Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΥ

60.000: Το κατά την Αστυνομία πλήθος της μεγαλειώδους συγκέντρωσης

ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΕΤΑΔΟΘΟΥΝ

Αχνίζει ακόμη το αίμα των Μακεδονομάχων.

 Δημήτρης Νατσιός,
δάσκαλος-Κιλκίς.

Ο κοινός νους πρεσβεύει πως όταν κάποιος σε απειλεί απροκάλυπτα και ευτελώς, δεν τον επισκέπτεσαι. Αυτό εκλαμβάνεται από το λυσσασμένο θηρίο ως πράξη δειλίας, απόπειρα κατευνασμού και όχι, όπως ειπώθηκε, «ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας». Από πολιτισμένη συμπεριφορά οι Τούρκοι δεν καταλαβαίνουν. Η γλώσσα που κατανοούν είναι τα γιαταγάνια του Καραϊσκάκη ή κολοκοτρωναίικη τρέλα του Ιωάννη Βελισσαρίου και η ανδρεία του Νικολάου Πλαστήρα, του «Μαύρου Καβαλλάρη». Αν κάποιος νομίζει ότι οι Τούρκοι εκπολιτίστηκαν, ας πάει στην Κύπρο να συζητήσει με τις χαροκαμένες μάνες των Αγνοοουμένων. Έσφαζαν στο γόνατο γυναικόπαιδα, βίαζαν γερόντισσες και τιμώνται σήμερα, όσα επιζούν, κτήνη ως ήρωες.

Αν είχαμε, τούτη την σακάτικη εποχή, ηγέτες με όραμα, οι οποίοι θα αναδείκνυαν τις αρετές του λαού μας, διά του ιδίου παραδείγματος τους και όχι εξουσίες τυχάρπαστες, που εκλύουν τις χειρότερες ροπές του νεοελληνικού χαρακτήρα, ο λόγος τους θα ήταν αρωματισμένος με ιστορικά παραδείγματα. Οι ηγέτες, οι πραγματικοί, αυτό κάνουν στις δύσκολες ώρες, όταν θέλουν να εμψυχώσουν τον λαό τους. Λόγος εθνικός σημαίνει λόγος με προσανάμματα τις θυσίες των προγόνων.

Όλοι την Κυριακή 20/01/19 στο Σύνταγμα.

Δελτίο τύπου του ΙΗΑ (14/01/19)

Νεκρή, τυπικά και νομικά, η «Συμφωνία των Πρεσπών» πριν ακόμα τεθεί σε ισχύ!

 Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης

Είναι πολύ εύκολο να φανταστεί κανείς τι θα συμβεί εάν αυτή η «Συμφωνία των Πρεσπών» τεθεί κάποτε σε ισχύ. Οι Σκοπιανοί, από τον Ιούνιο του 2018 που υπεγράφη η συμφωνία, δεν διστάζουν καθόλου να αποκαλύπτουν τις μελλοντικές τους προθέσεις χωρίς κανένα “φύλλο συκής”, χωρίς κανένα προβληματισμό μήπως και η Ελλάδα κάνει πίσω.

«Δεν υπάρχει άλλη Μακεδονία εκτός από τη δική μας», «Είμαστε Μακεδόνες», «Μιλάμε την Μακεδονική γλώσσα και κανείς δεν θα μας αμφισβητήσει ξανά», «Όσον αφορά τους «Μακεδόνες» σε Ελλάδα και Βουλγαρία, υπάρχουν πολλές πιθανότητες η μακεδονική γλώσσα να διδάσκεται στην Ελλάδα», «Τώρα έχουμε ευκαιρίες για τα παιδιά στη Ελλάδα να μάθουν την μακεδονική γλώσσα» – όλα αυτά και άλλα πολλά, από τον Ζόραν Ζάεφ, τον Σκοπιανό πρωθυπουργό που συνυπέγραψε αυτοπροσώπως την συμφωνία των Πρεσπών!

Φυσικά, όσοι δεν «συνυπέγραψαν» την συμφωνία μπορούν να λένε τα ίδια – και χειρότερα: Η Ραντμίλα Σεκερίνσκα π.χ., Υπουργός Άμυνας των Σκοπίων μας πληροφορεί μετά βεβαιότητας πως «Η “Μακεδονία” έχει ήδη κρατήσει θέση στο τραπέζι του ΝΑΤΟ!».

Η Μακεδονία δικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

 Από την Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2018, εκδικάζεται στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η προσφυγή των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου κατά της «Συμφωνίας». Η δίκη είναι ιστορικά κρισιμότερη από εκείνη του μέγιστου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γιατί τώρα δικάζεται η ίδια η Μακεδονία.

Γιώργος Ρωμανός
Συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής

Συγκλονισμένο το πανελλήνιο παρακολουθεί όσα συμβαίνουν με την «Συμφωνία των Πρεσπών». Το περί δικαίου αίσθημα του λαού έχει εκδηλωθεί καταλυτικά εναντίον της «Συμφωνίας» με τα γιγαντιαία συλλαλητήρια.

Από την Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2018, εκδικάζεται στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η προσφυγή των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου κατά της «Συμφωνίας». Η δίκη είναι ιστορικά κρισιμότερη από εκείνη του μέγιστου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, γιατί τώρα δικάζεται η ίδια η Μακεδονία. Παραστάτες στη δίκη η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που στη Βόρεια Ελλάδα ξεπερνά το 80%, αφού 43 από τους εκεί δήμους εξέδωσαν ψηφίσματα κατά της «Συμφωνίας».

Η απόφαση του «ΣτΕ» είναι κρίσιμη για το μέλλον της χώρας μας, την ακεραιότητα και την εθνική της ανεξαρτησία. Η προπαγάνδα της κυβέρνησης διαδίδει ότι το αποτέλεσμα της δίκης «είναι ήδη γνωστό». Έχει ήδη επιχειρήσει δια υπουργού της «παρεμβάσεις» και στην πράξη κατάργηση της διάκρισης των εξουσιών. Η ίδια προπαγάνδα προβλέπει, ότι οι δικαστές «θα αυτοακυρωθούν, προβάλλοντας μόνο νομικίστικα επιχειρήματα και υπεκφυγές» οι οποίες θα λειτουργήσουν ως ταφόπλακα στην υπόθεση της Μακεδονίας μας. Διαρρέουν μέχρι και τις πολιτικές πεποιθήσεις δικαστών. Όλα αυτά, τα εξόχως συκοφαντικά επικαιροποιούν όσα είχε πει ο πρώην πρόεδρος του «ΣτΕ», Νικόλαος Σακελλαρίου, όταν παραιτούμενος έθεσε θέμα δημοκρατίας του ανώτατου δικαστηρίου.

Λέξεις για… γέλια και για κλάματα.

 Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος Κιλκίς

Συνηθίζω να εφαρμόζω μες στην τάξη το αειθαλές, διδακτικό θέσφατο του Πλάτωνα, «τέρπειν τε άμα και διδάσκειν», διότι «το βίαιον μάθημα, το οποίον γίνεται με κραυγάς (και απειλές και υστερίες) εξαλείφεται, ενώ το τερπνόν, το μετά χάριτος και απλότητος, παραμένει ανεξάλειπτον», θα πει και ο Μέγας Βασίλειος. (Migne, P.G. 29, 213 Α.). Ένα αστείο ξεκουράζει τα παιδιά, τα γαληνεύει, αναπτερώνει την διδασκαλία.

Παλαιότερα, στις εφημερίδες και στα έντυπα, κάτι παρόμοιο ίσχυε. Ταλαντούχοι ευθυμογράφοι ή, όπως τους ονόμαζαν ευφυώς οι αρχαίοι, συγγραφείς σπουδαιογελοίων ή κλαυσιγελώτων, έγραφαν τέτοια ευτράπελα και νόστιμα κείμενα, με τα οποία καυτηρίαζαν και στηλίτευαν τα κακώς κείμενα, διασκεδάζοντας ταυτόχρονα τους αναγνώστες. Θυμίζω τον μεγάλο Δημήτρη Ψαθά, τον Φρέντυ Γερμανό, παλαιότερα και ο Ροϊδης. Το δε ευθυμογράφημα του Ψαθά «η τσάντα και το τσαντάκι», που υπήρχε στο παλιό Ανθολόγιο, Ε και Στ’ Δημοτικού-σελίδα 283- ενθουσιάζει τόσο τα παιδιά, που μου ζητούν συνεχώς να τους το διαβάσω. Κάτι παρόμοιο επιχειρώ με τους παρακάτω …κλαυσιγέλωτες για τους σπουδαιογελοίους που μαγάρισαν την πατρίδα μας.

Κατά καιρούς επινοητικοί συγγραφείς, άριστοι γνώστες της γλώσσας μας, κατασκεύασαν ευμνημόνευτες λέξεις ή φράσεις, οι οποίες απέδωσαν με σαφήνεια ασχημονίες του καιρού τους ή περιέγραψαν ευκρινώς και συντόμως, αξιοκατάκριτους «ανθρωπολογικούς» τύπους της εποχής τους. Για παράδειγμα «τουρκοπιασμένους», έλεγε ο Μακρυγιάννης τους τότε οπαδούς της ελληνοτουρκικής φιλίας. «Προσκυνημένους» τους ονόμαζε ο Κολοκοτρώνης.

Κωστής Παλαμάς: Σχολείο ίσον δάσκαλος.

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς.

«Γεννήθηκα το 1887 στον Πειραιά∙ οι γονείς μου κατάγονταν από τη Χίο. Η μητέρα του αείμνηστου Πορφύρα και η δικιά μου ήταν αδελφάδες, το γένος Συριώτη. Τις εγκύκλιες σπουδές τις πέρασα στον Πειραιά. Κι όποιος ξέρεις τι σημασία έχει για τον νέο η παρουσία στην κριτική τούτη ηλικία ενός προσώπου σαν τον λαμπρόν εκείνο παιδαγωγό, που θύμιζε αρχαίον Έλληνα, τον αείμνηστο Ιάκωβο Δραγάτση, νιώθει γιατί οι μαθητές του φυλάγουν σ’ όλη τους τη ζωή, μέσα στην καρδιά τους, τη μνήμη της μορφής του». (Δ. Πικιώνη «Κείμενα», εκδ. «Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας», σελ. 23).

Ξεκίνησα να διαβάζω κάποια αυτοβιογραφικά σημειώματα του Δ. Πικιώνη, του μεγάλου Έλληνα. Κοντοστάθηκα, «φιλοσόφησα» λίγο την τελευταία πρόταση του προοιμίου του. Κράτησε στα φυλλοκάρδια του, ολοζωής, την μνήμη της μορφής του δασκάλου του. Μεγάλη κουβέντα.

Πόσες φορές σε βιογραφίες σπουδαίων, «πάνυ ακριβών» ανθρώπων, δεν διαβάζουμε παρόμοιες φράσεις. «Ευτύχησε να μαθητεύσει κοντά στον…». «Ο μεγάλος Δάσκαλος του Γένους… τον ενέπνευσε την αγάπη για τα γράμματα». Όσο κρατούσε η Παιδεία σ’ αυτόν τον τόπο, σχολείο και παίδευση σήμαινε δάσκαλος. Τα πάντα δορυφορούσαν τον δάσκαλο. «Καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί», απροσπέλαστος ο λόγος του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.