.
Η πρόσφατη έκκληση (γερμανοτουρκική) και τελική συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης στην έλευση του ΝΑΤΟ για την φύλαξη της συνοριογραμμής του Αιγαίου, αποτελεί ένα ακόμη τραγικό, πλην όμως όχι τελευταίο, ολίσθημα της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, η οποία «άνοιξε τον φάκελο» των εθνικών θεμάτων με τον πλέον απαράδεκτο και επιζήμιο τρόπο.
Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να τονιστεί πως με την συγκεκριμένη έκκληση από την ελληνική πλευρά (ο κ. Τσίπρας δεν συμμετείχε στη συνάντηση μεταξύ Μέρκελ και Νταβούτογλου, όπου ελήφθη η σχετική απόφαση), αποτελεί μία πρωτοφανή έμμεση, αλλά σαφέστατη, παραδοχή της ελληνικής κυβέρνησης, πως η Ελλάδα δεν μπορεί να διαφυλάξει τα σύνορά της. Μία «παραδοχή» η οποία κινείται μεταξύ επικινδυνότητας και ηλιθιότητας, αφού είναι τοις πάσι γνωστό πως όταν δημιουργούνται κενά, αυτά συμπληρώνονται από παράπλευρες δυνάμεις… Και αυτό στην περίπτωση γεωγραφικών συνόρων, έχει ένα μόνο αποτέλεσμα: την απώλεια κυριαρχίας γεωγραφικού χώρου…
Κι ενώ τα ΝΑΤΟϊκά πλοία (μεταξύ των οποίων και ένα τουρκικό, το Barbaros) δεν έχουν αναλάβει ακόμη το «έργο» που τους ανετέθη, οι δηλώσεις του γ.γ. του ΝΑΤΟ έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τις δηλώσεις του υπουργού Άμυνας της Ελλάδας, Π. Καμμένου, δημιουργώντας σύγχυση για το ακριβές της τριμερούς συμφωνίας.
ΑΒΕΡΩΦ 