Ευρωπαϊκή Ένωση: The End Game

Ιούνιος 2014

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Όταν, στις 26 Μαρτίου, 10 ημέρες μετά το δημοψήφισμα στην Κριμαία που έκρινε την ένωσή της με την Ρωσία, ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα επισκέφθηκε για πρώτη φορά τις Βρυξέλλες, ζήτησε επιτακτικά την ολοκλήρωση της ενότητας στην Ευρώπη παροτρύνοντας συγχρόνως τους Ευρωπαίους να στηρίξουν το ΝΑΤΟ κατά της Μόσχας.

Μιλώντας μέσα στην σκοτεινή καρδιά της γραφειοκρατικής Ε.Ε., ο Ομπάμα τόνισε ότι εξ αρχής, την επομένη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, «και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, υιοθετήσαμε ένα κοινό όραμα για την Ευρώπη… και μια πεποίθηση ότι τα κράτη μπορούν να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα των πολιτών τους μέσω του εμπορίου και των ανοικτών αγορών…».

Δεν είναι η πρώτη φορά που Αμερικανοί αξιωματούχοι ομολογούν ότι μια ενωμένη ευρωπαϊκή ήπειρος είναι ο καλύτερος εταίρος των ΗΠΑ, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι οργανισμοί που γνωρίζουμε σήμερα ως «ευρωπαϊκούς θεσμούς» σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν με αντιδημοκρατικές διαδικασίες.

Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μεγαλύτερο στην πράξη πείραμα της παγκοσμιοποίησης και της ανοικτής αγοράς που θεμελιώθηκε πάνω σε ψέματα και μισές αλήθειες.
Όμως, η ανύπαρκτη νομιμότητα του πειράματος έχει αρχίσει να γίνεται ορατή στους πολίτες της Ευρώπης και το αίσθημα της ευρωπαϊκής ταυτότητας που προσπαθούν τεχνητά να επιβάλουν είναι ανήμπορο να σβήσει τις εθνικές ιδιοπροσωπείες και παραδόσεις των ευρωπαϊκών λαών.

Η ομιλία του Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι στον Οίκο Τσάταμ το 2008 (Μέρος 1)

«Σήμερα είναι απείρως πιο εύκολο να σκοτώσεις 1 εκατομμύριο ανθρώπους παρά να τους ελέγξεις.»

Κυρίες και κύριοι, Ρόμπιν.

Σε ευχαριστώ πολύ για την όπως πάντα κομψή και εύγλωττη εισαγωγή. Τον έχω ακούσει πολλές φορές, όταν διηύθυνε το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών στην Ουάσινγκτον, και αν μη τι άλλο η ευγλωττία του και η κομψότητά του έχουν αυξηθεί από τότε που αναμορφώθηκε στην εδώ κοινωνία.(γέλιο στο ακροατήριο …)
Βρίσκομαι επίσης στην ευχάριστη θέση να ομιλώ υπό την χορηγία της σειράς διαλέξεων του Γουάϊτχεντ. Έχω το προνόμοιο να γνωρίζω τον Τζων Γουάϊτχεντ εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα μακρηγορήσω αλλά είναι καλό να ειπωθεί ότι ήταν κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ. Θα έπρεπε να ήταν υπουργός εξωτερικών.
Και τέλος, μία τρίτη παρατήρηση η οποία ωστόσο μπορεί να επισπεύσει κάποιες αναχωρήσεις από αυτό το δωμάτιο. Αλλά θέλω να τονίσω ότι μιλάω μόνο για τον εαυτό μου και για κανέναν άλλο. Οι απόψεις που θα εκφράσω είναι οι δικές μου και κανενός άλλου. Θέλω να το τονίσω αυτό.

Συναντιόμαστε λοιπόν σε μια στιγμή όπου ο νέος Πρόεδρος αναλαμβάνει τη διοίκηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Και αυτό γίνεται εν μέσω μίας κλονισμένης εμπiστοσύνης για το αν η Αμερική έχει την ικανότητα να ασκήσει αποτελεσματική ηγεσία στις παγκόσμιες υποθέσεις. Τούτη είναι μια δυσάρεστη σκέψη αλλά είναι γεγονός, αν και η Αμερικανική ηγεσία κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών ήταν απαραίτητη για την παγκόσμια σταθερότητα και την παγκόσμια ανάπτυξη αφότου αντικατέστησε τη Μεγάλη Βρετανία ως ηγέτιδα δύναμη στον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά παραμένει γεγονός, δηλωμένο γεγονός, ότι οι αθροιστικές επιπτώσεις της ασύδοτης εθνικής οικονομίας, του άσκοπου πολέμου που εμείς επιλέξαμε και των ηθικών παραπτωμάτων, έχουν συνολικά απαξιώσει αυτήν την ηγεσία. Και τα πράγματα σήμερα χειροτερεύουν με την οικονομική κρίση.

Ανθρωπιστικές οργανώσεις. Φοβού Δαναούς δώρα φέροντες.

2.2.2014

« Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και οι σκοποί αυτών μπορούν να μας βοηθήσουν,  να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε καταστάσεις που δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με άλλους τρόπους» Zbigniew Brzezinski

Στην σημερινή εποχή,ιδιαίτερα μετά την 9/11 και την εισβολή σε άλλες χώρες από κάποιες ισχυρότερες, η πιο σημαντική και πιο συχνή δικαιολογία είναι πάντα τα ανθρωπιστικά δικαιώματα.  Στον πόλεμο της Σερβίας ήταν λόγοι εθνοκάθαρσης, στο Ιράκ και στην Λιβύη όπως και στην Συρία ήταν τα καθεστώτα που κυβερνούσαν τις χώρες αυτές εις βάρος των υπολοίπων. Στον πόλεμο της Οσσετίας ήταν η καταπίεση που παρουσιάστηκε από τα Ρώσικα, κυρίως ΜΜΕ, όπου οδήγησε και στην οριστική επέμβαση. 

Στο πλαίσιο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αρκετοί οργανισμοί μη κερδοσκοπικής φύσης (ΜΚΟ) δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν τον ΟΗΕ ως ανεξάρτητοι σύμβουλοι σε αυτό το έργο. Οι συγκεκριμένοι οργανισμοί, όπως  το AmnestyInternational, κατάφεραν ομολογουμένως να δώσουν  αρκετή βοήθεια σε αυτό. Όμως, από ένα σημείο και μετά, διαπιστώθηκε πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί και διαφορετικά.

Στην αρχή του κειμένου, η δήλωση του Αμερικανού διπλωμάτη Zbigniew Brzezinski αποτυπώνει ακριβώς πως μια «ανθρωπιστική πολιτική» μπορεί να χειραγωγηθεί, ώστε να προωθήσει ενέργειες που με άλλο τρόπο θα είχαν παραβιάσει αρκετές διεθνείς συνθήκες.