Κιλελέρ: 6 Μαρτίου του 1910

.

Η Εξέγερση της Αγροτιάς

Αντί προλόγου

Στις 6 Μαρτίου του 1910, τα αιματηρά επεισόδια που ξεκίνησαν από το χωριό Κιλελέρ και εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις της Θεσσαλίας, αποτέλεσαν την κορυφαία εξέγερση της ελληνικής αγροτιάς ενάντια στην εκμετάλλευση των τσιφλικάδων. Μία εξέγερση που προκάλεσε τη συμπάθεια όλου του λαού και οδήγησε σταδιακά στη λύση του αγροτικού ζητήματος.

ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κολίγοι και τσιφλικάδες

εξώσεις και οι εξευτελισμοί των κολίγων

πώς έγιναν οικονομικοί δούλοι και πολιτικά υποχείρια των αφεντικών τους

Η απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Τούρκους, σηματοδοτεί την έκρηξη του αγροτικού ζητήματος, μετά τη δίκαιη απαίτηση των κολίγων για απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.

8 Δεκεμβρίου 1966: Το ναυάγιο στη Φαλκονέρα

.

«SOS, από Ηράκλειον, στίγμα μας 36 μοίρες 52 Β, 24 μοίρες 08 Α, Βυθιζόμεθα».

Το βράδυ στις 7 Δεκεμβρίου 1966 και ενώ οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες, ανεμοι 9 μπωφορ, το επιβατηγό πλοίο «Ηράκλειο» απέπλευσε στις 8.00 μμ από την Σουδα Κρήτης για Πειραιά, με καθυστερηση 2 ωρων εξ αιτίας σύσκεψης η οποία πραγματοποιήθηκε στο Λιμεναρχείο Χανίων. Αφορμή στάθηκε η καθυστέρηση της άφιξης στο λιμάνι τού «μοιραίου» φορτηγού ψυγείου, βάρους 25 τόνων, το οποίο μετέφερε εσπεριδοειδή.

Αιτία ήταν η ολισθηρότητα του δρόμου, ως αποτέλεσμα των δυσμενών καιρικών συνθηκών.Στις 8 Δεκεμβρίου του 1966, στο Μυρτώο Πέλαγος, στη θαλάσσια περιοχή της Φαλκονέρας, σημειώθηκε το ναυάγιο του επιβατηγού/οχηματαγωγού πλοίου «Ηράκλειον», όπου πνίγηκαν 273 άτομα.

Μετά το τραγικό αυτό ναυάγιο καθορίστηκαν μελέτες για δημιουργία επί τούτου θαλάμων επιχειρήσεων έρευνας διάσωσης τόσο στο ΥΕΝ όσο και στη Ναυτική Διοίκηση Αιγαίου, επίσης τότε καθορίστηκε ο θεσμός του «Σκοπούντος πλοίου» (ένα πολεμικό πλοίο από κάθε κατηγορία θα κάνει επιφυλακή 24ωρης ετοιμότητας στο Ναύσταθμο) καθώς και ο καθορισμός άδειας απόπλου σύμφωνα με τις υφιστάμενες κάθε φορά καιρικές συνθήκες και όχι με την «Κατά κρίσιν πλοιάρχου» που ίσχυε μέχρι τότε.

Η συμβολή της Κρήτης στο Μακεδονικό Αγώνα

Γεώργιος Κατεχάκης Καπετάν Ρούβας 1881 – 1938

Απόσπασμα του άρθρου «Πανέλληνες Μακεδονομάχοι»
από το HISTORY  
που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο

.

Η ήττα της Ελλάδας στον βραχύβιο ατυχή ελληνο-τουρκικό πόλεμο του1897 προκάλεσε σοβαρές και μακροχρόνιες αναταράξεις, τόσο στην εσωτερικήζωή όσο και στις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Στον οικονομικό τομέα επιβλήθηκε Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, στον πολιτικό στίβο πραγματοποιήθηκαν έντονες πολιτικές ζυμώσεις και κυριάρχησε ένα αντιβασιλικό ρεύμα, ενώ ο Ελληνικός Στρατός «γευόταν» το πικρό ποτήρι της ντροπιαστικής ήττας και την έντονη αμφισβήτηση από τον λαό.

Όμως αυτή η ήττα αποτέλεσε το φάρο για την αναγέννηση της χώρας και την έναρξη νέων αγώνων.

Η εξέλιξη του Κρητικού Ζητήματος εισήλθε σε μια νέα φάση, κατά την οποία η Κρήτη απέκτησε πλήρη αυτονομία που ουσιαστικά άνοιγε το δρόμο για την υλοποίηση του προαιώνιου πόθου των Κρητικών, την ένωση με τη Ελλάδα. Η αναδιοργάνωση του στρατού αποτελούσε γενική απαίτηση και γι’ αυτό άρχισε μία προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Ιδιαίτερα στον τομέα της εκπαίδευσης και του  εφοδιασμού, σημειώθηκαν θετικές εξελίξεις, αν αναλογιστούμε τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα. Αυτές οι δύο σημαντικές προσπάθειες αποτέλεσαν τη θετική πλευρά της ήττας του 1897.

Την περίοδο αυτή παρατηρείται μια έντονη δραστηριοποίηση των σλαβικών κρατών της Βαλκανικής, και ιδιαίτερα της Βουλγαρίας που επιθυμούσε διακαώς την προσάρτηση της Μακεδονίας. Η ίδρυση της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (Ε.Μ.Ε.Ο) το 1893, η δράση ένοπλων σωμάτων κομιτατζήδων, ήδη από το 1895, και η ψευδεξέργεση του 1902, αποσκοπούσαν στην προσάρτηση της Μακεδονίας, είτε υπό τη μορφή αυτονομίας ως πρώτο στάδιο είτε απευθείας.