Το αιφνίδιο τέλος ενός αγωγού

Εναλλακτικές λύσεις ενίσχυσης της ενεργειακής τους ασφάλειας καλούνται να αναζητήσουν Αυστρία, Βουλγαρία, Κροατία, Ελλάδα, Ιταλία, Ρουμανία και Σλοβενία, οι οποίες και αποτελούν τα 7 κράτη μέλη της ΕΕ όπου επρόκειτο να διέλθει ο αγωγός φυσικού αερίου South Stream.

του N. Peter Kramer

 Την 1η Δεκεμβρίου, ο Putin ακύρωσε το έργο περί αγωγού  South Stream που αφορούσε στην παροχή φυσικού αερίου των χωρών της νότιας Ευρώπης παρακάμπτοντας την Ουκρανία.

Παραμερίζοντας τις ενστάσεις της ΕΕ, ο Ρώσος ηγέτης πρόσθεσε την προτίμηση του προς την Τουρκία ως πλέον καταλληλότερο εταίρο για έναν εναλλακτικής φύσεως μαζικό αγωγό.

Με τη σειρά του,  ο Τούρκος Πρόεδρος, Erdogan, δήλωσε με διάθεση συνεργασίας την συγκατάθεση του. Αυστρία, Βουλγαρία, Κροατία, Ελλάδα, Ιταλία, Ρουμανία και Σλοβενία που αποτελούν τα 7 κράτη μέλη της ΕΕ όπου επρόκειτο να διέλθει ο αγωγός φυσικού αερίου South Stream καλούνται να αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις ενίσχυσης της ενεργειακής τους ασφάλειας.

Ο Επίτροπος Ενέργειας της ΕΕ, Maros Sefcovic (Σλοβακία) μαζί με τους Υπουργούς ενέργειας των προαναφερθέντων  χωρών έχουν ήδη διεξάγει τις σχετικές συζητήσεις στις Βρυξέλλες.

Η Κινεζική οπτική των σύγχρονων Κινεζο – Ρωσσικών σχέσεων

άρθρο του Feng Yujun
αντιπροέδρου και διευθυντού του Ινστιτούτου Ρωσσικών Σπουδών
των Κινεζικών Ινστιτούτων Σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων
από το διαδικτυακό περιοδικό The Asan Forum

.

Από τις αρχές του 2014, η κρίση στην Ουκρανία έχει εξελιχθεί στο πιο «καυτό» διεθνές ζήτημα, σαγηνεύοντας την κοινή γνώμη σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι δίκαιο να πούμε ότι η Ουκρανική διένεξη υπήρξε μία από τις σημαντικότερες κρίσεις στις διεθνείς σχέσεις από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Θα έχει σοβαρές συνέπειες για το μέλλον της Ουκρανίας, την εξέλιξη των σχέσεων της Ρωσσίας με τη «Δύση», την ασφάλεια της Ευρώπης, καθώς και την εξέλιξη των παγκοσμίων στρατηγικών σχεδιασμών.

Το 2014, οι Ρωσσο – Κινεζικές σχέσεις έχουν ισχυροποιηθεί. Οι δύο πλευρές ενίσχυσαν την αμοιβαία τους εμπιστοσύνη στην πολιτική σφαίρα, βελτίωσαν τη συνεργασία τους σε ζητήματα οικονομίας και ασφάλειας, ενίσχυσαν τον διμερή τους συντονισμό σε πολυμερείς οργανισμούς, και επέτυχαν ισχυρή πρόοδο στην συνεργασία τους σε διάφορες πτυχές της παγκοσμίου διακυβερνήσεως. Η αύξηση της διπλωματικής δραστηριότητος μεταξύ των ηγετών των δύο κρατών έδωσε νέα ώθηση στις διμερείς τους σχέσεις. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτα γεγονότα, είναι συμμετοχή του Xi Jinping (σ.Π/Β: Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας) κατά την τελετή ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων στο Sochi, η συμμετοχή του Vladimir Putin στη σύνοδο κορυφής της CICA (σ.Π/Β: Ασιατικό Forum για την ασφάλεια) στα τέλη Μαΐου (όπου εμφανίστηκε στο πλευρό του προέδρου Xi), και η συμμετοχή των δύο ηγετών στη Σύνοδο Κορυφής των BRICS στη Βραζιλία. Οι στενές επαφές μεταξύ των δύο ηγετών έχουν πιθανότατα πυροδοτήσει περισσότερες πρωτοβουλίες για συνεργασία.

Υπάρχουν διαφορετικές διεθνείς ερμηνείες των εξελισσομένων Ρωσσο – Κινεζικών σχέσεων. Μια άποψη είναι ότι το καθεστώς στις δύο χώρες είναι κοινό και ότι έχουν σχηματίσει μια άτυπη συμμαχία για την αντιμετώπιση της «Δύσεως». Μία από τις εκδηλώσεις αυτής της συμμαχίας είναι η φιλο – Ρωσσική θέση της Κίνας σχετικώς προς την Κριμαία. Ορισμένοι ανησυχούν ότι η Κίνα θα μιμηθεί τις ενέργειες της Ρωσσίας στην Κριμαία και θα χρησιμοποιήσει βία για την επίλυση των κατά ξηρά και θάλασσα διαφορών της. Κατά την άποψη του αρθογράφου, οι εκτιμήσεις αυτές είναι εντελώς αβάσιμες, δεν βασίζονται σε ορθολογική ανάλυση, αλλά καθοδηγούνται από ένα υποκειμενικό ενδιαφέρον για την ενίσχυση στρατιωτικών συμμαχιών που θα εμπεριέχουν την άνοδο της Κίνας.

Προς μία Ευρώπη ενωμένη και ελεύθερη (για λεηλασία)

άρθρο του Tony Cartalucci,
γεωπολιτικού ερευνητή και συγγραφέα με βάση την Bangkok
για το διαδικτυακό περιοδικό “New Eastern Outlook”

.

Όταν τα επί – μέρους συμφέροντα που δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση και καθορίζουν την πορεία της διαφωνούν με τα κράτη – μέλη της, η πραγματική φύση αυτής της υπερ – εθνικής επιχειρήσεως αποκαλύπτεται με τρόπο οδυνηρό: δικτατορικά ειδικά συμφέροντα επιδιώκουν μία περιφερειακή πολιτική που δεν ωφελεί κανένα από τα επιμέρους κράτη – μέλη της. Το σαφέστερο παράδειγμα αυτής της πραγματικότητος είναι η διαφορά που έχει προκύψει σχετικά προς  την κατασκευή του Ρωσσικού αγωγού φυσικού αερίου «South Stream» που διασχίζει τη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Ουγγαρία και την Ιταλία.

Ο αγωγός παράγει ένα μεγάλο αριθμό πλεονεκτημάτων για το καθένα από τα έθνη που διασχίζει, καθώς και για τις αγορές ενέργειας και στα δυό του άκρα. Για τους ανθρώπους και τις κυβερνήσεις αυτών των χωρών που επωφελούνται περισσότερο από τον αγωγό, η συμφωνία είναι μία ελκυστική, μακροπρόθεσμη επένδυση. Από την άλλη πλευρά, για τα ειδικά συμφέροντα που έχουν δημιουργήσει και διευθύνουν σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση ο αγωγός αποτελεί μία άμεση απειλή εναντίον των σχεδιασμών τους για συνέχιση της επεκτάσεώς τους και της εταιρικά χρηματοδοτούμενης ηγεμονίας τους πέρα από τα σημερινά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Αναμείνατε στο ακουστικό σας για τον Southstream

αναδημοσίευση από το Archaeopteryx

.

Σε συνέχεια της κόντρας Ευρώπης και Ρωσίας για τον έλεγχο της Ουκρανίας, ο Southstream ίσως …καθυστερήσει.  Και ίσως, δήθεν, να παίρνει λιγότερο αέριο η Γερμανία μέσω του Opal, παρακλάδι του Nordstream. Λέει το Stratfor και το Reuters.

Ενεργειακή πολιτική βασισμένη σε αέριο;  Συμφέρει την Γκαζπρόμ. Συμφέρει τον εκπρόσωπο της Γκαζπρόμ. Συμφέρει τους Γερμανούς που τα έχουν βρει με την Γκαζπρόμ. Συμφέρει τους χωματουργούς που την είδαν «ενεργειακοί βαρόνοι». Μόνο που το αέριο 1) είναι ακριβό, 2) έχει πολιτικό ρίσκο,  3) όταν καμιά φορά κάνει κρύο, δεν φτάνει για όλους και 4) όταν πας να το …συμπληρώσεις με αιολικά, απλά το κάνεις ακριβότερο. Πάντα χωρίς να έχεις εξασφαλισμένη ηλεκτροδότηση.

Όσο για τον Southstream, είναι που είναι ματιασμένος, και όλο τον μνημονεύουμε και μπορεί και να τον γλωσσοφάμε… Η καημένη η Ουκρανία… Βορά του αντιαιολικού κινήματος…

.

Σελίδα Πηγής