28 Οκτωβρίου 1940 «Να γιατί νικήσαμε!»

(ένα κείμενο σε εφημερίδα της 28/10/1950 με υπογραφή Χρ. Δρακόπουλος)

Φεβρουάριος 1941.Ημέρες δόξης μα και υπεράνθρωπης προσπάθειας και αγωνίας.

Οι μεραρχίες του νέου Καίσαρα των 8 εκατομ. λογχών κυνηγημένες από τα Ιερά εδάφη μας προσπαθούσαν απεγνωσμένα ν’ αποφύγουν το κολύμπι στην Αδριατική.Γι’ αυτό έριχναν στο Μέτωπο ατέλειωτες εφεδρείες και ενισχύσεις τόσο σε άνδρες όσο και σε πολεμικό υλικό.

Όλη η Υφήλιος ξαφνιασμένη από το αναπάντεχο αποτέλεσμα που είχαν οι επιθέσεις των «αήττητων» στρατιών του Καίσαρος και μη ευρίσκουσα εξήγηση διερωτάτο: «Θα κατορθώσει άραγε στο τέλος η χούφτα αυτών των Ανδρείων ν’ αντισταθεί στον όγκο των Στρατιών και στην συντριπτική υπεροχή των πολεμικών μέσων του μεγάλου αντιπάλου της;»   Δεν είχαν νιώσει την Ελληνική ψυχή.

Το Έπος του’40 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού TIME Νέας Υόρκης. «16 Δεκεμβρίου 1940»

 

Ρωμανίδης Νεοφ Θεόδωρος 

Σε λίγες μέρες θα τιμήσουμε την επέτειο εκείνης της άλλης ημέρας, πριν από εβδομήντα οκτώ (80) χρόνια, που ένα μυριόστομο ΟΧΙ ειπώθηκε από τους Έλληνες, δια στόματος του τότε πρωθυπουργού της Ιωάννη Μεταξά, προς τον Ιταλό πρέσβη όταν εκείνος του απαίτησε την παράδοση της χώρας στον φασιστικό άξονα.

Τότε, μια τέτοια ημέρα, η μικρή, φτωχιά και ασήμαντη Ελλάδα μας, ορθώνοντας το ανάστημά της απέναντι στις φασιστικές Δυνάμεις, όχι μόνον άλλαξε τον ρουν της Παγκόσμιας Ιστορίας αλλά και έγραψε άλλη μια αιματοβαμμένη και ηρωική σελίδα στην Ιστορία της.

Η Πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, με ο, τι χαρακτηρίζουμε ως Έπος του 1940, απετέλεσε παγκόσμιο και φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Εχθροί και φίλοι, σύμμαχοι και αντίπαλοι, απλοί άνθρωποι αλλά και ηγέτες, με σεβασμό και περίσσιο θαυμασμό έκλιναν το γόνυ και μόνο με την αναφορά του ονόματος Έλληνας.

Ήταν τότε που οι ποιητές μας έκαναν την ανδρεία και γενναιότητα ποίηση, οι τραγουδιστάδες τους αγώνες, τις κακουχίες, τα γράμματα, τον θάνατο των φαντάρων μας τραγούδι λυπητερό. Τραγούδησαν για κείνα τα χρόνια τα αιματοβαμμένα, που σφιχταγκαλιάζονταν ο θάνατος με την ζωή, που δεν ήξερες που ήταν η ζωή και που ο θάνατος.

«Αδυνατώ να δώσω το δέον εύρος της ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι για την ηρωική αντίσταση τού Λαού και των ηγετών της Ελλάδος.» είχε πει ο Κάρολος ντέ Γκώλ (1890-1970), Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, σε ομιλία του στο Γαλλικό Κοινοβούλιο μετά την λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

28 Οκτωβρίου 1940 «Το ιστορικό ¨ΟΧΙ¨ του Εθνικού ηγέτη Μεταξά στον ιταλό φασίστα Μουσολίνι»

.

Αντγος ε.α. Νικόλαος Φωτιάδης Επίτιμος Υδκτής Δ΄Σ.Σ

Έχουν γραφεί πολλά βιβλία για το Έπος του ΄40, ποιήματα, τραγούδια, αφηγήσεις πολεμιστών και στις μέρες μας για το Ιστορικό αυτό γεγονός του ΌΧΙ¨ δημοσιεύονται  κάθε χρόνο σχετικά άρθρα από Έλληνες και ξένους και εκφωνούνται ¨πανηγυρικοί¨.

Αναφέρθηκα παλαιότερα για την προθυμία του Ελληνικού Λαού, ο οποίος σύσσωμος αντιμετώπισε τις Ιταλικές Μεραρχίες στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου, έγραψα για τις γυναίκες της Πίνδου που αψηφώντας καιρικές συνθήκες και δύσβατο έδαφος εγκατέλειψαν τις οικογένειές τους και μετέφεραν πολεμοφόδια  στους αγωνιζομένους μαχητάς, έγραψα για τους πρωταγωνιστάς της Νίκης Αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, Διοικητή 8ης Μεραρχίας Υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, Διοικητή Αποσπάσματος Πίνδου Συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη και για τον πρώτο πεσόντα Αξιωματικό την 1 Νοεμβρίου 1940 Ανθυπολοχαγό Αλέξανδρο Διάκο.

Στο άρθρο μου αυτό θα αναφερθώ στον ιστορικό διάλογο μεταξύ του Εθνικού μας Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και του Ιταλού Πρεσβευτού Εμμανουέλε Γκράτσι το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου 1940 στην Κηφησιά.

Γράφει ο Ιταλός Πρέσβης στο βιβλίο του που έχει τον τίτλο ¨Η αρχή του τέλους – η επιχείρηση κατά της Ελλάδος¨  

¨Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου κι’ εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα της μικρής οικίας στην Κηφησιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δω τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον.

14 Σεπτεμβρίου: «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους τούρκους»

Η Καταστροφή της Σμύρνης, φωτογραφία από ιταλικό πλοίο, 14η Σεπτεμβρίου 1922.

Νικόλαος Φωτιάδης Αντγος ε.α.
Πρόεδρος Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στις 14 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο γιορτάζουν την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Συγχρόνως ο Ελληνισμός στην Πατρίδα μας αλλά και σ΄ολόκληρο τον κόσμο, τιμά την ημέρα αυτή τους αδελφούς της Ανατολής (Μικράς Ασίας, Πόντου, Ανατολικής Θράκης) που υπέστησαν εξανδραποδισμό από τους  Τούρκους κατά τα θλιβερά γεγονότα του 1922.

Η πολιτεία με το Νόμο 2465/1998 καθόρισε όπως η 14^η Σεπτεμβρίου είναι «ημέρα Εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους  Τούρκους». Ογδόντα τρία χρόνια από τότε που άρχισε το δράμα της προσφυγιάς, η εκρίζωση του Ελληνοχριστιανικού πληθυσμού της Ανατολής, ο αργός θάνατος των προγόνων μας.

Η εποποιία του 1940.

.

Γράφει ο Αντγος ε.α Νικόλαος Φωτιάδης Επίτιμος Υδκτης Δ’ΣΣ.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ο Ελληνικός Στρατός πρόσθεσε στην Ιστορία μας νέες σελίδες δόξας, πολεμώντας εναντίον των Μεραρχιών του Μουσολίνι στα χιονισμένα βουνά του Αλβανικού μετώπου.

Θα γιορτασθεί και φέτος με μεγαλοπρέπεια από τον Ελληνισμό η επέτειος του «ΟΧΙ» , των υπερήφανων Ελλήνων απέναντι στον Φασισμό.

Θα παρελάσουν ενώπιον των Αρχών η μαθητιώσα νεολαία , οι σύλλογοι, οι Πρόσκοποι, οι Ερυθροσταυρίτες και τέλος οι στρατευμένοι νέοι.

Στο άρθρο μου για την Εποποιία του 1940 φέτος δεν θα αναφερθώ στον Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, ούτε στον Αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, ούτε στον Διοικητή της VIIIης  Μεραρχίας Κατσιμήτρο, ούτε στον πρώτο Έλληνα πεσόντα Αξιωματικό Υπολοχαγό (ΠΖ) Αλέξανδρο Διάκο, ούτε στα ηρωικά παλικάρια που πολέμησαν για την τιμή της Πατρίδος , ούτε τέλος στις άγνωστες ηρωίδες  γυναίκες της Πίνδου.

Φέτος θα ξεκινήσω το άρθρο μου μνημονεύοντας λίγες αράδες από το ποίημα του Νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος πολέμησε στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας και έγραψε το αριστούργημα «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» και θα τελειώσω με ένα τηλεγράφημα μιας μάνας στον Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή που δημοσίευσε η εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 25 Δεκεμβρίου του 1940 και μια σύντομη επιστολή ενός πατέρα στον γιο του που στάλθηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1940.

Φίλιππος Νίκογλου «ο Έλληνας Υπίατρος του βουλγαρικού στρατού» (Στενήμαχος 1871 – Θεσσαλονίκη 1953)

,

Αντγος ε.α Νικόλαος Φωτιάδης Επίτιμος Υδκτης Δ’ΣΣ.

Είναι γνωστό ότι ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος, μεταξύ των συμμάχων (Ελλάδος – Σερβίας – Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου) εναντίον του βαρβάρου Τούρκου δυνάστη άρχισε στις 5 Οκτωβρίου 1912.

Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ο ακριβής ρόλος που διαδραμάτισε στα γεγονότα του Οκτωβρίου 1912 ο Έλληνας γιατρός Νίκογλου Φίλιππος. Ο γόνος αυτός μεγάλης -Ελληνικής οικογένειας γεννήθηκε στην Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1871, φοίτησε στα περίφημα Ζαρίφεια Εκπαιδευτήρια της Φιλιππούπολης και σπούδασε ιατρική στη Γερμανία και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Σόφια, όπου άσκησε την ιατρική ως χειρουργός.

Τον Σεπτέμβριο του 1885 η πατρίδα του η Ανατολική Ρωμυλία (Βόρεια Θράκη) προσαρτήθηκε με πραξικόπημα που έκανε ο Βούλγαρος Ηγεμόνας Αλέξανδρος (παρά την Συνθήκη του Βερολίνου) και βιαίως οι Έλληνες κάτοικοί της έγιναν Βούλγαροι υπήκοοι. Κατά την επιστράτευση του Βουλγαρικού Στρατού στις 7 Σεπτεμβρίου 1912 ο Νίκογλου Φίλιππος παρουσιάστηκε ως Έφεδρος Υπίατρος στο Σαμάκοβο όπου συγκροτήθηκε το Κινητό Χειρουργείο (Εκστρατείας) της 7^ης Βουλγαρικής Μεραρχίας με Διευθυντή ένα Εβραίο Αρχίατρο.

Ξάνθη, 4 Οκτωβρίου 1919 «Μια σελίδα στην Παγκόσμια Ιστορία»

.

Του Θανάση Μουσόπουλου. Φιλόλογου-συγγραφέα.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η ενσωμάτωση της Ξάνθης (1919) και της νοτιοδυτικής Θράκης (1920) στην Ελλάδα εντάσσεται στα παρεπόμενα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και είναι μία πτυχή του λεγόμενου “Ανατολικού ζητήματος”.

Ο εικοστός αιώνας είναι περίοδος παγκοσμιοποιημένου γίγνεσθαι. Σε πολλά έργα του Erıc Hobsbawm παρακολουθούμε την νεότερη και σύγχρονη ιστορία μέσα από ένα συνθετικό πρίσμα. Στον τόμο “Η εποχή των άκρων – Ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914 – 1991” διαβάζουμε ότι στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο “πολιτική και οικονομία συγχωνεύθηκαν. Η διεθνής πολιτική αντιπαλότητα ακολούθησε τα ίχνη της οικονομικής ανάπτυξης και του οικονομικού ανταγωνισμού, αλλά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γνώρισμα ήταν ακριβώς το γεγονός ότι δεν είχε κανένα όριο” (σελ. 47 – 8).

Κάτω από την παραπάνω οπτική θα προσεγγίσουμε την επέτειο που γιορτάζουμε στις 4 Οκτωβρίου.

Η περιοχή μας κυριεύθηκε από τους Οθωμανούς στις τελευταίες δεκαετίες του 14ου μ.Χ. αιώνα. Εκτός από την Ξάνθεια / Ξάνθη δημιουργείται από τους κατακτητές η Γενισέα που γίνεται το νέο κέντρο. Οι δύο αυτές πόλεις από το 18ο αιώνα αναπτύσσονται ιδιαίτερα χάρη στην παραγωγή και εμπορία του καπνού και των προϊόντων του.

13 Μαΐου 1982 – 2019 «37 χρόνια από τον θάνατο της Κυράς της Ρω»

.

Αντγος ε.α Νικόλαος Φωτιάδης Επίτιμος Υδκτης Δ’ΣΣ.

Πέρασαν 33 (37) χρόνια από τότε που η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η γνωστή «Κυρά της Ρω», έφυγε για πάντα από κοντά μας. Η Ελληνίδα, σύμβολο αγνού πατριωτισμού, ηρωική μορφή που σημάδεψε τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα, έχασε την τελευταία μάχη της με το θάνατο.

Στις 13 Μαΐου 1982 πέθανε σε νοσοκομείο της Ρόδου στα 92 της χρόνια, έχοντας παλέψει επί-τρεις μήνες με το χάρο, για να υποκύ­ψει τελικά σε εγκεφαλικό επεισόδιο. Η τελευταία της επιθυμία της ήταν να ταφεί στο νησάκι που κατοικούσε από το 1927, στην ακριτική μας Ρω. Μετά την κηδεία της, που πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη, παρουσία του τότε Υφυπουργού Άμυνας κ. Αντώνη Δροσογιάννη στο Καστελόριζο, η σωρός της μεταφέρθηκε στην έρημη πια Ρω, για να ταφεί κάτω από τη σημαία για πάντα.

Η νησίδα Ρω, όπου ύψωνε την Ελληνική σημαία η Δέσποινα Αχλαδιώτου επί σαράντα χρόνια κάθε πρωί, βρίσκεται σε απόσταση 3 περίπου ναυτικών μιλίων βόρεια του Καστελόριζου και έχει έκταση μόλις 1.460 τ.μ με μήκος ακτών 8,682 μ. Πάνω στο νησάκι υπάρχει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο και μόλις δυο μικρά σπιτάκια με παράπλευρα κτίσματα που τροφοδοτούνται σε βρόχινο νερό από το μοναδικό πηγάδι τους.

Το 1927 εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου, για να ασχοληθούν με τη κτηνοτροφία εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης. Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του, για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους Καστελοριζιούς και τους παραπλέοντες ψαράδες, δεν έγινε δυστυχώς εγκαίρως αντιληπτή. Ο Κώστας, μοναδικός σύντροφος της μιας και δεν είχαν παιδιά, άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα, για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.

24 Απριλίου 1915 «104 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους»

 

*Αντγος ε.α. Νικόλαος Φωτιάδης

Θεωρώ σημαντική την έκφραση «Δεν ξεχνώ», γιατί σημαίνει «σέβομαι τη θυσία των προγόνων, στηλιτεύω τις ενέργειες του τυράννου, αγωνίζομαι για να μη υπάρξουν νέα θύματα».

Αν και ο κόσμος μνημονεύει με πολλούς τρόπους τα Ολοκαυτώματα των Εβραίων και την πτώση του Ναζιστικού καθεστώτος, συνήθως δε λέγεται τίποτα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αποφεύγεται η αναφορά στο αίσχος των «πεπολιτισμένων» εις βάρος του Σερβικού Λαού, των Παλαιστινίων, των Κούρδων και άλλων Λαών που τον 21ο αιώνα υποφέρουν και συχνά η μάχη ανάμεσα στη μνήμη και τη λησμονιά μοιάζει άνιση.

Εμείς οι Έλληνες νοιώσαμε πολύ έντονα στο πετσί μας την αδικία, τον εξανδραποδισμό, την προσφυγιά και την αθλιότητα και είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε αυτά που γίνονται γύρω μας.

Η Αρμενία αποτελεί σταυροδρόμι των Εθνών και πολιτισμών, γέφυρα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, μάνα του Τίγρη και του Ευφράτη, πλούσια σε οπώρες πεδιάδες και τρεχούμενα νερά, μα συγχρόνως κατάσπαρτη από πέτρες — βράχους και τραχιά βουνά, όπου στο μέσον δεσπόζει το πάλλευκο σύμβολο του Αρμενισμού, το Αραράτ.

Η Γερμανική επίθεση της 6ης Απριλίου 1941 κατά της Ελλάδος

Γράφει ο Νικόλαος Φωτιάδης*

Η ιστορική μνήμη απαιτεί να τιμούμε τους Έλληνες μαχητές και να φωτίζουμε το παρόν για να συνεχίσει το Έθνος μας την ύπαρξή του στο μέλλον.

ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ

Την 6 η Απριλίου 1941 ο Αδόλφος Χίτλερ εξαπέλυσε εναντίον της αιμοραγούσας από τον πόλεμο με την Ιταλία Πατρίδας μας 24 Επίλεκτες Μεραρχίες υπό τον Στρατάρχη Φον Λιστ σε εφαρμογή του Σχεδίου «ΜΑΡΙΤΑ» (12 η Γερμανική Στρατιά).

Η άνανδρη επίθεση έγινε στα ονομαστά φρούρια της «Γραμμής Μεταξά», στην Μακεδονία και Θράκη, όπου οι ολιγάριθμοι Έλληνες μαχητές πολέμησαν τον εισβολέα, αμύνθηκαν, κέρδισαν και έχασαν μάχες και τελικώς, όταν έληξε ο άνισος αγώνας τους, δέχθηκαν «Στρατιωτικές τιμές» από τον ίδιο τον αντίπαλό τους.

17 Νοεμβρίου 1883: Γεννιέται ο Νικόλαος Πλαστήρας, υπόδειγμα στρατιωτικού και πολιτικού

.

(ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ-ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ-ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΕΝΤΙΜΟΣ ΗΓΕΤΗΣ)

Ο Νικόλαος Πλαστήρας, γιος του Χρήστου Πλαστήρα, γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου του 1883 στο Μορφοβούνι της Καρδίτσας. Είχε άλλα τρία αδέρφια τον Γιώργο, τον Βασίλη και την Αγγελική. Ο Ιωάννης Πεπονής, πατέρας του τέως Υπουργού Αναστάσιου Πεπονή γράφει στο βιβλίο του :

«Ποιος να φανταζόταν τότε και ποιος να’ βανε με το νου του, πως κείνος ο τόσος δα ανθρωπάκος, που χαλούσε τον κόσμο με τες κλαψιάρικες φωνές του και κλωτσούσε τα ποδαράκια του κι ανακάτευε τα χεράκια του άρρυθμα κι ακανόνιστα μεσ “το νερό της κολυμπήθρας, θα γινόταν ύστερα ο ήρως ηρώων, ο θρυλικός Μαύρος Καβαλάρης, ο Αρχηγός της Επαναστάσεως του 1922 , ο Άξιος της πατρίδος, ο σωτήρας της Ελλάδος στα 1944 , το στήριγμα κι η ελπίδα του όλου Ελληνισμού στις κρίσιμες στιγμές των κινδύνων και των κλονισμών της Χώρας;»

Ο Νικόλαος Πλαστήρας , γνωστός με την προσωνυμία «Μαύρος Καβαλάρης», κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό το 1903 ως Δεκανέας Πεζικού. Έλαβε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα (1905) και στα αμέσως μετέπειτα χρόνια στίς ζυμώσεις που οδήγησαν στον Στρατιωτικό Σύνδεσμο και στο κίνημα στο Γουδί (1909). Το 1912, μετά την αποφοίτηση του από την Στρατιωτική Σχολή Υπαξιωματικών, ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός και πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13), όπου διακρίθηκε ιδιαίτερα. Λέγεται ότι αυτός ήταν από τους κυριότερους συντελεστές της Ελληνικής νίκης στον Λαχανά στις 21 Ιουνίου 1913.Αμέσως μετά πήρε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα (1914).

26 Οκτωβρίου 1912 «Η Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό στρατό»

Αντγος ε.α. Νικόλαος Φωτιάδης

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι έγιναν το 1912-13, αρχικά από τα συμμαχικά Χριστιανικά Κράτη των Βαλκανίων, Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο εναντίον της Τουρκίας για την απελευθέρωση υποδούλων ομοεθνών τους (1^ος Βαλκανικός) και στη συνέχεια από την Ελλάδα και τη Σερβία εναντίον της Βουλγαρίας, εξαιτίας των επιθετικών ενεργειών της τελευταίας, αποτέλεσμα των εδαφικών διεκδικήσεών της σε βάρος των πρώην συμμάχων της (2^ος Βαλκανικός).

Η Ελλάδα που διέθετε έναν πλήρως αναδιοργανωμένο, εκπαιδευμένο και άρτια εξοπλισμένο Στρατό, κάτω από μια άξια Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία, εισήλθε στην πόλεμο στις 5 Οκτωβρίου 1912, αποφασισμένη να ελευθερώσει τα εδάφη που βρίσκονταν ακόμη υπό τον Τουρκικό ζυγό και να απαλύνει την ήττα του ατυχούς πολέμου του 1897.

4 Οκτωβρίου 1919 – » Η Απελευθέρωση της Ξάνθης από τον Ελληνικό στρατό»

 

Αντγος Ε.Α Νικόλαος Φωτιάδης
Επίτιμος Υδκτής Δ’ΣΣ

Το φθινόπωρο του 1918 υπήρξε περίοδος αποφασιστική για την έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την συντριβή των Γερμανοβούλγαρων και την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον Σεπτέμβριο του 1918, η Γαλλική Στρατιά της Ανατολής με τον Στρατηγό Φρανσαι Ντ” Εσπεραί, προήλασε και κατέλαβε την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη και έφθασε μέχρι τον Βόσπορο.

Τότε έγιναν σκέψεις ( σε σκοτεινά κέντρα λήψεως αποφάσεων) να δημιουργηθεί Γαλλικό Προτεκτοράτο στην Θράκη, κατά τα πρότυπα της Συρίας και του Λιβάνου.

Η πληροφορία μεταδόθηκε από τον διερμηνέα των Γάλλων Έλληνα Στρατιώτη Ανέστη Πολυχρονιάδη στης Ελληνικές Αρχές, ενημερώθηκε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος και μετά από συνάντηση του με τον Γάλλο Πρωθυπουργό Κλεμανσώ αποφασίστηκε η συμμετοχή της Ελληνικής Μεραρχίας (ΧΙ Μεραρχία Πεζικού) στα Στρατεύματα κατοχής στην περιοχή Παρανεστίου (Μπούκια) – Αβδηρών (Μπουλούστρα) – Ιάσμου (Γιασίκϊοι) Κομοτηνή.

27 Σεπτεμβρίου 1831 «Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια στο Ναύπλιο»

Αντγος ε.α. Νικόλαος Φωτιάδης
Επίτιμος Υδκτής Δ” ΣΣ

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, από τις διαπρεπέστερες φυσιογνωμίες της Ευρώπης τον 19° αιώνα και εκ των κορυφαίων μορφών της αναγεννηθείσης Ελλάδας μετά τον αγώνα του 1821,ήταν δευτερότοκος γιος του Αντωνίου-Μαρία Καποδίστρια. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα κατά το τέλος του 1776, όπου διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα και το 1794 μετέβει στο Πατάβιο της Ιταλίας, όπου σπούδασε Ιατρική.

Διπλωμάτης και πολιτικός άνδρας διετέλεσε επί μακρύ χρόνο στην υπηρεσία του Τσάρου της Ρωσίας Αλεξάνδρου Α” και ανέλαβε το 1815 τα καθήκοντα του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας. Την 3^η Απριλίου 1827 εκλέχθηκε από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας Κυβερνήτης της Ελλάδος και στις 30 Ιανουαρίου 1828, αφού έφτασε στο Ναύπλιο και από εκεί στην Αίγινα, ανέλαβε επισήμως τη διακυβέρνηση της χώρας.