Το Stratfor κατακεραυνώνει τα “buddies”> Ο Ερντογάν ετοιμάζεται για 4 πέτρινα χρόνια

.

Η διεθνούς κύρους πλατφόρμα γεωπολιτικών αναλύσεων Stratfor προεξοφλεί ότι ο Τζο Μπάιντεν θα στριμώξει στη γωνία τον Ταγίπ Ερντογάν, που πλέον δεν απολαμβάνει την κάλυψη και προστασία του special friend, Ντόναλντ Τραμπ.

«Ο Ερντογάν μπόρεσε να κάνει ό,τι ήθελε για τέσσερα χρόνια κυριολεκτικά επειδή είχε έναν φίλο στον Λευκό Οίκο», σχολίασε ο Ντάμιαν Μέρφι, ειδικός αναλυτής του γερουσιαστή Μενέντεζ. «Ολα αυτά», συμπλήρωσε, «σίγουρα θα αλλάξουν σε σχέση με την οπτική των ΗΠΑ, όταν έχετε μια διοίκηση με πιο υπεύθυνη προσέγγιση στην περιοχή και απέναντι στον Ερντογάν».

Στην ανάλυσή του, το Startfor εκτιμά πως για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, η Αγκυρα θα συνεχίσει να δοκιμάζει πόσο μπορεί να «τραβήξει το σκοινί» με το ΝΑΤΟ, χωρίς να πυροδοτήσει κυρώσεις. Αυτό όμως, προσθέτει, θα είναι πλέον πολύ πιο δύσκολο και με σαφώς μεγαλύτερο κόστος για την Τουρκία του Ερντογάν καθώς μέχρι σήμερα «η κυβέρνηση Τραμπ είχε σε μεγάλο βαθμό προστατεύσει την Αγκυρα από τις κυρώσεις που πρότεινε το Κογκρέσο».

Σύμφωνα με το Strartfor, το καθεστώς Ερντογάν αναμένεται να επικεντρώσει την προσοχή του στο πώς θα καλύψει την απώλεια της ειδικής σχέσης που είχε με τον προκάτοχο του Μπάιντεν.

Πώς η μεταναστευτική κρίση θα μπορούσε να επιταχύνει ένα Grexit

Οι νεοεισερχόμενοι έχουν στήσει κατασκηνώσεις στους δρόμους γύρω από το λιμάνι της Μυτιλήνης. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ

Ανάλυση της Stratfor

Το κλείσιμο των συνόρων της ΠΓΔΜ με την Ελλάδα προκαλεί προβλήματα, καθώς το κύμα των προσφύγων αναμένεται να αυξηθεί παρά το κρύο και καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να περιορίσει τον αριθμό των προσφύγων που φτάνουν στα νησιά.

Κατά συνέπεια ενδέχεται μεγάλος αριθμός μεταναστών να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, γεγονός που θα είχε έντονες πολιτικές συνέπειες για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ πιο ανθρωπιστική προσέγγιση έναντι των μεταναστών από ό,τι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις. Αλλά η αύξηση των μεταναστών θα αυξήσει και το δημόσιο αίσθημα κατά των μεταναστών, γεγονός που θα μπορούσε εύκολα να στρέψει το κοινό κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του κυβερνητικού εταίρου του. Ήδη ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει δει την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία να συρρικνώνεται.

Η αποδυνάμωση αυτή γίνεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης τάσης προς τον πολιτικό ριζοσπαστισμό στην Ελλάδα. Από το 2009 η χώρα είναι σε έναν φαύλο κύκλο δανείων και μεταρρυθμίσεων λιτότητας. Η λιτότητα προκαλεί αντιπάθεια στον πληθυσμό, υπονομεύει τα κόμματα του κατεστημένου (establishment parties) και ενδυναμώνει τους ριζοσπάστες. Κι αυτό οδηγεί σε περισσότερη αντιπαράθεση με τους δανειστές.

Η δεκαετία 2015-2025

αναδημοσίευση από το Archaeopteryx

.

Από το Stratfor (σε ελεύθερη σύνοψη και μετάφραση)

Φυσικά και κάθε ομάδα αναλυτών (σε κάθε συνδρομητικό τέτοιο δελτίο) έχει την προκατάληψη της χώρας προέλευσης, ή των ανθρώπων πίσω από κάθε κείμενο. Η πραγματική αξία αυτών των αναλύσεων είναι η όποια μεθοδολογία διαφαίνεται στην ανάλυση. Η μεθοδολογία του συγκεκριμένου είναι ότι η …γεωγραφία δεν αλλάζει και είναι αυτή που καθορίζει τις εξελίξεις, και φυσικά ο συσχετισμός δυνάμεων όπως είτε έχει προκύψει, είτε εξελίσσεται για τους λόγους που εξελίσσεται. Δηλαδή πιο πολύ «αξία», για μένα, έχει η ανάγνωση (και η κριτική αξιολόγηση) παρά το συμπέρασμα καθ’ εαυτό. Και φυσικά, το γεωπολιτικό σκάκι. Η σύγχρονη, εξελιγμένη και ενισχυμένη εκδοχή του Μεγάλου Παιχνιδιού. Αν είστε Γερμανοί, φιλογερμανοί, Ρώσοι ή φιλορώσοι, δεν θα σας αρέσει αυτό το άρθρο.

Το S φαίνεται είχε αναφερθεί/προβλέψει: Ότι Ευρώπη θα ήταν ευάλωτη σε οικονομικές κρίσεις. Ότι η Κίνα θα ξεφούσκωνε. Την εξέλιξη και εκτόνωση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ και τζιχαντιστών. Το S δεν προέβλεψε την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, ούτε την έκταση της αντίδρασης των ΗΠΑ. Προέβλεψε την δυσκολία των ΗΠΑ στην αντίδρασή τους. Και, είτε αρέσει είτε όχι, φυσικά «βλέπουν» τις ΗΠΑ σαν κυρίαρχη αλλά όχι παντοδύναμη.

Για την επόμενη δεκαετία, «βλέπουν» ότι:

Ο Putin αναζητά τη μοναξιά εν μέσω επικίνδυνης συγκυρίας για τη Ρωσσία

από το Stratfor

.

Ο Ρώσσος πρόεδρος Vladimir Putin γιόρτασε τα 62α γενέθλιά του την Τρίτη με έναν ιδιόμορφο τρόπο: Μόνος του, στα δάση της Σιβηρίας. Τις τελευταίες ημέρες, ο εκπρόσωπος του Putin, Dmitri Peskov, απέφυγε να απαντήσει σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, σχετικές με τους λόγους για τους οποίους ο πρόεδρος αποφάσισε να μην γιορτάσει τα γενέθλιά του στη Μόσχα ή να πραγματοποιήσει άλλες εργασίες, όπως συνήθιζε κατά τα προηγούμενα έτη. Πρόκειται απλώς για ένα ακόμη περίεργο κομμάτι ενός όλο και πιο περίπλοκου παζλ, γύρω από τη σταθερότητα και το μέλλον του Ρώσσου προέδρου και της κυβερνήσεώς του.

Τρέχουσες αστάθειες

Η Ρωσσία βρίσκεται «στο μάτι του κυκλώνα». Αν και η κρίση στην Ουκρανία έχει υποβιβασθεί σε «σιγοβράσιμο», η Ρωσσία αντιμετώπισε μια στρατηγική αντιστροφή στην κρίσιμη παραμεθόριο περιοχή της. Επιπλέον, η κρίση ώθησε τη «Δύση» στο να θεσπίσει κυρώσεις εναντίον της Ρωσσίας και να χαλαρώσει πολλούς δημοσιονομικούς και οικονομικούς δεσμούς με τη χώρα. Αυτή τη στιγμή, το Κρεμλίνο βρίσκεται στη μέση μιας οικονομικής κρίσεως που είναι, τουλάχιστον, τόσο σοβαρή όσο η κατάσταση στην Ουκρανία. Κατά τις δύο τελευταίες ημέρες, η Κεντρική Τράπεζα της Ρωσσίας χρησιμοποίησε 1.6 δις. $ από τα συναλλαγματικά αποθέματα της προκειμένου να στηρίξει το Ρωσσικό ρούβλι. Από τις αρχές του 2014, η Κεντρική Τράπεζα έχει διαθέσει 51 δις. $ συναλλαγματικών αποθεμάτων προκειμένου να κρατήσει σταθερό το νόμισμα. Η Ρωσσική οικονομία εμφανίζει μηδενική ανάπτυξη για το 2014, ενώ οι ξένες επενδύσεις στη Ρωσσία έχουν μειωθεί κατά 50%. Το Κρεμλίνο μπορεί να διαθέτει 630 δις. $ δολάρια στα αποθεματικά του, αλλά τα κονδύλια αυτά εξανεμίζονται με γρήγορους ρυθμούς, σε μια προσπάθεια να κλείσουν οι ρωγμές.

Οι ανησυχίες για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα της Ρωσσίας έχουν προκαλέσει δημόσιες διαμάχες μεταξύ των διαφόρων φατριών του Κρεμλίνου. Την Τρίτη, ο Ρώσσος υπουργός οικονομικών Anton Siluanov, σημαντική προσωπικότητα των φιλελεύθερων οικονομικών ομάδων, κάλεσε δημοσίως τον Putin να περικόψει το φιλόδοξο πρόγραμμα των Ρωσσικών αμυντικών δαπανών. Η Ρωσσία πρόκειται να ξεκινήσει ένα 10ετές, πρόγραμμα επανεξοπλισμού, αξίας 770 δις. $ το 2015. Ο Siluanov απέρριψε, σύμφωνα με πληροφορίες, το σχέδιο κατά τη διάρκεια του πρόσφατου σχεδίου προϋπολογισμού τον Σεπτέμβριο, με αποτέλεσμα ο Putin να μετακινήσει το κέντρο λήψεως αποφάσεων που αφορούν στις αμυντικές δαπάνες στην προσωπική του αρμοδιότητα και μακριά από το Υπουργικό Συμβούλιο.

Η Γεωγραφική φιλοδοξία της Τουρκίας

άρθρο των Rob,ert D. Kaplan και Reva Bhalla
από το Stratfor

.

Σε μια εποχή κατά την οποία στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου κυβερνούν μετριότητες χωρίς μνήμη, ο επί μία δεκαετία πρωθυπουργός της Τουρκίας Recep Tayyip Erdogan, κινείται φιλόδοξα. Ίσως ο μοναδικός ηγέτης μεγάλου έθνους που συγκεντρώνει γύρω ανάλογη δυναμική, είναι ο Ρώσσος Vladimir Putin, με τον οποίο η Δύση αισθάνεται επίσης εξαιρετικά άβολα.

Οι Erdogan και Putin είναι φιλόδοξοι επειδή είναι άνθρωποι που κατανοούν τη γεωπολιτική. Ο Putin γνωρίζει ότι ένας υπεύθυνος Ρώσσος ηγέτης οφείλει να εξασφαλίσει κάποιου είδους «Γκρίζες Ζώνες» περί την Ρωσσία, σε μέρη όπως η Ανατολική Ευρώπη και ο Καύκασος. Ο Erdogan γνωρίζει ότι η Τουρκία πρέπει να αναδειχθεί σε σημαντική δύναμη στην Εγγύς Ανατολή, προκειμένου να αποκτήσει δύναμη στην Ευρώπη. Το πρόβλημα του Erdogan είναι ότι η γεωγραφία της Τουρκίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως εμπεριέχει τόσες εν δυνάμει ευπάθειες όσα και εν δυνάμει οφέλη. Αυτό είναι που εξαναγκάζει κατά καιρούς τον Erdogan να το παρακάνει. Υπάρχει όμως και μια ιστορική και γεωγραφική λογική για τις υπερβολές του.

Η ιστορία ξεκινά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Επειδή η Οθωμανική Τουρκία ήταν στην πλευρά των ηττημένων του πολέμου (μαζί με την Αυτοκρατορική Γερμανία και την Αυστρία των Αψβούργων), οι νικητές σύμμαχοι διέσπασαν την Τουρκία και τα περίχωρά της με τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920, δίνοντας έδαφος και ζώνες επιρροής στην Ελλάδα, την Αρμενία, την Ιταλία , τη Βρετανία και τη Γαλλία. Η αντίδραση της Τουρκίας σε αυτή την ταπείνωση ήταν ο «κεμαλισμός», η φιλοσοφία του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (το επώνυμο «Ατατούρκ» σημαίνει «Πατέρας των Τούρκων»), του μοναδικού αήττητου Οθωμανού στρατηγού, ο οποίος θα ηγηθεί μιας στρατιωτικής εξεγέρσεως ενάντια στις νέες κατοχικές δυνάμεις και θα δημιουργήσει έτσι ένα κυρίαρχο τουρκικό κράτος σε ολόκληρη την ενδοχώρα της Ανατολίας. Ο Κεμαλισμός παραχώρησε με προθυμία μακρινά μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που δεν ανήκαν στην Ανατολία, αλλά αντιστάθμισε αυτή του την παραχώρηση με την απαίτηση ενός εθνικά ενοποιημένου τουρκικού κράτους μέσα στην ίδια την Ανατολία. Παραδείγματος χάριν, οι «Κούρδοι», έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν. Θα ήταν πλέον γνωστοί ως «Βουνίσιοι Τούρκοι». Στην πραγματικότητα, έπρεπε να πάψει να υπάρχει ολόκληρο το πολυπολιτισμικό οικοδόμημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Προσομοίωση για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη

άρθρο του George Friedman
από το Stratfor

.

Έχουμε από καιρό υποστηρίξει ότι η Αραβο – Ισραηλινή διένεξη είναι εγγενώς αδύνατο να επιλυθεί. Τώρα, για τρίτη φορά τα τελευταία χρόνια, διεξάγεται στη Γάζα ένας πόλεμος. Οι Παλαιστίνιοι εκτοξεύουν ρουκέτες στο Ισραήλ με ελάχιστα αποτελέσματα. Οι Ισραηλινοί διεξάγουν μια ευρύτερη επιχείρηση με σκοπό να σφραγίσουν τις σήραγγες κατά μήκος των συνόρων Γάζας – Ισραήλ. Όπως και οι προηγούμενοι πόλεμοι, αυτός δεν θα παγιώσει απολύτως τίποτε. Οι Ισραηλινοί θέλουν να καταστρέψουν τους πυραύλους της Χαμάς. Μπορούν να το πράξουν μόνο εφόσον καταλάβουν τη Γάζα και παραμείνουν εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς μηχανικοί θα αναζητούν σήραγγες και καταφύγια σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρξουν θύματα μεταξύ των Ισραηλινών από αντάρτες της Χαμάς που θα αγωνίζονται στη δική τους περιφέρεια ελέγχου, χωρίς κανένα περιθώριο για υποχώρηση. Έτσι, η Χαμάς θα συνεχίσει να εκτοξεύει ρουκέτες, αλλά, με δεδομένα την ακραία ανακρίβεια στοχεύσεως τους και το σιδηρούν αμυντικό σύστημα του Ισραήλ, θα προκαλέσει μικρή βλάβη στους Ισραηλινούς.

Πόλεμος χωρίς στρατιωτικό Αποτέλεσμα

Η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή αυτού του πολέμου, είναι ότι διαφαίνεται πως και οι δύο πλευρές τον κρίνουν ως αναγκαίο, παρ’ ότι γνωρίζουν ότι δεν θα έχει κανένα οριστικό στρατιωτικό αποτέλεσμα. Αυτή η σύγκρουση πυροδοτήθηκε από την απαγωγή και δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων που την ακολούθησε η αποτέφρωση ενός Παλαιστίνιου παιδιού. Ένα τύπου άπειρης παλινδρομήσεως επιχείρημα, μαίνεται συνεχώς όπως το προπατορικό αμάρτημα: Ποιος διέπραξε το πρώτο έγκλημα;

Ιράκ: Εξετάζοντας το διακηρυχθέν Χαλιφάτο

Kούρδος στρατιώτης στέκεται φρουρός εναντίον σιιτών παραστρατιωτικών έξω από την πόλη του Kirkuk. (Spencer Platt/Getty Images)

από το Stratfor

.

Περίληψη

Το «Ισλαμικό Κράτος», παλαιότερα γνωστό ως «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και την Εγγύς Ανατολή», άλλαξε το όνομά του, κατά τα λοιπά όμως η παραστρατιωτική ομάδα που υποστηρίζει τη δημιουργία του παραμένει η ίδια. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ένας εκπρόσωπος της ομάδας ανακοίνωσε την ίδρυση ενός Χαλιφάτου που εκτείνεται από την επαρχία Diyala στο Ιράκ, εώς το Χαλέπι της Συρίας. Το Χαλιφάτο είναι ένα πολιτικό όργανο μέσω του οποίου οι απαιτήσεις του Ισλαμικού Κράτους θα διέπουν την παγκόσμια μουσουλμανική κοινότητα. «Ιράκ» και «Εγγύς Ανατολή» (Levant) εξαιρέθηκαν από το όνομα του οργανισμού ώστε αυτό να αντικατοπτρίζει το νέο του καθεστώς.

Το πρόβλημα με την ανακοίνωση, είναι ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν έχει Χαλιφάτο και πιθανόν ποτέ δεν θα αποκτήσει. Όσα ονόματα κι αν αλλάξει, παραμένει το γεγονός ότι η γεωγραφία, η πολιτική ιδεολογία και οι θρησκευτικές, πολιτιστικές και εθνικές διαφορές θα αποτρέψουν την εμφάνιση ενός μοναδικού πολιτεύματος, ικανού να επιβληθεί στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Διακρατικές ομάδες τζιχαντιστών μπορούν να εκμεταλλευτούν αποδυναμωμένα αυταρχικά κράτη, αλλά δεν μπορούν να θεσμοθετήσουν την εξουσία τους επαρκώς, ώστε να επιβληθεί σε μια τόσο μεγάλη έκταση. Αν μη τι άλλο, η προσπάθεια του Ισλαμικού Κράτους να ενοποιήσει τη Μέση Ανατολή θα δημιουργήσει στην πραγματικότητα περισσότερες συγκρούσεις από όσες θα τερματίσει, καθώς τα ανταγωνιστικά εμιράτα θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την εξουσία στο νέο πολιτικό περιβάλλον.

Παραμεθόριες Περιοχές: Το νέο στρατηγικό τοπίο

άρθρο του George Friedman

.

Αυτή την εβδομάδα πρόκειται να επισκεφθώ μία σειρά από χώρες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή μεταξύ Ρωσσίας και Ευρωπαϊκής χερσονήσου: Την Πολωνία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και το Αζερμπαϊτζάν. Μία περιήγηση όπως αυτή επιτρέπει τη θεώρηση των λεπτομερειών της ιστορίας. Είναι όμως αδύνατον να γίνουν κατανοητές αυτές οι λεπτομέρειες εκτός κάποιου πλαισίου. Όσο περισσότερο αναλογίζομαι τα πρόσφατα γεγονότα, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι πως αυτό που συνέβη στην Ουκρανία, μπορεί να γίνει κατανοητό μόνον εάν συνυπολογισθεί η Ευρωπαϊκή Γεωπολιτική από το 1914 – πριν από 100 χρόνια και την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στο  ιστορικό έργο «Τα κανόνια του Αυγούστου» («The Guns of August») η Barbara Tuchman έγραψε μια θαυμάσια και ακριβή περιγραφή για το πώς άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Υπό τη δική της οπτική, επρόκειτο για ένα άθροισμα σύγκρουσεως αντιλήψεων, εσφαλμένων εκτιμήσεων, προσωπικοτήτων και αποφάσεων. Ήταν ζήτημα ηγετών και στην ιστορία της Tuchman υποβάλλεται η ιδέα ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα λανθασμένων υπολογισμών και παρεξηγήσεων. Υποθέτω πως αν επικεντρωθείτε στις λεπτομέρειες του βιβλίου της, τότε ο πόλεμος μπορεί να σας μοιάζει ατυχής και κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Έχω μια διαφορετική άποψη: Ήταν αναπόφευκτος από τη στιγμή που η Γερμανία ενώθηκε στα 1871. Η χρονική στιγμή που ξέσπασε και το πώς ακριβώς ξέσπασε, ίσως ήταν ζήτημα των φορέων λήψεως αποφάσεων. Το ίδιο το ξέσπασμά του υπήρξε μια γεωπολιτική αναγκαιότης. Η κατανόηση αυτής της γεωπολιτικής αναγκαιότητος μας δίνει ένα πλαίσιο για την κατανόηση του τι συμβαίνει στην Ουκρανία και τι είναι πιθανό να συμβεί στη συνέχεια.

Αναμείνατε στο ακουστικό σας για τον Southstream

αναδημοσίευση από το Archaeopteryx

.

Σε συνέχεια της κόντρας Ευρώπης και Ρωσίας για τον έλεγχο της Ουκρανίας, ο Southstream ίσως …καθυστερήσει.  Και ίσως, δήθεν, να παίρνει λιγότερο αέριο η Γερμανία μέσω του Opal, παρακλάδι του Nordstream. Λέει το Stratfor και το Reuters.

Ενεργειακή πολιτική βασισμένη σε αέριο;  Συμφέρει την Γκαζπρόμ. Συμφέρει τον εκπρόσωπο της Γκαζπρόμ. Συμφέρει τους Γερμανούς που τα έχουν βρει με την Γκαζπρόμ. Συμφέρει τους χωματουργούς που την είδαν «ενεργειακοί βαρόνοι». Μόνο που το αέριο 1) είναι ακριβό, 2) έχει πολιτικό ρίσκο,  3) όταν καμιά φορά κάνει κρύο, δεν φτάνει για όλους και 4) όταν πας να το …συμπληρώσεις με αιολικά, απλά το κάνεις ακριβότερο. Πάντα χωρίς να έχεις εξασφαλισμένη ηλεκτροδότηση.

Όσο για τον Southstream, είναι που είναι ματιασμένος, και όλο τον μνημονεύουμε και μπορεί και να τον γλωσσοφάμε… Η καημένη η Ουκρανία… Βορά του αντιαιολικού κινήματος…

.

Σελίδα Πηγής

Νέες διαστάσεις της Εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσσία

άρθρο του George Friedman

.

Η διαμάχη για ορισμένα από τα υψηλότατης στρατηγικής αξίας εδάφη στον κόσμο, πήρε αυτή την εβδομάδα μία νέα ενδιαφέρουσα διάσταση. Την περασμένη εβδομάδα συζητήσαμε για αυτό που φαινόταν να είναι μια σημαντική αλλαγή στη  γερμανική εθνική στρατηγική: Το Βερολίνο φάνηκε να κηρύσσει ένα νέο δόγμα αυξημένης αυτοπεποιθήσεως στον κόσμο – μια μετατόπιση που ακολούθησε το έντονο γερμανικό ενδιαφέρον για την Ουκρανία. Αυτή την εβδομάδα, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Victoria Nuland, σε μια διάσημη συνομιλία στο κινητό της τηλέφωνο, δήλωσε τη μεγάλη της περιφρόνηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την αδυναμία της και συμβούλεψε τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία να προχωρήσει γρήγορα και χωρίς τους Ευρωπαίους προς τη συναρμολόγηση ενός συγκεκριμένου αντιπολιτευτικού συνασπισμού, πριν οι Ρώσσοι αντιληφθούν τι συμβαίνει και αντιδράσουν.

Αυτή είναι μία νέα διάσταση, όχι επειδή καθιστά σαφές το ότι οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη χώρα που παρακολουθεί τις τηλεφωνικές κλήσεις, αλλά επειδή επανατοποθετεί την πολιτική των ΗΠΑ στην Ουκρανία υπό ένα νέο πρίσμα και μας αναγκάζει να επανεξετάσουμε τη στρατηγική των ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσσία και τη Γερμανία. Δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί η συνομιλία της Nuland στο κινητό της τηλέφωνο ως κάτι καθοριστικό, αποτελεί ωστόσο μία πρόσθετη ένδειξη της Αμερικανικής στρατηγικής σκέψης.

Μία επιθετικότερη Γερμανική Εξωτερική Πολιτική

άρθρο των George Friedman και Marc Lanthemann
.

Η κρίση στην Ουκρανία είναι σημαντική από μόνη της, ίσως όμως είναι ακόμη σημαντικότερη η σχετιζόμενη με αυτή συμπεριφορά της Γερμανίας. Το Βερολίνο αμφισβήτησε ανοικτά τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Ουκρανίας, λόγω της αρνήσεώς του να συσφίξει τις σχέσεις της χώρας του με την Ευρωπαϊκή Ένωση και λόγω της κακομεταχειρίσεως των Ουκρανών που διαμαρτυρήθηκαν γι αυτή του την απόφαση. Προκαλώντας τον Πρόεδρο  Viktor Yanukovich, το Βερολίνο προκάλεσε επίσης τη Ρωσσία, επιβεβαιώνοντας το πρόσφατο θράσσος της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

Από το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου κι έπειτα, η Γερμανία επεδίωξε μια σχετικά ήρεμη εξωτερική πολιτική. Από την περασμένη εβδομάδα όμως, το Βερολίνο φαίνεται να αναγνωρίζει την ανάγκη για μια αρκετά δραματική αλλαγή. Οι Γερμανοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων της καγκελαρίου, του Προέδρου, του υπουργού Εξωτερικών και του υπουργού Αμύνης, έχουν απευθύνει έκκληση για ένα νέο πλαίσιο, αντίθετο προς την αυτοσυγκράτηση που έχει επιδείξει η Γερμανία εώς τώρα. Θέλουν να αναλάβει η Γερμανία  μεγαλύτερο διεθνή ρόλο και να ενεργοποιηθεί περισσότερο εκτός των συνόρων της, πολιτικά και στρατιωτικά.

Για το Βερολίνο, η ανακοίνωση αυτής της υψηλού επιπέδου στρατηγικής μεταστροφής πραγματοποιείται εν μέσω μια δίνης γεωπολιτικών δεδομένων. Όντας εκ των πραγμάτων ηγέτης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η Γερμανία έχει να αντιμετωπίσει και να διορθώσει την Αργή αποτυχία του ευρωπαϊκού σχεδίου . Θα πρέπει να προσαρμοστεί στην πολιτική της παγκόσμιας απεμπλοκής των ΗΠΑ και θα πρέπει να διαχειριστεί μία σύνθετη, απαραίτητη και επικίνδυνη σχέση με τη Ρωσσία. Μία εξωτερική πολιτική που χαρακτηρίζεται από πραότητα, δεν είναι κατάλληλη για να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση της Γερμανίας. Εάν δεν δράσει η Γερμανία τότε

Αναγνωρίζοντας το τέλος του Κινεζικού οικονομικού θαύματος.

άρθρο του George Friedman
από το Stratfor

.

Σημαντικές αλλαγές σε εξέλιξη στην κινεζική οικονομία, αλλαγές που το Stratfor προβλέπει και συζητά εδώ και χρόνια, συγκεντρώνουν πρόσφατα την προσοχή των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πολλοί έχουν ρωτήσει πότε η Κίνα θα βρεθεί σε οικονομική κρίση και σε αυτή την ερώτηση, έχουμε απαντήσει πως η Κίνα βρίσκεται ήδη εκεί εδώ και λίγο καιρο – κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό έξω από την Κίνα και ειδικότερα, δεν είναι γνωστό  στις ΗΠΑ. Μια κρίση μπορεί υπάρξει πριν αναγνωριστεί. Η στιγμή της αναγνώρισης μίας κρίσης, είναι κρίσιμη, γιατί τότε είναι που οι περισσότεροι αρχίζουν να αντιδρούν σε αυτή. Το ερώτημα που είχαμε θεσει, ήταν όταν το πότε η Κινεζική οικονομική κρίση θα γίνει τελικά αποδεκτό γεγονός, αλλάζοντας έτσι την παγκόσμια δυναμική.

Την περασμένη εβδομάδα, η κρίση ανακοινώθηκε δραμματικά: Κατ’ αρχήν, ο αρθρογράφος των The New York Times και κάτοχος του βραβείου Νόμπελ  Paul Krugman έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Χτυπώντας στο τείχος της Κίνας». Ο Krugman έγραψε, «Τα σημάδια είναι πλέον ολοφάνερα: Η Κίνα αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα. Δε μιλάμε για κάποια μικρή υποχώρηση, αλλά κάτι πιο θεμελιώδες: Ολόκληρη η πορεία της χώρας που αφορά στην επιχειρηματική δραστηριότητα, το οικονομικό σύστημα που έχει οδηγήσει σε τρεις δεκαετίες απίστευτης ανάπτυξης, έχει φτάσει στα όριά του. Θα μπορούσε να ειπωθεί, πως

H Παγκόσμια Εμπορική Ναυτιλία αντιμετωπίζει προβλήματα υπερπροσφοράς

Πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων της CMA CGM στη Bremerhaven της Γερμανίας το 2012.
(INGO WAGNER/AFP/Getty Images)

από το Stratfor

.

ΣΥΝΟΨΗ

Η παγκόσμια ναυτιλιακή βιομηχανία είναι κορεσμένη. Επειδή η προσφορά υπερβαίνει κατά πολύ τη ζήτηση, τα εμπορικά ναύλα έχουν πέσει κατακόρυφα, όπως και οι αξίες των εμπορικών πλοίων. Ορισμένες ναυτιλιακές εταιρείες έχουν προσπαθήσει να κεφαλαιοποιήσουν αυτή την τάση, παραγγέλνοντας  νεότερα και μεγαλύτερα πλοία σε χαμηλότερες τιμές, έτσι ώστε να μπορούν να παραμείνουν ανταγωνιστικές. Αν όμως η ζήτηση ναυτιλιακών μεταφορών δεν αντιστραφεί τη στιγμή που τα πλοία αυτά θα καταστούν λειτουργικά, το πρόβλημα υπερπροσφοράς του κλάδου θα επιδεινωθεί.

Δεν είναι σαφές αν η παγκόσμια ναυτιλιακή βιομηχανία θα ομαλοποιηθεί πριν αυτά τα νέα πλοία εισέλθουν στην αγορά. Η ζήτηση ενδέχεται να αυξηθεί καθώς η παγκόσμια οικονομία θα ανακάμπτει, ή η διαθεσιμότητα των πλοίων θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να μειωθεί. Αλλά η ανάκαμψη της οικονομίας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πιο αργή από ό, τι αναμενόταν. Διάφοροι παράγοντες θα μπορούσαν να εμποδίσουν τη ναυτιλιακή βιομηχανία να επιτύχει ανόρθωση από μόνη της και πλήθος αυτών των παραγόντων είναι οι ανακριβείς προβλέψεις για τη μελλοντική συμπεριφορά της αγοράς. Στην πραγματικότητα, η σημερινή κατάσταση της παγκόσμιας ναυτιλίας προκλήθηκε εν μέρει, από λανθασμένες προβλέψεις για συνεχιζόμενη ανάπτυξη, πριν από την οικονομική κρίση του 2008. Σε κάθε περίπτωση, η συνεχιζόμενη κακή απόδοση και μια υποτονική παγκόσμια οικονομία θα μπορούσε τελικά να εξαναγκάσει την ναυτιλιακή βιομηχανία σε αναδιάρθρωση.

ΑΝΑΛΥΣΗ

Η πιό σημαντική παράμετρος που θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν κατά την εκτίμηση της κατάστασης του κλάδου της ναυτιλίας, είναι

«Τουρκική άνοιξη» και ιστορίες για αγρίους.

άρθρο του προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου Σταύρου Βιτάλη

 

Είμαστε τόσο αφελείς, ή όντως τα ραντίσματα από τα chemtrails μας έχουν αποβλακώσει εντελώς;

Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη του υπογράφοντος, όταν «ως κεραυνός εν αιθρία», από όλα τα ΜΜΕ του κόσμου, ξεκίνησε να μεταδίδεται  η «εξέγερση» του Λαού της Τουρκίας, κατά του «χημικού» Ερντογάν.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε, την πρώτη αντίδραση των Ελλήνων δημοσιογράφων. Αυτών που εδώ και χρόνια, έχουν εκπαιδευτεί να αυτολογοκρίνονται, δεν μπορεί όμως κανείς να πει ότι δεν παραμένουν «γάτες με πέταλα».

Εν χορώ λοιπόν τα ελληνικά ΜΜΕ, άρχισαν στη πρώτη φάση των ανακοινώσεων για την «εξέγερση» του Λαού της Τουρκίας, να ομιλούν «για το περίεργο ρόλο του διαδικτύου». Μια που οφθαλμοφανές ήταν πως κάτι άλλο τρέχει πίσω από την υπόθεση αυτή, δεδομένου ότι είχαμε εντελώς copy-paste φαινόμενα, όπως αυτά των αραβικών χωρών, Αιγύπτου, Λιβύης, Τυνησίας κλπ. Όταν δηλαδή, πάνω από δέκα μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, όλως… συμπτωματικώς