Βατικανό: Η λίστα των σκανδάλων

.

Ο Πάπας Φραγκίσκος συγκαλεί την Πέμπτη «σύνοδο κορυφής» για τα σκάνδαλα κακοποίησης και σεξουαλικής παρενόχλησης από ιερείς της καθολικής εκκλησίας. Ποιά ήταν τα κυριότερα περιστατικά που είδαν το φως της δημοσιότητας;

Είναι η πρώτη φορά που ο Ποντίφηκας συγκαλεί στο ανώτατο επίπεδο μία σύνοδο, η οποία εστιάζει αποκλειστικά στη διερεύνηση των σεξουαλικών σκανδάλων. Οι μέχρι στιγμής αντιδράσεις είναι θετικές και ενδεικτικές της βαρύτητας του θέματος. Ο κατάλογος των σκανδάλων είναι μακρύς και κάθε τόσο γίνονται γνωστά νέα κρούσματα. Πρόσφατα αποκαλύφθηκαν περιστατικά παρενόχλησης καλογριών από ιερείς, πιθανότατα σε γαλλικό μοναχικό τάγμα. Ποια ήταν όμως τα κυριότερα σκάνδαλα που έχουν γίνει γνωστά μέχρι σήμερα;

Στις ΗΠΑ ο αρχιεπίσκοπος της Ουάσιγκτον Θίοντορ Μακ Κάρικ έγινε ο πρώτος καρδινάλιος στη σύγχρονη ιστορία της καθολικής εκκλησίας, ο οποίος αποπέμπεται από το αξίωμά του λόγω σαξουαλικού σκανδάλου. Συγκεκριμένα, ο ηλικίας 88 ετών Μακ Κάρικ κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας και σεξουαλική κακοποίηση εφήβων, αλλά και ενηλίκων.

Στη Χιλή του Σεπτέμβρη

αναδημοσίευση από τη Le Monde Diplomatique

.

«Δεν πρέπει να αφήσουμε τη Λατινική Αμερική να θεωρεί ότι μπορεί να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρόμο χωρίς να υποστεί τις συνέπειες», ξεκαθάριζε κοφτά ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, στις 6 Νοεμβρίου του 1970. Δύο ημέρες πρωτύτερα, ο σοσιαλιστής πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε είχε κερδίσει τις εκλογές στη Χιλή. Ο συνασπισμός που έφερε την Αριστερά στην εξουσία είναι εύθραυστος και ο Λευκός Οίκος είναι ήδη αποφασισμένος να κάνει την οικονομία της χώρας «να ουρλιάξει». Μετά από πολλούς μήνες αποσταθεροποίησης (με θεσμικούς ελιγμούς, εργοδοτικές απεργίες, διαδηλώσεις, απόπειρες πραξικοπήματος κ.λπ.), παρεμβαίνει ο χιλιανός στρατός. Υποστηρίζεται από τον Τύπο, τη φασιστική οργάνωση Πατρίδα και Ελευθερία, το Εθνικό Κόμμα και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, βομβαρδίζει το προεδρικό μέγαρο. Μερικές ώρες πριν από τον θάνατό του, κατά τη διάρκεια της τελευταίας ραδιοφωνικής ομιλίας του, ο Αλιέντε διακηρύσσει : «Έχουν την ισχύ, μπορούν να μας υποτάξουν· όμως τα κοινωνικά κινήματα δεν τα σταματά ούτε το έγκλημα ούτε η βία». Έτσι ξεκινά μία από τις πιο κτηνώδεις δικτατορίες που γνώρισε η Λατινική Αμερική : πάνω από τρεις χιλιάδες νεκροί, κοντά στους τριάντα οκτώ χιλιάδες βασανισθέντες και εκατοντάδες χιλιάδες εξόριστοι. Μερικές ημέρες μετά το πραξικόπημα, ο σκηνοθέτης Μπρουνό Μυέλ βρίσκεται εκεί, για να δώσει τη μαρτυρία του…

Δι – Ειρηνική και Δι – Ατλαντική «Εταιρική Σχέση» – Ένα νέο παγκόσμιο παιχνίδι

άρθρο του Vladimir Terekhov
από το New Eastern Outlook

.

Η κατάσταση γύρω από τη δημιουργία δύο εκ των μεγαλυτέρων ολοκληρωμένων προγραμμάτων, της «Δι – Ειρηνικής Εταιρικής Σχέσεως» (TPP, Trans-Pacific Partnership) και της «Δι – Ατλαντικής Εταιρικής Σχέσεως Εμπορίου και Επενδύσεων» (ΤΤΙΡ, Transatlantic Trade and Investment Partnership) παραμένει ασαφής. Η ασάφεια αυτή απορρέει από το γεγονός ότι η ίδια η γένεση αυτών των προγραμμάτων, προέρχεται από τη σφαίρα της πολιτικής και όχι την οικονομική σφαίρα. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι οι δεδηλωμένοι στόχοι για κάθε μελλοντική σύνδεση (άρση δασμολογικών φραγμών και ελεύθερη ροή αγαθών, υπηρεσιών και επενδύσεων) καθορίζεται από οικονομικούς παράγοντες.

Μαζί με την υπάρχουσα Βορειο – Αμερικανική Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών (NAFTA, North American Free Trade Agreement), οι συμφωνίες TPP και ΤΤΙΡ (στην περίπτωση που θα ολοκληρωθούν με επιτυχία) θα καλύψουν περισσότερο από το ήμισυ της επιφάνειας του πλανήτη και το σύνολο σχεδόν του ανεπτυγμένου κόσμου, που συμβολίζεται συνήθως ως η «Δύση». Αυτές οι συνθήκες καταδεικνύουν αλάνθαστα, ότι ο κύριος «υποκινητής» των τριών αυτών προγραμμάτων είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως η μοναδική δύναμη της οποίας οι πολιτικές φιλοδοξίες διαφαίνεται πως έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα.

Κυριολεκτικά μιλώντας, τα πολιτικά κίνητρα ήταν ήδη εμφανή κατά τη διάρκεια της δημιουργίας της NAFTA. Η δημιουργία της στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η οποία περιελάμβανε τον Καναδά, το Μεξικό και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν μια απάντηση της Ουάσιγκτον στις διαδικασίες ολοκληρώσεως που συμβαίνουν στην Ευρώπη, καθώς και στην προοπτική της εξελίξεως της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σε ανεξάρτητο γεωπολιτικό παίκτη.