Ο «Διεθνής» Σταθμάρχης του Νέου Φαλήρου

.

του Στέφανου Μίλεση

Αναφορά για τον Σταθμάρχη του Σιδηροδρομικού Σταθμού του Νέου Φαλήρου, συναντούμε στο «Εθνικόν Ημερολόγιον» του Κωνσταντίνου Σκόκκου του 1905. Σε αυτό ο ίδιος ο Σκόκκος, που υπογράφει με το φιλολογικό ψευδώνυμο «Σατανάς», έχει ειδικό αφιέρωμα σε έναν άνθρωπο που χαρακτηρίστηκε τότε ως «περίεργη νεοελληνική φυσιογνωμία» συνοδευόμενο από σκίτσο του.

Γράφει ο Σκόκκος για τον Σταθμάρχη του Νέου Φαλήρου:

«Τον βλέπετε; έχει κατά την λαϊκή έκφραση «πλάκα τα γαλόνια»! Ολόχρυση, κτυπητά, εκθαμβωτικά, γύρω από το σιδηροδρομικό του κασκέτο. Εκ πρώτης όψεως τον παίρνετε τουλάχιστον ως αρχηγό κανενός ξένου επιτελείου. Και όμως δεν είναι ούτε Έλληνας υποστράτηγος! Είναι απλούστατα ο Σταθμάρχης του Νέου Φαλήρου!

Ο αθάνατος Λουπέτης, γνωστός ανά την υφήλιο, εις αυλάς πριγκήπων και ηγεμόνων, εις κύκλους ναυάρχων και στρατηγών και λόρδων και μεγιστάνων και πρέσβεων και διπλωματών και περιηγητών και άλλων εξοχοτήτων, χωρίς να το κουνήσει ποτέ από το Φάληρο! Μάλιστα κύριοι! Και γιατί να το κουνήσει σας παρακαλώ; Αφού όλες αυτές οι επισημότητες είχαν την ευτυχία ή την ατυχία να περάσουν ή να διαμείνουν έστω λίγες στιγμές στο Νέο Φάληρο, τον γνώρισαν, θέλοντας και μη τον είδαν μπροστά τους ως φάντη μπαστούνι και δέχθηκαν τις υποκλίσεις του, τις υπηρεσίες του, τα σέβη του, τις προσφωνήσεις του, τις ανθοδέσμες του ενώ κάποτε, μα τον Θεό, και τις χειραψίες του!».

Ο Σταθμάρχης του Νέου Φαλήρου, ο γνωστός στην εποχή του Λουπέτης, για περισσότερο από 30 χρόνια επόπτευε στο Νέο Φάληρο την κίνηση των σιδηροδρόμων, έκανε τον έλεγχο των εισιτηρίων και με τη γνωστή σφυρίχτρα που χρησιμοποιούσαν όλοι οι σταθμάρχες τραίνων την εποχή εκείνη, έδινε το σύνθημα αναχώρησης της αμαξοστοιχίας. Και καθώς το Νέο Φάληρο την εποχή του ήταν την θερινή περίοδο, κέντρο άφιξης και αναχώρησης ξένων και ντόπιων προσωπικοτήτων, δεν υπήρχε περίπτωση να μη συναντήσουν τον Λουπέτη.

Η Μελπομένη Αυγερινού και το Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ»

του Στέφανου Μίλεση

Ένα όνομα τελείως άγνωστο στους περισσότερους. Κι όμως υπήρξε εκείνη που με τις παρακινήσεις της ώθησε τον μεγάλο εθνικό μας ευεργέτη Γεώργιο Αβέρωφ να αναλάβει τη ναυπήγηση του θρυλικού μας θωρηκτού. Καταγόμενη από τις οικογένειες Βαλσαμάκη και Τυπάλδου από την Κεφαλλονιά διακατεχόταν από ιδιαίτερη ευαισθησία στα εθνικά μας θέματα καθώς οι οικογένειές της είχαν δώσει πολλά την περίοδο των αγώνων της ανεξαρτησίας.

Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Αυγερινό που είχε διοριστεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου διευθυντής της Ρωσικής ατμοπλοΐας. Εκεί μέσω του συζύγου της ήρθε σε επαφή με τον Γεώργιο Αβέρωφ ο οποίος την εκτιμούσε βαθύτατα.

Ηρώ Κωνσταντοπούλου – Δρόμος προς τη θυσία (5 Σεπτεμβρίου 1944)

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου (Ηλέκτρα)

.

Του Στέφανου Μίλεση

Κάθε χρόνο, στις 5 Σεπτεμβρίου, η «Φωνή των Πειραιωτών» υπό την Αιγίδα του Δήμου Πειραιά, τελεί επιμνημόσυνη δέηση μπροστά στον ανδριάντα της Ηρούς Κωνσταντοπούλου στην Τερψιθέα καθώς 5 Σεπτεμβρίου ήταν η ημέρα που εκτελέστηκε, θυσία στην ελευθερία.

Καθώς λοιπόν η πόλη μας φιλοξενεί άγαλμα της ηρωικής αυτής αγωνίστριας, θεωρώ υποχρέωση να γράψω ένα μικρό ιστορικό για την Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Ποια ήταν αλλά κυρίως πώς πέθανε.

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί, η Ηρώ Κωνσταντοπούλου ήταν μόλις 14 ετών. Κι όταν έπειτα άρχιζε να ζώνει η πείνα και οι στερήσεις της κατοχής, η μικρή Ηρώ κάλεσε τους συμμαθητές της στο σπίτι της. Τους άνοιξε την αποθήκη τους σπιτιού της και τους υπέδειξε να μπουν μέσα για να χορτάσουν τη πείνα τους. Αργότερα όταν οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ έγραφε στο Κουκάκι συνθήματα στους τοίχους, μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας της.

Η μητέρα της μόλις κατάλαβε ότι η μοναχοκόρη της είχε οργανωθεί σε αποστολές της ΕΠΟΝ της έκανε συστάσεις να φυλάγεται, γεμάτη ανησυχία όπως θα ήταν κάθε γονιός για το παιδί του. Τότε η Ηρώ της απάντησε «Ντροπή Μαμά να το λες αυτό, μια Σπαρτιάτισσα!». Παράλληλα συνέχιζε να γυμνασιακά της μαθήματα με ιδιαίτερη μάλιστα έφεση στις ξένες γλώσσες. Ήταν στο γυμνάσιο και μιλούσε ήδη άριστα εκτός από τα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ιταλικά.

Λόγω αυτής της ιταλομάθειάς της ανέλαβε και την πρώτη της αποστολή που ήταν σχετική. Πλησίασε έναν Ιταλό δήθεν για να πάνε μαζί βόλτα. Λίγα μέτρα πιο κάτω όμως, δύο τρεις άνδρες, συναγωνιστές της Ηρούς, έπεσαν πάνω του προσβεβλημένοι. Κι αυτό διότι έκαναν πως ήταν τα αδέλφια της, που αυστηρών αρχών, ζητούσαν λόγο από τον Ιταλό. Και πάνω στα σπρωξίματα και στις κουβέντες «Ρε την αδελφή μας….», του πήραν τα όπλα που είχε πάνω του. Με αυτό τον τρόπο απέφευγαν για λίγο τα αντίποινα των κατακτητών, καθώς οι βιαιοπραγίες μεταβάλλονταν από αντιστασιακού σε οικογενειακού-εθιμικού χαρακτήρα.

Η πρώτη έπαρση σημαίας στην Ακρόπολη μύριζε θάλασσα ( 2 Απριλίου 1833)

Γράφει ο Στέφανος Μίλεσης

.

Η ύψωση της πρώτης ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη έχει την δική της ιστορία στην οποία εμπλέκεται λίγο ή πολύ και ο Πειραιάς μας, έστω κι αν δεν ήταν σχηματισμένος δήμος ακόμη.

Η Ακρόπολη παρέμενε μέχρι και τον Μάρτιο του 1833 υπό τον έλεγχο Τουρκικής Φρουράς, σε μια Αθήνα που ήταν όμως ελεύθερη. Οι ενέργειες του Καπποδίστρια να γίνει η μεταβίβαση της Ακροπόλεως σε ελληνική δύναμη δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα αφού οι Τούρκοι κατά την προσφιλή τους συνήθεια ανέβαλαν την παράδοση. Οι διαπραγματεύσεις καρποφόρησαν με την άφιξη του Όθωνα και την παρέμβαση των Βαυαρών. Συμφωνήθηκε λοιπόν η Ακρόπολη να παραδοθεί σε Βαυαρούς.

Ένα βαυαρικό τάγμα κινείται από τις 15 Μαρτίου για τον σκοπό αυτό. Το Τάγμα αυτό φτάνει για στρατωνισμό στην Μονή Δαφνίου και στις 1 Απριλίου φτάνει στην Αθήνα όπου και αντικρύζει ότι έχει απομείνει από αυτήν δηλαδή ερείπια. Η μόνη αξιοπρεπής οικία που είχε διασωθεί ήταν του πρόξενου της Ρωσίας Παπαρρηγόπουλου στην Πλάκα, στην οποία διέμεινε ο Όθωνας όταν πρωτομπήκε στην Αθήνα. Όταν ενεφανίσθη το τάγμα στην πόλη οι λιγοστοί κάτοικοι με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, στο ύψος του Θησείου, το υποδέχθησαν με κλάδους ελαίας ενώ στους στρατιώτες έρριχναν άνθη και κλαδιά δάφνης.

Για πρώτη φορά οι βαυαροί στρατιώτες έκπληκτοι αντίκρυσαν την Αθήνα. Τότε η πόλη της Αθήνας ήταν ακόμα περιτειχισμένη και είχε 5 πύλες. Πρώτη ήταν λεγομένη πύλη της Ελευσίνας κοντά στο Θησείο, δεύτερη πύλη στην Πατησίων, τρίτη η λεγομένη των Πέντε Αδελφών, τέταρτη πύλη η γνωστή μέχρι σήμερα Πύλη του Αδριανού και τέλος η λεγομένη πύλη του Φαλήρου δυτικά της Ακροπόλεως.

Μελπομένη Σταμάτα Ρεβίθη. «Το κορίτσι από τον Πειραιά που έτρεξε στο Μαραθώνιο του 1896»

«Αν με εμποδίζουν τα παπούτσια μου θα τα βγάλω». Δήλωση που είχε κάνει η ίδια η Ρεβίθη στην Εφημερίδα Εστία την 4η Απριλίου του 1896. Και έτσι έκανε αφού απεικονίζεται σε ελεύθερο σχέδιο να κρατάει τα παπούτσια της στο χέρι.

Παρουσιάζω ένα μοναδικό κατόρθωμα μιας κοπέλας που ζούσε στον Πειραιά της Μελπομένης Σταμάτας Ρεβίθη. Μόνη της έτρεξε στον Μαραθώνα του 1896 και αποτέλεσε την πρώτη παγκοσμίως, γυναίκα που έτρεξε στο αγώνισμα του Μαραθωνίου.

«Αθάνατοι» τότε επικαλούμενοι το πνεύμα των αγώνων (όπως και σήμερα) ακύρωσαν τη συμμετοχή της «διότι δεν ήταν σύμφωνη με το πνεύμα των αγώνων».

Μια φοβερή αποκάλυψη του συγγραφέα Αθανασίου Ταρασουλέα. 

Η Μελπομένη Σταμάτα ΡΕΒΙΘΗ γεννήθηκε το 1866 στην Σύρο αλλά αμέσως μετά την γέννησή της οι γονείς της την έφεραν στον Πειραιά προκειμένου να βρουν δουλειά. Η οικογένειά της ήταν πολύ φτωχή. Και η ίδια μεγαλώνοντας δεν μπόρεσε να βελτιώσει την οικονομική της κατάσταση και ζούσε στην απόλυτη φτώχεια.

Η απόλυτη φτώχεια ως αιτία της φυσικής της κατάστασης:

Νωρίς χάνει τον άντρα της και μένει χήρα και άνεργη με δύο παιδιά. Το πρώτο το χάνει το 1895 ενώ το δεύτερο είναι ακόμα μωρό. Μη μπορώντας ούτε στον Πειραιά να βρει δουλειά, περπατά κάθε μέρα τα 9 χιλιόμετρα που χωρίζουν το σπίτι της από την Ομόνοια, όπου πηγαίνει για να εργαστεί οπουδήποτε.

Την απόσταση αυτή την κάνει σχεδόν κάθε μέρα μέχρι που αποκτά τέτοια φυσική κατάσταση ώστε να πηγαίνει 9 χιλιόμετρα στην Αθήνα, να εργάζεται 8 και 12 ώρες και να ξαναγυρνά άλλα 9 χιλιόμετρα πίσω στο σπίτι της στον Πειραιά.

Το περιστατικό που της έβαλε την ιδέα:

Κάποια μέρα το 1896, λίγες μέρες πριν από την επίσημη έναρξη των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, συναντά έναν δρομέα ο οποίος προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τρέχοντας επί της Πειραιώς και καλύπτοντας σχεδόν με κόπο αυτή την διαδρομή που η Ρεβίθη έκανε καθημερινά για να εργαστεί.

Αυτός της βάζει ουσιαστικά την ιδέα ότι αν συμμετάσχει στον Μαραθώνιο, θα τραβήξει πάνω της την προσοχή και τον θαυμασμό και ίσως πετύχει και την επαγγελματική της αποκατάσταση.

Η απάντηση της Ρεβίθη στον Δημοσιογράφο: