άρθρο της Catherine Shakdam
από το New Eastern Outlook
.
Ενώ οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι υπήρξαν πάντοτε πρόθυμοι να προβάλλουν την επιθυμία τους για την επίτευξη περιφερειακής ειρήνης στη Μέση Ανατολή, μέσω συνεργασίας με την Παλαιστινιακή Αρχή (ΠA) που θα στοχεύει προς μια πολιτική λύση στο, ολοένα και πιό ακανθώδες ζήτημα του Παλαιστινιακού ζητήματος, η αναστάτωση του Ισραήλ για την απόφαση της Σουηδίας να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κυρίαρχο κράτος υπογραμμίζει την εγγενή Ισραηλινή υποκρισία.
Εάν οι ξένες δυνάμεις και η Κοινή Γνώμη έχουν ξεπέσει τόσο πολύ, ώστε να κλείνουν τα μάτια τους στον αέναο, σπειροειδή εκφυλισμό του Ισραήλ στο σκοτάδι της γενοκτονίας και του φασισμού, ας θυμηθούμε όλοι μας, ότι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκε το Ισραήλ, παραμένει μολυσμένος με το αίμα χιλιάδων Παλαιστινίων ανδρών, γυναίκών και παιδιών. Είναι δύσκολο, σε αυτή τη βάση, να συμβιβασθούν οι ωμότητες που διεπράχθησαν στις 15 Μαΐου του 1948 (σ.Π/β: Μία ημέρα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας Ισραήλ – μαζικές σφαγές σε Παλαιστινιακά χωριά από Ισραηλινούς παραστρατιωτικούς, 700.000 εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι) και οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι θέλει να τερματίσει την αιματοχυσία, – ιδίως με το δεδομένο ότι, το Ισραήλ είναι υπεύθυνο για πολλές από τις ωμότητες.
Ανατρέχοντας στη μακρά ιστορία των καταχρήσεων και των κατάφωρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, και στην επίμονη επιθυμία του να εξαφανίσει την Παλαιστίνη και τον λαό της, μόνο και μόνο για να ξαναγράψει την ιστορία του, και, τελικώς, να προφασισθεί «ηθική δικαιοσύνη», μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο «εξοργιστική» υπήρξε η απόφαση της Σουηδίας να άρει το αδιέξοδο στο νομικό κενό του καθεστώτος της Παλαιστίνης και πόσο «προδομένο» αισθάνθηκε ένα κράτος που έχει συνηθίσει να αποσπά από τη διεθνή κοινότητα ακριβώς αυτό που επιθυμεί.
ΑΒΕΡΩΦ 