.
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.
Τριάντα τρία συσσίτια σε 32 γειτονιές λειτουργούσε το 1931 ο Δήμος Θεσσαλονίκης σιτίζοντας 28.000 άτομα. Η πείνα κυριολεκτικά θέριζε την συμπρωτεύουσα, ιδιαίτερα δε τις τάξεις των ανέργων που ανέρχονταν -σύμφωνα με μετρήσεις του Δήμου- σε 10.000 περίπου. Έτσι, από την αρχή του 1931 καθιερώθηκαν τα συσσίτια.
Ξεκίνησαν με 3.000 μερίδες φαγητού και ψωμιού. Αλλά η δυστυχία αυξανόταν και τα διατιθέμενα κονδύλια ήταν ελάχιστα. Το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης αποφάσισε τότε να διαθέτει μόνον ψωμί. Γράφοντας στον προϋπολογισμό του 2.000.000 δραχμές και με ενίσχυση του κράτους ο Δήμος προσπαθούσε να καλύψει τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες.
Στα τέλη εκείνης της χρονιάς καταγράφονταν 15.000 άνεργοι, εκ των οποίων 2.500 ιδιωτικοί υπάλληλοι, 3.000 καπνεργάτες, 2.500 εργάτες οικοδομών και οδοποιίας, 200 υποδηματεργάτες, 200 ραπτεργάτες κ.ά. Στα συσσίτια μπορούσαν να συμμετέχουν μόνον δημότες Θεσσαλονίκης, ενώ δεν γινόταν διάκριση ανάμεσα σε χριστιανούς και ισραηλίτες.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γειτονιές της Θεσσαλονίκης, κυρίως οι προσφυγικές, που είχαν πληγεί περισσότερο από εκείνη την οικονομική κρίση. Εκεί εγκαταστάθηκαν και οι δεκάδες εθελόντριες που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους.
