αναδημοσίευση από το Pontos News
άρθρο του Μάρκου Τρούλη
.
Όπως συμβαίνει στις διαπροσωπικές ή στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, έτσι και στη διεθνή πολιτική η ελευθερία και η ασφάλεια συνιστούν δύο καταστάσεις ή ζητούμενα που είναι αντιστρόφως ανάλογα. Επιδιώκοντας τη μεγιστοποίηση της ελευθερίας σου, περιορίζεις την ασφάλειά σου και το αντίστροφο. Ένα κράτος δίχως συμμάχους είναι αρκούντως αδέσμευτο, έτσι ώστε να θεωρείται και ανασφαλές.
Η ιδανική συνθήκη είναι η επίτευξη αυτονόμησης και η χάραξη πορείας ισχυροποίησης, με την ταυτόχρονη –και εύλογη– επίκληση των κατάλληλων συμμαχιών.
Πώς, όμως, μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί ένα κράτος να αποκομίζει τα οφέλη μιας συμμαχικής σχέσης δίχως να υποδουλώνεται; Όπως και πάλι συμβαίνει στις διαπροσωπικές ή στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, υπάρχει μια «χρυσή τομή» μεταξύ ασφάλειας και αυτονομίας, βάσει της οποίας γίνεται σεβαστή η ετερότητα του καθενός. Και αν μεταξύ φίλων ή μελών της ίδιας οικογένειας η «χρυσή τομή» δύναται – κάποιες φορές – να βρεθεί δίχως όρους και προϋποθέσεις καθώς σε αυτό το επίπεδο σχέσεων υφίσταται ηθική, στις διεθνείς σχέσεις το σημείο αυτό είναι εκείνο όπου διαπιστώνεται επαρκής στρατηγική δέσμευση.
Η λογική είναι απλή: Συμμαχώ μαζί σου και συμβάλλω στην ασφάλειά σου, καθότι μου προσφέρεις κάτι που δεν μπορεί άλλος να μου προσφέρει, και είναι πιο πολύτιμο για εμένα εν σχέσει με μια ενδεχόμενη διάρρηξη της σχέσης μας.
Προφανώς και υπάρχουν και άλλοι τύποι διακρατικών σχέσεων, εκτός των πελατειακών που μόλις σκιαγραφήθηκαν. Ωστόσο, για μια μικρή δύναμη η οποία αποζητά ισχυρούς συμμάχους, ο στόχος πάντοτε οφείλει να είναι η διαμόρφωση πελατειακών σχέσεων. Σε αντίθετη περίπτωση, είτε ο ισχυρός σύμμαχός μου δεν θα είναι αρκούντως πιστός σε μένα σε ενδεχόμενη δύσκολη περίσταση, είτε θα επέμβει αποκομίζοντας το σύνολο των κερδών και αφήνοντας σε μένα αποκλειστικά τις ζημιές του κράτους εμπροσθοφυλακής.