Η δολοφονία της φιλοσόφου Υπατίας.

Οι αρχαιολάτρες κατηγορούν την Εκκλησία μας γι’ αυτό. Έχουν δίκιο;

Πρωτοπρεσβύτερος, Γεώργιος Μεταλληνός.
Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ευχαριστώ πολύ πάτερ Παναγιώτη, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί.
Ευχαριστώ που για μιά ακόμη φορά βρίσκομαι σε αυτόν τον ναό και τιμώ τη διακονία που γίνεται σε αυτόν τον χώρο από τους σεβαστούς συν-αδελφούς εν Χριστώ και ευχαριστώ επίσης γιατί μου ζητήσατε να μιλήσω για ένα θέμα σημαντικότατο.

Λέγω σημαντικότατο γιατί όπως θα δούμε και στη συνέχεια, γίνεται χρήση, με την επιστημονική σημασία του όρου, γίνεται χρήση και αυτού του θέματος σε έναν αδιέξοδο αγώνα αντιπαράθεσης. Μάλλον, μιας διαρκούς επίθεσης των νεο ειδωλολατρών ή νεο παγανιστών -και όποιος θέλει επ’ αυτού να δώσω απάντηση τι σημαίνει, το κάνουμε μετά στη συζήτηση- για να κατηγορηθεί, όπως θα δούμε και από τα ιστορικά κείμενα, η Ορθοδοξία και μάλιστα μεγάλες μορφές της Πίστεως και Παραδόσεώς μας.

Δύο λόγια ιστορικά, βιογραφικά.
Η φιλόσοφος Υπατία κατ’ άλλους γεννήθηκε το 355 και κατ’ άλλους το 370. Αυτό, έχει μεγάλη σημασία διότι προσδιορίζεται έτσι η ηλικία της όταν το 415 έγινε η φριχτή πράγματι δολοφονία της· αν ήταν νεότερη, διότι ακόμη και η ηλικία και η ομορφιά της εντάχθηκαν μέσα σ’ αυτήν την εκστρατεία μειώσεως και κατασυκοφαντήσεως μεγάλων μορφών της Εκκλησίας.

Η ΑΡΧΟΝΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΗ (Βασικά Μαθήματα Πολιτικής Αγωγής από δικούς μας Δασκάλους)

άρθρο του Φώτη Μιχαήλ

.

Ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος, στο βιβλίο του »Πολιτικόν θέατρον», γράφει: »Οι πολίτες μιμούνται τους άρχοντές τους. Γι’ αυτό και εκείνοι πρέπει να προσέχουν πάρα πολύ, ώστε να μην τους φθείρουν με το κακό τους παράδειγμα».(1)

Είναι αλήθεια ότι η ζωή των αρχόντων ( δημάρχων, περιφερειαρχών, υπουργών κ.ο.κ.), δύσκολα μπορεί να μείνει κρυφή.
Έλεγε ο Πλούταρχος(2): »Όπως τα ψεγάδια του προσώπου μας είναι γνωστά σε όλους, έτσι και τα παραμικρά σφάλματα των αρχόντων, τα παρατηρούν και τα γνωρίζουν οι πάντες».

Για έναν ιδιώτη, το να είναι φαυλόβιος, αναμφίβολα, είναι αισχρό. Για έναν άρχοντα, όμως, είναι αισχρότερο και ατιμότερο, διότι η ζωή του άρχοντα εκτίθεται και προσφέρεται προς μίμηση ανά πάσα στιγμή.

Μάλιστα ο γνωστός πατήρ της Εκκλησίας Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης(3) δίδασκε σχετικά και τα εξής: »Το μέγεθος του αμαρτήματος είναι ανάλογο προς τον βαθμό του αξιώματος, που έχει ο αμαρτάνων. Και πολλές φορές σφάλματα, που τα παραβλέπουμε και τα συγχωρούμε στους απλούς ανθρώπους, τα θεωρούμε ασυγχώρητα για τους άρχοντες».

Είναι γεγονός ότι πολύ συχνά παραπονιόμαστε για την αναξιότητα ή και την ανικανότητα των αρχόντων μας. Αναρωτηθήκαμε, όμως, ποτέ, ποιοι είναι οι δάσκαλοί τους, ποια μαθήματα πολιτικής αγωγής έχουνε διδαχθεί και προπαντός ποια είναι τα ζωντανά παραδείγματα, που έχουνε μπροστά τους και προσπαθούν να τα μιμηθούν;

Δυστυχώς, μέσα στην παραζάλη του »δυτικού μας εκσυγχρονισμού», αλλά και της μανίας μας, να φορέσουμε στην Ορθοδοξία μας μανδύα προτεστάντικης ραφής, πετάξαμε στα άχρηστα τους Δασκάλους, τους δικούς μας, περιφρονήσαμε τα πολύτιμα μαθήματά τους και πάνω απ’ όλα κρατήσαμε αποστάσεις από τα ζωντανά μας παραδείγματα: Τους Ήρωες και τους Αγίους. Τους αθλητές της φιλοκαλίας και τους μανικούς εραστές της αρετής και της σοφίας.

Εάν πραγματικά σεβόμασταν την πείρα των Προγόνων μας και τιμούσαμε τις Διδαχές των Αγίων Πατέρων μας, θα φυλάγαμε τις παρακαταθήκες τους ως κόρη οφθαλμού και δεν θα τους είχαμε εξορίσει συλλήβδην τόσο από τους άμβωνες όσο και από τις σχολικές μας αίθουσες.