Το μνημείο για τον έναν από τους πεσόντες της ημέρας… (17 Ιαν. 2000)

.

Σαν σήμερα το 2000, έπεσαν κατά τη διάρκεια διατεταγμένης αποστολής ο σμηναγός Γκόλιας και ο υποσμηναγός Νέζης. Το γεγονός ότι ο υποσμηναγός Νέζης τιμάται από την Ελευσίνα για τη θυσία και την προσφορά του, είναι ιδιαίτερα σπάνιο…

Οι δύο αξιωματικοί της ΠΑ που έδωσαν τη ζωή τους σαν σήμερα είναι δύο απώλειες που σίγουρα θα προτιμούσαμε όλοι, να μην είχαμε. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, ανελέητη πολλές φορές και κάποιες φορές, δύσκολα διαχειρίσιμη.

Δυστυχώς ο κατάλογος με τους πεσόντες της Πολεμικής μας Αεροπορίας, δεν είναι μικρός. Και μόνο τους Φαντομάδες πεσόντες να σκεφτούμε, είναι πολλές οι απώλειες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, έστω μικρό, για τα τέκνα της Πατρίδας που έδωσαν ακόμη και την τελευταία τους πνοή για την Πατρίδα και την Υπηρεσία.

Ένας ελάχιστος φόρος τιμής, μία συμβολική αλλά παντοτινή πράξη ευγνωμοσύνης θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο; Ίσως όχι, ίσως ναι. Σίγουρα όμως θα έδειχνε ότι η πολιτεία νοιάζεται και ενδιαφέρεται για εκείνους που καθημερινά, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, χορεύουν με τον κίνδυνο και το… μη αναστρέψιμο.

Σμηνίας Δημακόπουλος Γεώργιος του Σωτηρίου «Πεσών υπέρ Πατρίδος 27 Ιουνίου 1943»

.

Άλλο ένα αετόπουλο σήμερα έπεσε υπέρ πατρίδος στους αφιλόξενους ουρανούς της Ροδεσίας. Άλλος ένας Ίκαρος αντάλλαξε τις επίγειες φτερούγες του με τις αιώνιες εκείνες των αγγέλων…

Σαν σήμερα, 27 Ιουνίου του 1943, ο Δημακόπουλος Γεώργιος του Σωτηρίου εκτελούσε την πτήση που έμελλε να είναι η τελευταία του σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είχε κλείσει τα 22 έτη σε αυτή τη Γη όταν κλήθηκε από την Πατρίδα να την εγκαταλέιψει.

Σε ηλικία 20 ετών, με την κατάρρευση του μετώπου στην Ελλάδα, μπόρεσε και διέφυγε με την Αεροπορία στη Μέση Ανατολή. Τον Οκτώβριο του 1941, μετατέθηκε στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Τμήμα στη Ροδεσία προκειμένου να λάβει εκπαίδευση χειριστή.

Σχεδόν 1,5 χρόνο αργότερα, λίγο πριν ολοκληρωθεί το γαλβάνισμα των πτερύγων του στο 23ο Service Flying Training School, κατέπεσε κατά τη διάρκεια διατεταγμένης εκπαιδευτικής πτήσης αεροναυτιλίας.

Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, υποχρεώθηκε να κατεβάσει το AS.10 Oxford με το οποίο πετούσε, χαμηλά. Χαμηλά, όμως οι αετοί δεν συνηθίζουν να πετάνε… Μόνο βουτάνε για να κυνηγήσουν… Χαμηλά, κυρίαρχο είναι το έδαφος…

Εις Μνήμην Ιωάννη Βελισσαρίου, ΚΡΕΣΝΑ 13 Ιουλίου 1913

Η μάχη του ταγματάρχη Βελισσαρίου, επί κεφαλής των Ευζώνων του, στην Κρέσνα. Εικόνα από:el.wikipedia.org

Σας έχω συνηθίσει να γράφω για πεσόντες αεροπόρους.

Σήμερα όμως, είναι μια μέρα πολύ σημαντική για μένα και την επαφή μου με την Ιστορία. Σήμερα έπεσε στη μάχη της Κρέσνας κατά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, ο διοικητής του 9ου τάγματος του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων, Ιωάννης Βελισσαρίου. Γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης διότι εφορμούσε εφιππος μπροστά από τους άνδρες του εναντίον του εχθρού, έμεινε γνωστός ως …ο Ήρωας των ηρώων εξ αιτίας της αυτής φράσης στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα του Βασιλιά προς τη χήρα του Βελισσαρίου. Λέγεται πως όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του Βελισσαρίου, ο Βασιλιάς σχολίασε πως “Τέτοιοι ήρωες δεν ζουν πολύ!”

Σκοπός μου εδώ δεν είναι να σας δώσω άλλη μία βιογραφία του Ταγματάρχη. Αυτό έχει γίνει στο παρελθόν και μάλιστα, με μεγάλη δεξιότητα! Παρ’ όλα αυτά, κάποια ιστορικά δεδομένα από τη ζωή του πρέπει να ειπωθούν για να υπάρχει μία φυσική συνέχεια.

Του Ίκαρου να’ χα το τέλος… Σμηναγός Ιωάννης Παπακώστας(23 Μαρτίου 1944)

Σμηναγός Ιωάννης Παπακώστας

23 Μαρτίου 1944. Ο ανθυποσμηναγός Χατζηλάκος κατεβαίνει κάθιδρος από το Spitfire του. Μόλις έχει προσγειωθεί και το κεφάλι του είναι κατεβασμένο. Το διάχυτο συναίσθημα είναι ένα και λέγεται απογοήτευση. Απογοήτευση όχι γιατί δεν μπόρεσε να προσφέρει τα πάντα, ούτε γιατί δεν μπόρεσε να φέρει εις πέρας μια αποστολή που ήταν καταδικασμένη εξ αρχής. Απογοήτευση γιατί δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω στην 336 με τα καλά νέα που ήθελε ως αεροπόρος να έχει. Άλλος ένας αεροπόρος είχε χαθεί…

 Ξημερώματα 23ης Μαρτίου 1944. Η συνήθης κίνηση στο αεροδρόμιο του Bu Amud. Άμμος που τη νιώθεις ακόμη κι όταν καταπίνεις. Ζέστη που στεγνώνει και τον ιδρώτα του ανθρώπου. Δώδεκα μάγοι όπως εκείνος του βασιλιά Αρθούρου χτυπούν με το ραβδί τους ισάριθμα άλογα που ξερνούν φωτιά και τα υψώνουν στους ουρανούς της Λιβύης.

 Άλλη μία αποστολή συνοδείας νηοπομπών από τις 279 εξόδους που πραγματοποίησε η 336 τον Μάρτιο εκείνον. Όλοι νόμιζαν πως θα ήταν άλλη μία βαρετή αποστολή. Κάτι όμως δεν πήγε καλά εκείνη τη φορά και το ξόρκι του ενός μάγου δεν έπιασε. Κάτι δεν είπε καλά και το όμορφο άτι γκρεμίστηκε υπακούοντας στους νόμους της βαρύτητας.

 Το Spitfire εκείνο ήταν του υποσμηναγού Παπακώστα Ιωάννη της 7ης σειράς. Αεροπορικό εγγόνι του Μαρίνου Μητραλέξη και του Αναστάσιου Μπαρδαβίλια, είχε δει έντονη δράση κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη γερμανική εισβολή. Με την κατάρρευση του μετώπου διέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου εντάχθηκε στην αναγεννώμενη, εκ των σταχτών της, ΕΒΑ. Αρχικά ενταγμένος στην 335 ΜΔ, ήταν από τους πιλότους που αποτέλεσαν το έμψυχο υλικό της νεοσύστατης 336 όταν αυτή δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 1943.

Ανθυποσμηναγός Βελικάνος Αργύριος- πεσών σαν σήμερα 20 Φεβ.1954…

Όλη η ζωή χαρακτηρίζεται από αναμονή και προσμονή.

Περιμένουν οι συγγενείς να γεννηθεί το μωρό.

Ανυπομονούν να μεγαλώσει, να κάνει τα πρώτα του βήματα, να πάει σχολείο.

Ανυπομονεί το ίδιο το παιδί να ζήσει τα πάντα, να ρουφήξει όλη τη ζωή που έχει και τον περιτριγυρίζει. Προσμένει τον έρωτα και την ανταμοιβή των κόπων του.

Ανυπομονεί να υλοποιήσει τα όνειρά του, να ονομαστεί ανθυποσμηναγός, να πετάξει ελεύθερο σαν γεράκι.

Ανυπομονεί να μπει σε αεροπλάνο τζετ και να γευτεί τη χαρά της ταχύτητας.

Προσμένει την προαγωγή και να υπηρετεί την πατρίδα και τον κλάδο που τόσο λατρεύει, από τον βαθμό του υποσμηναγού.

Για κάποιους όμως και τις οικογένειές τους, το όνειρο τελειώνει εκεί.

Ο Βελικάνος Αργύριος ονομάστηκε έφεδρος ανθυποσμηναγός τον Οκτώβριο του 1952.

Όταν η τραγωδία ενώνει τις γενεές… (16 Φεβ. 1954)

Σε κάποια γεγονότα, σε κάποιες δράσεις, δεν υπάρχει χάσμα γενεών. Υπάρχουν κάποιες ενέργειες που ενώνουν τις προηγούμενες με τις επόμενες γενιές, και τις σφυρηλατούν σε ένα νέο αμάλγαμα, προορισμένο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του αύριο υπηρετώντας τα καθήκοντα του σήμερα απέναντι στις αξίες του χθες. Σαν σήμερα, δύο αεροπόροι, χαρακτηριστικά δείγματα δύο διαφορετικών γενεών αεροπόρων, χωνευμένοι σε έναν νέο τρόπο πτήσης, ξεκίνησαν το αιώνιο ταξίδι τους προς τον αεροπορικό παράδεισο…

Στρούμπος- Ασανάκης- Φιλιππίδης… Πεσόντες σαν σήμερα πριν 70 χρόνια…

Επειδή δεν μπορέσαμε να βρούμε φωτογραφία του ανθυποσμηναγού Φιλιππίδη Ανδρέα, η Μνήμη του τιμάται στην παραπάνω σύνθεση με τη μορφή του Αγνώστου Στρατιώτη

 Βόρειος Αφρική. Φεβρουάριος 1944. Έχεις πάει στην Κόλαση και τώρα επιστρέφεις. Δεν ξέρεις πόσες φορές. Ξέρεις ότι αυτή είναι απλά ακόμη μία φορά. Καθώς προχωράς, τινάζεις από πάνω σου τα αποκαΐδια που έχουν κάτσει στη φόρμα πτήσης σου. Νομίζεις πως από δω και πέρα τα πάντα για σένα και το Martin Baltimore σου θα είναι μια βόλτα στο πάρκο. Είσαι άνθρωπος της 31 ΜΕΒ στη δίνη ενός παγκόσμιου πολέμου. Είσαι όμως και αεροπόρος.

.

Ένας Αθηναίος σύγχρονος Ίκαρος… Λαπατσάνης Ιωάννης (13 Φεβ.1958)

Λαπατσάνης Ιωάννης

Ένας θάνατος είναι πάντα τραγικός και λόγος για θλίψη, πόνο, ακόμη και θρήνο!

.

Σαν σήμερα, ένα αετόπουλο 21 ετών έμεινε κολλημένο στο γήινο περιβάλλον μας χωρίς καλά- καλά να προλάβει να νιώσει τη χαρά της πτήσης και την αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει το Τ-6 Harvard.

Ο Φλεβαριανός φύλακας άγγελος της Χαλκιδικής…ανθυποσμηναγός Καρυώτης Θεμιστοκλής (8 Φεβρ. 1962)

 Φυσά, χαλάει ο Θεός τον κόσμο.

Τα δέντρα λυγάνε υπό την πίεση του ανέμου και η θάλασσα είναι ανταριασμένη.

Κάπως έτσι πρέπει να ήταν ο καιρός σαν σήμερα πριν 52 χρόνια, στις 8 Φεβρουαρίου του 1962…

Άγρια και απέραντη ήταν σαν σήμερα η θάλασσα της Χαλκιδικής, όπως ο ουρανός στον οποίο καλπάζουν τα φτερωτά άλογα της Πολεμικής Αεροπορίας.

Όμως κάποια πολεμικά άλογα γκρεμίζονται και μαζί τους και οι ιππότες τους.

Σαν σήμερα, 8/2/1962 γκρεμίστηκε μαζί με το άτι του, ο ανθυποσμηναγός Καρυώτης Θεμιστοκλής όταν το F-84F της 336ΜΔΒ κατέπεσε στη θάλασσα του Π.Β. Ποτίδαιας!

Αποτελεί μικρή και ίσως κάπως πικρή παρηγοριά για την οικογένεια του, νεοχρισθέντος τότε, ιπτάμενου ιππότη ότι του έμελλε να ενωθεί αιώνια με τη θάλασσα, στην οποία μεγαλούργησε ο Αθηναίος στρατιωτικός και πολιτικός, το όνομα του οποίου, περήφανα έφερε.

Μίας μεγάλης παράδοσης η συνέχεια…ανθυποσμηναγός Γκαβάκος Δημήτριος.(6 Φεβρ. 1952)

Γενιές και γενιές μανάδων γαλουχούν τα παιδιά τους να γίνουν δυνατά και γενναία σαν τους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Δεν τους κρύβουν το γεγονός ότι πέθαναν. Αντίθετα, τους τονίζουν τον τρόπο με τον οποίο σκοτώθηκαν μπρος στα περσικά στίφη του υπερόπτη βασιλιά Ξέρξη.

Όταν όμως είσαι Λάκωνας γέννημα θρέμμα, και η ίδια σου η μητέρα σου λέει να… μοιάσεις του παππού του Λεωνίδα, η όλη ιστορία παίρνει άλλη, πιο αυστηρή τροπή…

Στα 19 σου, εντάσσεσαι στην ιστορική οικογένεια της Πολεμικής Αεροπορίας, θέλοντας να εκτελέσεις κι εσύ το καθήκον σου προς την Πατρίδα. Στα 21 σου, γίνεσαι ενεργά μάχιμο μέλος αυτής της οικογένειας. 6 μήνες αργότερα, ξεκινάς από τη Μακεδονία, για ferrying ενός Spitfire Mk XVI από το Σέδες ως το Ελληνικό.

Ο μάγος Μέρλιν όμως δεν έχει τη διάθεση να φτάσουν τα 1800 του άλογα στον προορισμό τους και για πρώτη φορά το 1952, δεν βοηθάει τον ιπτάμενο καβαλάρη του να ξεπεζέψει.

Ήταν σα σήμερα, στις 6 Φεβρουαρίου, ο πρώτος από εφτά θανάτους αεροπόρων με Spitfire το 1952.

Σαν σήμερα, 6 Φεβρουαρίου, πριν από 62 χρόνια, έπεσε υπέρ Πατρίδος ο νεαρός Λάκωνας ανθυποσμηναγός Γκαβάκος Δημήτριος.

Φίλιος Αθανάσιος – Παπαδάκος Λεωνίδας, υπέρ Πατρίδος Πεσόντες (2 Φεβρ. 1955)

Είναι ομιχλώδες το τοπίο που βλέπω από το παράθυρό μου. Το ίδιο ομιχλώδες όπως ήταν και το 1955, σαν σήμερα…

Σαν σήμερα, το αίμα άλλων δύο μελών της αεροπορικής οικογένειας, πότισε το δέντρο της Ελευθερίας και της Εθνικής Ακεραιότητας.

Ο σμηναγός Φίλιος Αθανάσιος και ο ανθυποσμηναγός Παπαδάκος Λεωνίδας, ενώθηκαν εκείνη την κρύα και αφώτιστη μέρα, αιώνια με τα F-84G τους.

Μέρα βαριά και πένθιμη η 26η Ιανουαρίου…

Οι προηγούμενες τρεις μέρες ήταν μέρες «ήσυχες» για την ΠΑ. Με την έννοια ότι δεν υπήρχαν νεκροί στις τάξεις της που να έχουν πέσει υπέρ Πατρίδος και Υπηρεσίας τις τρεις μέρες αυτές. Η σημερινή όμως είναι μέρα βαριά, σαν τον καιρό που έχει καθίσει πάνω από τα κεφάλια μας…

Σαν σήμερα λοιπόν, 26/1 η ΠΑ έχει θρηνήσει 5 νεκρούς αεροπόρους σε 3 διαφορετικά περιστατικά, όλοι τους εξ αιτίας και του κακού καιρού που είχαμε κι εκείνες τις χρονιές στον ελλαδικό ουρανό. Το πρώτο το 1949, το δεύτερο το 1962 και το τρίτο το 1966.

Σπυρίδων Χάμπας- πεσών σαν σήμερα το 1918…

Είναι μία τραγική τιμητική η σημερινή για την Αεροπορία, το Ναυτικό και την Ναυτική Αεροπορία.

Εκτός από τους πεσόντες στο Albatross το 1992, αν γυρίσετε περισσότερες σελίδες στο λεύκωμα της Ιστορίας και φτάσετε σε εκείνες τις μπαρουτομαυρισμένες σελίδες του 1918, θα βρείτε τον ηρωικό θάνατο του Σημαιοφόρου Χάμπα Σπυρίδωνα.

Ο εν λόγω αεροπόρος, κατατάχθηκε ως ανθυποφαρμακοποιός αλλά μετατάχθηκε στο Ναυτικό Αεροπορικό Σώμα και τις δύσκολες μέρες που διανύουμε ως Κράτος μας υπενθυμίζει ότι το Ναυτικό, ήταν πάντοτε πρωτοπόρο- ακόμη κι όταν αυτό αφορούσε την εφαρμογή του Αεροπορικού Όπλου!

Πετώντας με Sopwith Camel, επέδραμε εναντίον του SMS Goeben (Yavuz Sultan Selim). Βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν πολύ πυκνό φραγμό αντιαεροπορικών πυρών οπότε και καταρρίφθηκε. Πέφτοντας με το αεροπλάνο του στη θάλασσα, πνίγηκε.

Έχοντας την αεροπορική φλόγα να καίει μέσα στο στήθος του, αλλά και την αγάπη για τη θάλσσα να παραμένει άσβεστη, ακόμη κι όταν το νερό της θάλασσας τον αγκάλιασε για πάντα, δεν υπέκυψε στις τουρκικές σφαίρες.

Πόσο άραγε απέχουν τα βουνά από τα άστρα;(18 Ιαν. 1968)

Ο υποσμηναγός Κωστολάμπρος Γεώργιος

Ημέρα τιμής και θύμησης για τον υποσμηναγό Κωστολάμπρο Γεώργιο της 335ΜΔΒ η σημερινή, ο οποίος σαν σήμερα 18/1/1968 έδωσε τη ζωή του για την Πατρίδα.

Έγινε κι εκείνος ένας από τους αγγέλους που πήραν μαζί τους στο Άπειρο οι διαβόητοι Αστρομαχητές όταν το F-104 του οποίου ήταν χειριστής κατέπεσε σε βουνό κοντά στην Πάτρα, λόγω απώλειας στήριξης.