Από τα Άδανα στο Αντιγιαμάν.

.

Της Ειρήνης Χαραλαμπίδου

Για τον Γιώτη (Παναγιώτη) και τον Κυριάκο – Αιχμάλωτοι πολέμου – Ιούλιος 1974

Έσυρε μια καρέκλα και έκατσε δίπλα μου. Ο Γιώτης,ήταν γύρω στα 65. «Τούτες οι μέρες ξυπνούν θύμησες» μου είπε ! « μας χτυπούσαν αλύπητα. Με ρόπαλα , με τα όπλα , με τις λόγχες μας τρυπούσαν». Ο Γιώτης ήταν αιχμάλωτος 70 μέρες, στα Αδανα και μετά στο Αντιγιαμαν. Στην κουβέντα μας ήρθε και ο Κυριάκος. Αιχμάλωτος και εκείνος στα Άδανα για 2 μήνες.

Το 1974 έφεδροι υπηρετούσαν στη Μια Μηλιά . Παληκάρια 22 χρονών. Σκέφτηκα το δικό μου παιδί, στην ίδια ηλικία σήμερα. Και μετα όλα τα παιδιά που χάθηκαν , τις μάνες που στερήθηκαν την αγκαλιά του γιου , του παιδιού που έτρεξε να υπηρετήσει και δεν γύρισε ποτέ. ! και άρχισαν να διηγούνται, συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο, αν και οι δυο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ στις φυλακές της Τουρκίας. Και οι εικόνες ζωντάνευαν μπροστά μου άγριες , τρομαχτικές : « την ώρα που μας έριξαν στα καράβια σκέφτηκα οτι χαθήκαμε , τέλειωσε η ζωη μας , τον τόπο μου δεν θα τον ξανάβλεπα ποτέ.», είπε ο Κυριάκος.

«Φώναξαν λάθος το όνομα μου»είπε ο Γιώτης,«και σκέφτηκα οτι οι δικοί μου δεν θα ήξεραν οτι είμαι ζωντανός, σκεφτόμουν την μάνα μου». Και σαν μάνα το ένιωσα.