106 χρόνια από έναν μεγάλο αγώνα και από ένα Πρωτόκολλο 17η Μαΐου 1914

.

Πέρασαν 106 χρόνια από τον τιτάνιο αυτονομιακό αγώνα των Βορειοηπειρωτών που έφερε σαν αποτέλεσμα την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας στις 17η Μαΐου 1914.

Εδώ και 106 χρόνια το ζήτημα της αυτόνομης Βορείου Ηπείρου ήταν και είναι ένας ανυπέρβλητος κόμπος στο λαρύγγι της εκάστοτε αλβανικής κυβέρνησης και τόσα χρόνια η «βιομηχανία» για την αμαύρωση του προβλήματος ώστε να εξευτελιστεί και για να ξεχαστεί, λειτούργησε άψογα και οι βίαιες πράξεις για τον εκφοβισμό κάθε υγιέστατου παράγοντα που πρόβαλλε το θέμα, ήταν ορατές και συχνές.

Όχι μόνον που δεν υλοποιήθηκε αλλά για 106 χρόνια παραβιάστηκαν συστηματικά τα διεθνώς αναγνωρισμένα και κατοχυρωμένα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών. Το δικτατορικό καθεστώς χτύπησε αμείλιχτα κάθε διαμαρτυρία προς την πολιτική του με φυλακίσεις, εξορίες και πολύμορφη τρομοκρατία. Αποκλειστικός σκοπός ήταν να συρρικνώσει, να αφομοιώσει και να αφανίσει την Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Μια πολιτική, ένας στόχος μακροπρόθεσμος και που είναι ο θεμέλιων λίθος της οικοδόμησης των σχέσεων με την Ελληνική μας Κοινότητα, και ο σκελετός όλης της πολιτικής τους απέναντί της.

Ημερολόγιο οπλαρχηγού Γαλερού 5 Νοεμβρίου 1912: «Τα ξημερώματα αποβιβαστήκαμε στη θέση Σπήλια υπό ραγδαία βροχήν…»

.

Το βράδυ 4ης Νοέμβρη μέρα Κυριακή, παρευρέθημεν στη λιτανεία λειψάνων Αγίου Σπυρίδωνος (Κέρκυρα) όπου τοποθετήθην με Πολυξίγγη και επισήμους.

Τιμητικά προσκύνησα σώμα Αγίου και τα άνθη ρόδων που έλαβα τα φυλάω για να τα στείλω στους γονείς μου.

Μετά τη λειτουργία καθήσαμε μετά του δημάρχου στο καφενείο του ξενοδοχείου ενώπιον της ωραίας πλατείας και του παλαιού φρουρίου της πόλης.

Μετά τηλεγραφήσαμε προς Βενιζέλο και Σαπουτζάκη παρακαλούντες να περάσουμε στην Ήπειρο.

Ανήμερα της 5η Νοεμβρίου 1912 και ενώ δόθηκε η άδεια του Βενιζέλου.

Στις 2πμ φεύγουμε απο Κέρκυρα με τους ατμομυοδρόμονες Αχελώο, Αλφειό και Πηνειό, 200 άνδρες και ως οπλαρχηγοί οι Γαλερός, Πολυξίγγης, Παπαγιαννάκης και Τζουλιάκης.

Τα ξημερώματα αποβιβαστήκαμε στη θέση Σπήλια υπό ραγδαία βροχήν. Πρώτοι πατήσαμε εγω ως Σ.Α. Γαλερός με οπλίτες μου. Δυο σώματα δικό μου και Παπαγιαννάκη, πεζοναύτες και ανθυπομοίραρχος Χωροφυλακής ανηφορήσαμε στη Χιμάρα.

Ο ήρωας του βορειοηπειρωτικού αγώνα Καπετάν Σούλιος απ’ την Κορυτσά (15 Ιουλίου 1927)

.

Ένας από τους σπουδαιότερους και ηρωικότερους αγωνιστές του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, που απέβλεπε στην απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου και την ενσωμάτωσή της στην Μητέρα Ελλάδα, ήταν ο Καπετάν Σούλιος, κατά κόσμον Γεώργιος Βασιλείου.

Γέννα και θρέμμα της Βορείου Ηπείρου (γεννήθηκε στο Τσιφλίκι Κορυτσάς) ο Καπετάν Σούλιος, ίδρυσε, τότε, δικό του αρματωλίκι και ανταρτικό σώμα στην περιοχή Βιγλίστης – Κορυτσάς – Μοσχοπόλεως και αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της πατρώας γης, αναδειχθείς σε ήρωα του Βορειοηπειρωτικού Αγώνος αλλά και του Μακεδονικού. Μάλιστα φέρεται ότι πλησίον του Σκλήθρου Φλωρίνης, εξόντωσε σε συμπλοκή ολόκληρη βουλγαρική συμμορία.

Ο Καπετάν Σούλιος μετείχε σε όλες τις εξεγέρσεις του Βορειοηπειρωτικού λαού, ιδίως δε σε εκείνη του 1914, οπότε η Βόρειος Ήπειρος ανεκηρύχθη Αυτόνομη. Το 1912, ο Κορυτσαίος καπετάνιος, βοήθησε για την απελευθέρωση της Κορυτσάς από τον Ελληνικό Στρατό. Οι αγώνες του, όμως, και οι θυσίες των παλικαριών του, απέβησαν, δυστυχώς, άκαρπες και το όνειρό του να δει την Πατρίδα του ελεύθερη, κάτω από τα φτερά της Ελλάδος, έμεινε ανεκπλήρωτο, αφού η μαρτυρική και σήμερα Βόρειος Ήπειρος, εξακολουθεί να βρίσκεται υπό την εξουσία άλλου κράτους. Έτσι αναγκάστηκε, απογοητευμένος, να αποσυρθεί και να εγκατασταθεί στον Παπαγιάννη Φλωρίνης, όπου και πέθανε το 1927.

Η Ελληνική πολιτεία, όμως, δεν τον ξέχασε. Ανεγνώρισε τους αγώνες του και την προσφορά του για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου και τον τίμησε δεόντως, με την φιλοτέχνηση και τοποθέτηση της προτομής του στην Φλώρινα και μάλιστα στην λεωφόρο Νίκης – νυν Κω/νου Καραμανλή, που οδηγεί προς την Κορυτσά. Την δαπάνη για την προτομή την χορήγησε ο μεγάλος Κορυτσαίος εθνικός ευεργέτης Μ. Μπάγκας.

19 Μαΐου: Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων – Όταν 353.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους

Έλληνες και χριστιανοί. Αυτό ήταν το έγκλημα των Ποντίων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας, στις αρχές του 20ού αιώνα. Και έπρεπε να πληρώσουν.

Τον Δεκέμβριο του 1916 ετοιμάστηκε και επισήμως το σχέδιο εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, αν και ήδη από το 1914 οι άνδρες Πόντιοι δολοφονούνταν με κάθε ευκαιρία.

Οι γυναίκες και τα παιδιά έπεφταν θύματα βιασμού και σφαγής. Και όσοι δεν γνώρισαν το μαχαίρι του φονιά, εξορίστηκαν και ομαδικά εκδιώχθηκαν προς περιοχές όπου πριν φθάσουν πέθαιναν.

Σαν σήμερα, 17 Μαΐου 1914: Αναγνωρίστηκε η Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου με το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας

.

Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας υπογράφτηκε στις 17 (4) Μαΐου 1914, μεταξύ της αλβανικής κυβέρνησης, που επικεφαλής της ήταν ο πρίγκιπας Βιντ και του προέδρου της «Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου» Γεωργίου Χρηστάκη-Ζωγράφου. Με την υπογραφή του, τερματίστηκαν οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ αλβανικής χωροφυλακής-ατάκτων και Βορειοηπειρωτών (Ιερών Λόχων) και αναγνωρίστηκε η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου μαζί με μια σειρά δικαιωμάτων για τον τοπικό πληθυσμό.

Οι όροι

O Γεώργιος Χρηστάκης-Ζωγράφος, με σωστούς χειρισμούς συντέλεσε στη διεθνή αναγνώριση του βορειοηπειρωτικού ζητήματος που κατέληξαν στην αυτονομία της περιοχής με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου.

Η περιοχή αποκτούσε επίσημα την αυτονομία της, υπό την αιγίδα του πρίγκηπα Βηντ της Αλβανίας, ο οποίος όμως δεν είχε ουσιαστικές αρμοδιότητες. Η αλβανική κυβέρνηση θα είχε το δικαίωμα να διορίζει και να απολύει τους κυβερνήτες και τους ανώτερους υπαλλήλους. Άλλοι όροι της συμφωνίας προέβλεπαν την στρατολόγηση αυτοχθόνων στην χωροφυλακή, την απαγόρευση παραμονής στρατιωτικών μονάδων αποτελούμενων από μη εντόπιους στην περιοχή, παρά μόνο σε περίπτωση πολέμου ή επανάστασης.

Προβλέπονταν επίσης, η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία, αν και στις τρεις πρώτες τάξεις η αλβανική θα διδάσκονταν παράλληλα με την ελληνική. Η θρησκευτική διδασκαλία, όμως, θα γίνονταν μόνο στα ελληνικά.

1η Απριλίου 1955, έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ

1η Απριλίου, 64 χρόνια πριν, η Κύπρος μας ξυπνάει με τη φωνή του Γεωργίου Γρίβα Διγενή να την καλεί. Να την καλεί στον Αγώνα για την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και για την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.

Σε αυτόν τον Αγώνα, ο κυπριακός ανθός, έδωσε το παρόν. Και πότισε το Αγιο χώμα της Κύπρου μας με το αίμα του. Με μπροστάρη το Διγενή και με σαλπιστές Νίκης νέα παιδιά, μαθητές, έφηβους αλλά και ψυχωμένους άντρες, η αγγλική αυτοκρατορία ταπεινώθηκε. Ευγενικές μορφές πέρασαν στο πάνθεον των Ηρώων του Ελληνισμού.

3 Mαρτίου 1913: «Η απελευθέρωση του Αργυροκάστρου και του Δελβίνου στους Βαλκανικούς Πολέμους»

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός και Υπουργός των Στρατιωτικών Ελευθέριος Βενιζέλος στις 22 Φεβρουαρίου 1913, αμέσως μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, ενημέρωσε τον Αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο ότι υπέρτατο πολιτικό συμφέρον καθιστούσε αναγκαία τη συνέχιση της προελάσεως, με μέρος των δυνάμεων, για την απελευθέρωση και της υπόλοιπης Ηπείρου, μέχρι των οριστικών ορίων των εθνικών διεκδικήσεων, ενώ ο όγκος του Στρατού θα συγκεντρωνόταν στη Θεσσαλονίκη για την αντιμετώπιση της απειλής που είχε δημιουργηθεί από τις επεκτατικές βλέψεις των Βουλγάρων.

Τα όρια των εθνικών διεκδικήσεων στην Ήπειρο, σύμφωνα με την επίσημη διακήρυξη της Ελληνικής Κυβερνήσεως περιορίζονταν στην γραμμή: κόλπος του Αυλώνα, Κλεισούρα, λίμνη Αχρίδα.

Επιστολή αφοσίωσης των Τσάμηδων προς τον Μουσολίνι (26 Φεβρουαρίου 1943)

.

Μια κατάπτυστη επιστολή του ηγέτη των Τσάμηδων Νουρή Ντίνο Μπέη στον Μουσολίνι δείχνει τον προδοτικό ρόλο των Τσάμηδων εις βάρος της Ελλάδος και την αφοσίωση τους προς την Ιταλία.

Η επιστολή εστάλη τον Φεβρουάριο του 1943 , φυλάσσεται στα ιταλικά αρχεία και στην τελευταία της παράγραφο και άσχετα με τις μετέπειτα εξελίξεις ,ο Νορή Ντίνο Μπέης ζητά από τον Καβαλιέρε,όπως αποκαλεί τον Ντούτσε ,να περάσουν οι Τσάμηδες στην Αλβανία,προφανώς γιατί είχει αντιληφθεί τις ευθύνες τους για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει.

Ο Νουρή Ντίνο Μπέης γεννήθηκε στην Παραμυθιά και όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος κατά της Ελλάδος οργάνωσε ένοπλα τμήματα βοήθειας προς τους Ιταλούς και αργότερα προς τους Γερμανούς.

Η άλλη προσπάθεια των Ιταλών ήταν η υποδαύλιση αποσχιστικού κινήματος από τους μουσουλμάνους αλβανόφωνους τους λεγόμενους Τσάμηδες. Την πρωτοβουλία αυτήν την είδαν θετικά οι Γερμανοί όταν από το 1943 ανέλαβαν τον έλεγχο της ιταλοκρατούμενης ζώνης, γιατί οι Τσάμηδες διέκειντο φιλικά και προς τους Γερμανούς. Έτσι προσπαθώντας να ενδυναμώσουν τους Τσάμηδες δημιούργησαν την «Σκιπετάρικη Χωροφυλακή» η οποία καταδυνάστευε τον εγχώριο πληθυσμό στη Νότια Αλβανία, που ουσιαστικά ήταν Έλληνες Βορειοηπειρώτες, αλλά και στην Θεσπρωτία.

Η Μακεδονία ξύπνησε το μαλθακό Ελληνισμό

Η ανθρωπότητα μέσα από τους αγώνες της για το δίκαιο και την επικράτησή του, αρκετές φορές οδηγούνταν σε εσωτερικούς διχασμούς, με κάποιους να πιστεύουν πως πέτυχαν τους σκοπούς τους και άλλους πάλι να απογοητεύονται διότι δεν πέτυχαν όλα όσα επιθυμούσαν.

Στην περίπτωση του σύγχρονου Μακεδονικού Αγώνα, ο οποίος εδώ και καιρό συντελείται με σύγχρονα μέσα και τρόπους, δεν ηττήθηκαν όλοι όσοι έγιναν υποστηρικτές και φίλοι της ιστορικής αλήθειας, αλλά εκείνοι οι οποίοι κατηγόρησαν ως ακραίους τους συμπατριώτες τους, πασχίζοντας με κάθε μέσο να καταστείλουν τον αγώνα και να φιμώσουν τη φωνή τους, που όπως σοφά λέει ο λαός μας, είναι η οργή του ίδιου του Θεού.

Αδέρφια μας Μακεδόνες, Θαρσείτε

.

Όταν ο μεγάλος ιεράρχης του Γένους και στυλοβάτης του Μακεδονικού Αγώνα, Γερμανός Καραβαγγέλης, δώρισε στον Παύλο Μελά μια εικόνα της Ανάστασης του Χριστού, κάθε άλλο παρά τυχαία δεν ήταν αυτή του η κίνηση.

Κι όταν επίσης στέκονταν θαρραλέος εμπρός στο σκήνωμα του δολοφονηθέντα από τους κομιτατζήδες, Μητροπολίτη Κορυτσάς Φωτίου Καλπίδη, πάλι θάρρος έδινε στο λαό της πονεμένης Ηπείρου μας.

Αδέρφια μας, βαδίστε επάνω στα αχνάρια που άφησε ο Παύλος Μελάς και γεμίστε την ψυχή σας με ζήλο και παλμό. Το όνομά σας το όρισαν οι Δωριείς και οι Αργεάδες συνεχίζοντας τη δυναστεία του Φιλίππου στα πέρατα της οικουμένης.

Όσο κι αν θέλουν να διαστρεβλώνουν την ιστορική αντικειμενικότητα, άλλο τόσο θα φάσκουν και θα αντιφάσκουν οι αναλώσιμοι ταγοί της σημερινής Ελλάδας. Ο Έλληνας στέκει πάντοτε ορθός, αγωνιζόμενος μέχρις εσχάτων ακόμη και για το φυσικά ακατόρθωτο.

Η σημαία σύμβολο του Κωνσταντίνου Κατσίφα φώτισε το μουντό Σύνταγμα «Κωνσταντίνος Κατσίφας ΠΑΡΩΝ!»

Πλήθος κόσμου στάθηκε στο σημείο όπου βρισκόταν η σημαία του Κωνσταντίνου, μπροστά απ’ το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, την κοιτούσαν με δέος και ρωτούσαν να βεβαιωθούν «Αυτή είναι;». Σχεδόν οι πάντες την άγγιξαν με θαυμασμό και στεναχώρια θέλοντας να τιμήσουν αλλά και να θρηνήσουν τον Κωνσταντίνο.

Ύστερα από καταιγισμό δακρυγόνων η σημαία μεταφέρθηκε λίγα μέτρα πιο κάτω, μπροστά απ’ την κεντρική εξέδρα του συλλαλητηρίου. Κατά την διάρκεια της μεταφοράς της τεράστιας απ’ όλες τις έννοιες σημαίας, όλοι οι παρευρισκόμενοι στο συλλαλητήριο άνοιγαν δρόμο ευλαβικά σαν να περνούσε ο επιτάφιος και την χάιδευαν.

Σαν σήμερα 13 Ιανουαρίου καθιερώθηκε η γαλανόλευκη ως επίσημο σύμβολο του επαναστατημένου γένους των Ελλήνων

Το 1822, μόλις ένα έτος από την διακήρυξη της ανεξαρτησίας και το ξεκίνημα του αγώνα των Ελλήνων, λαμβάνει χώρα η Α´ Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο. Το «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος» που προέκυψε από αυτή την συνέλευση, είναι ουσιαστικά το πρώτο ελληνικό σύνταγμα. Στις παραγράφους ρδ’ και ρε’ υπάρχει η πρώτη απόφαση για τη μορφή της ελληνικής σημαίας. Το Πολίτευμα καθιέρωσε τα χρώματα κυανό και λευκό και ανέθεσε στο Εκτελεστικό Σώμα να προσδιορίσει τη μορφή της.

Στις 15 Μαρτίου 1822 εκδόθηκε η απόφαση 540 του εκτελεστικού, υπογεγραμμένη από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, πρόεδρο του. Το διάταγμα όριζε για τις σημαίες ότι:

The Economist: Η αλβανική μαφία δεν είναι στην πραγματικότητα μαφία

.

Υπάρχουν ενδείξεις πως υπάρχουν συμμαχίες με πολιτικούς ώστε να ξεπλύνουν τα χρήματά τους στην αγορά ακινήτων σε Βαλκανικές χώρες

Σε άρθρο της η βρετανική εφημερίδα The Economist αναλύει την δράση των Αλβανών εγκληματιών ανα των κόσμο και προσπαθεί να ανακαλύψει τα αίτια που οδήγησαν την αλβανική μαφία που λειτουργεί σε άλλες χώρες πέραν της Αλβανίας

Η εφημερίδα ξεκινά με αναφορά στην πρόσφατη δολοφονία του Ελληνοαυστραλού, Τζον Μακρή, που καθώς έφευγε από το σπίτι του σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Βούλας, στην Αθήνα, στις 31 Οκτωβρίου, ένας άντρας έτρεξε προς το αυτοκίνητό του και τον πυροβόλησε. Ο Μακρής βγήκε από το αυτοκίνητό του σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διαφύγει, αλλά ο ένοπλος άντρας τον εγκλώβισε και τον σκότωσε.

Επειτα, κάνει λόγο και για τη δολοφονία του Σιλβέστερ Ζότολα (Sylvester Zottola), φερόμενου μέλους της εγκληματικής οικογένειας Μπονάνο (Bonanno). Η δολοφονία του έγινε μερικές εβδομάδες πριν πέσει νεκρός ο ομογενής.

ΕΣΤΙΑ 24-12-1940, απελευθέρωση Χιμάρας: Την χαρά όλων μείωνε η απουσία δεκαπέντε πατριωτών, που απήγαγαν οι Ιταλοί

.

ΚΩΝΣΤ. ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ ΑΙΝΙΑΝ
Αντιστράτηγος ε.α

Ποια ευγνωμοσύνη οφείλει, πρέπει να οφείλει, ο Ελληνισμός ολόκληρος εις τον δόλιο αλλά και κωμικό ψευδοκαίσαρα της Ρώμης, διότι με την άτιμη ενάντια στην πατρίδα μας επίθεση του, του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει χθές την άφθαστη χαρά της αναγγελίας της εισόδου του απελευθερωτικού Ελληνικού στρατού στην Ιστορική και προσφιλή σε κάθε Ελληνική καρδιά Χειμάρρα.

Μέσα εις την όλην ιστορίαν της Ηπείρου, η οποία, διά μέσου μακρών αιώνων και χιλιετιών , είναι μια ιστορία υπερήφανου ακραιφνούς Ελληνισμού, περιπετειών, δοκιμασιών, αγώνων και θυσιών, η Ελληνικώτατη Χειμάρρα κατέχει εντελώς εξέχουσα θέση. Δέν έδωσε η Ήπειρος αυτή εις την Ελληνική Ιστορία μόνο υπέροχους πολεμιστές, των οποίων η γενναιότητα και η αυταπάρνηση μένουν ως μεγάλα παραδείγματα για όλες τις επιούσιες Ελληνικές γενιές έδωσε και τόσους μεγάλους ευεργέτες, όσους ίσως καμία άλλη Ελληνική περιοχή, και μεγάλους του γένους διδασκάλους και επιστήμονες, τιμήσαντας την Ελληνική επιστήμη.

Τα ονόματα των Ζαππών και του Αρσάκη, του Τόσιτσα και του Μπάγκα , του Σίνα και του Αβέρωφ, του Ζωσιμά και του Στουρνάρα, τα ονόματα των μεγάλων διδασκάλων Πηγά και Μπαλάνου, Γορδίου και Κοσμά, δεν θα τα λησμονήσει ποτέ η Ελληνική Ιστορία. Μέσα εις τα θαυμάσια εκπαιδευτήρια, τα οποία εις όλες τας πόλεις και τας πολίχνας της Ηπείρου έκτιζαν οι μεγάλοι αυτοί, ευεργέται, εδίδασκον ακόμη και κατά τους σκοτεινούς της δουλείας αιώνες οι μεγάλοι αυτοί διδάσκαλοι και συντηρούν και κρατούν τον εθνικό φρόνημα του πληθυσμού δια της Ελληνικής Παιδείας.