Κυριακή των Βαΐων, “Ευλογημένος ο ερχόμενος”…

.

Πρωτοφανής και θερμή ήταν η υποδοχή που επεφύλαξαν τα πλήθη της Ιερουσαλήμ στον Βασιλέα Χριστό. Εκατομμύρια λαού τον υποδέχτηκαν με κραυγές ενθουσιασμού και αλαλαγμούς. Όπως πληροφορούμαστε από τις ζητωκραυγές που δονούσαν τους γύρω χώρους και από τις επευφημίες των μικρών παιδιών “εσείσθη πάσα η πόλις”. Με τα κλαδιά των βαϊων στα χέρια ακουγόταν το “Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο Βασιλεύς του Ισραήλ”. 

Ο Βασιλιάς

Ο ευλογημένος Βασιλιάς πορεύεται όχι βέβαια με τα διακριτικά της εξουσίας αλλά εκείνα της θυσίας και της διακονίας. Πορεύεται εκούσια στην πόλη του πάθους του, με αποκλειστικό και μόνο κίνητρο την απέραντη αγάπη του προς τον άνθρωπο. Πορεύεται όχι σαν επίγειος Βασιλιάς όπως τον εφαντάζονταν πολλοί από το πλήθος, αλλά ταπεινός και πράος για να σκορπίσει ευλογία και να θεμελιώσει τη σωτηρία του ανθρώπου.

Μέσα στα εκατομύρια του λαού υπήρχαν βέβαια και εκείνοι που παρέμεναν ασυγκίνητοι από τις πηγαίες εκδηλώσεις του πλήθους. Όχι μόνο δεν εχαίρονταν αλλά με το δηλητήριο του φθόνου στην καρδιά μεθόδευαν την καταδίκη του αληθινού Βασιλέα. Γι΄ αυτό και ο Χριστός δεν ενθουσιάζεται από τις επευφημίες του πλήθους. Βλέπει πίσω από τη σημερινή δόξα την αυριανή εγκατάλειψη και ακούει μετά το “Ωσαννά” το “Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν”.

Κυριακή του Παραλύτου – Ανέβασμα θαυματουργίας

Ιω. Ε΄1-15        Πράξ. Θ΄32-42

«Άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει».

Στην τέταρτη Κυριακή από το Πάσχα η Εκκλησία προβάλλει το θαύμα της θεραπείας του παράλυτου της Ιερουσαλήμ.  Με όλα τα θαύματα του Χριστού που εκτίθενται μέχρι τη γιορτή της Ανάληψης η Εκκλησία ξεδιπλώνει ένα προπαρασκευαστικό στάδιο μέχρι τον ερχομό του Παρακλήτου, τη μεγάλη δηλαδή ημέρα της Πεντηκοστής. Η ζωοποίηση μας από το Άγιο Πνεύμα σε αναστάσιμες τροχιές είναι αυτή που μάς ανυψώνει στο χώρο της θείας θαυματουργίας, η οποία δεν περιορίζεται μόνο σε κάποια έκτακτα θαυμαστά γεγονότα αλλά επεκτείνεται σε όλο το φάσμα και την ευρύτητα της ζωής.

 Στα Ιεροσόλυμα, στο χώρο της προβατικής κολυμβήθρας, στην επιλεγόμενη Βηθεσδά, διενεργείται το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού. Η τραγική αυτή ύπαρξη ήταν βυθισμένη στον ανθρώπινο πόνο. Σήκωνε το σταυρό της ασθένειάς του για 38 ολόκληρα χρόνια. Στην κατάσταση αυτή, όπως εξάγεται από το κείμενο του Ευαγγελίου, τον οδήγησε η αμαρτία. Αμαρτία στη βαθύτερη της έννοια σημαίνει τη διακοπή της σχέσης ζωής με τον Θεό, προσλαμβάνοντας έτσι οντολογικό χαρακτήρα.

Το αξιοθαύμαστο στην περίπτωση του παραλυτικού είναι ότι περίμενε υπομονετικά με πίστη και ελπίδα τη θεραπεία του. Πολλοί άνθρωποι σε τέτοιες περιπτώσεις αφήνουν τον εαυτό τους να παραδοθεί στη μοναξιά και την απογοήτευση. Είχε μάθει στα 38 χρόνια της παραλυσίας του να συμφιλιώνεται με τους ανθρώπους και να τους αποδέχεται. Διαφορετικά θα χαλούσε κυριολεκτικά τον κόσμο γνωστοποιώντας το πρόβλημά του.  Μπροστά, λοιπόν, σ’ αυτή την πίστη του παραλυτικού ο Θεός δεν μένει αδιάφορος. Βλέπουμε πιο συγκεκριμένα, με βάση τη διήγηση, ότι ο Χριστός δίνει απάντηση με τον σωτήριο λόγο του: «Άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει».

Η Υπαπαντή του Κυρίου (Λουκ. β΄ 22-40) (Εβρ. ζ’ 7-17)

«Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών»

Μεγάλη εορτή για την Εκκλησία μας η Υπαπαντή του Κυρίου. Τα γεγονότα  εναρμονίζονται πλήρως με το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η εορτή είναι και Δεσποτική, αφού παραπέμπει στην αφιέρωση του θείου Βρέφους στον Θεό, αλλά και Θεομητορική, αφού προβάλλει και το πρόσωπο της Παναγίας, η οποία εκπληρώνει τα όσα προβλέπει ο Νόμος.