Το δίλημμα του Putin

άρθρο του Mike Whitney στο CounterPunch

.

«Η τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα γνώρισε μια τεκτονική μετατόπιση στις παγκόσμιες υποθέσεις. Για πρώτη φορά, μια μη Ευρασιατική δύναμη έχει αναδειχθεί, όχι μόνο ως βασικός κριτής των Ευρασιατικών σχέσεων εξουσίας, αλλά και ως πρωταρχική δύναμη στον κόσμο». (Σελ. xiii)

«Τώρα, μια μη Ευρασιατική δύναμη διαπρέπει στην Ευρασία. Και η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της Αμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσο μεγάλη και πόσο αποτελεσματικά βιώσιμη είναι η υπεροχή της στην Ευρασιατική ήπειρο». (σελ.30)

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Η Μεγάλη Σκακιέρα: Η Αμερικανική Υπεροχή και οι γεωστρατηγικές της επιταγές» του Zbigniew Brzezinski, Basic Books, 1997

.

«Μας υποσχέθηκαν στο Μόναχο ότι μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, δεν θα πραγματοποιηθεί καμία επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Στη συνέχεια, το ΝΑΤΟ επεκτάθηκε με την προσθήκη χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, και ρώτησα: «Γιατί το κάνετε αυτό;» Και μου απάντησαν: «Να κοιτάζετε τη δουλειά σας»

Ο Ρώσσος πρόεδρος Vladimir Putin, σε συνέντευξη Τύπου στη Μόσχα τον Απρίλιο του 2014

.

Οι ΗΠΑ βρίσκονται στη φάση ενάρξεως ενός πολέμου με τη Ρωσσία. Οι πολιτικοί στην Ουάσινγκτον έχουν μετατοπίσει την προσοχή τους από τη Μέση Ανατολή προς την Ευρασία, όπου ελπίζουν να επιτευχθεί το πλέον φιλόδοξο μέρος του αυτοκρατορικού τους προγραμματισμού: να προχωρήσουν στην εγκατάσταση βάσεων κατά μήκος της δυτικής πλευράς της Ρωσσίας, ώστε να σταματήσει η περαιτέρω οικονομική ολοκλήρωση μεταξύ της Ασίας και της Ευρώπης και να ξεκινήσει η επίτευξη του πολυπόθητου στόχου του διαμελισμού της Ρωσσικής Ομοσπονδίας. Αυτοί είναι οι στόχοι της σημερινής πολιτικής. Οι ΗΠΑ σκοπεύουν να

Το τέλμα: Χίτλερ εναντίον Bernanke

του Mike Whitney
από το CounterPounch

(σ. Π/Β: Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2013, όταν ο Ben Bernanke ήταν ο εν ενεργεία πρόεδρος της  Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ – Fed)

.

Γιατί κατάφερε ο Αδόλφος Χίτλερ να βγάλει τη Γερμανία από τη Μεγάλη Ύφεση, όταν οι Αμερικανοί διαμορφωτές πολιτικής -ιδιαίτερα η Fed- έχουν αποτύχει τόσο οικτρά;

Ας δούμε τα γεγονότα: Όταν ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία στα 1933, η γερμανική οικονομία ήταν βυθισμένη στο χάος: Εκατομμύρια άνθρωποι ήταν άνεργοι, σειρά από μεγάλες τράπεζες είχαν καταρρεύσει, η αγορά για τις γερμανικές εξαγωγές είχε στερέψει από τη μια μέρα στην άλλη, και ο εξωτερικός δανεισμός με επικεφαλής τις ΗΠΑ είχε παγώσεi (απόσυρση των πιστώσεων στο πλαίσιο του Young Plan [σ.1]) με αποτέλεσμα να εξωθηθεί η γερμανική βιομηχανία και η χρηματοδότησή της σε σοβαρή ύφεση. Μέχρι τα 1932, η γερμανική βιομηχανική παραγωγή είχε συρρικνωθεί σχεδόν στο μισό από το επίπεδο που βρισκόταν ένα χρόνο νωρίτερα. Η ανεργία αυξήθηκε από το 1,5 εκατ. στα 1929 σε περισσότερα από 6 εκατ. στα 1933.

Ο Χίτλερ, που ορκίστηκε ως καγκελάριος υπό τον πρόεδρο Paul von Hindenburg τον Ιανουάριο του 1933, διόρισε τον οικονομολόγο και τραπεζίτη Hjalmar Schacht ως υπουργό Οικονομικών και πρόεδρο της Reichsbank (τράπεζα του Ράιχ). Ο Schacht με τη σειρά του, ξεκίνησε ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα δημοσιονομικής τόνωσης, που