Πέτρος Φυσσούν: «Πόσα χρόνια πήγαν χαμένα;»

σ.σ. Αλέξανδρος Βέλιος, Πέτρος Φυσσούν. Σα να ήθελε ο Θεός να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Εάν υπήρχε ένας τίτλος, ίσως αυτός να ήταν: ¨Δύο άνθρωποι, δύο ζωές, μία Προσωπική Συνάντηση¨. Γι’ αυτήν την Προσωπική Συνάντηση μας μιλάει ο π. Βασίλειος Βολουδάκης, πνευματικός πατέρας του Πέτρου Φυσσούν, που σ’ αυτόν τον κόσμο γνώρισε την ψυχή του όσο κανείς άλλος.

… Οκτώ ετών έχασε τον πατέρα του. Υποχρεώθηκε να πάει σε ορφανοτροφείο γιατί οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Κι εκεί, βρέθηκε μία αγία ψυχή, η Ευγενία, η οποία έγινε μητέρα του και τον περιέβαλε με μεγάλη στοργή και είναι προς τιμήν του Πέτρου ότι ενώ είχε γίνει διάσημος, είχε φύγει από το ορφανοτροφείο αρκετά χρόνια, πληροφορήθηκε ότι αυτή η πνευματική του μητέρα είναι στα τελευταία της και την επεσκέφθη. Έψαξε, τη βρήκε στο σπίτι που έμενε, που εφιλοξενείτο, και μόλις τον είδε εκείνη του είπε, Πετράκι ! Κι εκείνος γονάτισε και λέει, Μανούλα. Και μετά από λίγο εκοιμήθη η γερόντισσα αυτή, η Ευγενία.

Αυτό δείχνει πάρα πολλά. Τότε, κανείς δεν κατάλαβε τι συμβαίνει μέσα του. Νόμιζε ότι είναι ο Πέτρος που βλέπει. Μα ο Πέτρος που έβλεπε ήταν οι ρόλοι που έπαιζε. Τον κυρίως ρόλο του ποτέ δεν τον έδειξε παρά μόνο στο εξομολογητήριο. Κανείς δεν ξέρει, από τους γνωστούς και φίλους και συνεργάτες τον Πέτρο Φυσσούν. Ήταν οι ρόλοι που έπαιζε. Όχι υποκρινόμενος, δεν έπαιζε θέατρο όταν ήταν με τις παρέες του, έδειχνε πτυχές του εαυτού του αλλά όχι τον εαυτό του. Έχει μεγάλη σημασία σε όλους μας αυτό να το προσέξουμε και να το διακρίνουμε. Τα γεγονότα και τα περιστατικά της ζωής μας και οι πράξεις μας δεν είμαστε εμείς, εμείς τα κάνουμε αλλά δεν είμαστε εμείς, ευτυχώς. Εάν είμαστε εμείς, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτοκριτική. Αν είμαστε εμείς αυτοί που πράγματι θέλαμε αυτά, πώς θα μετανοούσαμε; Πώς μετά θα εννοούσαμε το τι κάναμε;

Και ο Πέτρος όταν ήρθε η ώρα η κατάλληλη, και ήρθε με έναν τρόπο λίγο περίεργο γιατί κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα δεν φέρθηκαν σωστά και ανεμείχθησαν και τα μέσα ενημερώσεως διαστρέφοντας την πραγματικότητα, τότε ο Πέτρος ήρθε σε επαφή με την Εκκλησία, ουσιαστική, για πρώτη φορά.

Με το Θεό είχε πάντοτε επαφή, δική του, προσωπική, εσωτερική, κανείς δεν την υποψιαζόταν, αλλά με την Εκκλησία ήρθε [σε επαφή] για πρώτη φορά. Και τότε, άρχισε να γίνεται μία μεγάλη αλλαγή μέσα του. Τότε κατάλαβε ότι αυτοί οι οποίοι είτε τον αγαπούσαν, είτε τον περιφρονούσαν, είτε τον ψευτοκραύγαζαν, είτε έβρισκαν τρόπο να τον διαβάλλουν, δεν τον είχαν αγγίξει, δεν είχαν αγγίξει την ψυχή του και μου έλεγε χαρακτηριστικά: Πόσα χρόνια πήγαν χαμένα; Αλλά δεν πήγαν χαμένα γιατί είδα, έζησα, έκρινα, συνέκρινα και αποφάσισα.

Όσοι τον γνωρίσατε, ασφαλώς δεν χρειάζεται να πω πολλά για να συμφωνήσετε ότι ήταν ένας άνθρωπος που κάθε άλλο παρά εύπιστος ήταν. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσες να τον πλησιάσεις εύκολα, ένας άνθρωπος που δεν επείθετο με λόγια, ένας άνθρωπος που είχε κριτήριο τον εαυτό του προ πάντων.

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, γονάτισε μπροστά στον Χριστό μας, όταν έμαθε ποιος είναι.

Και τότε, παρά το γεγονός ότι η κόρη του είχε πάρει τις αποφάσεις της για το μοναχισμό, αλλά είχε θέσει ως αποκλειστικό όρο ότι δεν θα γίνω μοναχή εάν δεν το πει ο πατέρας μου. Είχε βάλει έναν πολύ υψηλό στόχο. Κατ’ άνθρωπον, αυτό ήταν αδύνατο. Ο Πέτρος Φυσσούν να πει στην κόρη του, γίνε μοναχή; Κατ’ άνθρωπον αυτό ήτανε απίστευτο. Εσείς που τον γνωρίσατε ξέρετε τι λέω. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος που ήταν απίστευτο να πει κάτι τέτοιο, ήρθε μια ημέρα και λέει, εφόσον η κόρη μου έχει αυτή τη χαρά, τη διάθεση να κάνει αυτήν την επιλογή, με την ευχή μου.

Είναι αξέχαστα για εμάς τα λόγια του, αλλά κυρίως της ψυχής του η συμφωνία. ‘Με την ευχή μου’.

Κάποια μέσα ενημερώσεως πληροφορήθηκα ότι διέστρεψαν και αυτό ακόμη, ότι έγινε παρά τη γνώμη του. Γράψανε διάφορα. Αυτά είναι όλα ψέματα. Και απόδειξις του ότι ο Πέτρος Φυσσούν είδε στην Εκκλησία αυτό που ζητούσε από τότε που γνώρισε τον εαυτό του, είναι ότι όλο το αρχείο του το εμπιστεύθηκε στην Εκκλησία. Όλο του το προσωπικό αρχείο, ό,τι είχε και δεν είχε, λέγοντας ότι εσείς θα κρίνετε τι θα γίνει. Εγώ ποτέ δεν επεδίωξα δόξες, είπε, ποτέ δεν επεδίωξα τίποτα. Αυτό, αφήνεται στα χέρια σας. Τι λέει αυτό; Δεν τα λέει όλα;

Στη ζωή του αγάπησε δύο ανθρώπους, πολύ βαθιά και αιώνια. Τη σύζυγό του και τη θυγατέρα του. Τη σύζυγό του την έχασε την προπαραμονή της εορτής του. Προπαραμονή της εορτής Πέτρου και Παύλου. Ο ίδιος, έφυγε την παραμονή της εορτής της. Νικολέττα ήταν η σύζυγός του, παραμονή του Αγίου Νικολάου. Δεν λέει κάτι αυτό; Δεν μίλησε ο ουρανός; Δεν είπε ότι αυτό το ζευγάρι πράγματι εβίωσε την αγάπη την πραγματική, την αφοσίωση;

Η σύζυγός του ήταν μία κοπέλα η οποία δεν δέχτηκε, ούτε από μικρή ούτε μεγαλύτερη, πορεία και συνετές οδηγίες. Ήταν κόρη του Κώστα του Χατζηχρήστου. Εκείνη βοηθούσε τον πατέρα της περισσότερο να σταθεί σωστά παρά εκείνος. Κι όμως, ήταν κι αυτή αγαθός Μιχαηλίδης. Παρά το δυναμισμό του χαρακτήρα της ήτανε αγαθή γη, και μαζί γνώρισαν τον Χριστό, μαζί συμπορεύθηκαν, μαζί έδωσαν την ευχή στην κόρη τους, μαζί πήγαιναν στο Μοναστήρι και εκκλησιάζοντο, μαζί επήγαν στην κουρά της. Μαζί επήγαιναν, όσο ήταν εν ζωή η γυναίκα του και όσο εκείνος είχε δυνάμεις για να πάει ένα τέτοιο ταξίδι. Όλα αυτά ήταν η προετοιμασία. Πέρασαν δύσκολες μέρες αλλά οι άνθρωποι που αγάπησε κι όλοι εμείς που προστεθήκαμε στη συνέχεια πορευθήκαμε μαζί.

Και ήρθανε οι ώρες του τέλους της επί γης ζωής του, κι εκεί πραγματικά φάνηκε τι σημαίνει Χριστιανά τέλη.

Όλο το διάστημα της ασθενείας του στο νοσοκομείο Σωτηρία που ήταν πάρα πολύ δύσκολο γιατί τα αναπνευστικά προβλήματα ήτανε πολύ επώδυνα, δημιουργούν ασφυξία στον άνθρωπο, τα πέρασε με ελαφρά λόγια για τη δυσφορία που είχε. Ποτέ όμως δεν εγόγγυσε, να διαμαρτυρηθεί, να πει όπως λέμε εμείς που προσφέρουμε ένα μπουκάλι λάδι στην Εκκλησία και λέμε αν μας συμβεί κάτι, μια δοκιμασία, που ο Θεός επιτρέπει για να περάσουμε κι εμείς λίγο δύσκολα, να σκεφτούμε ότι υπάρχει και ψυχή εκτός από το σώμα, και λέμε, τι σου ‘κανα Θεέ μου και μου το ‘δωσες αυτό; Δεν φέρνω εγώ το λάδι μου; Δεν φέρνω εγώ το κερί μου; Γιατί μου το ‘κανες αυτό; Τα λένε, Χριστιανοί, επαγγελματίες Χριστιανοί τα λένε αυτά, δηλαδή, χρόνια Χριστιανοί τα λένε. Κι εκείνος προσέφερε το παιδί του. Δεν είπε, μα Θεέ μου εγώ σου έδωσα, σου αφιέρωσα την κόρη μου, αυτή είναι η απάντησή σου;

Όχι. Γιατί ήξερε ότι έπρεπε να αναπληρώσει σε λίγο χρονικό διάστημα αυτά που έχασε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Και λίγο προ της κοιμήσεώς του, τα ξημερώματα της 5ης Δεκεμβρίου πέντε και μισή περίπου, ο ασθενής, ο συν-ασθενής που ήταν δίπλα -είχε έρθει πρόσφατα εκείνες τις ημέρες- τον είδε κάπως ακίνητο και κατεβαίνει από το κρεββάτι, του πιάνει το χέρι και ήτανε παγωμένο. Νόμισε ότι πέθανε και ετοιμαζότανε να πάει να ειδοποιήσει τις αδελφές,

και τότε ο Πέτρος σήκωσε τα χέρια του, έκαμε τρεις φορές τον Σταυρό του, έγειρε στο πλάι και εκοιμήθη.

Τι είναι αυτό; Τυχαίο; Αυτήν την ώρα; Την κρισιμότερη ώρα; Γι’ αυτό λοιπόν αδελφοί μου ο Πέτρος Φυσσούν μας άφησε ένα πολύ δυνατό και γενναίο παράδειγμα, για όλους μας. Πρώτοι εμείς οι κληρικοί διδαχθήκαμε κοντά του πώς ο άνθρωπος αλλοιώνεται, με την καλή αλλοίωση. Πως γίνεται από πέτρα καρδία αγαπώσα τον Θεό και τους ανθρώπους. Ήταν όλος μια αγκαλιά. Είχε χαρά να μας αγκαλιάζει, να παίρνει την ευχή της Εκκλησίας, να ζητάει τις προσευχές μας. Κι εμείς λυπούμεθα που χάσαμε έναν τόσο σπουδαίο φίλο. Τον χάσαμε με την άμεση επικοινωνία, δεν τον χάσαμε για πάντα, ούτε δε τον χάσαμε ουσιαστικά, γιατί η ψυχή μένει εις τον αιώνα και το σώμα θα το πάρουμε μια μέρα αφού περάσει η φθορά.

Το σώμα, όπως είπε ένας σύγχρονος άγιος, είναι ένα μεταφορικό μέσο και τελευταίος του προορισμός είναι ο θάνατος. Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς ασχολούμεθα με το μεταφορικό μέσο και τις εγκεφαλικές λειτουργίες του και κάνουμε πως δεν ακούμε τη φωνή της συνειδήσεως που μας λέει, δεν πας καλά, δεν είναι αυτή ζωή, δεν έχεις πλαστεί γι’ αυτά εσύ, δεν είσαι γι’ αυτό μόνο.

Δεν είναι δυνατόν ένας σπόρος στάρι να φυτεύεται στη γη, να σαπίζει και να ξαναβγαίνει ένδοξο στάρι. Δεν βγαίνει βασιλικός, δεν βγαίνει δυόσμος, δεν βγαίνει κάτι άλλο. Με εξελίξεις, και αυτά που λένε άνθρωποι που αναζητούν το Θεό μέσα από τις σκέψεις τους. Βγαίνει στάρι, στάχυ ένδοξο. Το ίδιο θα γίνει με όλους μας αλλά τι θα βλαστήσει;

Θα βλαστήσει αυτό που θα σπείρουμε και ο Πέτρος Φυσσούν εφρόντισε να μην δώσει ούτε τροφή στα σκουλήκια. Έμεινε τα οστά του και η επιδερμίδα, χωρίς να έχει πάθηση τέτοια που φέρνει αυτές τις αλλαγές. Γιατί έτρωγε σαν σπουργίτι, σαν πουλάκι και συνομιλούσε με την καρδερίνα που είχε δίπλα του. Της μιλούσε και του μιλούσε, του κρατούσε συντροφιά μόνος όταν ήταν τον περισσότερο καιρό.

Αυτός ήτανε ο Πέτρος Φυσσούν. Αυτόν θα θυμόμαστε και αυτόν θα συναντήσουμε όταν κι εμείς φύγουμε από αυτήν τη ζωή. Να έχουμε όλοι μας καλή και ολοκληρωμένη μετάνοια, για να έχουμε και ολοκληρωμένη ευτυχία.

***

Απομαγνητοφώνηση [από 09:50 έως τέλος] Φαίη/Αβέρωφ

Πηγή: Μανώλης Β. Βολουδάκης