Με φόβο και πάθος

«Δικαιοσύνη» της Εmma Alvarez από το fineartamerica

 Άρθρο της Νεράϊδας

.

Ο Ρασκόλνικωφ του Ντοστογιέφσκι, διακατεχόμενος από την ιδεοληψία ότι είναι υπεράνθρωπος, διαπράττει διπλό φονικό θεωρώντας πως το έγκλημα αυτό είναι για το καλό της ανθρωπότητας. «Η δράση φέρνει αντίδραση και το έγκλημα επισείει τιμωρία». Μια τιμωρία που βασίζεται στις Ερινύες και που οδηγεί τα βήματά του στην αυτόβουλη παράδοσή του στα χέρια του Νόμου.

Ομολογία-παράδοση-δικαιοσύνη-κάθαρση!

Στο έργο του Ντοστογιέφσκι η κάθαρση εκπληρώνεται με τη δίκαιη τιμωρία. Στο έργο της ζωής όμως πόσα εγκλήματα παραμένουν ανεξιχνίαστα, επιμελώς συγκαλυμμένα και εν τέλει ατιμώρητα; Πόσες φορές η κάθαρση χάνεται στα μονοπάτια μιας δικαιοσύνης που εθελοτυφλεί; Πόσες φορές οι κατήγοροι όταν έρθει η ώρα της κρίσης αποσύρουν τις κατηγορίες με εμφανή αισθήματα φόβου και ανασφάλειας, εξαιτίας απειλών που έχουν δεχθεί; Πόσες φορές οι κατηγορούμενοι φορώντας τη στολή του προβάτου επιτυγχάνουν να κρύψουν τα δόντια του λύκου και να θεωρηθούν αθώοι, υπεράνω κάθε υποψίας; Πόσες φορές η κάθαρση τελικά δεν επέρχεται ως δίκαιη επισφράγιση των εγκλημάτων;

Όταν διακατέχεσαι από αιμοδιψή και σαδιστικά ένστικτα, εύκολα εγκληματείς και διαπράττεις αξιόποινες πράξεις, ρισκάροντας να βρεθείς αντιμέτωπος με την τιμωρία του Νόμου και της συνείδησης – αν υπάρχει. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος ως υπόλογος για ένα μεμονωμένο οικονομικό αδίκημα εναντίον ενός, η τιμωρία είναι ο μόνος τρόπος για να έρθει η κάθαρση. Όταν όμως καταδικάζεις ένα λαό στην εξαθλίωση, στον πόνο, στη φτώχεια και στην αυτοκτονία γίνεσαι ηθικός αυτουργός σε έγκλημα χωρίς προηγούμενο: σε έγκλημα κατά της ανθρώπινης υπόστασης, κατά του Έθνους, κατά της Ιστορίας. Σε αυτή την περίπτωση η τιμωρία δεν είναι ο μόνος τρόπος για να έρθει η κάθαρση..