Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ και της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»*

αναδημοσίευση από το Enetpress
άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου

.

Το άρθρο αυτό σκοπεύει να δείξει ότι η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ στο να αποδεχτεί ουσιαστικά τη παράταση του υπάρχοντος Μνημονίου, και τον Ιούλη ίσως και ένα νέο Μνημόνιο, δεν είναι τυχαία. Ούτε είναι απλά το αποτέλεσμα προδοσίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε κυβέρνηση στην εξουσία, όσο και «αριστερή» να ήταν, θα εφάρμοζε τις ίδιες περίπου πολιτικές, όσο η Ελλάδα παραμένει μέλος της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Ως εκ τούτου, το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απλώς τη χρεοκοπία της «παγκοσμιοποιητικής» Αριστεράς, στην οποία ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο όμως που είναι ασυγχώρητο είναι ότι, αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει στον Λαό το γιατί, μέσα στην Ε.Ε., δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, προσπάθησε να τον εξαπατήσει με κάθε τρόπο ότι δήθεν κέρδισε τη μάχη της αξιοπρέπειας και της εθνικής κυριαρχίας κ.λπ. Με αυτή την έννοια, όσο δεν προχωρούν σε ριζικές αλλαγές έξω από την Ε.Ε., είναι και αυτοί δωσίλογοι απέναντι στον Λαό για την αναπόφευκτη συνέχιση της καταστροφής, όπως βέβαια και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που πρωταγωνίστησαν στη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων.

1. Παγκοσμιοποιητική Αριστερά και αντισυστημικό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης

Πριν από ένα μήνα, λίγο πριν από τις ελληνικές εκλογές, είχα τονίσει τα εξής σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos, το «αδελφό κόμμα» του, στην Ισπανία:

“Συναινετικά” Μνημόνια και εξανδραποδισμός, ή αγώνας για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση;

αναδημοσίευση από το Εnetpress
άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου

.

‘Οπως είχα τονίσει και προεκλογικά από αυτή τη στήλη, «δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κανένα ριζοσπαστικό βήμα από αυτά που απαιτούνται για να βελτιωθεί ουσιαστικά και σε μόνιμη βάση η άθλια οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, μέσα στον «κορσέ» της Ε.Ε. και των καταστατικών συνθηκών της (Μάαστριχτ κλπ.), που θεσμοποίησαν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στο ευρωπαϊκό επίπεδο”. Γι’αυτό, σε άλλο άρθρο μετεκλογικά, κατέληγα στο συμπέρασμα ότι οι δύο βασικές επιλογές που έχει η νέα κυβέρνηση είναι: α) ο δρόμος της υποταγής στις απαιτήσεις της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) και της ΕΕ, με ορισμένες μικρο-παραχωρήσεις από τις ελίτ σε αντάλλαγμα, και β) ο δρόμος της αντίστασης, ο οποίος συνεπάγεται την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Πράγμα που θα επέτρεπε την εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, καθώς και την επανεισαγωγή του εθνικού νομίσματος, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, την κοινωνικοποίηση των κύριων βιομηχανιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες, καθώς και εκείνων που αφορούν τον κοινωνικό πλούτο (πετρέλαιο, λιγνίτης, χρυσός κλπ.). Μόνο έτσι ο Λαός μας θα μπορούσε να ανακτήσει την οικονομική και εθνική κυριαρχία του που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης παραγωγικής δομής μας, χωρίς χρέη και επικυρίαρχους και χωρίς ανεργία και κάποιους να τρώνε με χρυσά κουτάλια ενώ η μεγάλη πλειοψηφία να βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης.

Το πισωγύρισμα του ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά*

αναδημοσίευση από το Enetpress
άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου

.

Στο τελευταίο άρθρο για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (σ.1), κατέληγα στο συμπέρασμα ότι οι δύο βασικές επιλογές που έχει η νέα κυβέρνηση είναι: α) ο δρόμος της υποταγής στις απαιτήσεις της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) και της Ε.Ε., με ορισμένες μικρο-παραχωρήσεις από τις ελίτ σε αντάλλαγμα, και β) ο δρόμος της αντίστασης, ο οποίος συνεπάγεται την άμεση μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Αυτό θα επέτρεπε την εισαγωγή αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, καθώς και την επανεισαγωγή του εθνικού νομίσματος, την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, την κοινωνικοποίηση των κύριων βιομηχανιών που καλύπτουν βασικές ανάγκες, καθώς και εκείνων που αφορούν τον κοινωνικό πλούτο (πετρέλαιο, λιγνίτης, χρυσός κλπ.). Μόνο έτσι ο Λαός μας θα μπορούσε να ανακτήσει την οικονομική και εθνική κυριαρχία του που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης παραγωγικής δομής μας, χωρίς χρέη και επικυρίαρχους και χωρίς ανεργία και κάποιους να τρώνε με χρυσά κουτάλια ενώ η μεγάλη πλειοψηφία να βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης.