«…γι αυτό, μην με περιμένεις
δεν θα σ’ ακολουθήσω,
επειδή δεν μπορώ να φύγω.
Και μην τολμήσεις να πεις όχι
μόνο και μόνο
επειδή μ’ αγαπάς τόσο πολύ…»
.
Η Kaz Hawkins υπήρξε κακοποιημένο παιδί, κακοποιημένη ενήλικας, αλκοολική, κοκαϊνομανής, καταθλιπτική. Γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας στα 1973 και συνθέτει η ίδια τη μουσική για τα τραγούδια της που βασίζονται σε δικά της ποιήματα.
Αναζητώντας Έλληνες καλλιτέχνες ανάλογης εκφραστικής δύναμης, ας είμαστε πραγματιστές πριν μελαγχολήσουμε: Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, οι Έλληνες είναι μικρό αριθμητικά έθνος και ο αριθμός του κοινού που απαιτείται για να υποστηρίξει τέτοιου επιπέδου καλλιτέχνες είναι απλά εξωπραγματικός. Όπως στη «Δύση», έτσι κι εδώ κυριαρχούν τραγούδια, κιν. ταινίες, εικαστικές τέχνες κλπ. που είναι καταδικασμένα να ξεχαστούν σχεδόν αμέσως μετά την εμπορική τους επιτυχία, μιά εμπορική επιτυχία που βασίζεται αποκλειστικά στις τεχνικές «μάρκετινγκ» και στην γενική πνευματική αποχαύνωση. Εδώ δεν χωράνε «παραφωνίες».
Επιπλέον, στην Ελλάδα συνηθίζουμε να αναγνωρίζουμε κληρονομικά δικαιώματα παντού, από την πολιτική μέχρι την… ιδιοκτησία φαρμακείων, άρα είμαστε υποχρεωμένοι να «ψυχαγωγούμεθα» από τους γιούς, τις κόρες, τα αδερφοξάδερφα και τα ρέστα των «καλλιτεχνών» της μεταπολίτευσης (και κάτι λίγους «κολλητούς» για ξεκάρφωμα). Ταλέντα σαν την Kaz Hawkins συντηρούνται απλά επειδή το επιτρέπει η τεχνολογία, ο μεγάλος αριθμός του γενικού πληθυσμού, κι επειδή η επιτυχία τους δεν είναι οικονομικά απειλητική για τις κάθε λογής «βιομηχανίες του θεάματος». Στην Ελλάδα, την ανάδειξη καλλιτεχνών αντίστοιχης δύναμης απλά ξεχάστε την, εκτός εάν αποδημήσουν εις Κύριον και καταστούν οικονομικά εκμεταλλεύσιμοι από κάποια μελλοντικά αδερφοξάδερφα. Τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον…
ΑΒΕΡΩΦ 