Ποιος κερδίζει; Όλα εξαρτώνται από το πότε.

σχόλιο του Immanuel Wallerstein
κοινωνιολόγου και αναλυτή των παγκόσμιων συστημάτων
της 1ης Απρ 2019

.

Σε έναν παγκόσμιο αγώνα για την απόκτηση υπεραξίας υπάρχει πάντα μια επιλογή:

Κάποιος μπορεί να δώσει προτεραιότητα στα βραχυπρόθεσμα οφέλη. Ή μπορεί κανείς να δώσει προτεραιότητα στα μεσοπρόθεσμα οφέλη. Κανείς δεν μπορεί να κάνει και τα δύο.

Όποιος επιδιώκει βραχυπρόθεσμα κέρδη θα κερδίσει πάντα βραχυπρόθεσμα. Είναι ο δρόμος του προφαφανούς εγωκεντρισμού, επιδίωξη του ατομικού οφέλους, ανεξάρτητα από το τι παθαίνουν οι άλλοι.

Ωστόσο, μετά από λίγα χρόνια, τα βραχυπρόθεσμα κέρδη εξαντλούνται. Οι προτιμήσεις μετατοπίζονται. Ξαφνικά, έχουν σημασία τα μεσοπρόθεσμα κέρδη ως αποτέλεσμα του ταξικού αγώνα.

Τώρα, οι εγωκεντρικοί είναι οι ηττημένοι, οι θυσίες ανταμείβονται.

Επειδή βρισκόμαστε στη διαρθρωτική κρίση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, υπάρχουν συνεχείς διακυμάνσεις. Πηγαίνουμε πέρα ​​δώθε μεταξύ του βραχυπρόθεσου και του μεσοπρόθεσμου, λες κι αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.

Επί του παρόντος, ένας σημαντικός παράγοντας, ο Πρόεδρος Τράμπ, επέλεξε μια βραχυπρόθεσμη προτεραιότητα. Μοιάζει να είναι καλό γι’ αυτόν.

Αλλά αυτός – και οι άλλοι – σύντομα θα πρέπει να μετατοπιστούν προς μια μεσοπρόθεσμη προσέγγιση.

Αυτό, σύντομα, θα δείχνει κακό γι’ αυτόν.

«O καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια»

«Έρημη χώρα», έργο της Pattipix από το deviantart.com

Αναδημοσίευση από την ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ που αλίευσε ο Αμετανόητος

Συνέντευξη του Immanuel Wallerstein στη LE MONDE

Δημοσιεύτηκε στις 13 Οκτωβρίου του 2008

.

«Le capitalisme touche à sa fin»

© Le Monde

Λε Μοντ (LM): Ως ένας από τους υπογράφοντες το 2005 τη «διακήρυξη του Πόρτο Αλέγκρε» («12 προτάσεις για ένα διαφορετικό κόσμο», θεωρείστε από τους εμπνευστές του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Ιδρύσατε και διευθύνατε το «κέντρο Φερνάν Μπροντέλ (Fernand-Braudel)» για τη μελέτη της οικονομίας των ιστορικών συστημάτων και των πολιτισμών», στο Μπινγκχάμπτον, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Πώς βλέπετε την τρέχουσα κρίση στο μακροσκοπικό πλαίσιο της ιστορίας του καπιταλισμού;

Ιμάνιουελ Βαλερστάιν (Immanuel Wallerstein, IW): O Φερνάντ Μπροντέλ (1902-1985) διέκρινε στην ανθρώπινη ιστορία το «μακρό» χρόνο, που καθορίζεται από τη διαδοχή διαφορετικών συστημάτων (τύπων σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον), από συντομότερους μακρούς συγκυριακούς «κύκλους», που πραγματοποιούνται στο εσωτερικό των φάσεων αυτών και που περιγράφονται από οικονομολόγους σαν τον Νικολάι Κοντράτιεφ (Nicolai Kondratiev) (1982-1930) ή τον Γιόζεφ Σουμπέτερ (Joseph Schumpeter) (1883-1950).

Είναι σαφές πως σήμερα βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση ενός «κύκλου Κοντράτιεφ» που ξεκίνησε εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, μετά από μία κάπως μακρύτερη πρώτη φάση του ιδίου κύματος, που διήρκεσε από το 1945 έως το 1975. Όλα αυτά συμβαίνουν στο πλαίσιο της ιστορίας του καπιταλιστικού συστήματος, που διαρκεί ήδη εδώ και 500 χρόνια.

Στην Α, φάση αυτού του κύκλου, το κέρδος παράγεται από την υλική παραγωγή, βιομηχανική ή άλλη· στη Β, φάση, προκειμένου να συνεχίσει να παράγει κέρδη, ο καπιταλισμός καταφεύγει στις χρηματοοικονομικές δραστηριότητες και την κερδοσκοπία.

Εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, τα κράτη, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά ζούνε με δανεικά. Σήμερα βρισκόμαστε στο τέλος