Το μάθημα των θρησκευτικών: «Η αγάπη στην πράξη»

.

Εάν γινόταν έτσι το μάθημα των θρησκευτικών θα είχαμε διαφορετικούς χριστιανούς.

.

Συνέντευξη με τον Θεολόγο καθηγητή κ. Ιωάννη Περράκη

Με τον πατέρα Θεμιστοκλή Αδαμόπουλο, το σχολείο μας έχει στενούς δεσμούς εδώ και πολλά χρόνια.

Με αφορμή μια εκπομπή που είχε γίνει από τον Νίκο τον Ασλανίδη στην ΕΤ3, για την ιεραποστολή στην Σιέρα Λεόνε, είχα έρθει σε επαφή με τον πατέρα Θεμιστοκλή, γνωριστήκαμε και έκτοτε το σχολείο μας υποστηρίζει το έργο του πατρός Θεμιστοκλή.

Κάθε φορά που έρχεται στην Ελλάδα, συνήθως έρχεται μια φορά τον χρόνο, πάντοτε περνά από το σχολείο μας, μιλά με τα παιδιά, ανταλλάσσει τις εμπειρίες του, τα παιδιά τον αγαπούν πάρα πολύ.

Μάλιστα θεωρώ ότι το μάθημα των θρησκευτικών, δεν είναι μόνο γνωσιολογικό, αλλά αυτό που κυρίως πρέπει να περάσει στα παιδιά, είναι να περάσει, είναι να δώσει το μήνυμα της αγάπης και ότι μέσα σε μία τόσο ατομοκρατική κοινωνία που ζούμε, θα πρέπει σιγά σιγά να εξασκηθούμε να βγαίνουμε από το καβούκι του εγωισμού μας.

Μας δίνει ο Θεός 24 ώρες το 24ωρο, ας μην ασχολούμαστε και τις 24 ώρες μόνο με τον εαυτό μας, κάποια λεπτά έστω, ας μπαίνει και ο άλλος μέσα στη ζωή μας.

Θεωρώ ότι το μάθημα των θρησκευτικών έχει πρωτίστως αυτό το ρόλο να επιτελέσει, να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά να σκεφτούν και τον άλλο.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο (έχουμε), δίνουμε κάποια ερεθίσματα στα παιδιά, φερειπείν υπάρχει ένας κουμπαράς πάντα πάνω στην έδρα, όπου μπορεί το κάθε παιδί να δώσει ότι νομίζει και τα χρήματα πηγαίνουνε στην Ιεραποστολή.

Πάντα είχε προηγηθεί μια προβολή ενός ντοκιμαντέρ, όπου φαίνεται που θα πάνε τα χρήματα, τι έργο επιτελείται και είναι πολλές φορές εξαιρετικά συγκινητική η ανταπόκριση των παιδιών.

Εγώ συνήθως τους λέω ότι, δεν έχει σημασία το αν θα βάλεις πολλά ή λίγα χρήματα, αυτό που έχει σημασία είναι κάθε μέρα να σκέφτεσαι «ας βάλω κάτι» ένα λεπτό, ένα δίλεπτο.

Νομίσματα που πολλές φορές τα πετάνε κάτω στο δρόμο ως άχρηστα. Όμως όπως λέει ο λαός «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι».

Τους λέω «σκεφτείτε ότι είμαστε 180 παιδιά μέσα στο σχολείο, αν ο κάθε ένας έβαζε ένα λεπτό, ένα λεπτό, ένα μονόλεπτο κάθε μέρα, κάθε μέρα όμως όχι όποτε το θυμόταν, κάθε μέρα να έχει την έννοια του μονόλεπτου, θα μαζεύαμε κοντά 200 ευρώ το χρόνο».

Οπότε αν έβαζε δίλεπτο θα πήγαιναν 400 και λέω «κάντε μόνοι σας τον πολλαπλασιασμό, να δείτε ότι τι δύναμη έχετε στα χέρια σας και πόσο πολύ ανακούφιση μπορούμε να προσφέρουμε σε ανθρώπους που υποφέρουν χωρίς εμείς τίποτα το ιδιαίτερο, χωρίς κάποια ιδιαίτερη οικονομική θυσία».

Η θυσία που θα κάνουμε, θα’ ναι ότι θα το έχουμε στο νου μας, εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα και τα παιδιά έχουνε, είναι ευαισθητοποιημένα, (δεν έχουνε), θέλουν να βοηθήσουν.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μάθει να «σκεφτόμαστε τον άλλον», δεν έχουμε μάθει κάθε μέρα, κάποια λεπτά της ημέρας ο άλλος να υπάρχει με κάποιο τρόπο στη ζωή μας.

Οπότε προσπαθούμε να δώσουμε ευκαιρίες στα παιδιά, να εξασκηθούν σε αυτό.

Πραγματικά πολλές φορές έτσι βλέπω πράγματα που με συγκινούν απίστευτα, όπως όχι μία ή δύο φορές, έχω βρει ακόμη και 50ευρο μέσα στον κουμπαρά χωρίς να ξέρω ποιος το έβαλε κι αυτό ήτανε το πιο όμορφο.

Το ότι δεν έμαθε ποτέ ποιος το ‘βαλε και σίγουρα δεν ήταν από το περίσσευμα αυτό.

Πραγματικά δεν θα ξεχάσω ποτέ, την τελευταία φορά που είχε έρθει ο πατήρ Θεμιστοκλής στο σχολείο και μίλησε στα παιδιά, ήταν ένα πανηγύρι.

Τα παιδιά, δεν θέλανε, χτύπησε το κουδούνι, οι γονείς περιμένανε κάτω να πάρουν τα παιδιά ήταν η τελευταία ώρα,δεν ξεκολλούσαν από πάνω του, δεν ξεκολλούσαν από πάνω του.

Μια κοπέλα ήταν ένα τι γλυκό κοριτσάκι, έλεγε «θέλω να τον αγκαλιάσω», έβλεπες πραγματικά (όταν)τα παιδιά μπορούν να ξεχωρίσουν τη γνησιότητα, όπου βλέπουν γνησιότητα και αυθεντικότητα, όταν νιώθουν ότι αυτό που λες, βγαίνει από την καρδιά σου, όταν το ίδιο σου το παράδειγμα μιλάει γι’ αυτό, δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα μαθητή της Α’ Γυμνασίου ο οποίος, διστακτικά σήκωσε το χέρι του και λέει: «θέλω να πω μια προσωπική εμπειρία.

Εγώ μέχρι χθες ήμουν άθεος και άθεος έτσι δεν ήθελα να ακούσω για Θεό με τίποτα, ήμουνα δηλαδή τελείως έτσι ξεκαθαρισμένος μέσα μου.

Τώρα όμως συνειδητοποίησα τι σημαίνει Θεός και τι σημαίνει αγάπη».

Κι αυτό λόγω της εμπειρίας με έναν άνθρωπο ο οποίος ζούσε την αγάπη, χωρίς να μιλάει γι’ αυτήν, απλά την ζούσε. Το παιδί μπορεί και το καταλαβαίνει αυτό.

Ένα άλλο περιστατικό έτσι που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση είναι, σχετικά με ένα κοριτσάκι το οποίο έχει απαλλαγεί από το μάθημα των Θρησκευτικών, λόγω της απαίτησης των γονιών της.

Μου έκανε εντύπωση ότι στο πρώτο μάθημα της σχολικής χρονιάς, Α’ Γυμνασίου, όταν ρωτούσε έτσι την εικόνα που έχουν για τα Θρησκευτικά σήκωσε το χέρι της και μου λέει «εγώ παίρνω απαλλαγή γιατί έτσι θέλουν οι γονείς μου».

Μου έκανε εντύπωση αυτή η έκφραση. Στη συνέχεια οι γονείς επιτρέπουν το παιδί για λόγους πρακτικούς να είναι παρών την ώρα του μαθήματος, απλά υποτίθεται ότι θα ζωγραφίζει, θα κάνει κάτι άλλο.

Μου κάνει όμως τρομερή εντύπωση ότι δεν χάνει κουβέντα, όταν δείξαμε ένα ντοκιμαντέρ για τον πατέρα Θεμιστοκλή, κρεμότανε από την οθόνη, είχε απορίες, την βλέπω ότι ρίχνει χρήματα στον κουμπαρά, βλέπω ότι ένα υποτίθεται, ότι εξαιρείται από την παράδοση και την εξέταση, την βλέπω όμως ότι είναι ενήμερη και σηκώνει ακόμα και το χέρι της να απαντήσει, σε ερωτήσεις που υποτίθεται ότι θεωρητικά δεν την αφορούν.

Βλέπεις δηλαδή ότι τα παιδιά έχουν μια αναζήτηση, αλλά δυστυχώς εμείς πολλές φορές οι γονείς, προσπαθούμε να πνίξουμε αυτή τη φλόγα που πάει να ανάψει ο Χριστός μες στην καρδιά τους.

Αντιγραφή/Απομαγνητοφώνηση Μέλια.

Πηγή: βίντεο στο youtube

.