικα όργανα (υπό την επίσης ξεκάθαρη εποπτεία και προστασία των ίδιων περίπου διεθνών…ευαγών καθιδρυμάτων) άρχιζαν την προδοσία της Ορθοδοξίας στο Κολυμπάρι της Κρήτης. Κι ήρθαν έτσι φέτος τα πράγματα, μήπως και θυμηθούμε ή συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η αποστασία μας από τον Θεό βρίσκεται σε άμεση αιτιακή σχέση με οτιδήποτε άλλο τραβάμε ως λαός σε εθνικό, κοινωνικό και κάθε άλλο επίπεδο (και για να είμαστε ακριβέστεροι, αποτελούν τη βασική πρωτογενή αιτία). Μήπως και ξαναθυμηθούμε ότι υπάρχουν πνευματικοί νόμοι που λειτουργούν και ότι, όποτε μέσα στο διάβα των αιώνων προδώσαμε την πίστη μας, υποστήκαμε μεγάλα δεινά και σκληρές άνωθεν δοκιμασίες.

Κι επειδή κάποιοι ίσως πουν ότι μόνο η επέμβαση του Θεού θα μας σώσει και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι προσευχή, εγώ θα απαντήσω πως οφείλουμε το «παρών» σε όλους τους αγώνες. Και τους πνευματικούς πρωτίστως βέβαια, αλλά ακολούθως και τους κοσμικούς. Στη σωστή τους πάντοτε ιεράρχηση και με την αποφασιστικότητα που συνάδει στην κρισιμότητα των καιρών. Και οι καιροί απαιτούν και γόνατα για τις μετάνοιες, αλλά και χέρια για τα καριοφίλια. Με αυτήν ακριβως τη σειρά. Βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα πυκνό μαύρο σύννεφο και αναμφίβολα θα είναι τραγική αυταπάτη να σκεφτούμε πως μπορούμε μόνοι μας να το διαλύσουμε. Η πατρίδα μας χρειάζεται ένα μεγάλο Θαύμα και αυτό μὀνο ο Θεός μπορεί να το φέρει. Ο Θεός όμως κάτι περιμένει κι από μας. Πρώτα τη μετάνοια και τον πνευματικό αγώνα μας και παράλληλα βέβαια κι ό,τι άλλο μπορούμε ανθρωπίνως να κάνουμε, για να μην είμαστε αναπολόγητοι πως ακόμη και το στοιχειώδες καθήκον μας το αγνοήσαμε και μείναμε παθητικοί, ενώ όλα γύρω μας κατέρρεαν. «Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ’νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάνουν» έλεγε ο μέγας Μακρυγιάννης. Και πριν από 200 χρόνια κάτι περίεργοι και παλαβοί (για τα μέτρα των «ρεαλιστών» καλαμαράδων της κάθε εποχής) κουρελήδες πήραν τα όπλα «για του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδας την ελευθερίαν». Επίσης με αυτήν ακριβώς τη σειρά.

Καιρός για πόλεμο λοιπόν. Για πόλεμο πολυμέτωπο. Στώμεν καλώς, αδελφοί. Καλή δύναμη στις δοκιμασίες και τους αγώνες που έρχονται και καλή Λευτεριά.

Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου…