Η Ελλάδα έδωσε τη νίκη «Αξέχαστες σελίδες λαμπράς Ιστορίας»

.

του Αντιστράτηγου ε.α. Γεωργίου Τζουβαλά, 
ιστορικού συγγραφέα
Νέα Σμύρνη 7/3/2021

αναδημοσίευση από τα Ιστορικά Χρονικά

Δεν θα πάω σε Μαραθώνα, Θερμοπύλες, Πλαταιές και Σαλαμίνα. Τα ονειροπολήματα των εξ Ανατολών γειτόνων μας περί Γαλάζιας πατρίδας και αι έξοδοι πολεμικών τους πλοίων στο Αιγαίο μου θυμίζουν τα παρόμοια με το «Μαρε Νόστρουμ» του Μουσολίνι. Κυρίως δε την αρχιστρατηγία του τον Μάρτιο του 1941 στο αλβανικό μέτωπο. Αυτοί που το έπαιζαν επιτήδειοι ουδέτεροι τότε και έβαζαν εξοντωτικούς φόρους (VARLIK), στους ομογενείς μας στην Κωνσταντινούπολη αντιγράφουν σήμερα τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ.

Εμείς φυσικά δεν ξεχνάμε τις λαμπρές σελίδες των πλησιέστερων προγόνων για τους οποίους ο Ελύτης ζήτησε από όλο τον κόσμο να μη λησμονεί. Μιά και βρισκόμαστε στο μήνα Μάρτιο και ζουν ακόμα λίγοι με τσακισμένα κόκκαλα αλλά ψυχές αδούλωτες ας πούμε , ας πούμε στον Ερντογάν για τα παθήματά των ομοίων του, μήπως και το σκεφτεί καλύτερα και σταματήσει τις απειλές προς την πατρίδα μας. Να του θυμίσουμε ότι στις «γαλάζιες πατρίδες» που ορέγεται, παραδόθηκε ο στόλος του Μουσολίνι στους συμμάχους της Ελλάδος με επικεφαλής τους επιζώντες του Εύδρομου ‘’Βασίλισσα Όλγα’’ και τον τσακισμένο ‘’ Αδρία’’. Παλαιότερα οι Τούρκοι είχαν γνωρίσει και τους χειριστάς του Αβέρωφ με τον Κουντουριώτη.

Αλλά ας μη ξεστρατίσουμε όμως από τον μήνα Μάρτιο, με την Αρχιστρατηγία του Μουσολίνι. Είχε προηγηθεί στις 19-20 Ιανουαρίου 1941 συνάντηση των Χίτλερ-Μουσολίνι στο Σάλσμπουργκ της Αυστρίας. Εκεί ο Χίτλερ, σαν δάσκαλος προς μαθητή, ανέπτυξε τη στρατηγική του στο Μουσολίνι και του ζήτησε να ξεμπερδεύει με την Ελλάδα. Δεν τον ενημέρωσε για την επίθεση κατά της ΕΣΣΔ που είχε σχεδιάσει. Ο καλός ο μαθητής, ο Μουσολίνι εξέθεσε στον Χίτλερ τα σχέδιά του για την εαρινή επίθεση. Ο Μουσολίνι διπλασίασε τις δυνάμεις στο αλβανικό μέτωπο (από 17 Μεραρχίες σε 30 Μεραρχίες, μαζί με συντάγματα Μελανοχιτώνων και Λόχους Αρντίτι) και στις 2 Μαρτίου 1941 πήγε στην Αλβανία.

9 Μαρτίου 1941, σαν σήμερα γράφτηκε ένα έπος

.

του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου Ιστορικού, δημοσιογράφου

Εβδομήντα έξι χρόνια έχουν περάσει από την 9η Μαρτίου 1941 όπου ξεκίνησε η Ιταλική Εαρινή Επίθεση η οποία ήταν και η τρίτη φάση του Ελληνοϊταλικού πολέμου. που είχε ξεκινήσει στις 28 Οκτωβρίου 1940 με την ιταλική εισβολή στα ελληνοαλβανικά σύνορα (πρώτη φάση). Από τις 14 Νοεμβρίου ο ελληνικός στρατός είχε περάσει στην αντεπίθεση και στα τέλη του 1940 είχε καταλάβει σχεδόν όλη τη Βόρειο Ήπειρο (δεύτερη φάση). Με την κατάληψη της Κλεισούρας (10 Ιανουαρίου 1941) το μέτωπο σταθεροποιήθηκε όλο το χειμώνα σε μια γραμμή που ξεκινούσε από το Πόγραδετς στη λίμνη Αχρίδα και κατέληγε στο Ιόνιο Πέλαγος στα βόρεια της Χειμάρρας.

Ο Μπενίτο Μουσολίνι χρειαζόταν απεγνωσμένα να βγει από το φιάσκο όπως αποδείχτηκε η επιχείρηση κατά της Ελλάδας και να παρουσιάσει μια νίκη. Έτσι, φόρτωσε την αποτυχία στον επικεφαλής των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία στρατηγό Σόντου και τον αντικατέστησε με τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου στρατάρχη Ούγκο Καβαλέρο. Στη συνέχεια διέταξε τους επιτελείς του να εκπονήσουν σχέδια για την ιταλική αντεπίθεση, που θα διηύθυνε ο ίδιος (1 Ιανουαρίου 1941). Γνώριζε ότι ο Χίτλερ είχε λάβει την απόφαση να επιτεθεί στην Ελλάδα (Σχέδιο Μαρίτα) και ήθελε να τον προλάβει και να καταλάβει πρώτος αυτός τη χώρας μας. Μία ιταλική επιτυχία θα έθετε υπό τον έλεγχο του Άξονα το σύνολο των Βαλκανίων και θα εξοικονομούσε γερμανικές δυνάμεις για την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα (εισβολή στη Σοβιετική Ένωση).

Ο Ντούτσε άρχισε να ενισχύει τις δυνάμεις του στην Αλβανία με πρόσθετες μεραρχίες, που έφθασαν την παραμονή της επίθεσης στις 25, έναντι των 12 που θα παρέτασε η Ελλάδα. Ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο του είχαν πολύ καλή πληροφόρηση για τις κινήσεις των Ιταλών από την Ιντέλιτζενς Σέρβις. Δεν μπορούσαν να μετακινήσουν περισσότερες δυνάμεις στο μέτωπο, γιατί έπρεπε να ενισχυθεί και η μακεδονική μεθόριος, λόγω της αναμενόμενης γερμανικής επίθεσης. Το επιτελείο πόνταρε πολύ στο ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών, που παρέμενε ακμαιότατο, όπως και στις πρώτες μέρες του πολέμου.

Χάνεται το αντρικό πρότυπο, ο δάσκαλος στα σχολεία

Εικόνα από:www.star-fm.gr

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

.

Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Πίνδος» ο συγγραφέας Χρήστος Ζαλοκώστας, διασώζει ένα ηρωικό επεισόδιο από την γιγαντιμαχία του Σαράντα, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας δάσκαλος. Αντιγράφω:

«Η εχθρική αντεπίθεση των Ιταλών, του Μαρτίου του 1941 έχει εκδηλωθεί. Το ύψωμα 731 (σ.σ. το οποίο δικαίως χαρακτηρίστηκε «Θερμοπύλες της Πίνδου») έχει μεταβληθεί σε ηφαίστειο.

Οι φαντάροι μας, πεσμένοι με την κοιλιά στους λάκκους των οβίδων, πυροβολούν, χωρίς διακοπή για να συγκρατήσουν το εχθρικό πεζικό. Ο δάσκαλος-έτσι έχει βαφτίσει τον διοικητή, του ο λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος είναι το επάγγελμά του-με προβιές και επιδέσμους, γύρω από τα κρυοπαγημένα πόδια του, αντί για παπούτσια, χωρίς να προφυλάγεται, τρέχει από διμοιρία σε διμοιρία και δίνει οδηγίες. Μην πυροβολείτε στα στραβά, παιδιά! Μην ξοδεύετε άσκοπα τις χειροβομβίδες σας, τους λέει.

 Κι όταν ο ταγματάρχης διοικητής του, του φωνάζει να μην εκθέτει τόσο το εαυτό του, ο δάσκαλος του απαντάει: Φοβάμαι μήπως χάσουμε το ύψωμα, και τι θα δικαιολογηθώ ύστερα εγώ στους μαθητές μου, άμα γυρίσω στο σχολείο;» (εκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 194).

Τέτοιοι δάσκαλοι που «ντρέπονταν να ντροπιαστούν ανάγκασαν σοφό της εποχής  να αναφωνήσει «βγάλτε το στεφάνι της νίκης από τα κεφάλια των στρατιωτών μας και φορέστε το στα κεφάλια των δασκάλων τους». Τέτοιοι άνδρες μόρφωσαν την γενιά της νίκης, την γενιά του ’40.

Ύψωμα 731 – Η Ελλάδα τίμησε επιτέλους την θυσία των παιδιών της !

Γράφει ο Χρήστος Μακρυγιάννης Αξιωματικός ε.α

Ήταν μια  μέρα από τις ημέρες εκείνες που σε κάνει να ξεχωρίζεις από τους άλλους ! Ήταν μια μέρα που δεν είχε πολιτικό κόστος αλλά και ούτε πολιτικά οφέλη Ήταν μια μέρα γεμάτη Μνήμες και θύμισες αλλά και δάκρυα ανακούφισης !

Μπορεί ο πόνος των χαμένων Ηρώων του 5ου Συντάγματος των Θεσσαλών να σκεπάζει την καρδιά και να θυμίζει τον χαμό του Πατέρα ,του γιου ,του Αδερφού στα αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας ,αλλά πιο πολύ πονάει ο «ξεχασμός» ,η μη αναγνώριση της θυσίας ακόμη και εκείνο το Ρωμαίικο …έλα βρε αδερφέ ποιος το θυμάται τώρα !

Λαός που δεν έχει θύμισες και Μνήμες χάνεται έγραψε κάποτε κάποιος …