Επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο ο πυρηνικός πόλεμος.

Κώστας Γρίβας

Εδώ και μερικά χρόνια βρίσκεται υπό εξέλιξη μια κοσμογονικών διαστάσεων μετάλλαξη του διεθνούς συστήματος, η οποία θα κυοφορήσει ένα νέο κόσμο. Ορισμένες από τις κρίσιμης σημασίας αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως είναι η οικονομική, τεχνολογική και στρατιωτική άνοδος της Κίνας, η μετατροπή του πλανητικού συστήματος σε πολυπολικό, η τήξη των αρκτικών πάγων, η δημιουργία ενός πρωτοφανούς δυναμικής σινορωσικού άξονα και μια σειρά από άλλες.

Κεμαλιστές επιστρέφουν στον στρατό με υπογραφή Ερντογάν.

Νίκος Μιχαηλίδης

Εδώ και αρκετούς μήνες, γράφοντας στο SLpress.gr, έχω υποστηρίξει ότι μετά την αμφιλεγόμενη απόπειρα πραξικοπήματος έναντι του Ερντογάν, οι πρώην διωκόμενοι κεμαλιστές αξιωματικοί από τη γνωστή υπόθεση «Βαριοπούλα», επιστρέφουν σταδιακά σε θέσεις-κλειδιά της στρατιωτικής ιεραρχίας. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις για τις κρίσεις στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτές τις εκτιμήσεις.

Συγκεκριμένα, είκοσι στρατηγοί και ναύαρχοι, οι οποίοι είχαν φυλακιστεί στο παρελθόν κατηγορούμενοι στην υπόθεση «Βαριοπούλα», αποφυλακίστηκαν πρόσφατα και τοποθετήθηκαν σε στρατηγικές θέσεις στην ιεραρχία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Οι σχετικές πληροφορίες, μαζί με τις φωτογραφίες των νεοπροηχθέντων ανώτατων αξιωματικών, κυκλοφορούν σε πολλές τουρκικές εφημερίδες και στο διαδίκτυο.

Εν χρεωκόπω Ελληνική Αποικία 2018 μ.Χ. (*)

Κωνσταντίνος Κόλμερ

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός
ίσως, ως νομίζει η φράου Μέρκελ, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε… Ευρωπαίο Μεταρρυθμιστή.

Το ψήφισμα για τους δύο ομήρους και η 5η Φάλαγγα στη Θράκη

.

Κώστας Καραΐσκος

Μία τεράστια προσβολή δέχθηκε η τοπική ελληνική κοινωνία στις 9 Μαΐου του 2018 στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αν. Μακεδονίας – Θράκης. Οι δέκα μουσουλμάνοι σύμβουλοι των δύο μεγάλων κομματικών παρατάξεων απουσίασαν (για δεύτερη φορά!) επιδεικτικά από την συνεδρίαση. Αποφεύγοντας έτσι και πάλι να τοποθετηθούν επί του ψηφίσματος υπέρ των δύο στρατιωτικών μας που κρατούνται στην Τουρκία.

Αδιανόητο κι όμως αληθινό: για ένα θέμα τόσο απλό και αυτονόητο δεν τόλμησαν να πουν έστω μια κουβέντα από ανθρωπιστική σκοπιά! Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι για το επίμαχο ζήτημα έχουν ήδη τοποθετηθεί σωστά δύο τουλάχιστον από τους μουσουλμάνους βουλευτές μας έχουν, προς τιμήν τους. Ποιοι είναι όμως οι κύριοι που φοβήθηκαν ότι αν διατυπώσουν μιαν ευχή για την απελευθέρωση των ομήρων θα θιγόταν κάποιος; Είναι οι Κατραντζή Μουσταφά, Ιμπράμ Αχμέτ, Χουσέ Μουσταφά Ισμαήλ, Χατζηγκενέ Ιρφάν, Μουσταφά Μετίν, Μουλταζά Ταρκάν Μουλταζά, Ιντζέ Μεμέτ Μπιρόλ (παράταξη Μέτιου – ΝΔ), Κοτζά Μουμίν Ριτβάν, Μεχμέτ Ουστά Χουσεΐν (παράταξη Καραλίδη – ΠΑΣΟΚ) και Μουμίν Οντέρ (ανεξαρτητοποιημένος).

Όλοι λοιπόν αυτοί οι «Έλληνες μουσουλμάνοι» – εκτός ίσως κάποιου δικαιολογημένα απόντος – τι δηλώνουν με την επιλήψιμη στάση τους; Ότι είναι έτοιμοι να πουλήσουν τον τόπο με ένα νεύμα του Τούρκου Προξένου; Κι επειδή δεν είμαστε από άλλον πλανήτη, ας δούμε λίγα από όσα έχει καταγράψει η μοναδική στο είδος της ιστοσελίδα tourkikanea.gr σχετικά με την πολιτική πρακτική των πιο προβεβλημένων εξ αυτών.

Απλή αναλογική και πολιτικός τζόγος

.

Σταύρος Λυγερός

Για μία ακόμα φορά ο εκλογικός νόμος μπαίνει δυνάμει στο τραπέζι στο πλαίσιο του ανοίγματος προς το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που εδώ και καιρό επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Το Μαξίμου δεν έχει κανένα πρόβλημα να προχωρήσει στο σπάσιμο της αχανούς Β’ Αθηνών, όπως την έχει ζητήσει η Γεννηματά. Δεν παραλείπει, όμως, να βάζει στο τραπέζι και το ενδεχόμενο να επαναφέρει στη Βουλή την απλή αναλογική με σκοπό να υπερψηφισθεί αυτή τη φορά από 200+ και ως εκ τούτου να ισχύσει στις επόμενες εκλογές.

Προφανώς, θα το πράξει εάν έχει εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη του ΚΙΝΑΛ, κάτι που δεν φαίνεται προς το παρόν πιθανόν. Κι αυτό, επειδή η Γεννηματά έχει προειδοποιηθεί από την σκληρά αντι-ΣΥΡΙΖΑ πτέρυγα του κόμματός της πως αυτό θα ήταν casus belli, αιτία εσωκομματικού πολέμου. Αυτός, άλλωστε, ήταν ο λόγος που δεν ψήφισε την απλή αναλογική και το καλοκαίρι του 2016, όταν το σχετικό νομοσχέδιο πήγε στη Βουλή.

Προφανώς, δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία που το εκλογικό σύστημα χρησιμοποιείται από την εκάστοτε συμπολίτευση για να εξυπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες. Όσο λάθος, όμως, είναι μία κυβέρνηση να αλλάζει το εκλογικό σύστημα ανάλογα με τις ανάγκες της, άλλο τόσο λάθος είναι να καθιερωθεί συνταγματικά η απλή αναλογική (και οποιοδήποτε άλλο εκλογικό σύστημα), όταν ο ένας από τους δύο πυλώνες του πολιτικού συστήματος (εν προκειμένω η ΝΔ) είναι κατηγορηματικά αντίθετη. Το Σύνταγμα είναι ο καταστατικός χάρτης της Πολιτείας. Ως τέτοιος οφείλει να είναι ο κοινός παρονομαστής και όχι η επιβολή της όποιας περιστασιακής πλειοψηφίας επί της μειοψηφίας.

Το «ακούμπισμα», ο υβριδικός πόλεμος και οι κανόνες εμπλοκής

.

Σταύρος Λυγερός

Η είδηση είναι γνωστή. Τουρκικό εμπορικό πλοίο «ακούμπησε» ελληνική κανονιοφόρο νοτιοανατολικά της Λέσβου και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, χωρίς να προκληθούν ζημιές και θύματα. Στη συνέχεια, το τουρκικό πλοίο ανέπτυξε ταχύτητα και εισήλθε στα τουρκικά χωρικά ύδατα.

Το περιστατικό δεν θα είχε μεγάλη σημασία εάν επρόκειτο για κάποιου είδους ατύχημα, το οποίο προήλθε από λάθος κινήσεις του τουρκικού πλοίου. Όλα δείχνουν, ωστόσο, πως δεν πρόκειται γι’ αυτό, πως πρόκειται για εσκεμμένη ενέργεια. Κι αυτό ακριβώς είναι το επικίνδυνο. Μέσα στο κλίμα του ανθελληνικού εθνικιστικού πυρετού που επικρατεί στη γειτονική χώρα, ένας Τούρκος πλοίαρχος νοιώθει πως θα γίνει περίπου εθνικός ήρωας, επιδιδόμενος σ’ αυτού του είδους την επικίνδυνη πρόκληση.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αύριο ενδεχομένως ο εν λόγω Τούρκος πλοίαρχος να βρει μιμητές και μάλιστα οι συνέπειες του επεισοδίου να είναι σημαντικότερες. Τί θα συνέβαινε άραγε εάν το μικρό ελληνικό πολεμικό σκάφος αντιδρούσε, χρησιμοποιώντας τον οπλισμό του; Τί θα συμβεί εάν σε ένα ανάλογο επεισόδιο στο μέλλον το αντίστοιχο ελληνικό πολεμικό σκάφος χρησιμοποιήσει τον οπλισμό του, όταν δεχθεί τέτοιου τύπου πρόκληση-επίθεση;

Στις συνθήκες αυτού του ιδιότυπου υβριδικού πολέμου, στον οποίο επιδίδεται η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας, είναι πλέον υποχρέωση του Πολεμικού Ναυτικού (και όχι μόνο) να διαμορφώσουν κανόνες εμπλοκής για περιστατικά, τα οποία μέχρι πρότινος ήταν εκτός ατζέντας. Ν Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα ελληνικά πολεμικά σκάφη θα πρέπει να έχουν εκ των προτέρων σαφείς εντολές για το πως θα αντιδράσουν εάν δεχθούν κάθε είδους προκλήσεις.

Η κοινωνική πίτα και οι «λύκοι»

.

Κώστας Μελάς

Η έννοια της «κοινωνικής δικαιοσύνης» στη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη ήταν πάντα δεμένη με την αντίστοιχη έννοια της «ευημερίας» ως μεγέθους μετρήσιμου και συνεπώς ποσοτικού. Η άποψη που επικρατεί στο συλλογικό φαντασιακό των σύγχρονων κοινωνιών της «ευημερίας» προϋποθέτει την ανάδειξη της «οικονομικής ανάπτυξης» που όμως έχει θεμελιώδη πολιτική σημασία.

Είναι γνωστό πως η «οικονομική ανάπτυξη» αποτελεί το καθολικό ιδεολόγημα της σύγχρονης Δυτικής Κοινωνίας που ενεργοποιεί τη συλλογική βούληση και επιτρέπει την ύπαρξη των προτεραιοτήτων της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης, από τη μεριά των κοινωνικών ομάδων που τη συγκροτούν.

Υπό μια έννοια η οικονομική ανάπτυξη είχε (και έχει) καταστεί η κοσμική θρησκεία των ανεπτυγμένων βιομηχανικών κοινωνιών: η πηγή της ατομικής κινητοποίησης, η βάση της πολιτικής σταθερότητας, το πεδίο για την επιστράτευση της κοινωνίας προς έναν κοινό σκοπό. Όπως σημειώνει ο D. Bell η οικονομική ανάπτυξη, υπό μία έννοια, προσφέροντας την υπόσχεση της αφθονίας στους πολίτες, έγινε το «ηθικό αντίβαρο» του πολέμου.

Ο προγενέστερος πλούτος είχε αποκτηθεί με διαρπαγή, προσάρτηση, απαλλοτρίωση. Τώρα οι κοινωνίες επιστρατεύονται για μια συντονισμένη εσωτερική προσπάθεια και όχι για πόλεμο εναντίον ενός γειτονικού κράτους. Αυτό επιτυγχάνεται πρωτίστως μέσω της εμπειρικής εικόνας που παρουσιάζουν οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες την περίοδο 1945-1975.

Η Μαφία τον στήριξε, η Μαφία τον γκρεμίζει

.

Δημήτρης Δεληολάνης

Στις 20 Απριλίου οι ήδη δύσκολες διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης στην Ιταλία συνάντησαν ένα νέο εμπόδιο, που τις κατέστησε ακόμη πιο δυσχερείς. Πέντε χρόνια από την έναρξή της ενώπιον του Κακουργιοδικείου του Παλέρμο, ολοκληρώθηκε η δίκη για τις τρομοκρατικές επιθέσεις της μαφίας στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Οι δικαστές καταδίκασαν σε πολυετή φυλάκιση τους περισσότερους κατηγορούμενους. Ανάμεσά τους και οι πρώην επικεφαλής των καραμπινιέρων στη Σικελία Μάριο Μόρι και Αντόνιο Σουμπράνι, πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας εσωτερικής ασφαλείας αλλά και νονοί της Κόζα Νόστρα.

Η καταδίκη όμως που φέρει ειδικό βάρος επί των διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης είναι τα 12 χρόνια φυλάκισης του Μαρτσέλο Ντελλ΄Ούτρι. Ο πρώην γερουσιαστής διετέλεσε δεξί χέρι του Σίλβιο Μπερλουσκόνι για δεκαετίες: επικεφαλής της διαφημιστικής εταιρείας του ομίλου Pubblitalia και ο άνθρωπος που χρησιμοποίησε το διαφημιστικό δίκτυο ώστε να οργανώσει από το μηδέν το κόμμα Forza Italia πριν τις εκλογές του 1994, όταν ο Μπερλουσκόνι έγινε επιτέλους πρωθυπουργός.

Ο Ντελλ΄Ούτρι εκτίει ήδη ποινή, επίσης για σχέσεις με τη μαφία. Η νέα καταδίκη του έπεσε σαν κεραυνός επί του Μπερλουσκόνι. Στον ενάμιση μήνα που πέρασε από τις εκλογές της 4ης Μαρτίου, ο Καβαλιέρε έκανε τα πάντα για να εμφανίσει ως παρένθεση την ταπεινωτική ήττα του και να ξαναμπεί δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι. Αναγνώρισε τον ηγέτη της Λέγκας ως επικεφαλής της δεξιάς παράταξης, αλλά απαίτησε από τον Ματέο Σαλβίνι να διαπραγματευτεί με τον Κίνημα 5 Αστέρων για κυβερνητική συμμαχία όχι μόνο με το δικό του κόμμα αλλά με όλη τη δεξιά, συμπεριλαμβανομένου και του Forza Italia.

Η “μικροφυλή” της Κουμουνδούρου

.

Γράφει η Νεφέλη Λυγερού  – 

Μπορεί κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκέντρωνε μικρά μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, αλλά τουλάχιστον τα μέλη του ήταν υπερήφανοι για την κουλτούρα τους. Ο οικείος και ελιτίστικος πολιτικός μικρόκοσμος της Κουμουνδούρου, όμως, είναι από το 2012 μια γλυκιά ανάμνηση. Στο 3ο φεστιβάλ της Νεολαίας του, μάλιστα, έγινε ένα βήμα που φρίκαρε την παλιά φρουρά. Οι νεολαίοι κάλεσαν την Πίτσα Παπαδοπούλου και τον Γιώργου Μαργαρίτη για να τραγουδήσουν!

Στο άλλοτε μικρό βασίλειο της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Η ιστορία συνωμότησε τα τελευταία χρόνια για να μετατρέψει ένα –βολεμένο στον ρόλο του– κόμμα διαμαρτυρίας αρχικά σε αξιωματική αντιπολίτευση και στη συνέχεια σε κυβερνητικό κόμμα. Ο μεγάλος χορηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το Μνημόνιο. Αυτό ξήλωσε πολιτικοεκλογικά το ΠΑΣΟΚ. Αυτό έστειλε στην αγκαλιά του Αλέξη Τσίπρα πλήθη απεγνωσμένων και μισοκατεστραμμένων μικρομεσαίων.

Πριν προσγειωθεί ανωμάλως το 2015, ο μικρός «αγνός και πρόβειος» ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι με την τότε κατακόρυφη εκλογική άνοδό του επιτέλους δικαιωνόταν η μακρόχρονη μοναχική πορεία του, ότι επιτέλους οι μάζες είδαν το φως το αληθινό κι ασπάστηκαν τις ιδέες του! Γι’ αυτό και σαν βλοσυρός πορτιέρης υπέβαλε τότε σε αυστηρό face control αριστεροσύνης τους πρώην πασόκους που συνωθούνταν στις πύλες του.

«Η Τουρκία ή θα χάσει ή θα κερδίσει εδάφη»

.

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός  – 

Λίγο καιρό μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2016, ο Ερντογάν είχε πει στο Υπουργικό του Συμβούλιο ότι η περιοχή έχει εισέλθει σε μία νέα εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται από γεωπολιτική ρευστότητα. Όπως χαρακτηριστικά είχε υπογραμμίσει η Τουρκία ή θα χάσει ή θα κερδίσει εδάφη, προσθέτοντας ότι αυτός θα αγωνισθεί για να κερδίσει. Με αυτό το πρίσμα πρέπει να διαβαστεί η επανειλημμένη δήλωσή του ότι η συνθήκη της Λωζάννης πρέπει να αναθεωρηθεί.

Εκείνες οι φράσεις του Τούρκου προέδρου συνοψίζουν με τον καλύτερο τρόπο τη στρατηγική προσέγγισή του, όπως και μετέπειτα δηλώσεις του που προετοιμάζουν την τουρκική κοινή γνώμη για πόλεμο. Οι νεοοθωμανοί είναι πεπεισμένοι πως έχουμε εισέλθει σε περίοδο παρόξυνσης των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, που συχνά προσλαμβάνουν και τη μορφή  ένοπλων  συγκρούσεων.

Αυτός είναι ο λόγος που έχουν εισβάλει στη βόρειο Συρία, αυτός είναι ο λόγος που προβαίνουν σε πειρατικές ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ, αυτός είναι ο λόγος που κλιμακώνουν την επιθετικότητά τους στο Αιγαίο και στη Θράκη. Η Ελλάδα μπορεί να μην βρίσκεται στη “ζώνη του πολέμου”, αλλά –μέσω της Τουρκίας– εφάπτεται σ’ αυτήν.

Τόσο η προσπάθεια εμβολισμού του “Γαύδος” στα Ίμια, όσο και η σύλληψη και κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών εγγράφονται ακριβώς στο πλαίσιο της νέας τουρκικής στρατηγικής. Με άλλα λόγια, η τουρκική επιθετικότητα έχει αναβαπτιστεί, έχει αλλάξει “πίστα”. Τα γεγονότα έχουν επανειλημμένως αποδείξει πως τα διαβήματα διαμαρτυρίας, η ρητορική περί Ευρώπης και οι συστάσεις για σεβασμό του διεθνούς δικαίου δεν αποτρέπουν τις τουρκικές επεκτατικές πιέσεις. Η χρόνια προσπάθεια της ελληνικής διπλωματίας να κατευνάσει τον τουρκικό επεκτατισμό έχει αποτύχει.

Ο «μοναχικός λύκος», το Ισλάμ και ο δυτικός τρόπος ζωής

.

.

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός  – 

Η τρομοκρατική επίθεση στην επαρχιακή πόλη Τρεμπ της νοτιοδυτικής Γαλλίας μπορεί να μην προκάλεσε εκτεταμένη αιματοχυσία, αλλά ήλθε να μας υπενθυμίσει πως το πρόβλημα είναι εδώ. Ο δράστης είναι κλασική περίπτωση μουσουλμάνου μικροκακοποιού, ο οποίος προσχώρησε στο ακραίο Ισλάμ και έδρασε ως «μοναχικός λύκος» στο όνομα του Ισλαμικού Κράτους.

Όπως συμβαίνει πάντα μετά από επίθεση της ισλαμικής τρομοκρατίας, το ερώτημα που εγείρεται είναι εάν η τρομοκρατία συνδέεται ή όχι με την ισλαμική ταυτότητα. Παλαιότερα, οι Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι πίστευαν ότι η ένταξη των Ασιατών και Αφρικανών μεταναστών στην παραγωγική διαδικασία θα οδηγούσε σύντομα όχι μόνο σε κοινωνική ενσωμάτωση, αλλά και σε αφομοίωσή τους.

Είχαν αλαζονικά υποτιμήσει τη δύναμη της ισλαμικής ταυτότητας, με την έννοια της θρησκευτικής-πολιτισμικής διαφοράς. Γι’ αυτό και μετά από δεκαετίες ο βαθμός ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων είναι μάλλον απογοητευτικός. Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις έχουν παγιωθεί άτυπα γκέτο που λειτουργούν σαν παράλληλες μικροκοινωνίες και μάλιστα σε αντίφαση με την ευρύτερη κοινωνία.

Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η ενσωμάτωση των μουσουλμανικών κοινοτήτων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι δύσκολη και συχνά αδύνατη. Δεν είναι τυχαίο ότι, σε πρώην αποικιοκρατικές χώρες, όπως η Βρετανία και η Γαλλία, όπου υπάρχουν μουσουλμανικές κοινότητες τρίτης γενιάς, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αναπτύσσεται.

Οι παράλληλοι πόλεμοι στη Συρία.

 Γράφει ο Σταύρος Λυγερός –

Είναι κοινός τόπος ότι στη Συρία διεξάγονται ταυτοχρόνως παράλληλοι πόλεμοι. Υπενθυμίζουμε πως το καθεστώς Άσαντ ήταν στόχος της Ουάσιγκτον από την εποχή της προεδρίας Μπους. Πρώτα το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν, μετά το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν, στη συνέχεια η Συρία του Άσαντ και τέλος το Ιράν. Τότε, η Συρία είχε γλυτώσει, λόγω του εγκλωβισμού των Αμερικανών στο ναρκοπέδιο του Ιράκ.

Η Συρία ήταν στόχος της Δύσης όχι βεβαίως επειδή το καθεστώς Άσαντ ήταν αυταρχικό. Ήταν στόχος επειδή η ανατροπή του θα οδηγούσε στην επιβολή ενός φιλοδυτικού καθεστώτος, που με τη σειρά του θα οδηγούσε στον εξοβελισμό της Ρωσίας από την Ανατολική Μεσόγειο, δεδομένου ότι οι μόνες βάσεις που διατηρεί στην ευρύτερη περιοχή είναι στη βορειοδυτική Συρία. Με άλλα λόγια, κυριαρχούσε η νεοψυχροπολεμική σκοπιμότητα.

Ταυτοχρόνως, την ανατροπή του Άσαντ επεδίωκε και επιδιώκει και το Ισραήλ. Όχι επειδή θεωρεί ότι είναι απειλή για την ασφάλειά του, αλλά επειδή θέλει να σπάσει τον σιιτικό διάδρομο Ιράν-νότιο Ιράκ-Συρία-Χεζμπολά. Ειδικά μετά την πρωτοφανή αποτυχία του ισραηλινού στρατού να νικήσει τη σιίτικη οργάνωση του Λιβάνου στη δεκαετία του 2000, ο αποκλεισμός και η εξουδετέρωση της Χεζμπολά έχει γίνει έμμονη ιδέα στα ηγετικά κλιμάκια του Τελ Αβίβ.

Για να επιτύχει τον σκοπό της η Δύση όχι απλώς ανέχθηκε τους τζιχαντιστές, αλλά και –κυρίως μέσω της Τουρκίας και των μοναρχιών του Κόλπου– τους υποστήριξε. Υποκρινόταν πως δεν έβλεπε ποιοι κρύβονταν κάτω από το καπέλο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Η στάση των Δυτικών άλλαξε όταν το Ισλαμικό Κράτος άρχισε τους τελετουργικούς αποκεφαλισμούς και βεβαίως όταν βίωσαν στις ίδιες τις χώρες τους την ισλαμική τρομοκρατία.

Οι δανειστές γονατίζουν οικονομία και κοινωνία

αναδημοσίευση από το SLpress.gr
γράφει ο Κωσταντίνος Κόλμερ

.

Τα νέα μνημονιακά μέτρα καταστρέφουν περαιτέρω την ελληνική οικονομία και κατ’ επέκτασιν τη δημογραφική επιβίωση του ελληνικού λαού, γεγονός που αποσιωπάται στη δημόσια σφαίρα.

Εν πρώτοις, μία γενική παρατήρηση: Εάν κατά τον Ηράκλειτο «πόλεμος πατήρ πάντων», τότε η Γεωπολιτική είναι η μητέρα της Ιστορίας και η Δημογραφία η μαμή της. Προφανώς, ο αγώνας «για χώρο και εξουσία» (Lebensraum) τίκτει τα ιστορικά γεγονότα από την εποχή της καταστροφής της Τροίας μέχρις και της τουρκικής εισβολής στην επαρχία Αφρίν της Συρίας, επί των ημερών μας. Συνεπώς, εάν δούμε τα γεγονότα της τελευταίας οκταετίας υπ’ αυτό το πρίσμα, μπορούμε να εννοήσομε τα τεκταινόμενα για την χώρα μας.
Στις 10 Ιανουαρίου 2017, εψηφίσθη υπό της α-βουλής, σε μία και μόνη ψηφοφορία, «πολυνομοσχέδιο» 1326 σελίδων με 400 άρθρα, δηλαδή ένας νομοθετικός κυκεών… Προσφάτως, παρεδόθη στην κυβέρνηση «συμπληρωματική λίστα» της νέας Αξιολογήσεως (τετάρτης!), η οποία επιβάλλει την λήψη 90 μέτρων λιτότητος για το 2018 – πλέον των όσων έχουν ήδη ληφθή. Τα μέτρα αυτά έχουν προκαλέσει μίαν άνευ προηγουμένου κάμψη της ελληνικής οικονομίας και την πλήρη αποσάθρωση του Κράτους Δικαίου.

Η ανάγνωση και μόνον της λίστας νέων μέτρων λιτότητος, που απαιτούν οι λεγόμενοι «θεσμοί», αποτελεί μία οδυνηρή εμπειρία, καθώς περιγράφει την πλήρη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και αποσκοπεί στην περαιτέρω εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας μας, με απωτέρους γεωπολιτικούς σκοπούς των πιστωτών. Ως λ.χ. η πώληση του λιμένος και του Ελληνικού στους Λατσοκουβετιανούς, ή του λιμένος της Θεσσαλονίκης σε «αδιαφανή συμφέροντα», κατά τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα Τζέφρυ Πάιατ.

Το αθέατο γεωπολιτικό παίγνιο σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο

αναδημοσίευση από το SLpress.gr
άρθρο του Ιωάννη Μάζη

.

Μία σειρά γεωπολιτικών Δεικτών (στους Πυλώνες της Άμυνας/Ασφάλειας και Οικονομίας) κατά την γεωπολιτική ανάλυση ανακατανομής ισχύος στο ad hoc Σύμπλοκο το εμπεριέχον τα Υποσυστήματα: i) των Κεντροδυτικών Βαλκανίων (Σκόπια, Κόσοβο και Μετόχια, Βοσνία και Αλβανία) ii) στο Δίπολο Θράκης-Αιγαίου και iii) στο Δίπολο Δωδεκάνησσα-Κύπρος με Γεωπολιτικό Παράγοντα το Κουρδικό Ζήτημα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία, τελματωθείσα στην βορειοδυτική Συρία (Αφρίν) εξακτινώνει τις προσπάθειες προβολής ισχύος της σε όλα τα προαναφερθέντα υποσυστήματα, εκβιάζοντας το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτων, με κίνδυνο θερμές εκρήξεις στη Νοτιοανατολική Πτέρυγα.

Πρώτον: Το δρών Υπερσύστημα επί του Γεωπολιτικού αυτού Παράγοντος εμπεριέχει τους ανταγωνιζομένους Διεθνείς Πόλους Ισχύος, αφενός της Ουάσιγκτων και της ΕΕ (Παρίσι-Βερολίνο) και αφετέρου της Μόσχας. Μεταξύ, όμως, των Δυτικών Πόλων Ισχύος υπάρχει επίσης εσωτερικός ανταγωνισμός: Στo Υποσύστημα των Κεντροδυτικών Βαλκανίων είναι σαφής ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ-Βερολίνου, αλλά και Παρισίων-Βερολίνου.

Οι ΗΠΑ επιθυμούν τη ΝΑΤΟϊκή ολοκλήρωση στην βαλκανική περίμετρο σε συνεργασία με την Γαλλία του Μακρόν, ώστε να ελέγξουν την ρωσική επιρροή προς την Μεσόγειο. Αδιαφορούν επί του τύπου επιλύσεως του «ονοματολογικού» των Σκοπίων. Αντιθέτως, η Γερμανία επιμένει να θωπεύει τον σκοπιανό «ταυτοτικό μακεδονισμό» και τον εξ αυτού εκπορευόμενο υπονομευτικό, εις βάρος της Ελλάδος, δήθεν «αλυτρωτισμό» εξυπηρετούσα –διακριτικώς– τον άξονα Βερολίνου-Μόσχας-Αγκύρας.