Μαζί μπορούμε!

Θλίβομαι να βλέπω το λαϊκισμό, που χρόνια τώρα μαστίζει αυτή τη χώρα, να μεταφέρεται σε συζητήσεις και αντιπαραθέσεις προσωπικές και μεταξύ φίλων.

Θλίβομαι να βλέπω σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για τη χώρα, ανθρώπους να αναμασούν αυτά που προβάλλουν τα κανάλια και να προσπαθούν να πείσουν πρώτα τον εαυτό τους για το «ναι» ή το «όχι», καθώς και να μηρυκάζουν την δήθεν επιχειρηματολογία των ΜΜΕ.

Θλίβομαι όταν αντιλαμβάνομαι, ότι αντί ο αγανακτισμένος κόσμος να μεταφέρει αυτή του την αγανάκτηση σε γόνιμο διάλογο και προβληματισμό, ξεσπά στον συνάνθρωπό του και σύν-ζυγό του σε μια κατάσταση που όλοι βιώνουμε.

Θλίβομαι όταν συνειδητοποιώ ότι πιστεύουμε πως από την πολυθρόνα θα βοηθήσουμε τους συμπατριώτες μας, με εργαλεία την απολυτότητα του λόγου και την ξεροκεφαλιά.

Τόσο έχει εκφυλιστεί πια η κριτική σκέψη;

Τόσο εύκολα θυσιάζουμε στο βωμό της προσωπικής μας ιδεολογίας τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους;

Ως πότε πια θα θεωρούμε τους εαυτούς μας αυθεντίες σε όλα;

Αναρωτιέμαι… ακόμα δεν έχουμε καταλάβει;

Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι όλοι μα όλοι όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τα τελευταία χρόνια αυτή τη χώρα, δεν ενεργούν για το καλό της πατρίδας μας;

Προς μεγάλη μου έκπληξη παρατηρώ να αναλωνόμαστε στο τι έκανα, τι έκανες και τι έκαναν ο δείνα και ο τάδε…
Τι έκανε ο παππούς σου, τι έκανες στα φοιτητικά σου χρόνια, τι έκανες στο σχολείο κλπ κλπ.

Και ρωτώ… πού είναι η σοβαρότητα; Πού είναι η ωριμότητα; Πού είναι η δημοκρατία;

Τι ωραία που θα ήταν, αν μέσα σε ήρεμο κλίμα γινόταν εποικοδομητικός διάλογος με γνώμονα το καλό της χώρας;

Τι ωραία που θα ήταν, μέσα από τη σοβαρή συζήτηση να καταλήγουμε σε στιβαρά και ακλόνητα επιχειρήματα;

Τι ωραία που θα ήταν, τέλος, μέσα από τη συνεργασία των μεν και των δε, να διαγραφόταν ένα καλύτερο αύριο για όλους μας…

Αυτό που πολύ έντονα αντιλαμβάνομαι, είναι ότι ο κόσμος έχει πια μπλοκάρει… όσοι έχουν τη δυνατότητα έστω και στοιχειωδώς να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές της επικαιρότητας, οφείλουν να ξεμπλοκάρουν και τους υπολοίπους.

Μόνο μαζί μπορούμε!

Το «ναι» ή το «όχι» του καθενός, θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα ανόθευτο από παραφιλολογίες, ακλόνητα στηριγμένο στην προσωπική μας γνώμη, χωρίς μένος ή οποιοδήποτε ίχνος σφοδρής αντιπαράθεσης. Αυτό σημαίνει πως ό,τι και να γίνει, καθένας θα έχει την ωριμότητα –χωρίς δευτερολογίες– να αναλάβει και τις ευθύνες του.

Εάν δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα παραπάνω, δηλαδή τον ίδιο μας τον εαυτό, τότε όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, φοβάμαι ότι τα χειρότερα έρχονται…

Κοινωνική Ανατολή