Βυζαντινό μωσαϊκό της πρώϊμης χριστιανικής περιόδου που φυλάσσεται στο παλάτι του Μπεϊτεντίν. Τα περισσότερα μωσαϊκά βρέθηκαν στα ερείπια μιας βυζαντινής εκκλησίας η οποία στην αρχαιότητα ονομαζόταν Πορφυρίων.
του Φώτη Κόντογλου
Ύστερ’ από τη Συρία, ας πάμε στον Λίβανο, σ’ αυτήν τη χώρα με τις έμορφες τοποθεσίες.
Ο Λίβανος είναι ένας θρησκευτικός τόπος, γεμάτος εκκλησιές, μοναστήρια κι ασκηταριά, ιδίως στα βορινά, που ζούνε οι περισσότεροι χριστιανοί. Η φύση μοιάζει σε πολλά με τη δική μας, χαρούμενη και φωτοπλημμυρισμένη. Όπως στα δικά μας τα βουνά, βλέπεις κ’ εκεί ξωκκλήσια και μοναστήρια χτισμένα πάνω στις ράχες.
Τα μοναστήρια είναι αντρικά και γυναικεία, άλλα ορθόδοξα, άλλα παπικά.
Στις πολιτείες, οι εκκλησιές και τα τζαμιά είναι ανακατεμένα, κι ακούει κανένας μαζί τις καμπάνες που χτυπούνε από τα καμπαναριά και τους μουεζίνηδες που ψέλνουνε από τους μιναρέδες.
Σ’ αυτήν τη χώρα ο Έλληνας νοιώθει σαν να βρίσκεται στην πατρίδα του. Τόσο μυρίζει παντού ελληνική πνοή, που κρατά από τα παλιά χρόνια. Σήμερα ολοένα ζωντανεύει περισσότερο στον Λίβανο η αγάπη για τη βυζαντινή παράδοση. Πριν από λίγα χρόνια, είχα έναν μαθητή Λιβανέζο, που ήρθε κοντά μου για να μάθει την τέχνη της αγιογραφίας και τώρα εργάζεται στη βυζαντινή αγιογραφία, τον αγαπητό Νικόλα Μαζνταλάνι.
Ο Λίβανος είναι σήμερα ένα μικρό κράτος μ’ ενάμισυ εκατομμύριο ψυχές, χριστιανούς και μωχαμετάνους. Οι χριστιανοί είναι από διάφορα δόγματα. Μαρωνίτες, ελληνορθόδοξοι, ελληνοκατόλικοι, συροκατόλικοι, νεστοριανοί, Χαλδαίοι. Οι μωχαμετάνοι πάλι είναι Σουνίτες, Ντρούσοι, Κούρδοι, Μετουάλοι, Αλαουνίτες. Το καλό είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με τις διαφορετικές θρησκείες, ζούνε ειρηνικά μεταξύ τους.
ΑΒΕΡΩΦ 