Ημικύκλιο γεωπολιτικής ανατροπής

 του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*

Από τις αρχές του 2011 άρχισε μία σειρά βίαιων λαϊκών εξεγέρσεων, αρχίζοντας από την Τυνησία, όπου ανατράπηκε το κοσμικό καθεστώς και ανήλθαν στην εξουσία οι ισλαμιστές. Η αποσταθεροποίηση έπληξε στην συνέχεια την Λιβύη με ιδιαίτερα απεχθή τρόπο, ο δε πανίσχυρος επί σχεδόν μισό αιώνα δικτάτωρ Καντάφι κατακρεουργήθηκε φρικτά από το εξαγριωμένο πλήθος.

Στην Αίγυπτο, το πλήθος ανέτρεψε τον Μουμπάρακ, και στην εξουσία ανήλθαν οι ισλαμιστές, τους οποίους στην συνέχεια ανέτρεψε ο στρατός. Η χώρα βρίσκεται όμως σε διαρκή κατάσταση ιδιότυπου εμφυλίου πολέμου μεταξύ ενόπλων δυνάμεων και ισλαμιστών. Ακολούθησε η Συρία, με έναν φοβερό εμφύλιο πόλεμο, με χιλιάδες νεκρούς και την διεθνή παρέμβαση διαρκώς επί θύραις. Στην συνέχεια αποσταθεροποιήθηκε η Τουρκία, εισερχόμενη σε μία διαδικασία αναζωπυρώσεων και υφέσεων της λαϊκής αντίδρααης έναντι της προσπάθειας του Ερντογάν να επαναφέρει σε ισχύ το μεσαιωνικό χαλιφάτο. Απέναντί του έχουν συνασπισθεί οι κεμαλιστές, οι δημοκράτες κοσμικοί και ο πρώην σύμμαχός του μετριοπαθής κεμαλιστής Γκιουλέν.

Σε όλες αυτές τις χώρες, το αποτέλεσμα ήταν η βίαιη σύγκρουση, ο εθνικός διχασμός και η διάσπαση.

Δόγμα τριών πολέμων γιά τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις

 του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*.

Η εξωτερική και αμυντική πολιτική κατά την Μεταπολίτευση υπήρξαν ένα αποτυχημένο μείγμα ακατάλληλης ηγεσίας, φοβικών συνδρόμων, ερασιτεχνισμών και αυτοσχεδιασμών και πλήρους απουσίας στόχων και σχεδιασμού. Σε περίπτωση ελληνοτουρκικής έντασης, η άμεση «λύση» ήταν η προσφυγή στην παρέμβαση των ΗΠΑ, τις οποίες ταυτόχρονα όλο το πολιτικό σύστημα λοιδωρούσε. Αυτά όλα συσχετίζονται με το κλίμα ιδεοληπτικής απέχθειας προς την έννοια του Έθνους και του Πατριωτισμού, που καλλιέργησαν συστηματικά ορισμένοι κύκλοι. Παραμένουν ανεξερεύνητα τα κίνητρα (ψυχοπαθολογικά ή άλλα) και οι βαθύτερες σκοπιμότητές τους.

Πράγματι, οι Ένοπλες Δυνάμεις υπέστησαν, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, εκτός από την διαβρωτική εισβολή του κομματισμού και της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος, και μία ισχυρή δόση απαξίωσης, κυρίως από πρόσωπα και κόμματα που αισθάνονταν ότι είχαν να «λύσουν διαφορές» μαζί τους από την περίοδο της Δικτατορίας ή που θεωρούσαν την Εθνική Άμυνα «εθνικισμό» και «σωβινισμό» (π.χ. Σημίτης αλλά και ολόκληρη η «ανανεωτική αριστερά» και η «προοδευτική διανόηση»). Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είναι αξιοθαύμαστο που οι Ένοπλες Δυνάμεις κατώρθωσαν να διατηρήσουν την μαχητικότητά τους και το ηθικό τους σε υψηλά επίπεδα και να αναδεικνύουν ακόμη κι σήμερα, εν μέσω γενικής παρακμής, αξιόλογους στρατιωτικούς ηγέτες.

Πρόταση γιά το Κυπριακό

Φωτογραφία από:www.boro.gr –

του Μελέτη Η.Μελετόπουλου

 

Απολύτως αναμενόμενο είναι ότι, σε χώρες εσωτερικά αποδυναμωμένες, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, θα ασκηθούν ισχυρές γεωπολιτικές πιέσεις. Ιδίως όταν ο Γερμανός «πάτρωνας» καλλιεργεί στενές σχέσεις με την Τουρκία. Η αναφορά του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών σε ελληνοκυπριακή «κοινότητα» αντί γιά κράτος (την στιγμή που η Κύπρος είναι μέλος του ΟΗΕ) πέρασε μεν στα «ψιλά» της επικαιρότητας, αλλά εκτός από εξοργιστική είναι και χαρακτηριστική της ροπής των πραγμάτων.

.

Θα ώφειλε η ελληνική κυβέρνηση να έχει ήδη διευρύνει την αμυντική ισχύ της χώρας με γενναία μέτρα, όπως η αύξηση της θητείας, και να έχει ήδη αναβαθμίσει την διπλωματική μας εκπροσώπηση στην μόνη στρατιωτική συμμαχία στην οποία μετέχει η Ελλάδα, δηλαδή στο ΝΑΤΟ. Θα μπορούσε π.χ. να αποστείλει στις Βρυξέλλες και στην Ουώσινγκτων πολυπληθή συμβουλευτική ομάδα συνταξιούχων διπλωματών, στρατιωτικών και τεχνοκρατών (οι οποίοι λόγω πατριωτισμού δεν θα απαιτούσαν ούτε κάν αμοιβή εκτός των οδοιπορικών). Και όλα αυτά σε απόλυτο συντονισμό με την Κυπριακή Δημοκρατία, διότι η συνέργεια των δύο κρατών θα υπερπολλαπλασίαζε το αποτέλεσμα.

Η «μαύρη τρύπα» του πολιτικού συστήματος

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*

.

Ο πολιτικός χώρος μεταξύ Σύριζα και ακροδεξιάς αποτελεί σήμερα το μεγάλο κενό του πολιτικού σκηνικού. Διότι είναι ο χώρος που καλύπτουν οι δύο μεγάλες ιστορικές παρατάξεις της Δεξιάς και του Κέντρου. Αυτές τις παρατάξεις εξέφραζαν τις τελευταίες δεκαετίες και μέχρι πρόσφατα η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ο εκφυλισμός και η δραματική συρρίκνωση των δύο αυτών κομμάτων οφείλεται ακριβώς στην εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής φυσιογνωμίας τους και στην προδοσία των ψηφοφόρων τους.

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του Σαμαρά πρόδωσε την σταθερή κοινωνική της βάση, ήτοι τους επιχειρηματίες, τα μεσαία και μικροαστικά στρώματα, τους συνταξιούχους και υπαλλήλους, καθώς και τους στρατιωτικούς και αστυνομικούς, κατακρεουργώντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους και λεηλατώντας τις οικονομίες τους. Στους δε αγρότες, που παραδοσιακά κινούνται συντηρητικά, φορολόγησε τα αγροτεμάχια, ακόμα και τις στάνες! Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν βέβαια η επίθεση κατά της ακίνητης περιουσίας, που στέρησε από το κόμμα αυτό τον χαρακτήρα του εγγυητή του αστικού καθεστώτος και το εξομοίωσε με τους «κομμουνιστές που θα μας πάρουν τα σπίτια», δηλαδή το βασικό επιχείρημα της Δεξιάς επί δεκαετίες.

Ο Γιάννης και ο λύκος

του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*

Γ.Προβόπουλος, 25 Οκτωβρίου 2010, συνέντευξη στο έγκυρο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters: «Προβλέπω επιστροφή στις αγορές το 2011».

Γ.Προβόπουλος, 27 Ιουλίου 2011: «Επιστροφή στην ανάπτυξη το 2012, θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης κάτω του 1% το 2012 και άνω του 2% γιά το 2013».

Γ.Προβόπουλος, 3 Δεκεμβρίου 2012: «Η ανάκαμψη μπορεί να ξεκινήσει μέσα στο 2013».

Γ.Προβόπουλος, 26 Απριλίου 2013: «Ανάκαμψη ίσως και νωρίτερα από τα μέσα του 2014».

Όλι Ρεν, 9 Δεκεμβρίου 2010: «Θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης ήδη από το 2011 θα έχει η Ελλάδα».

Όλι Ρεν, 12 Δεκεμβρίου 2012: «Ανάπτυξη στην Ελλάδα από το 2012». Όλι Ρεν, 8 Δεκεμβρίου 2012: «Πάμε γιά ανάκαμψη το 2013». Όλι Ρεν, 2013: « Η Ελλάδα θα επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2014».

Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, 6 Δεκεμβρίου 2010: «Ανάκαμψη το 2011».