.
Αντώνης Παπαγιαννίδης
Μετά από τις υποτιμητικές –για όλους τους εμπλεκόμενους, δε– ημέρες αναμονής τηλεφωνήματος Ζάεφ προς Τσίπρα, δηλαδή επιμελημένης εκκρεμότητας την περασμένη βδομάδα στο νήμα για λύση στο Μακεδονικό.
Μετά από την (άγαρμπη) αποκάλυψη του Σλοβάκου χριστιανοδημοκράτη ευρωβουλευτή Κούκαν ότι ο Κυριάκος άφησε να διαφανεί στους συστρατευόμενους στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ότι «δεν θα είναι τελείως αρνητικός στην επίλυση του ονοματολογικού», μετά και τον καυγά με την γερμανική εφημερίδα FAZ για ανάλογες διαβεβαιώσεις ευρύτερα προς Βερολίνο.
Μετά από τις εβδομάδες άκαρπων ζυμώσεων στο Washington Group και στο Eurogroup για την τελική προσέγγιση στην διευθέτηση/ελάφρυνση του ελληνικού χρέους που έδειξαν να κλείνουν στο Eurogroup της 21ης Ιουνίου. Μετά και την αμηχανία στην Κυβέρνηση, όταν η Άνγκελα Μέρκελ ήταν να συναντηθεί με την Κριστίν Λαγκάρντ («Washington Group σε επίπεδο Κορυφής»), και, ήδη μετά την θετικότερη προσδοκία της για λύση στο ελληνικό χρέος μετά την συνάντησή της με Εμμανουέλ Μακρόν για «Το Μέλλον της Ευρώπης».
Μετά απ’ όλα αυτά, ξανάρχεται στην επιφάνεια –άβολα, αλλά και φορτικά– η διαπίστωση ότι η όποια πολιτική στην ωραία, υπερήφανη, ιστορική κ.ο.κ. χώρα μας ετεροπροσδιορίζεται σε προχωρημένο βαθμό. Βέβαια, η χώρα που ιδρύθηκε από τους Τρεις Ναυάρχους, από σχεδιασμό ή από ατύχημα πριν 197 χρόνια, δεν μπορεί αληθινά να ξαφνιάζεται με την διαπίστωση.
ΑΒΕΡΩΦ 