Η ΔΟΛΟΠΛΟΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΗΘΕΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΟΣΧΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Ο Μάξιμος ο Γραικός, ο «Φωτιστής» των Ρώσων σιδηροδέσμιοςστην ειρκτή της μονής Βολοκολάμσκ γιατί τους δίδασκε να σέβονται τηνΟρθόδοξη Παράδοση και κανονική Τάξη για να τιμούν τη Μητέρα τους Εκκλησία.Ρωσική λιθογραφία του 19ου αιώνα.

Αφιέρωμα στη Μοσχόβια πατριαρχία
Του Αριστείδη Πανώτη
Άρχοντος Μ. Ιερομνήμονος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας
Ιστορικού – συγγραφέα

.

Επί μισό αιώνα μετά την Ἀλωση του 1453 οι Μητροπόλεις των προς Άρκτον επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου απομονώθηκαν λόγω των γεγονότων της εποχής και η εκκλησιαστική ζωή των «εν τοις βαρβαρικοίς» λαών μακράν της «Πηγή της Ευσέβειάς» τους περιέπεσαν σε λατρευτικές αταξίες από μεταφραστικά λάθη και η αμάθεια άνοιξε δρόμο σε αυθαιρεσίες που οδηγούσαν στην εσωτερική ακαταστασία.

Στις αρχές του 16ου αιώνα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Θεόληπτος Α΄ (1513-1522) όταν περιόδευε στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες πληροφορήθηκε την απαιδευσία και αταξία των Ρώσων και απέστειλε εκεί τον μητροπολίτη Ιωαννίνων Γρηγόριο μαζί με Αγιορείτες μοναχούς και τον πεπαιδευμένο μοναχό Μάξιμο Γραικό (Μιχαήλ Τριβόλη) για να «φωτίσουν» το ρωσικό κλήρο και λαό.

Ο Μάξιμος συμβούλεψε τους εκεί χριστιανούς να επανασυνδεθούν με την ελληνική μορφωτική παράδοση της Μητέρας τους Εκκλησίας που άρχισαν ήδη να εκτιμούν και οι ευρωπαϊκοί λαοί και ειδικά να τιμούν τις διατάξεις της ασκήσεως στην καλογερική ζωή τους και δυσαρέστησε τους ασυνεπείς μοναχούς και θέλησαν να τον εξοντώσουν. Τον κατηγόρησαν ως πράκτορα του σουλτάνου και ο επιχώριος μητροπολίτης Δανιήλ πρωτοστάτησε για να καταδικαστεί σε ειρκτή, φυλάκιση 23 χρόνια, με στέρηση της Θείας Ευχαριστίας πρώτα στο Βολοκολάμσκ και μετά στη μονή Τβέρ (1531-1551).

Η βαρβαρική αυτή συμπεριφορά εμπνεόταν από την Μοσχοβία που ονειρευόταν να μεταφέρει την Αυλή των Παλαιολόγων στη βασιλεία της κατά τους «ασεβείς» πόθους του μοναχού Φιλοθέου από το Πσκώφ που έγραψε τα περί των δήθεν κληρονομιών και θρύλων για την ανάδειξη της Τρίτης Ρώμης μετά την πτώση της δεύτερης στα χέρια των Αγαρηνών.

Έκτοτε οι φαντασιώσεις αυτές ταλανίζουν επί πέντε αιώνες την κάθε ηγεσία «πασών των Ρωσιών» και επιχειρούν να φθείρουν το κανονικό κύρος της Μητέρας τους Εκκλησίας με ζήλο «κακότροπης» θυγατέρας (Παρ. ιδ΄15 και ιζ’21) μήπως ανατρέψουν τη θεσμοθετημένη, την κανονική τάξη. Η επιδειξιομανία του γιγαντισμού θυμίζει τα ιστορούμενα στη Α΄ Βασιλειών (ιζ΄1-54) γιατί η αρκταία θυγατέρα Εκκλησία «μυκτηρίζει» την εαυτής Μητέρα μήπως ισοπεδώσει τα προνόμιά της γιατί ασθένησε από το «Σύνδρομο του Γολιάθ» και αναζητεί ευκαιρία αποστασίας από τη μητρική αγκάλη! Ο γιγαντισμός ως «ψευδής δόξα παρασύρει σε μύριες εκτροπές» κατά τον αρχαίο φιλοσοφούντα θεολόγο Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα (Migne P.G. τ.8. στ. 753).

Η πλέον δελεαστική εκτροπή συμβαίνει όταν εξαίρεται η σημασία του γιγαντισμού στο πεδίο της μάχης που θυμίζει τα ιστορούμενα στο Α΄ Βασιλειών (ιζ΄1-54). Ο Φιλισταίος Γολιάθ δείχνοντας τον γιγαντισμό του και προσπαθεί να καταπτοήσει με «ωνειδισμούς» της σμικρότητας του Δαυίδ που γνώριζε καλό σημάδι και με ένα «βότσαλο από χείμμαρο επάταξεν αυτόν»! Η κομπορρημοσύνη του Γολιάθ έχει τη παθογένεια του γίγαντα που με τη δύναμή του μπορεί τους πάντες να υποτάξει και εξ αυτού προκύπτει: «Το Σύνδρομο του Γολιάθ» με το οποίο τρομοκρατεί τούς αδαείς του «Κανονικού Δικαίου» της Εκκλησίας.

«ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ» ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΓΚΟΥΝΤΙΑΕΦ: Ο ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΛΕΝΙΝ…

αναδημοσίευση από τον Εξάψαλμο
άρθρο του Του Αρχιμ. Ρωμανού Αναστασιάδη
Κληρικού της Ι. Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου

.

Για τον πατριάρχη της Μοσχοβίας, τον Κύριλλο Γκουντιάεφ, είναι δευτέρα φύσις το να υπηρετεί ως πειθήνιο όργανο το καθεστώς της χώρας του, καταφρονώντας τους Ιερούς Κανόνες, τις Παραδόσεις και την Τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Για τον Πατριάρχη Κύριλλο Γκουντιάεφ πάντα ισχύει το «πρώτα η Ρωσία», ακόμη και όταν η Ρωσία πολιτεύεται με τρόπο ασυμβίβαστο προς την Ορθόδοξη Εκκλησία…

Φυσικό για τον Κύριλλο να έχει «ενσωματώσει» την λεγόμενη «Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία» στις υπηρεσίες του Ρωσικού Κράτους, και μάλιστα του Πουτινικού Καθεστώτος, το οποίο αποτελεί μια καλοφτιασιδωμένη μετεξέλιξη του σοβιετικού-σταλινικού ιμπέριουμ της Μοσχοβίας…

Πάντα ο Κύριλλος ήταν καλός «πατριώτης». Ουδέποτε όμως καλός Χριστιανός… Τώρα, ως «πατριάρχης», ξεπληρώνει τα γραμμάτια σε εκείνους που τον οδήγησαν στην ηγεσία της Εκκλησίας του, προκαλώντας ταραχή, σχίσματα και διαιρέσεις στην Ορθοδοξία.

῾Ο ἅγιος Γεώργιος Κουδουνᾶς καὶ ὁ ἡγούμενος Διονύσιος Παϊκόπουλος

῾Η εἰκόνα τοῦ ἁγίου Γεωργίου μὲ τάματα καὶ ἀφιερώματα.

αναδημοσίευση από τη Συμβολή
άρθρο τοῦ κ. Χρήστου Ι. Δρούγκα

.

Στὴν Προποντίδα, γνωστὴ ὡς θάλασσα τοῦ Μαρµαρᾶ, πολὺ κοντὰ στὶς ἀνατολικὲς ἀσιατικὲς ἀκτές, βρίσκονται τὰ πανέµορφα Πριγκηπόννησα πνιγµένα στὸ πράσινο. Στὴν κορυφὴ τοῦ νοτίου λόφου τῆς Πριγκήπου, τοῦ μεγαλύτερου καὶ ὡραιότερου τῶν νησιῶν, δεσπόζει ἡ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «Κουδουνᾶ».

῾Ο Theophile Gautier ποὺ πέρασε ἀπὸ τὸ μοναστῆρι τὸ 1852 γράφει· «Εἶναι κτισµένο στὸ ἴσιωµα ποὺ σχηµατίζουν οἱ τεράστιοι βράχοι τοῦ γρανίτη καὶ ἀπὸ τοὺς ἐξῶστες του µπορεῖς ὧρες πολλὲς νὰ ρεµβάζεις βλέπoντας τὴ γαλάζια ἀπεραντoσύνη τoῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς θάλασσας». Ὁ δὲ Gustave Schlumberger κατὰ τὴ διάρκεια ἑνὸς ταξιδιοῦ του στὰ Πριγκιπόν­νη­σα τὸ 1884 περιγράφει· «… φτάνεις σ’ αὐτὸ (τὸ μοναστῆρι) ἀκολουθῶντας ἕνα ἀπὸ τὰ μαγευτικὰ µoνoπάτια ποὺ διασχίζουν κάτω ἀπὸ τοὺς κλώνους τῶν πεύκων τὶς µυρωµένες πλαγιὲς τoῦ νησιοῦ καὶ ὀργώνουν μὲ τὶς καµπύλες τoυς τὴν ἀρχαία αὐτὴ ἑλληνικὴ γῆ».

῾Η θέα ποὺ προσφέρεται στὸν ἐπισκέπτη εἶναι ἀπαράµιλλη. Ἡ ματιά του ἀγκαλιάζει τὸν πιὸ ἐκτεταµένο ὁρίζοντα μὲ τὰ γύρω νησιὰ καὶ τὶς ἀπόμοκρες παραλίες. Ἀριστερα ἀστραφτοκοπάει ὁ Μαρµαρᾶς καὶ πέρα στὸ βάθος µόλις ποὺ διακρίνεται ἀνάµεσα στὴν πάχνη ἡ Κωνσταν­τι­νού­πολις. Δεξιὰ οἱ ἀσιατικὲς ἀκτὲς πυκνοκατοικηµένες ἀπὸ τὴ Χαλκηδόνα µέχρι ἀπέναντι ἀπὸ τὸ νησί. Τριγύρω παντοῦ τὸ βουνὸ μὲ τὴν πυκνὴ βλάστηση καὶ τοὺς τεράστιους ὄγκους τοῦ γρανίτη ποὺ ὀρθώνονται στὶς ἀπό­τοµες πλαγιές. Καὶ κοντὰ –πολὺ κοντὰ– τὰ ἄλλα νησιὰ τῆς Προπον­τίδας.

…µὲ τὴν χλοµὴ τὴν Πρίγκηπο, μὲ τὴν γυµνὴ τὴν Πρώτη,
στὴν ἀγκαλιὰ τoῦ Μαρµαρᾶ κουλουριαστὰ πλαγιάζουν,
το ῦ πράσινου τὰ θάµατα καὶ τοῦ λευκοῦ τὰ µάγια…

Ἔτσι τὰ τραγούδησε ὁ Κωστῆς Παλαµᾶς γοητευµένος ἀπὸ τὴν ὀµορφιά τους. Ἡ παράδοση θέλει τὸν Κουδουνᾶ νὰ εἶναι µία ἀπὸ τὶς ἀρχαιότερες µονὲς τῆς Πριγκήπου, χτισµένη στὰ χρόνια τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Νικη­φό­ρου Φωκᾶ τὸ 963 µ.Χ.. Τὸ µοναστῆρι κατεστράφη τὸ 1204, ὅταν οἱ Σταυ­ρο­φόροι προ­ξένησαν μεγάλες κοταστροφὲς στὰ νησιὰ ἢ κατὰ τὴν πειρα­τι­κὴ ἐπιδροµὴ ἐναντίον τοῦ νησιοῦ τὸ 1302 ἀπὸ τοὺς πειρατὲς τοῦ ῾Ενετοῦ ναυάρχου Giustinianni.

Κατὰ τὴν τοπικὴ παράδοση, οἱ µοναχοὶ γιὰ νὰ σώσουν τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου ἀπὸ τοὺς πειρατές, τὴν ἔκρυψαν στὴ γῆ μαζὶ μὲ τὰ ἀναθήµατα καὶ τὰ µικρὰ κουδουνάκια ποὺ εἶχε κρεµασµένα. Ἡ εἰκόνα ἔµεινε γιὰ πολλοὺς αἰῶνες στὴ γῆ ἀβλαβής, γιὰ νὰ βρεθεῖ, μετὰ ἀπὸ ὅραµα, ἀπὸ κάποιο βο­σκό. Ἡ τοπικὴ παράδοση ἀναφέρει ὅτι κάποιος τσοπάνος ἀπὸ τὸ Μω­ριᾶ, ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκε τὸ κοπάδι του στὸ βουνό, πλάγιασε νὰ κοιµηθεῖ. Στὸν ὕπνο του βλέπει ὁλοζώντανο τὸν ἅγιο καβάλα στὸ ἄλογό του νὰ λέει· «Πᾶ­ρε τὴ στράτα κοντά στὸ βουνὸ στὰ ὑψηλά, ἀφουγκράσου χαµηλὰ στὴ γῆ, καὶ θὰ ἀκούσεις νὰ κτυποῦν κουδούνια. Σκάψε καὶ θὰ µ’ εὕρεις!» ῾Ο τσο­πά­νος ἐξύπνησε, ἐπῆρε τὸ δρόµο πρὸς τὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ καὶ ἐκεῖ ψηλὰ ἀκούει κατὰ γῆς κουδούνισµα. Ἔσκαψε, καὶ ὢ τοῦ θαύµατος! εὑρί­σκει τὸ εἰκόνισµα τοῦ ἁγίου στολισµένο μὲ µία ἀρμαθιὰ κουδούνια. Καὶ ἐ­κτί­σθη στὸ σηµεῖο αὐτὸ τὸ μοναστῆρι. ᾿Απὸ τότε δίδονται καὶ τὰ κου­δου­νά­κια ὡς εὐλογία τοῦ ἁγίου.

Η ραδιοφωνική ομιλία της βασιλίσσης Φρειδερίκης που συγκλόνισε τον πολιτισμένο κόσμο

του Χρήστου Ι. Δρούγκα

.

«Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός Ραχήλ η κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι ότι ουκ εισί«.
προφήτου Ιερεμία

Tον Ιούλιο του 1947 και ενώ ο συμμοριτοπόλεμος (εμφύλιος πόλεμος) ήταν σε εξέλιξη, η Βασίλισσα Φρειδερίκη ανακοίνωσε την οργάνωση ενός πανελλήνιου εράνου με σκοπό να βοηθηθούν οι βόρειες ελληνικές επαρχίες. [ ΑΧ, αυτές οι βόρειες επαρχίες !!! ] Η Πρόνοια Βορείων Επαρχιών Ελλάδος, όπως ονομάστηκε η επιτροπή του εράνου, χρηματοδότησε την ίδρυση ενός δικτύου 53 παιδουπόλεων όπου φιλοξενήθηκαν και προστατεύθηκαν ορφανά ή απροστάτευτα παιδιά από τις εμπόλεμες περιοχές της χώρας.

Στις 28 Δεκεμβρίου 1949 και ώρα 22:00, η βασίλισσα Φρειδερίκη απηύθυνε ραδιοφωνική ομιλία, που μεταδόθηκε στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, απευθυνόμενη στον Ελληνικό λαό και προς όλον τον πολιτισμένο κόσμο, θέλοντας να τους πληροφορήσει για την τραγική ανθρωπιστική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα μας με τα ορφανά, απροστάτευτα παιδιά και κυρίως για το ″παιδομάζωμα των συμμοριτών″ δηλαδή τις βίαιες αποστολές παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες από τον Δημοκρατικό Στρατό.

Το απόγευμα, πριν την ραδιοφωνική ομιλία της βασίλισσας, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη Τύπου Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων στα ανάκτορα των Αθηνών όπου η βασίλισσα και ο αρχιεπίσκοπος προέβησαν σε μακρές ανακοινώσεις εξηγώντας το μέγεθος του προβλήματος εις βάρος του Ελληνικού Έθνους. Η έκκληση της, μαζί με αυτήν του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, απευθυνόταν στους αρχηγούς των τότε 59 κρατών-μελών του ΟΗΕ ζητώντας την παρέμβασή τους για την επιστροφή των ελληνοπαίδων που είχαν αρπαχτεί από τους συμμορίτες και βρίσκονταν στις Λαϊκές Δημοκρατίες.

Η συνέντευξη Τύπου δόθηκε με αφορμή την πανελλαδική εκδήλωση της επομένης ημέρας. Με πρόταση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, η 29η Δεκεμβρίου, κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τη μνήμη των 14.000 νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης, είχε οριστεί ως ημέρα εθνικού πένθους για το παιδομάζωμα.

Εν συνεχεία παραθέτω το κείμενο της συγκλονιστικής ομιλίας της βασίλισσας Φρειδερίκης η οποία έφτασε σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έγινε η ″σπίθα″ για να ενεργοποιηθούν ανθρωπιστικές οργανώσεις και κυβερνήσεις ξένων κρατών παρέχοντας πολύτιμη βοήθεια στη χώρα μας καθώς επίσης και διπλωματικές παρεμβάσεις για την επιστροφή των ελληνοπαίδων που είχαν αρπαχτεί από τους συμμορίτες.

Η ομιλία της βασίλισσας έχει ως εξής:

Ο Παπά-Ευθύμ, η Ανακήρυξη «Τουρκορθόδοξης εκκλησιάς» και οι συνέπειες αυτής

Παπα-Ευθύμ Καραχισαρίδης

αναδημοσίευση από την Αργολική Βιβλιοθήκη
άρθρο του κ. Χρήστου Ι. Δρούγκα

.

Πρόλογος

Η Τουρκία, από την εποχή της διακυβέρνησής της από τον Μουσταφά Κεμάλ, κατέβαλε πολλές προσπάθειες για την κατασκευή «Κοινότητας Ορθοδόξων Τούρκων» προκειμένου να ενταχθούν σ’ αυτήν οι πληθυσμοί της κεντρικής κυρίως Μ. Ασίας (Καππαδοκίας), οι οποίοι, ήσαν Ρωμηοί αλλά μιλούσαν την Τουρκική γλώσσα και ήσαν γνωστοί ως Καραμανλήδες. Όμως, όλες αυτές οι προσπάθειες των Κεμαλιστών, απέβησαν άκαρπες.