ΟΥΤΕ ΤΟ …«ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ» ΤΕΤΟΙΟΣ …ΑΕΡΟΛΙΘΟΣ!

Ο … ΑΕΡΟΛΙΘΟΣ…!

Ἀπὸ τὴν εἰδησεογραφία διαβάζουμε ἐμβρόντητοι τὰ κατωτέρω.
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Ἡ ἀνάγνωσή τους κρίνεται ἐπιβλαβὴς γιὰ τὴν ψυχικὴ καὶ διανοητικὴ ὑγεία!

ΣΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ εἶναι κήρυγμα σκανδαλώδους μωρίας καὶ ἀδυναμίας. Εἶναι ἕνα κήρυγμα ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ. Καὶ πάντα θὰ σκοντάφτουν καὶ θὰ θρυμματίζονται πάνω του ὅσοι δίνουν προτεραιότητα στὴν ἀνθρώπινη σοφία, ἐπιστήμη, ἰσχύ, ἐπιτυχία καὶ δόξα, ὅσοι θὰ δοκιμάζουν νὰ ἀκυρώσουν αὐτὸ τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα καὶ βίωμα μὲ τὰ ΑΝΟΗΤΑ ΔΙΑΝΟΗΜΑΤΑ τους.
Νά ὅμως ποὺ ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ἄνθρωπος μεγάλης κατ᾽ ἄνθρωπον καταξιώσεως ὡς πρωτοποριακὸς ἰατρός μὲ ἔκτακτα χαρίσματα, ποὺ ἐπαναλαμβάνει μπροστὰ στοὺς σοφοὺς τῆς ἐποχῆς μας τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου καὶ ἀπογοητεύει τοὺς γοητευτικοὺς κυνηγοὺς τῆς κοσμικῆς σοφίας καὶ δυνάμεως, δηλ. τοῦ ΤΙΠΟΤΑ.

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ
Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

(«Ὁμιλίες», τ. Γ´ ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2003)
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Ἡ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου εἶναι πολὺ παλαιά. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτὴ ὑπῆρχε ἤδη τὸν Ε΄ αἰώνα καὶ καθιερώθηκε ὡς ἀνάμνηση ἑνὸς μεγάλου γεγονότος – τῆς εὑρέσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου.

Ἡ ἁγία Ἑλένη, μητέρα τοῦ πρώτου χριστιανοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης, τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ σκοπὸ νὰ ἀνακαλύψει τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἦταν ἕνα δύσκολο ἔργο, διότι μετὰ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ οἱ Ρωμαῖοι δύο φορὲς κατέστρεψαν τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν καιρὸ ποὺ πῆγε ἐκεῖ ἡ ἁγία Ἑλένη στὴ θέση της ὑπῆρχαν μόνο ἐρείπια. Ὁ εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας Ἀδριανός, γιὰ νὰ ἐξαφανίσει κάθε ἀνάμνηση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ἔδωσε διαταγὴ νὰ δημιουργηθεῖ ἕνας τεχνητὸς λόφος στὴ θέση τοῦ μαρτυρίου καὶ νὰ φτιαχτεῖ πάνω του ὁ ναὸς τῆς Ἀφροδίτης.

«Κάνουμε μὰμ καὶ νάνι»: ἐπιστροφὴ στὶς… ρίζες μας

.

Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος -Κιλκίς

«Γιατί νὰ μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ ἑπόμενες γενιές; Τί ἔκαναν ποτὲ αὐτὲς γιὰ μᾶς;» [Γ. Μὰξ (κωμικὸς)].

Τὸ ρῆμα εἴναι τὸ βασικὸ μέρος τοῦ λόγου. Ἄλλωστε καὶ ἡ λέξη «ρῆμα» σημαίνει λόγος. ( « …πᾶν ῥῆμα ἀργὸν ὃ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι», διαβάζουμε στὰ κατὰ Ματθαῖον ιβ´ 36). Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποπτώχευση τοῦ λεξιλογίου ἔχει ἀρχίσει ἀπὸ τὰ ρήματα. Ὑπάρχει μάλιστα κι ἕνα ρῆμα, ρῆμα-τσίχλα θὰ τὸ ὀνομάζαμε, τὸ συχνόχρηστο «κάνω».

Πάρα πολλὲς λέξεις-σημασίες τῆς ἑλληνικῆς ἔχουν ὑποκατασταθεῖ στὴν χρήση τους ἀπὸ τὸ ρήμα «κάνω». Νὰ σημειώσω , σκωπτικῶς καὶ περιπαικτικῶς, ὅτι τὸ ρῆμα «κάνω» τὸ ἔχει μέσα του ὁ ἄνθρωπος ἐκ γενετῆς τρόπον τινά. Οἱ πρῶτες φράσεις ποὺ ἀκούει τὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν μάνα του εἶναι: Κάνε ἄτα (περπάτα). Κάνε μὰμ (φάγε). Ἔλα νὰ κάνεις νάνι (νὰ κοιμηθεῖς). Θὰ σὲ κάνω ντὰ (θὰ σὲ δείρω). Κάνε τσίσα (Ἡ ἄφθονη διούρησις ποὺ «ἔκανε» κάποτε ὁ Ἀνδρέας). Καὶ λοιπά… Προφανῶς ὁ λαός μας μὲ τὴν χρήση τοῦ «κάνω» ἐπιστρέφει στὶς «ρίζες του, στὴν νηπιακὴ ἡλικία καὶ σκέψη, ἕνα εἶδος παλιμπαιδισμοῦ. (Αὐτὸ ἐπιμαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὶς πολιτικές του ἐπιλογές.

Ψηφίζει πρωθυπουργὸ νεανία κομμουνιστὴ –κουμμουνισμός, ἴσον, ἕνας ἄταφος νεκρός, τυμπανιαίας ἀποφορᾶς, ποὺ κανεὶς στὴν Ἑλλάδα δὲν τολμάει νὰ θάψει ἐλπίζοντας ἴσως στὸ θαῦμα τῆς νεκροφάνειας, κατὰ τὸν Γ. Καλλιόρη.

Η ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ ΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ» κατὰ τὸ Συνταγματικὸ Δίκαιο

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Δημήτρη Τσάτσου,
«Συνταγματικό Δίκαιο», 1993, σελ. 309
σχετικῶς πρὸς τὴν ἀνάληψη «πολιτικῆς εὐθύνης»

Ἕλληνας πρωθυπουργός: «Θέλω νά ἀναλάβω ἀκέραια, ἐνώπιον τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, ἀλλά καί ἐνώπιον τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τήν πολιτική εὐθύνη γιά τήν τραγωδία». (=μιὰ τσιχλόφουσκα ἐπικοινωνιακῆς καταναλώσεως γιὰ τὴν ἀγέλη τῶν ὑποβαθμισμένων)

. Ἡ νομικὴ εὐθύνη τῶν Ὑπουργῶν ἔχει ὡς συνέπεια τήν ἐπιβολὴ σὲ αὐτοὺς ποινικῶν κυρώσεων, ἐὰν πρόκειται γιὰ ποινικὴ εὐθύνη (βλ. παρακάτω ΧΙΙ), ἢ τὴ νομικὴ ὑποχρέωσή τους νὰ ἀποκαταστήσουν τὶς ζημιὲς ποὺ προξένησαν παράνομα κατὰ τὴν ἄσκηση τῶν καθηκόντων τους, ἐὰν πρόκειται γιὰ ἀρχικὴ εὐθύνη.

Σημαντική, ὅμως εἶναι καὶ ἡ κύρωση ποὺ προκύπτει ἀπό τήν ὁμολογία ἢ τὴν ἀπόδοση (ἀτομικῆς ἤ συλλογικῆς) πολιτικῆς εὐθύνης στὰ μέλη τῆς Κυβέρνησης. Ὁ καταλογισμὸς πολιτικῆς εὐθύνης σὲ μέλος τῆς Κυβέρνησης ἢ στὴν Κυβέρνηση συλλογικά, εἴτε ἡ ὁμολογία πολιτικῆς εὐθύνης, συνεπάγεται τὴν πτώση, τὴν παραίτηση τῆς Κυβέρνησης, ὅπως ὡς νομικὴ ὑποχρέωση προκύπτει ἀπὸ τὸ ἄρθρο 85 τοῦ Συντάγματος καὶ διαδικαστικὰ ὀργανώνεται ἀπὸ τὸ ἄρθρο 84 §§2-7. Ἡ σπανιότερη, σήμερα, περίπτωση τῆς πολιτικῆς εὐθύνης μεμονωμένου μέλους τῆς Κυβέρνησης, παρουσιάζει καὶ τὰ λιγότερα θεωρητικά προβλήματα. Ἄν καί στήν πράξη εἶναι δυσχερής ἡ ὁροθέτηση ἀτομικῆς καί συλλογικῆς πολιτικῆς εὐθύνης, ὅταν καταλογίζεται σέ Ὑπουργό πολιτική εὐθύνη ἤ ὅταν αὐτός τήν ὁμολογεῖ –γιά πράξεις ἤ παραλείψεις κατά τήν ἄσκηση τῶν καθηκόντων του ἀπό τίς ὁποῖες ζημιώνεται τό δημόσιο συμφέρον– τότε ὁ Ὑπουργός ὑποχρεοῦται παραίτησης…..

ΕΞΟΡΙΣΤΗΚΕ ἆραγε Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ἀντὶ πινακίου ἐπικοινωνιακῆς καὶ ἀναλώσιμης “ἀγάπης”;

 Σήμερα 29.07.2018 διαβάστηκε σὲ ὅλους τοὺς Ναοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ κατωτέρω Ἐγκύκλιος. Διαλαμβάνει πολλὰ καὶ καλὰ πράγματα: Συμπάθεια στοὺς πυροπλήκτους, προσευχὴ γιὰ τοὺς πυρὶ θανόντες, ὑλικὴ συμπαράσταση στοὺς πυροπαθεῖς, αἱμοδοσία. Ἄριστα. Λείπει ὅμως κάτι. Λείπει ἡ ἀναφορὰ στὴν Μετάνοια. Λείπει ἡ ὀφειλομένη Θεολογικὴ Μαρτυρία γιὰ τὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία οὔτε σαλιαρίζει, οὔτε ἐκδικεῖται ἢ τιμωρεῖ ἀλλὰ μὲ ἀπροσδόκητους καὶ ἐνίοτε ὀδυνηροὺς τρόπους μᾶς παιδαγωγεῖ καὶ μᾶς ἐκπαιδεύει, ἐπειδὴ μᾶς θέλει στὴν αἰώνια Βασιλεία κοντά Του. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅτι «εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγε καὶ παραπεσόντας πάλιν ἀνέστησε καὶ οὐκ ἀπέστη πάντα ποιῶν ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγε καὶ τὴν Βασιλείαν Αὐτοῦ ἐχαρίσατο τὴν μέλλουσαν». Λείπει ἐντυπωσιακὰ μιὰ μικρὴ ἀλλὰ πανίσχυρη ἀναφορὰ ἀληθείας στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὡς αἰώνιας ζωῆς: «ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσι» (Ἰω. ι´ 9).

Κι ἔτσι χάθηκε μιὰ μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ γεννήσει ἡ Σύνοδος τὴν «καλὴ ἀνησυχία», νὰ πεῖ χωρὶς ἀδιάκριτο καὶ ἀνυπόφορο διδακτισμὸ ἀλλὰ μὲ στοργικὴ μέριμνα ὅτι χρειαζόμαστε πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἀλλαγὴ νοοτροπίας. Χάθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ τονισθεῖ ὅτι μεγάλο μερίδιο εὐθύνης σ᾽ αὐτὴ τὴν ἐθνικὴ συμφορὰ ἔχει ἡ συλλογικὴ καὶ ἀτομικὴ κακή μας νοοτροπία: Τοῦ ὠχαδερφισμοῦ, τοῦ ξερολισμοῦ, τῆς προχειρότητας, τοῦ ἀδίστακτου ὠφελιμισμοῦ, τῆς ἀφροσύνης, τῆς διχόνοιας.

Ἆραγε τόσο πολὺ μετράει ἡ ἐπικοινωνιακὴ «ζυγαριά», ὥστε νὰ ἐκποιηθεῖ ἡ ἀνεπανάληπτη προνομία τῆς Ἐκκλησίας νὰ ὑπενθυμίζει τὴν μετάνοια, τὴν ἀλλαγὴ τῆς κακῆς νοοτροπίας, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ὄλεθρο καὶ στὴν ἑκατόμβη θυμάτων;

Ἰωάννης Βελισσαρίου: Χτυπᾶτε τους μὲ τὶς πέτρες, ὠρέ!

.

γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

Νὰ ἀπαντήσουν οἱ δωσίλογοι, οἱ προδότες ὄχι στὰ ὄργανά τους, τὰ κομματικά, ἀλλὰ στὶς ἱερὲς σκιὲς τῶν ἠρώων τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων. Μὲ τὶς πέτρες πολεμοῦσαν οἱ ἀετοί μας, γιὰ νὰ διώξουν τοὺς προγόνους τῶν σκοπιανῶν, τοὺς κομιτατζῆδες. Μὲ τὶς πέτρες…Θὰ βγοῦν ἀπὸ τὰ μνήματα καὶ θὰ θρηνοῦν γιὰ τὴν κατάντιά μας…

Τὸ παρὸν ἄρθρο εἶναι ἀφιερωμένο σ’ ἕναν ἄγνωστο ἥρωα. Σ’ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς χιλιάδες, ποὺ ὅταν τὸ καλέσει ἡ στιγμή, φανερώνουν τὴν ξεχωριστὴ ψυχική τους ἁρματωσιά. Σπαρμένη ἡ ἠρωοτόκος ἑλληνικὴ γῆ μὲ τα κόκκαλα τὰ ἱερὰ τέτοιων ἀνθρώπων. Τέτοιοι ἀντρειωμένοι, ποὺ ὁ θάνατός τους θάνατος δὲν λογιέται, ἀνάγκασαν τὸν ποιητὴ νὰ πεῖ πὼς ὅταν θέλουμε νὰ καυχηθοῦμε, τέτοιους βγάζει τὸ ἔθνος μας θὰ λέμε.

Γιὰ τὸν ταγματάρχη Ἰωάννη Βελισσαρίου ὁ λόγος, ποὺ ἡ προτομή του κοσμεῖ καὶ τὸν λόφο τῆς ἔνδοξης μάχης τοῦ Κιλκίς. Γόνος πλούσιας οἰκογένειας, γεννιέται τὸ 1861 στὴν Κύμη τῆς Εὐβοίας. Μεγαλώνει σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἑλλάδα, ἐξαρτημένη, ἀνάπηρη καὶ ὑποτελὴς στοὺς ξένους, προσπαθεῖ νὰ ἁπλωθεῖ, νὰ μεγαλώσει τὰ ἀξιοθρήνητα σύνορά της, τὰ ἐδαφικὰ ψιχία ποὺ τῆς παραχώρησαν οἱ κακουργηματικὲς Μεγάλες Δυνάμεις.

Πνίγεται ὅμως ὁ ἀγωνιστικὸς δυναμισμὸς τοῦ λαοῦ, ἐξ αἰτίας τῶν ξενοχειροτονημένων μοναρχιῶν καὶ τῶν διεφθαρμένων κυβερνήσεων. Εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ σαβανώνει τὴν πατρίδα τὸ δόγμα «τῆς μικρᾶς, ἐντίμου» καὶ ἀξιολύπητης Ἑλλάδος, τὸ ὁποῖο, μετὰ τὴν περίοδο 100 ἐτῶν, ἐπαναλαμβάνεται, γιατί καὶ τώρα μᾶς κυβερνοῦν τὰ ἀπολειφάδια τοῦ παλαιοκομματισμοῦ καὶ τῆς ὑποτέλειας. Ὁ 19ος αἰώνας κλείνει μὲ τὴν συμφορὰ τοῦ ψευτοπολέμου τοῦ 1897. Ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους ποὺ διακρίνονται στὸν ἀτιμωτικὸ αὐτὸ πόλεμο εἶναι ὁ ὑπολοχαγός, τότε, Βελισσαρίου, ποὺ κρατάει τὴν θέση του στὰ στενὰ τῆς Μελούνας, ὅταν ὁλόκληρη ἡ 2η ταξιαρχία ἐγκαταλείπει πανικόβλητη τὸ πεδίο τῆς μάχης.

Ἡ συμφορὰ τοῦ ’97 ἀφυπνίζει ὅμως τὴν χώρα. Οἱ Ἕλληνες ἀντιλαμβάνονται πὼς «καλύτερα νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον μὲ ἐξαπλωμένην χεῖρα ψωμοζητοῦντες-παρὰ προστάτας νά ’χωμεν» (Κάλβος). Ἡ πατρίδα πρέπει νὰ ὀρθοποδήσει μὲ τὶς δικές της κυρίως δυνάμεις. Ἔτσι ὁ στρατὸς καὶ ὁ στόλος ἀναδιοργανώνονται, τὸ θαῦμα τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων ἀχνοφέγγει. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 ἀρχίζει ἡ ἐπικὴ ἐξόρμηση τοῦ ἔθνους.

Ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ τῆς Μακεδονίας μας

.

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

(Ὁ πανηγυρικὸς γιὰ τὴν 105η Ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ Κιλκίς, ποὺ ἐκφωνήθηκε στὴν Μητρόπολη Κιλκίς, τὴν 21 Ἰουνίου 2018)

Tὸ Κιλκὶς εἶναι ὁ πιὸ εὔφορος τόπος τῆς Μακεδονίας μας. Δὲν ἔχει νερά, δὲν ἔχει ποτάμια, γιὰ νὰ ἀρδεύουν τὰ χωράφια του. Καὶ ὅμως εἶναι ἡ πλουσιότερη γῆ. Γιατί;

Διαβάζω ἕνα ὡραῖο κείμενο, γραμμένο πρὶν ἀπὸ 30 χρόνια. Ὁ συγγραφέας του, Σταῦρος Λίβας, ζεῖ, γύρω στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 20, τὰ παιδικά του χρόνια στὸ Κιλκίς. «Ἕνα ἀπέραντο “Ἐθνικὸ Νεκροταφεῖο”, ποὺ κρύβει στὰ σπλάχνα του τὰ κορμιὰ χιλιάδων παλληκαριῶν, εἶναι ὁ τόπος μας. Καὶ πάνω στὰ κορμιὰ αὐτὰ στήθηκαν τὰ θεμέλια αὐτῆς τῆς πόλης. Καὶ τὸ σιτάρι ποὺ φτιάχνει τὸ ψωμί μας, θεριεύει καὶ μεστώνει, ρουφώντας ἀπὸ τὴ γῆ αἷμα ἀντὶ γιὰ νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ἕνας “κρανίου τόπος”. Κάθε χωράφι κι ἕνας “ἀγρὸς αἵματος”, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τόσο ταιριάζουν στὴν περίπτωση.

Τὰ πρῶτα χρόνια, τ’ ἀλέτρια ποὺ ὄργωναν τὴ γῆ, ἔφερναν στὴν ἐπιφάνεια λευκὰ κόκκαλα, “κόκαλα Ἑλλήνων ἱερά”, μαζὶ μὲ σκουριασμένες ξιφολόγχες καὶ δερμάτινες παλάσκες περασμένες σὲ ζωστῆρες ποὺ ἔζωναν, κάποτε, λυγερὰ σώματα παλληκαριῶν. Κι ὅλοι μας, λίγο – πολύ, ἔχουμε νὰ θυμόμαστε πὼς κάποτε, σκάβοντας τὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν μας, εἴχαμε βρεῖ σκουριασμένα ὅπλα κι ἀνθρώπινα κρανία.

Θυμᾶμαι τοὺς πρώτους περιπάτους ποὺ κάναμε μὲ τὸ σχολεῖο ἐκεῖ κοντὰ στοὺς πρόποδες τοῦ Ἅη-Γιώργη. Ἡ δασκάλα μας ἔλεγε ὅτι οἱ παπαροῦνες στὸν τόπο μας εἶναι πιὸ κόκκινες ἀπὸ ἀλλοῦ, “γιατί παίρνουν τὸ χρῶμα τους ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν σκοτωμένων παλληκαριῶν”. Κι ἐμεῖς διστάζαμε νὰ τὶς κόψουμε, ἀπὸ φόβο, μήπως καὶ ματώσουμε τὰ χέρια μας».

«Ὅ,τι κάμουμε, θὰ τὸ κάμουμε μονάχοι καὶ δὲν ἔχομε καμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους»

.

«Ρωμαίικος καβγάς, τούρκικος χαλβὰς» (παροιμία)

γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς Δάσκαλος-Κιλκὶς

«Τρία πράγματα ἐχάλασαν τὴν Ρωμανίαν ὅλην: ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ κενὴ ἐλπίδα», σημειώνει ἄγνωστος ποιητὴς μετὰ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης. Μπορεῖ ὅμως τότε ὁ λαὸς νὰ θρηνεῖ καὶ νὰ στενάζει γιὰ τὸ μαγάρισμα τῆς Βασιλεύoυσας Πόλεως ἀπὸ τοὺς προγόνους  του Ἐρντογάν, ἀλλὰ «εἰ καὶ ἑάλω ἡ Πόλις, τὸ ἔθνος οὐδαμῶς, ἐξερριζώθη» κατὰ τὸν Νεκτάριο Ἱεροσολύμων. Ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο ἡ Πονεμένη Ρωμηοσύνη, γιατί «ἔλαμπε ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μυστήριον τῆς εὐσεβείας». (Κύριλλος Λούκαρις).

Τὸ Γένος εἶχε πνευματικὰ ἀντισώματα, τὰ καντήλια ἔκαιγαν, στὰ πετραχήλια τοῦ ταπεινοῦ ἱερέα, οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι Ρωμηοί, ἔβρισκαν παραμυθία καὶ ἀνάπαυση. Χάθηκε ἡ πολιτεία, ἡ αὐτοκρατορία, τὸ ἔθνος συντρίβεται κάτω ἀπὸ τὰ σιδερένια πέλματα βάρβαρων κατακτητῶν, ὅμως στὴν θέση τοῦ προβάλλει τὸ Γένος. Ὁ Ἑλληνισμὸς κάτω ἀπὸ τὴν ἀσφυκτικὴ πίεση τῆς ἀμείλικτης πραγματικότητας, συσπειρώνεται στὸ Γένος.

Τὸ Γένος!…Ὅποιος διαβάζει κείμενα τῆς Τουρκοκρατίας καὶ τοῦ ’21 συναντᾶ συνεχῶς τὴν κατανυκτικὴ αὐτὴ λέξη. Τὴν καταγράφουν οἱ σκλάβοι Ρωμηοὶ μὲ δέος καὶ χαρά, μὲ πόνο καὶ πάθος. Ἡ λέξη περικλείει μεγαλεῖο καὶ μαρτύριο, θρίαμβο καὶ κατατρεγμό. Κρύβει στὰ φυλλώματά της, ὄχι  μόνο τὸ παρόν, ἀλλὰ καὶ τὸ ἔνδοξο παρελθὸν καὶ τὴν ἐλπίδα. Εἶναι λέξη ἀναστάσιμη. Ὑποδηλώνει καὶ τὸν ἡρωικῶς μαχόμενο τελευταῖο αὐτοκράτορα, ἀλλὰ καὶ τὸν μαρμαρωμένο βασιλιά.

Ὁ καλὸς ὁ καπετάνιος στὴ φουρτούνα φαίνεται

.

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τὰ στελέχη τῆς κυβέρνησης εἶναι προφανὲς ὅτι ἀπολαμβάνουν τὴν ἐξουσία. Τὰ ταξίδια, τὶς ἐντολές, τὶς ἀποδόσεις τιμῶν, τὴν ἐπιβολὴ τῆς θέλησής τους σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς, ἠθικῆς, πνευματικῆς καὶ πολιτικῆς ζωῆς, τὶς κρατικὲς ἐξυπηρετήσεις. Ἡ πολιτικὴ ἐξουσία σὲ μία εὐνομούμενη Δημοκρατία, φυσικὰ δὲν εἶναι ἀπόλαυση, εἶναι εὐθύνη.

Σὲ ἕνα σκάφος ἀναψυχῆς, ὅταν εἶναι μπουνάτσα στὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος, μπορεῖ καὶ ἕνα ναυτόπαιδο νὰ πάρει τὸ πηδάλιο καὶ νὰ τὸ ἀπολαμβάνει. Ὅταν ὅμως ἔρθει καταιγίδα καὶ ὁρμητικὰ τὰ κύματα σκεπάζουν τὸ καράβι, τότε αὐτὸ θέλει τὸν ἔμπειρο, τὸν γνώστη ἀπὸ διαχείριση φουρτούνας καπετάνιο. Ἡ Ἑλλάδα τὸν καιρὸ αὐτὸ ἀντιμετωπίζει σωρεία προβλημάτων. Στὰ ἐθνικὰ ζητήματα Τουρκία, Σκόπια, Ἀλβανία προκαλοῦν σοβαρὰ ζητήματα, καὶ ἡ κυβέρνηση θυμίζει τὸ ναυτόπαιδο τοῦ καραβιοῦ.

Εἰδικότερα ὁ Ἐρντογὰν δὲν κουνάει ἁπλῶς τὸ δάχτυλο, μᾶς πιάνει καὶ μᾶς τραβάει καὶ τὸ πέτο. Δείχνει ἕτοιμος γιὰ καυγά. Αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ἡ συνέχεια τοῦ Σουλεϊμὰν καὶ ὅτι ἔχει ἀπέναντί του ἀπογόνους τῶν ραγιάδων ἐκείνου. Νησιὰ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, Θράκη, Κύπρος εἶναι οἱ στόχοι του. Στὰ καίρια αὐτὰ μέρη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀμφισβητεῖ ἔμπρακτα τὰ γεγονότα καὶ τὶς διεθνεῖς συμβάσεις καὶ συνθῆκες.

Στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς στρατηγικῆς τῶν προκλήσεων καὶ τῆς ἔμπρακτης ἀμφισβήτησης συνόρων καὶ διεθνῶν συμβάσεων εἶναι καὶ ἡ ἐνέδρα ποὺ στήσανε οἱ τουρκικὲς εἰδικὲς δυνάμεις στὸν Ἕβρο καὶ σὲ δύο Ἕλληνες στρατιωτικούς, τὸν Ὑπολοχαγὸ Ἄγγελο Μητρετώδη καὶ τὸν Λοχία ΕΠΟΠ Δημήτρη Κούκλατζη. Ἡ ἀπάντηση στὴν προκλητικότητα Ἐρντογὰν ἦρθε μὲ τὴ συγκλονιστικὴ κινητοποίηση τοῦ λαοῦ τοῦ Ἕβρου καὶ τὸ συλλαλητήριο στὴν Ὀρεστιάδα, ὑπὲρ τῆς ἀπελευθέρωσής τους ἀπὸ τὶς τουρκικὲς φυλακές. Μία διαδήλωση πρότυπο.

Θά βρεθεῖ Παῦλος Μελᾶς, θά βρεθεῖ Γερμανός Καραβαγγέλης; [Ἀφιέρωμα στὸν Παλαμᾶ]

.

Δημήτρης Νατσιός δάσκαλος-Κιλκίς

Μεγάλος, πολὺ μεγάλος ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Κωστὴς Παλαμᾶς. Ἔζησε ὅλες τὶς κρίσιμες στιγμὲς τοῦ Ἔθνους. Καὶ τὸ βοήθησε. Τὸ ὕμνησε, τὸ ἐνθάρρυνε, κατακεραύνωνε τοὺς «τροπαιούχους τοῦ ἄδειου λόγου», ποὺ ροκάνιζαν τὰ σωθικά του. Τὶς ἀνθρωποκάμπιες (Κόντογλου), τοὺς νάνους καὶ τοὺς ἀρλεκίνους τῆς κομματοκρατίας. Τὸν λησμονήσαμε ὅμως. Ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία εἶναι προγραμμένος.Ἔχει «κουσούρι» ἀσυγχώρητο: εἶναι ἐθνικὸς ποιητής. Σολωμός, Βαλαωρίτης, Κάλβος, Παλαμᾶς, οἱ ἐθνικοί μας ραψωδοί, περιφρονοῦνται ἀπὸ τὴν δημόσια διὰ βίου, ὅπως τήν ονόμαζε ὁ ΓΑΠ, καί… νυκτοβίου, ἐκπαίδευση.

Ἐνῶ, ὅπως ἔχουμε ξαναγράψει, θὰ συναντήσεις κείμενα τοῦ γίγαντα τῆς λογοτεχνίας καὶ γνωστοῦ τηλεαστρολόγου – τηλεμπουρδολόγου Κώστα Λεφάκη (στὸ Τετράδιο Ἐργασιῶν τῆς «Νεοελληνικῆς Γλώσσας» Γ´ Γυμνασίου, σελ. 73), ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στὴν «ἐνίσχυση τῶν ἐρωτικῶν σχέσεων, διότι ὁ πλανήτης Ἄρης δεσπόζει στὸν Λέοντα», θὰ σκοντάψεις ἀκόμη καὶ σ’ ἕνα «ἀπίστευτο» κείμενο τοῦ -γράφω τ’ ὄνομά του καὶ τὸ χέρι μου τρέμει ἀπὸ συγκίνηση- Κ. Σημίτη, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει στοὺς Ἑλληνόπαιδες «τὴν διαστρεβλωμένη καὶ γι’ αὐτὸ χωρὶς ἀπήχηση ἑλληνικὴ καὶ χριστιανικὴ παράδοση», («Νεοελληνικὴ Γλώσσα», Γ´ Γυμνασίου, σελ. 65). Θὰ συναντήσεις στὰ βιβλία πολλὰ κείμενα τοῦ βούρκου καὶ τῆς σάχλας, κατακάθια ποὺ ἔπνιξαν τὰ παιδιὰ μὲ τὶς δηλητηριώδεις ἀναθυμιάσεις τους, Παλαμᾶ ὅμως δὲν θὰ βρεῖς.

Δὲν ἐμφορεῖται, θὰ ἔλεγε, ἡ «διὰ βίου» ἀνοησία, ἡ ποίησή του ἀπὸ «προοδευτικὲς ἀντιλήψεις». Ὁ ποιητὴς πέθανε ἐν μέσῳ γερμανικῆς Κατοχῆς, τὸν Φεβρουάριο τοῦ ’43. Ὁ λαὸς ἔψαλλε τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο, τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας του ἤχησαν οἱ σάλπιγγες τῆς ἐλευθερίας. Γράφει ὁ Γιῶργος Θεοτοκᾶς, ποὺ βρίσκεται στὸ ξόδι τοῦ ποιητῆ: «Κατεβήκαμε πρὸς τὴ σκλαβωμένη Ἀθήνα μας, ποὺ τὴ σκίαζαν ἀπ’ τὴν Ἀκρόπολη οἱ σημαῖες τῶν κατακτητῶν, μὲ ψυχὴ περήφανη καὶ χαρούμενη. Νιώθαμε τὴν Ἑλλάδα ἐλεύθερη καὶ νικηφόρα, μέσα στὴ συμφορά της. Τέτοια ἦταν ἡ δύναμη τοῦ ποιητῆ ποὺ εἴχαμε κηδέψει καὶ ποὺ μᾶς φαινότανε τώρα περισσότερο ἀπὸ πάντα ζωντανός». («Πνευματικὴ Πορεία», ἐκδ. «Ἑστία», σελ. 202).

Συγκλονιστικὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος κατὰ τῶν Παπικῶν

12 Νοεμβρίου 1716 –
Ὁ Ἅγ. Σπυρίδων ἀποτρέπει τοὺς Παπικοὺς (Ρωμαιοκαθολικοὺς)
ἀπ’ τὸ νὰ χτίσουν ἀλτάριο στὸν ναό του!

Τὸ 1716 οἱ Τοῦρκοι πολιόρκησαν στενὰ τὴν Κέρκυρα. Πενήντα χιλ. στρατὸς καὶ ἀρκετὰ καράβια κύκλωσανε τὸ νησὶ καὶ τὸ ἀπειλοῦσαν ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα. Τὰ βαρβαρικά στρατεύματα εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὸ ἀκρότειχος τῆς πόλεως. Ὁ Πιζιάνης, ποὺ ἦταν ἀρχηγὸς κατὰ τὴν πολιορκία ἐκείνη τῶν δυνάμεων τῆς Ἑνετικῆς Δημοκρατίας, περίμενε τὴν μεγάλη ἐπίθεση τῶν ἔχθρων.

Τὰ ξημερώματα ὅμως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ἦταν 11 Αὐγούστου τοῦ 1976, παρουσιάζεται στὰ βαρβαρικὰ στίφη ὁ Ἅγιος Σπυρίδων. Στὸ δεξὶ χέρι κρατοῦσε ἀστραφτερὸ ξίφος. Μὲ θυμὸ τοὺς ἔδιωξε καὶ τοὺς τρομοκράτησε. Τὰ ἔχασαν οἱ Ἀγαρηνοὶ ἀπὸ τὴν ἐπιβλητικὴ ἐκείνη παρουσία καὶ ὁρμὴ τοῦ Ἁγίου. Ἄφησαν ὅπλα καὶ ζῶα καὶ ἔφυγαν πανικόβλητοι. Σε λίγο ἔμαθαν ὅλοι ὅτι εἶχε συμβεῖ τὸ μεγάλο θαῦμα.

Πῆγαν ἀκολούθως στὸ στρατόπεδο τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ εἶδαν, ὅτι ἐκεῖνοι ἀπὸ βιασύνη τῆς φυγῆς τῶν, τὰ εἴχανε ἐγκαταλείψει ὅλα. Βρῆκαν 120 κανόνια, ἄφθονα ζῶα, ἀρκετὸ ὁπλισμὸ καὶ πολλὰ πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα.

Μετὰ τὸ ζωντανό, ἐκπληκτικὸ καὶ ὁλοφάνερο αὐτὸ θαῦμα τῆς νήσου ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, ὁ Ἀνδρέας Πιζάνης, ποὺ ἦταν Ἐνετός, καὶ ἐξουσίαζε τὴν Κέρκυρα, θέλησε, σὰν παπικὸς που ἦταν, νὰ κτίση μέσα στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὴν Κέρκυρα καὶ παπικὸ «ἀλτάριον», δηλ. Ἁγίαν Τράπεζαν. Σ’ αὐτὸ τὸν παρακινοῦσε συνεχῶς καὶ ὁ παπικὸς Ἐπίσκοπος τῆς νήσου..

Φανερώθηκε ὅμως στὸν Πιζάνη καθ’ ὕπνον ὁ Ἅγιος Σπυρίδων καὶ τοῦ εἶπε:
– Γιατί μὲ ἐνοχλεῖς; Εἶναι ἀπαράδεκτον τὸ «ἀλτάριον» τῆς ἰδικῆς σου πίστεως εἰς τὸν Ναόν μου.

Αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ διοικητὴς στὸν παπικὸ Ἐπίσκοπο. Ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἦταν φαντασία τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ τὸν ἐμποδιση ἀπὸ τὸ καλὸν ἔργον… Ὁ Πιζάνης πῆρε ἀπὸ αὐτὸ θάρρος. Διέταξε ἀμέσως νὰ ἑτοιμάσουν τὰ ὑλικά, τὰ μάρμαρα, τὸν ἀσβέστη κ.λ.π. γιὰ νὰ κτίσουν τὸ «ἀλτάρι». Τὰ σώριασαν ἔξω ἀπὸ τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.

Ὁ Σαραντάρης θύμα τοῦ πολέμου (20 Απριλίου 1908 -25 Φεβρουαρίου 1941)

.

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

«Ὁ Γιῶργος Σαραντάρης ἦτο ὁ πρῶτος λογοτέχνης ποὺ ἔπεσεν εἰς τὸν ἀγώνα τῆς πατρίδος του διὰ τὴν ἐλευθερίαν». [Ὁ «Ἀθηναῖος» τῆς «Καθημερινῆς»]

Ὁ Γιῶργος Σαραντάρης ἦταν θύμα τῆς ἄνανδρης ἐπίθεσης τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας, στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940. Ὁ Νομπελίστας ποιητὴς μας Ὀδυσσέας Ἐλύτης χαρακτηρίζει τὴν ἀπώλειά του ὡς «τὴν πιὸ ἄδικη». Καταγγέλλει τὸ ἐπιστρατευτικὸ σύστημα, ποὺ ἐπικρατοῦσε τὴν ἐποχὴ ἐκείνη «ποὺ κατάφερε νὰ κρατήσει στὰ Γραφεῖα καὶ στὶς Ἐπιμελητεῖες ὅλα τὰ χοντρόπετσα θηρία τῶν ἀθηναϊκῶν ζαχαροπλαστείων καὶ νὰ ξαποστείλει στὴν πρώτη γραμμὴ τὸ πιὸ ἁγνὸ καὶ ἀνυπεράσπιστο πλάσμα. Ἕναν εὔθραυστο διανοούμενο, ποὺ μόλις στεκότανε στὰ πόδια του, ποὺ ὅμως εἶχε προφτάσει νὰ κάνει τὶς πιὸ πρωτότυπες καὶ γεμάτες ἀπὸ ἀγάπη σκέψεις γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ μέλλον της. Ἦταν σχεδὸν μία δολοφονία».

Καὶ συνεχίζει ὁ Ἐλύτης:

«Διπλωματοῦχος ἰταλικοῦ πανεπιστημίου ὁ Σαραντάρης –ὁ μόνος ἴσως σὲ ὁλόκληρο τὸ στράτευμα–, θὰ μποροῦσε νά ’ναι περιζήτητος σὲ ὁποιαδήποτε ἀπὸ τὶς Ὑπηρεσίες, ποὺ εἶχαν ἀναλάβει τὴν ἀντικατασκοπεία, ἢ τὴν ἀνάκριση τῶν αἰχμαλώτων. Ἀλλὰ ὄχι. Ἔπρεπε νὰ φορτωθεῖ τὸ γυλιὸ καὶ τὸν ὁπλισμὸ τῶν τριάντα ὀκάδων, γιὰ νὰ χαθεῖ παραπατώντας μὲς στὰ χιονισμένα φαράγγια ἕνας ἀκόμη ποιητής, ἕνας ἀκόμη ἀθῶος στὸ δρόμο τοῦ μαρτυρίου.

Μιθριδατισμός: ἡ χειρότερη νόσος τοῦ Νεοελληνισμοῦ.

.

γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

Ἄκουγα τὶς προάλλες μία συζήτηση μὲ θέμα τὶς ἐκλογές. Εἰπώθηκε ὅτι πολλοὶ βουλευτὲς δὲν τὶς θέλουν, ὄχι γιὰ ἄλλο λόγο, ἀλλὰ μόνο καὶ μόνο, γιατί θὰ χάσουν τὴν παχυλὴ ἀποζημίωσή τους. 10.000 εὐρὼ τὸ μήνα, προνόμια, ἀσυλίες, ἀτέλειες, λακέδες ποὺ τοὺς δορυφοροῦν αὐτὰ εὔκολα δὲν τὰ ἀποχωρίζεσαι. Τώρα τὰ περὶ ἐθνικῆς ἑνότητας καὶ πατρίδας ποὺ ψυχορραγεῖ… Ποιά πατρίδα; Τί εἶναι αὐτό; Τρώγεται;

«18 Ὀκτωβρίου 1926 καὶ περὶ ὥρα 2μ.μ., τὰ εἰς τὴν θέσιν Δεμὶρ Καπού, παρὰ τὸ ὅρος Μπέλες, εὑρισκόμενα βουλγαρικὰ στρατεύματα ἤνοιξαν πῦρ κατὰ τοῦ ὑπ’ ἀριθμὸν 69 ἑλληνικοῦ φυλακίου, κειμένου μεταξὺ Δεμὶρ Ἰσὰρ (Σιδηρόκαστρον) καὶ Δοϊράνης εἰς τὸν τομέα Πορροΐων. Δύο Ἕλληνες στρατιῶται ἐφονεύθησαν ἀπὸ τὰς βουλγαρικὰς σφαίρας.

Ἡ δύναμις τοῦ ἑλληνικοῦ φυλακίου ἀπήντησεν εἰς τὸ βουλγαρικὸν πῦρ. Ὁ διοικητὴς ὅμως τοῦ συνοριακοῦ τμήματος λοχαγὸς Χαρ. Βασιλειάδης, σπεύσας εἰς τὸν τόπον τῆς συμπλοκῆς, διέταξε τὰς ἑλληνικὰς δυνάμεις νὰ σταματήσουν τὸ πῦρ. Ὑψώσας δὲ λευκὴν σημαίαν, κατηυθύνθη  πρὸς τὰς βουλγαρικὰς γραμμάς. Ἀλλὰ οἱ Βούλγαροι συνέχισαν τοὺς πυροβολισμοὺς καὶ τὸν ἐφόνευσαν. Ἐν συνεχείᾳ δὲ ἐπετέθησαν καὶ κατέλαβαν τὸ φυλάκιον.

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ « Οἱ ἄνθρωποι ἐκτελοῦν ἐντολές, κάνουν τό κέφι τους, ρυπαίνουν ψυχές, βαπτίζοντας τά ἀνοσιουργήματά τους Παιδεία καί ὅλα ἀτιμωρητί».

.

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

«Ὅς δ’ ἄν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικός εἰς τόν τράχηλον αὐτοῦ καί καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης» (Ματθ. ιδ´ 6)

Συχνή ἡ ἐπωδός: «Τά παιδιά δέν διαβάζουν ἐξωσχολικά βιβλία». Τήν ἀκοῦμε ἀπό γονείς, τήν προσυπογράφουμε καί ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι. Εἶναι τέχνη λησμονημένη ἡ ἀνάγνωσις πιά. Ὅπως κάθε τέχνη πού διδάσκεται, πρέπει νά μαθητεύσῃς «παρά τούς πόδας ἀνθρώπου» καί ἀφοῦ μιλᾶμε γιά μαθητές ἰσχύει τό ἀπροσπέλαστο, ὑπό τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, λεχθέν «παράδειγμα τοῖς τέκνοις παρέχειν».

Τό  παράδειγμα προσφέρεται πρῶτα στό σπίτι. Ὅμως σήμερα «οἱ ἀπασχολημένοι γονεῖς παρκάρουν τά παιδιά τους μπροστά στήν τηλεόρασι…. οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἐδιάβασαν ἢ δέν τούς εἶπαν ἱστορίες, τείνουν νά ἐπιβάλλουν τήν ἴδια στέρησι καί στά παιδιά τους».

Ἀποτέλεσμα; «Ἕνα νέο εἶδος ἀνθρώπου ἔχει ἀναδυθῇ τόν τελευταῖο καιρό: ὁ μορφωμένος βάρβαρος  –πού ἔχει σπουδάσει εἴκοσι χρόνια, ἔχει ἀποκατασταθῇ θαυμάσια ἐπαγγελματικῶς, ἀλλά δέν ἔχει διαβάσει τίποτα, δέν ξέρει ἱστορία καί ἀγνοεῖ ὁτιδήποτε εὑρίσκεται ἐκτός τῆς εἰδικότητός του….Μερικοί τυγχάνει νά εἶναι καί δάσκαλοι. Δέν διαβάζουν τίποτε ἐκτός ἀπό τά βιβλία πού πρέπει νά διδάξουν∙ δέν ἔχουν νοιώσει ποτέ τήν ἀπόλαυσι τῆς ἀνάγνωσης∙ καί δέν μποροῦν νά μεταγγίσουν ἐνθουσιασμό, γιά νά μήν πῶ ἀγάπη γιά τό ἀντικείμενό τους». (Τό ἀπόσπασμα περιέχεται στό βιβλίο «ὁ ἀντιχριστιανισμός», τοῦ Σ. Γουνελᾶ, ὁ ὁποῖος παραπέμπει σέ ἄρθρο τῆς Βρετανίδος Ντ. Λέσιγκ, πού δημοσίευσε ἡ «Ἐλευθεροτυπία»). Τό προαναφερθέν χωρίο μιλάει γιά γονεῖς ἀδιάφορους, γιά δασκάλους ἀπονήρευτους καί ἀκοινώνητους, ἀποσιωπᾶ ὅμως τόν φθοροποιό ρόλο τῶν σχολικῶν βιβλίων.