Όταν σκότωσαν τον Ξένιο Δία.

 Άρθρο της Φαίης.

Τα τελευταία χρόνια, μέσα σε μια γενικευμένη προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου να μεταμορφώσει την Ελληνική κοινωνία και να την φέρει στα μέτρα της παγκοσμιοποίησης, επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου διαστρέβλωση της γνώσης όπως εμείς την παραλάβαμε από τους προγόνους μας. Η δική μας ασυγχώρητη και εγκληματική αμέλεια απέναντι στο καθήκον μας να κατέχουμε μια βασική γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με επικίνδυνους τσαρλατανομάγους της ιστορίας οι οποίοι κυριολεκτικά μας εμπαίζουν, μας περιγελούν και μας χλευάζουν. Μια τέτοια τσιρίχτρα (των οικολόγων φυσικά) άκουσα πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση να χτυπιέται για τον Ξένιο Δία ΤΗΣ και την ιστορία ΤΗΣ, και δίνοντας μια συναισθηματική παράσταση (ε δε θα μπορούσε και αλλιώς) δήλωσε ότι είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τον Ξένιο Δία μέσα από τους λαθρομετανάστες. Βρισκόμαστε σε μια δραματική κατάσταση αγαπητοί μου φίλοι όπου το θέμα της φυσικης  μας επιβίωσης τίθεται πια ανοιχτά στο τραπέζι. Έννοιες, που κάποτε υπερασπίζονταν την Ελληνικότητα, τώρα έρχονται για να την αποδομήσουν. Τα «όπλα» που κάποτε χρησιμοποιούνταν για να μας υπερασπίσουν, τώρα στρέφονται εναντίον μας και αυτό, τι ντροπή Θεέ μου, γίνεται μέ την δική μας συγκατάθεση. Μια από αυτές, είναι η έννοια της «φιλοξενίας».

Στην αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία θεωρούνταν ιερό καθήκον και η όλη διαδικασία είχε μια ιεροτελεστία η οποία επέβαλλε καλούς τρόπους ευγένειας και ανταπόδοσης και από τις δύο πλευρές. Ο ξένος ερχόταν στο σπίτι μετά από πρόσκληση και αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί (αλλά ούτε και εγώ μέχρι προσφάτως) είναι ότι ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ. Αν το σκεφτούμε λίγο θα δούμε ότι στην καθομιλουμένη, όταν λέμε «έχω ξένους στο σπίτι» δεν εννοούμε αλλοδαπούς αλλά Έλληνες επισκέπτες, είτε αυτοί είναι συγγενείς, είτε φίλοι και γνωστοί, είτε κάποιοι γνωστοί γνωστών που θα γνωρίσουμε για πρώτη φορά. Στην έρευνά μου για το θέμα αυτό έπεσα στην φιλόλογο κυρία Άννα Τζιροπούλου η οποία μου έκανε μια τρομερή αποκακάλυψη. Μια αλήθεια κρυμμένη κυριολεκτικά πίσω από τα γράμματα της αθάνατης Ελληνικής μας γλώσσας που θέλουν τόσο πολύ να πετσοκόψουν.

Όποιος δεν ήταν βασιλιάς και δεν διέθετε «ξενώνες» φιλοξενούσε τον ξένο στην αυλή του σπιτιού του φτιάχνοντας μια σκηνή.  «Ο σκήνος, ο κατασκηνώσας στην αυλή σου λεγόταν σκένος ή ξένος (κσένος)»  Η εναλλαγή μεταξύ του σκ και του κσ είναι πολύ συχνή στη γλώσσα μας. Τώρα μου ήρθε εντελώς αυθόρμητα στο νου η λέξη ΣΚάβω, και το Ξ(ΚΣ)ινάρι. Η λέξη ξενία (κσενία) ετυμολογείται από τη λέξη σκενία (σκηνή). Ο κύριος του σπιτιού καταλάβαινε αν ο ξένος (ή αλλιώς σκένος), είναι Έλληνας, από την ενδυμασία του και από την ομιλία του.
Αυτός που βαβούριζε (έβγαζε βαβούρα από το στόμα του και δεν είχε τη μελωδικότητα της Ελληνικής γλώσσας) δεν ήταν Έλληνας αλλά βάρβαρος. Αυτός, δεν ήταν επιθυμητός στο σπίτι. Ο Πλούταρχος είχε πει ότι το βαρβαρίζω, πρώτα επί της γλώσσας ελέχθει και πολύ αργότερα επεκτάθηκε στα ήθη και στα έθιμα αυτών των ανθρώπων που μιλούσαν διαφορετικά.

Και αν η έννοια του ξένου στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε Έλληνας από άλλη πόλη τι σημαίνει αλλοδαπός; Αλλοδαπός σημαίνει αυτός που έρχεται (πατάει σε) από άλλη γη. » Η ΓΗ, δωρικά ΓΑ, δια συνήθους εναλλαγής του γάμα με το δέλτα λέγεται και ΔΑ, γιαυτό λέμε ΓΗπεδο, ΔΑπεδο, η ίδια λέξη είναι. Η γη μήτηρ είναι η δη μήτηρ.  Η θεά Δή-μητρα (γη- μητέρα) που μας δίνει το σιτάρι. Άρα ΑΛΛΟΔΑΠΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΑΠΟ ΑΛΛΗ ΔΑ (ΓΑ – ΓΗ) ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΤΟΥ». Εμείς τώρα λέμε το πόδι, στα αρχαία Ελληνικά λέγαμε ο πούς και πιο παλιά ο πός.

Παρακαλώ, παρακολουθείστε τον ωραίο τρόπο με τον οποίο η κυρία Τζιροπούλου τα εξηγεί στο σχετικό Video:

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τους Έλληνες περιηγητές σαν τους σημερινούς τουρίστες και επειδή δεν υπήρχαν ξενοδοχεία τότε όλοι αυτοί φιλοξενούνταν. Φυσικά, η σύγκριση αυτή έχει προφανή όρια μιας και οι σημερινοί τουρίστες είναι διαφόρων εθνικοτήτων και η χρηματική συνδιαλλαγή ανάμεσα στον τουρίστα και στον ξενοδόχο δεν θυμίζει τίποτα από το ιερό καθήκον που διέκρινε την φιλοξενία στην αρχαία Ελλάδα. Όταν βάζεις τον άλλον μέσα στο σπίτι σου το χρήμα δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλειά σου. Εκεί, το εθιμοτυπικόν και μια αμοιβαία κατανόηση των «κανόνων του παιχνιδιού» είναι που θα σου εξασφαλίσουν την ασφάλειά σου. Ακόμα και τώρα όμως που η φιλοξενία έχει εμπορικοποιηθεί και υποβαθμιστεί στην ταμπέλα ενός ξενοδοχείου, υπάρχουν κανόνες . Ο τουρίστας έρχεται να βρει κατάλυμα για κάποιο χρονικό διάστημα και δεν πρέπει να τα κάνει λαμπόγυαλο εκεί μέσα, ενώ ο ξενοδόχος που παρέχει το κατάλυμα πληρώνεται σε χρήμα. Πως φτάσαμε να μιλάμε για φιλοξενία χωρίς όρους και χωρίς κανόνες είναι άξιον απορίας.

Τα πράγματα μάλιστα χειροτερεύουν όταν η φιλοξενία των Ελλήνων περιηγητών (ξένων) από άλλες πόλεις στην Αρχαία Ελλάδα γενικεύεται τώρα σε φιλοξενία αλλοδαπών (ανθρώπων από άλλη γη) με απώτερο σκοπό την πολιτογράφηση αυτών την στιγμή που στην αρχαία Ελλάδα η πολιτογράφηση των ξένων (και μιλάμε για Ελλήνες από άλλες πόλεις)απαγορευόταν. Μην ξεχνάμε και τους «μέτοικους» οι οποίοι δεν μπορούσαν να γίνουν πολίτες  (σε ορισμένες περιπτώσεις για λόγους προσφοράς αποκτούσαν κάποια πολιτικά δικαιώματα – ‘ισοτελείς’) και ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν το «μετοίκιον». Αν μάλιστα υποκρίνονταν ότι είναι πολίτες, τότε δημευόταν η περιουσία τους και τους πουλούσαν ως δούλους. Σήμερα, όχι μόνο «μετοίκιον» δεν πληρώνουν αλλά παίρνουν και επιδόματα και όσον αφορά την ταυτότητά τους μπορούν να δηλώσουν ό,τι θέλουν και ό,τι τους συμφέρει για να διευκολύνουν την εδώ παραμονή τους. Ταυτόχρονα, τα παραμάγαζα παροχής πλαστών εγγράφων σπρώχνουν προς την απόλυτη ασυδωσία. Ας σκεφτούμε τον Αναξαγόρα, τον Δημόκριτο, τον Αριστοτέλη, όλοι μέτοικοι που δεν έγιναν ποτέ πολίτες στην Αθήνα αλλά λόγω της μεγάλης τους προσφοράς απέκτησαν ίσα δικαιώματα ενώπιον των δικαστηρίων και ας τους συγκρίνουμε με τους λαθροέποικους της Υπατίας που πήραν αυτό που ήθελαν εκβιάζοντας την πολιτεία. Ας αναλογιστούμε για λίγο τα μεγέθη που συγκρίνουμε και ας χύσουμε πραγματικό δάκρυ για την κατάντια και την κατακόρυφη πτώση των θεσμών και των αξιών της πολιτείας μας. Πως είναι δυνατόν να είμαστε Έλληνες και να δεχόμαστε να χρησιμοποιείται η λέξη «φιλοξενία» μέσα σε αυτό το μπάχαλο; Πως είναι δυνατόν να μην έχουμε αναπτύξει τόσον καιρό το ορθό επιχείρημα  (ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΚΑΤΑΜΑΤΑ) για να τους το φέρουμε κολάρο;

Μην ξεχνάμε και την «ξενηλασία», (από το ξένος και ελαύνω) κάτι σαν την σημερινή απέλαση η οποία εφαρμόστηκε κυρίως στην Σπάρτη για λόγους ασφαλείας. Οι ξένοι δεν μπορούσαν να διαμείνουν για πολύ μέσα στην πόλη για να μην μάθουν τα στρατιωτικά τους μυστικά.  Αναρωτιέμαι πως θα αντιδράσει ένας σημερινός κουλτουριάρης αν εκεί που σου πετάει το «φιλοξενία» εσύ του πετάξεις το «ξενηλασία». Εσύ φυσικά δεν θα του το πετάξεις για να κάνεις τον παλληκαρά αλλά για να του δείξεις ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τη λέξη «φιλοξενία» έτσι αυθαίρετα και γενικευμένα χωρίς να κατανοεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο λάμβανε χώρο. Δυστυχώς όμως, το πράγμα έχει προχωρήσει πολύ. Όταν βλέπουμε να χρησιμοποιείται το αλλοδαπό στοιχείο από εγχώριους κύκλους για να αποσταθεροποιήσει και να εκβιάσει καταστάσεις (πχ Υπατία) έχουμε ήδη προχωρήσει σε βαθύτερο στάδιο της υπονόμευσης και ως εκ τούτου, η ασφάλεια των Σπαρτιατών αρχίζει να μας φαίνεται ένα άπιαστο όνειρο.

Η λέξη «παράσιτα» επίσης, (σιτίζομαι/θρέφομαι εις βάρος του άλλου), ήταν ένα προσβλητικό παρατσούκλι που αφορούσε αυτούς τους ανθρώπους που μπορούσε να φέρει μαζί του ένας φιλοξενούμενος. Ο Πλούταρχος είχε γράψει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για αυτό το πρόβλημα και εξέταζε μέχρι που κάποιος μπορεί να χρησιμοποιεί αυτό το δικαίωμα χωρίς να ξεπερνάει τα όρια της καλής συμπεριφοράς. Πως είναι δυνατόν την στιγμή που μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να ταυτιστούμε κάλλιστα με αυτόν τον προβληματισμό του Πλούταρχου να παθαίνουμε εγκεφαλική παράλυση μπροστά στις γελοιότητες των κουλτουριαραίων; Πως είναι δυνατόν για παράδειγμα τη στιγμή που εμείς πρέπει να δουλέψουμε 40 χρόνια για να εξασφαλίσουμε μια σύνταξη να έρχεται ο αλλοδαπός και να την εξασφαλίζει μέσα σε δυο χρόνια ‘νόμιμης’ εργασίας; Βλέπει κανείς κάποιο παράσιτο εδώ ή μήπως χρειάζομαι οφθαλμίατρο;

Στην αρχαία Ελλαδα, ο ξένος (ο σκένος, ο κατασκηνώσας) ήταν Έλληνας, ερχόταν στο σπίτι για γεύμα μετά από πρόσκληση (επί ξενία καλείν), έβγαζε τα υποδήματά του όταν έμπαινε στο σπίτι και κατά το εθιμοτυπικόν στο τέλος του γεύματος έλεγε συνήθως μια ιστορία ή κάποιο ανέκδοτο, προφανώς και έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, μοιραζόταν με τον κύριο του σπιτιού έμμεσα ή άμεσα κάτι από τον εαυτό του – μια πράξη ανταπόδοσης για την καλή φιλοξενία. ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Ο ΞΕΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΟΤΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΧΡΑΖΟΤΑΝ ΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΕΧΟΝΤΑΣ ΒΛΕΨΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ, ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΜΝΗΣΤΗΡΩΝ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ.

Σήμερα, δεν μιλάμε για Έλληνα αλλά για αλλοδαπό ο οποίος μπαίνει ανεξέλεγκτα όχι μόνο στην Πατρίδα μας αλλά και στα σπίτια των Ελλήνων, όπου ληστεύει, βιάζει, σκοτώνει και δε δίνει λογαριασμό και σε κανέναν. Πως θα μπορούσε να συναινέσει σε αυτό το έγκλημα ο Ζευς ο Πολιεύς, ο προστάτης της πόλης; Πως θα μπορούσε να συναινέσει σε αυτό το έγκλημα ο Ζευς ο Αγοραίος, ο Ζευς ο Σωτήρ, ο Ζευς ο Ελευθέριος, ο προστάτης της πόλης και των θεσμών; Πως θα μπορούσε να συναινέσει σε αυτό το έγκλημα ο Ζευς ο Έρκειος, ο Κτήσιος, ο Πατρώος, ο Φράτριος, ο Γαμήλιος, ο Τέλειος, ο προστάτης της οικογένειας και του γάμου;  ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ Ο ΖΕΥΣ Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ, Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;

Σήμερα, δεν μιλάμε για μια πράξη ιερού καθήκοντος όπως αυτή λειτουργούσε μέσα σε οριοθετημένα πλαίσια ιεροτελεστίας και εθιμοτυπίας αλλά για μια μεθόδευση εποικισμού που προφασίζεται αυτό το «ιερό καθήκον» αποσπώντας το με βίαιο και ανιστόρητο τρόπο από το ‘περιβάλλον’ του. Σήμερα, μιλάμε για επήλυδες (αλλοδαπός, επευλαύνω, επιτίθεμαι) τους οποίους η πολιτεία δυστυχώς είναι αποφασισμένη να εγκαταστήσει μονίμως στην Πατρίδα μας. Οι προφανείς συνέπειες αυτής της μεθόδευσης είναι πραγματικά καταστροφικές. ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΑΣ ΜΙΛΑΤΕ ΚΥΡΙΟΙ;