Ένα όπλο και μια πεντάρα

.

Ο Λάμπης Ν. Βολονάκης, λοχίας του Α’ λόχου του 17ου Συντάγματος Πεζικού υπηρετούσε στην Μικρά Ασία το 1920. Αποσυναρμολογώντας και καθαρίζοντας το όπλο του, βρήκε ένα σημείωμα και μια πεντάρα. Τα φύλαξε μέχρι την επιστροφή του στην πατρίδα και τα κατέθεσε στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρία της Ελλάδος.

Το σημείωμα, ενδεικτικό του πνεύματος του Έλληνα Στρατιώτη, όπως μας παραδίδεται γράφει:

«Εν Μπιζανίω 20 Φεβρουαρίου 1913

Αγαπητέ Συνάδελφε,
Σε χαιρετώ,

Σε, που θα έχης την τύχη να ανοίξης το πέλμα του όπλου αυτού, θα εύρης την πεντάρα αυτή και να πάρης ένα τσιγάρο, να το καπνίσης στην υγεία μου.

Το όπλο αυτό το έφερα επί πέντε έτη.. Το δόξασα και με δόξασε και τώρα αναγκάζομαι να το εγκαταλείψω, λόγω τραυματισμού μου.

Πέρασα τόσες και τόσες στιγμές και δεν το εγκατέλειψα και εάν η πατρίς σε χρειασθή, να το τιμήσης.

Νικ. Καββαδίας
Κοθρέα – Ένωσις Κεφαλληνίας»

Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσετε ότι ένα είναι το όπλο του Έλληνα: η ψυχή του. Από τον καιρό που δήλωνε ο Κων. Κανάρης, γέρος πια, στους Ευρωπαίους δημοσιογράφους, που σε συνέντευξη τον ρωτούσαν, πώς ένιωθε και τι σκεφτόταν όταν «κόλλαγε το μπορλώτο» στην τουρκική ναυαρχίδα, κι αυτός απαντούσε (παιδί 17 ετών καθώς ήταν): «Κωνσταντή πρέπει να πεθάνεις», μέχρι την ιαχή: «Αέρα, αέρα» (ενν. ελευθερίας) του 1940 και τον ηρωικό αγώνα της ΕΛΔΥΚ το 1974.

Το ναυτικό μας στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο

.

Όπου αγαπάς, μη πολυπάς. Και αν πολυπάς, μη πολυκάτσεις.. και άν πολυκάτσεις να μη πολυμιλείς.. Και ανε πολυμιλείς…να κατέχεις ήντα λές..(Κρητική μαντινάδα)

Αντί άλλων για εκείνους στους οποίους οφείλομε τιμή και όχι «σχολικά πανηγυράκια» με ηλεκτρικές κιθάρες, σας αντιγράφω την ομιλία  του Καθηγητή και Ιστορικού κ. Σαράντου Καργάκου, που εκφωνήθηκε στην εκδήλωση για τα 60 χρόνια από τη λήξη του Β’ Π.Π. και προς τιμήν των Βετεράνων του Π.Ν., στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, στις 7 Δεκ.2005.

«Επειδή ζούμε σε μια φάση έντονων διαστρεβλωτικών τάσεων, όπου την ιστορία υποκαθιστά η παραϊστορία, είμαστε υποχρεωμένοι δυστυχώς, ανά πάσα στιγμή, αν θέλουμε να είμαστε ευλαβείς έναντι αυτών που μας έφεραν στη ζωή και μας παρέδωσαν αλώβητο το χώρο, όπου κατοικούμε -προς το παρόν τουλάχιστον, να εξηγούμε τα αυτονόητα. Και τα αυτονόητα είναι πως κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου εμείς πολεμήσαμε απ’ αρχής μέχρι τέλους, ενώ άλλοι που σήμερα παριστάνουν συχνά τους κριτές μας, όχι μόνο δεν πολέμησαν ή ψευτοπολέμησαν, απεναντίας συνεργάστηκαν με τον Άξονα και στράφηκαν εναντίον μας.

Δεν θέλω να κάνω συγκρίσεις. Αλλ’ όπως έχω τονίσει στο δίτομο έργο μου «Ιστορία του Ελληνικού Κόσμου» (τομ. Β΄, σ. 490) «το ηθικό μέγεθος ενός λαού μετριέται από τη διάθεσή του να αντισταθεί στον κατακτητή. Χωρίς πρόθεση να μειώσουμε την αξία ουδενός, παραθέτουμε απλώς τις ημέρες αντιστάσεως των ευρωπαϊκών κρατών έναντι των Γερμανών. Αυστρία 0 (απεναντίας θερμή υποδοχή), Τσεχοσλοβακία 0, Δανία 0, Λουξεμβούργο 0, Πολωνία 30, Νορβηγία 61 (πρόκειται κυρίως για αντίσταση Βρετανών στο Νάρβικ). Ολλανδία 4, Βέλγιο 18, Γιουγκοσλαβία 3, Ελλάς 55»!

Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους δασκάλους εκείνους που δεν σταματούν να αναλώνονται, να πεθαίνουν συναισθηματικά, να αδειάζουν κυριολεκτικά όλο το μέσα τους για χάρη των μαθητών τους.

Σ΄ αυτούς που δεν υπολογίζουν κόπους ούτε και λογαριάζουν αν ο μισθός είναι λίγος και δε φτάνει, που δεν δειλιάζουν ούτε φοβούνται να εκτεθούν.

Μην τους ψάχνετε σε μουσεία, βρίσκονται ανάμεσά σας

«Από το δικό μου, κυρία!» Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας!

(της Λότης Πέτροβιτς)

Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. ‘Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή.

«Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;» λαχτάρισε η μάνα μου. «Αν σου χυνόταν στο δρόμο;» «Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου», δήλωσα ορθά κοφτά. «Το ίδιο κι εγώ», φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυο μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή.