Ελλάδα – Ισραήλ – Τουρκία

αναδημοσίευση από το Pontos News
άρθρο του Μάρκου Τρούλη

.

Όπως συμβαίνει στις διαπροσωπικές ή στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, έτσι και στη διεθνή πολιτική η ελευθερία και η ασφάλεια συνιστούν δύο καταστάσεις ή ζητούμενα που είναι αντιστρόφως ανάλογα. Επιδιώκοντας τη μεγιστοποίηση της ελευθερίας σου, περιορίζεις την ασφάλειά σου και το αντίστροφο. Ένα κράτος δίχως συμμάχους είναι αρκούντως αδέσμευτο, έτσι ώστε να θεωρείται και ανασφαλές.

Η ιδανική συνθήκη είναι η επίτευξη αυτονόμησης και η χάραξη πορείας ισχυροποίησης, με την ταυτόχρονη –και εύλογη– επίκληση των κατάλληλων συμμαχιών.

Πώς, όμως, μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί ένα κράτος να αποκομίζει τα οφέλη μιας συμμαχικής σχέσης δίχως να υποδουλώνεται; Όπως και πάλι συμβαίνει στις διαπροσωπικές ή στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, υπάρχει μια «χρυσή τομή» μεταξύ ασφάλειας και αυτονομίας, βάσει της οποίας γίνεται σεβαστή η ετερότητα του καθενός. Και αν μεταξύ φίλων ή μελών της ίδιας οικογένειας η «χρυσή τομή» δύναται – κάποιες φορές – να βρεθεί δίχως όρους και προϋποθέσεις καθώς σε αυτό το επίπεδο σχέσεων υφίσταται ηθική, στις διεθνείς σχέσεις το σημείο αυτό είναι εκείνο όπου διαπιστώνεται επαρκής στρατηγική δέσμευση.

Η λογική είναι απλή: Συμμαχώ μαζί σου και συμβάλλω στην ασφάλειά σου, καθότι μου προσφέρεις κάτι που δεν μπορεί άλλος να μου προσφέρει, και είναι πιο πολύτιμο για εμένα εν σχέσει με μια ενδεχόμενη διάρρηξη της σχέσης μας.

Προφανώς και υπάρχουν και άλλοι τύποι διακρατικών σχέσεων, εκτός των πελατειακών που μόλις σκιαγραφήθηκαν. Ωστόσο, για μια μικρή δύναμη η οποία αποζητά ισχυρούς συμμάχους, ο στόχος πάντοτε οφείλει να είναι η διαμόρφωση πελατειακών σχέσεων. Σε αντίθετη περίπτωση, είτε ο ισχυρός σύμμαχός μου δεν θα είναι αρκούντως πιστός σε μένα σε ενδεχόμενη δύσκολη περίσταση, είτε θα επέμβει αποκομίζοντας το σύνολο των κερδών και αφήνοντας σε μένα αποκλειστικά τις ζημιές του κράτους εμπροσθοφυλακής.

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια – Νέα παγκόσμια ανακατάταξη

αναδημοσίευση από το Pontos News
άρθρο του Παντελή Σαββίδη

.

Από τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, κορυφαίο γεωπολιτικό των ΗΠΑ, ως τους Ευρωπαίους διευθύνοντες δεξαμενές σκέψεις, γίνεται μια κοινή διαπίστωση: Οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη, αλλά δεν έχουν το ρόλο που διαδραμάτισαν μέχρι σήμερα. Η Αμερική δεν είναι η παγκόσμια αυτοκράτειρα που ρυθμίζει, κατά το δοκούν, τις διεθνείς υποθέσεις.

Το κενό αυτού του ρόλου είναι ηχηρό και πρέπει να καλυφθεί. Διαφορετικά η ανθρωπότητα θα οδηγηθεί στο χάος.

Η περίοδος που διανύουμε είναι μεταβατική, και εκείνο ακριβώς που αναζητείται είναι ποιος ηγετικός συνδυασμός δυνάμεων θα προκύψει, ποια θα είναι τα κυρίαρχα στοιχεία στην οικονομία, την ιδεολογική αναπαραγωγή και την πολιτική, με την έννοια κατά πόσο θα αντέξουν τα διεθνή πολιτικά πρότυπα διακυβέρνησης που προβλήθηκαν ως σήμερα. Ακόμη και η δημοκρατία.

Η κρίση ενός οικονομικού μοντέλου που εξάντλησε τις δυνατότητές του, οι προσφυγικές ροές που αλλοιώνουν κοινωνικές και πολιτισμικές σταθερές στην πολιτική της Δύσης και η εκδήλωση ενός καταπιεσμένου θυμού από κοινωνίες που υπέστησαν τον αποικισμό αλλά και τον ιμπεριαλισμό είναι καταλύτες διαλυτικοί μιας παγκόσμιας κοινωνίας στην οποία δεν μπορεί να διατηρηθούν οι υπάρχουσες ισορροπίες.

Αλλαγή συνόρων «βλέπει» ο Τούρκος πρωθυπουργός;

αναδημοσίευση από το Pontos News

.

Σοβαρές αποκαλύψεις έκανε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Μπιναλί Γιλντιρίμ, μιλώντας στην Ακαδημία Πολιτικής του ΑΚΡ. Πρώτα αναφέρθηκε σε μυστικά κέντρα εξουσίας, τα οποία μοιράζονταν την εξουσία με τις κυβερνήσεις της Τουρκίας.

Με αυτά τα κέντρα πολέμησαν οι κυβερνήσεις του ΑΚΡ, είπε, και για αυτό αντιμετώπισαν κινήσεις αποσταθεροποίησης, που εκπορεύονταν από αυτά.

Στη συνέχεια, ο Μπιναλί Γιλντιρίμ μίλησε για το παράλληλο κράτος του ιμάμη Γκιουλέν, προδιαγράφοντας το τέλος του.

Όμως η πιο σημαντική αναφορά ήταν αυτή που αφορούσε τη Συνθήκη της Λοζάνης, με την οποία καθορίστηκαν τα σύνορα της Τουρκίας. Ο Τούρκος πρωθυπουργός είπε χαρακτηριστικά ότι «ο ιδρυτής αυτού του κινήματος, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ένωσε το λαό και έτσι ενωμένοι πορευόμαστε. Όμως η Τουρκία είναι σε μια δύσκολη καμπή. Υπάρχει ένας λογαριασμός απλήρωτος τα τελευταία εκατό χρόνια. Ο λογαριασμός αυτός τοποθετήθηκε και πάλι μπροστά μας. Ο λογαριασμός αυτός θα καθορίσει την τύχη των εδαφών μας, θα τεθούν σε εφαρμογή πονηρά σχέδια, μπαίνουμε σε μια τέτοια περίοδο».

Διχαστικός ρατσισμός και Γενοκτονία

«Η σταύρωση του ποντιακού ελληνισμού» (έργο του Ελευθέριου Φουλίδη)

Έφη Χ. Μαυροπούλου , δικηγόρος

.

Με αφορμή την ανάληψη των καθηκόντων του νέου υπουργού Παιδείας ήρθε στο φως της δημοσιότητας παλαιότερο άρθρο του, με το οποίο αρνείται τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, ισχυριζόμενος ότι το γεγονός αυτό ουδέποτε υπήρξε.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι η Γενοκτονία, την οποία αρνείται ο υπουργός, έχει αναγνωριστεί από εκατοντάδες ιστορικούς σε όλο το κόσμο και έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά από πλήθος επιστημονικών μελετών και άρθρων, καθώς και από τον πιο έγκυρο επιστημονικό οργανισμό στον κόσμο για το θέμα των γενοκτονιών, που είναι η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS) το 2007.

Επίσης, έχει αναγνωριστεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο το 1994 και το 1998, από 20 πολιτείες της Αμερικής, το Κοινοβούλιο της Νότιας Αυστραλίας, την Κύπρο και τη Σουηδία. Ενώ, πέρσι το Ελληνικό Κοινοβούλιο προχώρησε με το νόμο 4285/2014 (ΦΕΚ Α΄ 191/10.9.2014) στην ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής που έχουν αναγνωριστεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Πάρθεν η Ρωμανία! Ο Θρήνος της Τραπεζούντας σε μια συγκινητική εκτέλεση

Φωτογραφία από:www.epirus-ellas.gr

Ο θρήνος της Τραπεζούντας, Πάρθεν η Ρωμανία, είναι ένα Ποντιακό παραδοσιακό τραγούδι και συγκαταλέγεται στα ιστορικά τραγούδια, τα οποία αναφέρονται σε θλιβερά γεγονότα.  Μέσα από το θρήνο βγαίνει ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας.

 «Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο».

Στο τέλος του κειμένου μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε για τον θρήνο της Τραπεζούντας:

«Αυτές τις μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια για τ’ άθλα των κλεφτών και τους πολέμους. Πράγματα συμπαθητικά, δικά μας, γραικικά. Διάβασα και τα πένθιμα για το χαμό της πόλης. Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.

Όμως εκείνο που με άγγιξε πιο πολύ ήταν το άσμα το Τραπεζούντιο με την παράξενή του γλώσσα και με τη λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων που ίσως όλοι πίστευαν πως θα σωθούμε ακόμη«.